" Και ταύτα εγράφησαν ίνα η χαρά ημών ή πεπληρωμένη...."
Υπό του Αρχιμ.
Δαμασκηνού Λιονάκη
Καί μόνο ἡ ὀνομασία τοῦ ἱεροῦ Βιβλίου τοῦ
Χριστιανισμοῦ, Εὐαγγέλιο, καλή, δηλαδή, καί
χαρούμενη ἀγγελία, εἴδηση, ἀρκεῖ νά μᾶς
θυμίζει ὅτι εἴμαστε πλασμένοι νά ζοῦμε καί νά
βιώνουμε τή χαρά, τήν ἄδολη, ἀπροσποίητη καί
βαθειά χαρά πού πηγάζει ἀπό τήν κοινωνία μας
μέ τό Θεό.
Μᾶς ὑπενθυμίζει καί μᾶς τονίζει, ἐπίσης, ὅτι
ἐκεῖνο πού διώχνει τή χαρά δέν εἶναι ἄλλο,
παρά ἡ ἁμαρτία καί ἡ ἔλλειψη ἐπικοινωνίας μας
μέ τό Θεό καί τό συνάνθρωπο, πού μᾶς
μετατρέπει σέ «ζητιάνους τῆς χαρᾶς καί
κυνηγούς τῆς ἀλήθειας»!
Τό Εὐαγγέλιο, κατά ταῦτα, δέν εἶναι ἄλλο, παρά
ὁ ὁδοδείκτης πρός τήν ὄντως χαρά καί πηγή
κάθε χαρᾶς, τό Χριστό!
Χαίρετε, ἦταν ἡ πρώτη Του λέξη πρός τούς
μαθητές Του μετά τήν Ἄνάσταση!
Μία λέξη, πού φαίνεται ὅτι ἀντιβαίνει καί
ἀκυρώνει ἄλλους λόγους Του, ὅπως “ἐν τῷ
κόσμῳ θλίψιν ἔξετε” καί “μακάριοι οἱ
πενθοῦντες”(Ματθ. ε' 4)... Χαίρετε!
Μία λέξη τόσο δύσκολα νά βιωθεί, ἀκόμα καί
ἀπό τούς θεωρούμενους πιστούς Χριστιανούς,
οἱ ὁποῖοι ἔχουν ταυτίσει τήν πίστη τους μέ τή
θλίψη καί τήν κατήφεια, δίνοντας ἀφορμές
στούς ὑπεναντίους νά κατηγοροῦν τήν πίστη καί
τήν Ἐκκλησία μας!
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅμως, εἶναι Σύναξη
χαρούμενων ἀνθρώπων... Ἀνθρώπων, πού
ξέρουν ὅτι τή χαρά τους «οὐδεὶς αἴρει ἀφ᾽
αὐτῶν» (Ἰω 16,22), πού μέσα στήν Ἐκκλησία καί
τήν κοινωνία τους μέ τό Θεό γεύονται στήν
πληρότητά τους τούς καρπούς του Ἅγίου
Πνεύματος «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη» (Γαλ. Ε' 22).
Ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη....
Πόσο μᾶς λείπουν σήμερα...
Μᾶς λείπουν, γιατί “ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία”, ὁ
ἐγωισμός καί ἡ αὐταρέσκεια...
Μᾶς λείπουν, γιατί μπορεῖ νά λέμε “πάτερ ἡμῶν”
κάθε πρωί, ἀλλά ὅλη τή μέρα μας τή ζοῦμε σά
νά εἴμαστε ὀρφανοί...
Μᾶς λείπουν, γιατί ἔχουμε τό Χριστό στά χείλη
καί μακριά ἀπ` τήν καρδιά μας...
Καί ἔτσι, ἀντί νά εἴμαστε φωτεινές πηγές
χαρᾶς, μεταβαλλόμαστε σέ πομπούς καί
δημιουργούς θλίψης γιά τό συνάνθρωπό μας,
πού δέν τόν βλέπουμε σάν ἀδελφό μας, ἀλλά σάν
τήν “κόλασή” μας!
Καί ἔτσι ζοῦμε σέ μία κόλαση, πού οἱ ἴδιοι
“ἀνεπαισθήτως” δημιουργήσαμε, χωρίς ἐλπίδα,
χωρίς χαμόγελο, χωρίς ὄνειρο...
Μέ τήν καρδιά μας νά σφίγγεται ἀπό ἄγχος καί
ἀνασφάλεια, μέ τή σκέψη μας νά θολώνει ἀπό
φόβους καί ἀγωνίες, μέ τήν ἀτομική καί
συλλογική μας ζωή νά βαδίζει σέ μονοπάτια
σκοτεινά!
Ζοῦμε μέσα σέ μιά γενικευμένη θλίψη,
βιώνουμε τή θλίψη, τήν ἐκπέμπουμε, τή
μοιραζόμαστε καί.... ἀντί νά τήν διαιροῦμε, τήν
πολλαπλασιάζουμε!
Ἔχοντας διασπάσει τούς δεσμούς μέ τό Θεό, τόν
Ὁποῖο “ἐξορίσαμε“ ἀπό τή ζωή μας,
διαρρηγνύουμε καί τούς δεσμούς μας μέ τούς
συνανθρώπους μας, νοθεύουμε σχέσεις καί
συναισθήματα, κλεινόμαστε στά τείχη τῆς
ἀτομικότητάς μας καί ἀντιμετωπίζουμε τόν ἄλλο
ὡς ἀντίπαλο καί ὡς ἐχθρό...
Ἀδιαφοροῦμε γιά τίς ἀνάγκες καί τίς ἐπιθυμίες
του καί τόν “κερνᾶμε” θλίψεις, ἐπιχαὶροντας
καί ἱκανοποιούμενοι μέ τό ... κατόρθωμά μας,
ἀφοῦ μᾶς δίνει μιά ψευδαίσθηση δύναμης καί
ἰσχύος καί αὐτοπραγμάτωσης στήν ἔντονα
ἀνταγωνιστική πραγματικότητα!
Ὅμως, τό “μάχαιραν ἔδωκες, μάχαιραν θά λάβης”
δέν εἰπώθηκε μόνο γιά τόν Πέτρο... Εἰπώθηκε
γιά κάθε ἄνθρωπο, γιά τόν καθένα μας, ὁ ὁποῖος
πληγώνει τόν ἀδελφό του μέ τό μαχαίρι τοῦ
πόνου, τῆς ἀχαριστίας, τῆς κακοπιστίας, τῆς
συκοφαντίας...
Καταπτοημένοι ἀπό τήν ὑλική καί τήν
πνευματική μας ἔνδεια καί πενία, μέσα στή δίνη
μίας πραγματικότητας, πού ξεπερνάει τούς
ἐφιάλτες μας ὁδηγηθήκαμε στό σημεῖο νά μή
χαιρόμαστε, νά μή γελᾶμε, νά μήν ἀγαπᾶμε....
Καί τή χαρά τήν ἀληθινή ἀδιάφορα νά τήν
κοιτᾶμε καί βιαστικά νά τήν προσπερνᾶμε!
Μία χαρά ὄχι ἐξωπραγματική, ἐπιπόλαιη καί
ἀνεδαφική, ἀλλά τή βαθειά χαρά, πού ἐδράζεται
πάνω στή δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία μᾶς
ἐνισχύει σέ κάθε δυσκολία μας καί μᾶς στηρίζει
στίς κατ` ἄνθρωπον θλίψεις τῆς
καθημερινότητάς μας, προσφέροντάς τους
διάσταση αἰωνιότητας.
Ἀδιάψευστοι οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου “ἐν τῷ κόσμῳ
θλίψιν ἔξετε” καί “μακάριοι οἱ πενθοῦντες”,
ἀλλ` ἐξ ἴσου ἀδιάψευστη εἶναι καί ἡ
διαβεβαίωσή Του “ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον”!
Γι` αὐτό καί ὁ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος μᾶς
συμβουλεύει «πάσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί
μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε
ποικίλοις» (Ιακ. Α' 2) καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος
μᾶς προσκαλεῖ νά χαιρόμαστε μαζί του, ὁ
ὁποῖος μέσα ἀπό τή φυλακή τῆς Ρώμης ἔγραφε
στήν πρός Κολασσαείς ἐπιστολή του «χαίρω ἐν
τοῖς παθήμασί μου» (α' 24).
Περνώντας, λοιπόν, μέσα ἀπό τήν “κοιλάδα τοῦ
κλαυθμῶνος”, ἄς μή χάσουμε ποτέ ἀπό τόν
οὐρανό μας, ὅσα μαῦρα σύννεφα κι` ἄν τόν
σκεπάζουν, τόν πολικό μας ἀστέρα, τό Χριστό!
Ἀκολουθώντας Τον εἶναι βέβαιο ὅτι “ἡ λύπη
ἡμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται» (Ἰω. ιστ' 20).
Υπό του Αρχιμ.
Δαμασκηνού Λιονάκη
Καί μόνο ἡ ὀνομασία τοῦ ἱεροῦ Βιβλίου τοῦ
Χριστιανισμοῦ, Εὐαγγέλιο, καλή, δηλαδή, καί
χαρούμενη ἀγγελία, εἴδηση, ἀρκεῖ νά μᾶς
θυμίζει ὅτι εἴμαστε πλασμένοι νά ζοῦμε καί νά
βιώνουμε τή χαρά, τήν ἄδολη, ἀπροσποίητη καί
βαθειά χαρά πού πηγάζει ἀπό τήν κοινωνία μας
μέ τό Θεό.
Μᾶς ὑπενθυμίζει καί μᾶς τονίζει, ἐπίσης, ὅτι
ἐκεῖνο πού διώχνει τή χαρά δέν εἶναι ἄλλο,
παρά ἡ ἁμαρτία καί ἡ ἔλλειψη ἐπικοινωνίας μας
μέ τό Θεό καί τό συνάνθρωπο, πού μᾶς
μετατρέπει σέ «ζητιάνους τῆς χαρᾶς καί
κυνηγούς τῆς ἀλήθειας»!
Τό Εὐαγγέλιο, κατά ταῦτα, δέν εἶναι ἄλλο, παρά
ὁ ὁδοδείκτης πρός τήν ὄντως χαρά καί πηγή
κάθε χαρᾶς, τό Χριστό!
Χαίρετε, ἦταν ἡ πρώτη Του λέξη πρός τούς
μαθητές Του μετά τήν Ἄνάσταση!
Μία λέξη, πού φαίνεται ὅτι ἀντιβαίνει καί
ἀκυρώνει ἄλλους λόγους Του, ὅπως “ἐν τῷ
κόσμῳ θλίψιν ἔξετε” καί “μακάριοι οἱ
πενθοῦντες”(Ματθ. ε' 4)... Χαίρετε!
Μία λέξη τόσο δύσκολα νά βιωθεί, ἀκόμα καί
ἀπό τούς θεωρούμενους πιστούς Χριστιανούς,
οἱ ὁποῖοι ἔχουν ταυτίσει τήν πίστη τους μέ τή
θλίψη καί τήν κατήφεια, δίνοντας ἀφορμές
στούς ὑπεναντίους νά κατηγοροῦν τήν πίστη καί
τήν Ἐκκλησία μας!
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅμως, εἶναι Σύναξη
χαρούμενων ἀνθρώπων... Ἀνθρώπων, πού
ξέρουν ὅτι τή χαρά τους «οὐδεὶς αἴρει ἀφ᾽
αὐτῶν» (Ἰω 16,22), πού μέσα στήν Ἐκκλησία καί
τήν κοινωνία τους μέ τό Θεό γεύονται στήν
πληρότητά τους τούς καρπούς του Ἅγίου
Πνεύματος «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη» (Γαλ. Ε' 22).
Ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη....
Πόσο μᾶς λείπουν σήμερα...
Μᾶς λείπουν, γιατί “ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία”, ὁ
ἐγωισμός καί ἡ αὐταρέσκεια...
Μᾶς λείπουν, γιατί μπορεῖ νά λέμε “πάτερ ἡμῶν”
κάθε πρωί, ἀλλά ὅλη τή μέρα μας τή ζοῦμε σά
νά εἴμαστε ὀρφανοί...
Μᾶς λείπουν, γιατί ἔχουμε τό Χριστό στά χείλη
καί μακριά ἀπ` τήν καρδιά μας...
Καί ἔτσι, ἀντί νά εἴμαστε φωτεινές πηγές
χαρᾶς, μεταβαλλόμαστε σέ πομπούς καί
δημιουργούς θλίψης γιά τό συνάνθρωπό μας,
πού δέν τόν βλέπουμε σάν ἀδελφό μας, ἀλλά σάν
τήν “κόλασή” μας!
Καί ἔτσι ζοῦμε σέ μία κόλαση, πού οἱ ἴδιοι
“ἀνεπαισθήτως” δημιουργήσαμε, χωρίς ἐλπίδα,
χωρίς χαμόγελο, χωρίς ὄνειρο...
Μέ τήν καρδιά μας νά σφίγγεται ἀπό ἄγχος καί
ἀνασφάλεια, μέ τή σκέψη μας νά θολώνει ἀπό
φόβους καί ἀγωνίες, μέ τήν ἀτομική καί
συλλογική μας ζωή νά βαδίζει σέ μονοπάτια
σκοτεινά!
Ζοῦμε μέσα σέ μιά γενικευμένη θλίψη,
βιώνουμε τή θλίψη, τήν ἐκπέμπουμε, τή
μοιραζόμαστε καί.... ἀντί νά τήν διαιροῦμε, τήν
πολλαπλασιάζουμε!
Ἔχοντας διασπάσει τούς δεσμούς μέ τό Θεό, τόν
Ὁποῖο “ἐξορίσαμε“ ἀπό τή ζωή μας,
διαρρηγνύουμε καί τούς δεσμούς μας μέ τούς
συνανθρώπους μας, νοθεύουμε σχέσεις καί
συναισθήματα, κλεινόμαστε στά τείχη τῆς
ἀτομικότητάς μας καί ἀντιμετωπίζουμε τόν ἄλλο
ὡς ἀντίπαλο καί ὡς ἐχθρό...
Ἀδιαφοροῦμε γιά τίς ἀνάγκες καί τίς ἐπιθυμίες
του καί τόν “κερνᾶμε” θλίψεις, ἐπιχαὶροντας
καί ἱκανοποιούμενοι μέ τό ... κατόρθωμά μας,
ἀφοῦ μᾶς δίνει μιά ψευδαίσθηση δύναμης καί
ἰσχύος καί αὐτοπραγμάτωσης στήν ἔντονα
ἀνταγωνιστική πραγματικότητα!
Ὅμως, τό “μάχαιραν ἔδωκες, μάχαιραν θά λάβης”
δέν εἰπώθηκε μόνο γιά τόν Πέτρο... Εἰπώθηκε
γιά κάθε ἄνθρωπο, γιά τόν καθένα μας, ὁ ὁποῖος
πληγώνει τόν ἀδελφό του μέ τό μαχαίρι τοῦ
πόνου, τῆς ἀχαριστίας, τῆς κακοπιστίας, τῆς
συκοφαντίας...
Καταπτοημένοι ἀπό τήν ὑλική καί τήν
πνευματική μας ἔνδεια καί πενία, μέσα στή δίνη
μίας πραγματικότητας, πού ξεπερνάει τούς
ἐφιάλτες μας ὁδηγηθήκαμε στό σημεῖο νά μή
χαιρόμαστε, νά μή γελᾶμε, νά μήν ἀγαπᾶμε....
Καί τή χαρά τήν ἀληθινή ἀδιάφορα νά τήν
κοιτᾶμε καί βιαστικά νά τήν προσπερνᾶμε!
Μία χαρά ὄχι ἐξωπραγματική, ἐπιπόλαιη καί
ἀνεδαφική, ἀλλά τή βαθειά χαρά, πού ἐδράζεται
πάνω στή δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία μᾶς
ἐνισχύει σέ κάθε δυσκολία μας καί μᾶς στηρίζει
στίς κατ` ἄνθρωπον θλίψεις τῆς
καθημερινότητάς μας, προσφέροντάς τους
διάσταση αἰωνιότητας.
Ἀδιάψευστοι οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου “ἐν τῷ κόσμῳ
θλίψιν ἔξετε” καί “μακάριοι οἱ πενθοῦντες”,
ἀλλ` ἐξ ἴσου ἀδιάψευστη εἶναι καί ἡ
διαβεβαίωσή Του “ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον”!
Γι` αὐτό καί ὁ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος μᾶς
συμβουλεύει «πάσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί
μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε
ποικίλοις» (Ιακ. Α' 2) καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος
μᾶς προσκαλεῖ νά χαιρόμαστε μαζί του, ὁ
ὁποῖος μέσα ἀπό τή φυλακή τῆς Ρώμης ἔγραφε
στήν πρός Κολασσαείς ἐπιστολή του «χαίρω ἐν
τοῖς παθήμασί μου» (α' 24).
Περνώντας, λοιπόν, μέσα ἀπό τήν “κοιλάδα τοῦ
κλαυθμῶνος”, ἄς μή χάσουμε ποτέ ἀπό τόν
οὐρανό μας, ὅσα μαῦρα σύννεφα κι` ἄν τόν
σκεπάζουν, τόν πολικό μας ἀστέρα, τό Χριστό!
Ἀκολουθώντας Τον εἶναι βέβαιο ὅτι “ἡ λύπη
ἡμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται» (Ἰω. ιστ' 20).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου