Στην Ακολουθία του όρθρου της Μ. Δευτέρας (Κυριακή Βαϊων ἑσπέρας)
μεταξύ των άλλων, ακούμε από το «Ευαγγέλιο» και από τους ύμνους, το
θαύμα της ξηρανθείσης συκής (γιατί περί θαύματος πρόκειται).
Και σίγουρα
διερωτώμαστε, «τι σχέση έχει αυτό το γεγονός με τη Μ. Δευτέρα;». Και
βέβαια έχει σχέση, γιατί τέτοια μέρα, Δευτέρα πριν από το Πάθος, έγινε.
Λοιπόν.
Μπαίνοντας ο Χριστός τέτοια μέρα στα Ιεροσόλυμα (το προηγούμενο βράδυ
είχε διανυκτερεύσει στη Βηθανία, στο σπίτι του Λαζάρου), καθ' οδόν
πείνασε.
Εκεί στο δημόσιο, κεντρικό δρόμο ήταν μια συκιά. Ζύγωσε
κοντά της, έψαξε για σύκα, αλλά βρήκε μόνο φύλλα. (Μκ. 11: 12). Και την
καταράσθηκε....!
«Να μην ξανακάμεις ποτέ πια καρπό!» (Μτ. 21: 19).
Αποτέλεσμα; «Η συκιά ξεράθηκε αμέσως!» (Μτ.21:19). Οι μαθητές βλέποντας
σοκαρίσθηκαν!
«Και γεμάτοι κατάπληξη ερώτησαν (το Χριστό): «Πως ξεράθηκε η συκιά σε μια στιγμή;»
(Μτ. 21: 20).
Φαντασθεῖτε, να είναι απέξω στο σπίτι σας μια μεγάλη, καταπράσινη συκιά και μπροστά στα μάτια σας και σε χρόνο μηδέν να ξεραθεί!
Να μη μείνει πάνω της τίποτε το «ζωντανό», ούτε φύλλα, ούτε χλωρό κλωνάρι. Δεν θα σοκαρισθείτε;
Ο
Χριστός δεν καταράσθηκε τη συκιά από «εκδίκηση», επειδή δηλαδή δεν είχε
σύκα για να φάει, αλλά ήθελε, παραμονές του Πάθους Του, να στείλει ένα
μήνυμα προς τους υποψήφιους σταυρωτές Του, μήπως και αφυπνισθούν.
Η
συκιά ήταν στο δημόσιο δρόμο, άρα την ήξεραν όλοι. Και τέτοιες άγιες
μέρες περνούσαν από εκεί εκατοντάδες Ιουδαίοι, που έρχονταν στα
Ιεροσόλυμα για τη γιορτή του Πάσχα.
Και ξαφνικά είδαν τη γνωστή τους συκιά από καταπράσινη, κατάξερη...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου