Ο,τι έχετε ακούσει για την Ισλανδία είναι αλήθεια. Αραιοκατοικημένη, με τις λιγοστές πόλεις και χωριά διασκορπισμένα σε παράλιες τοποθεσίες, η Ισλανδία είναι ένα μοναδικό ανοιχτό μουσείο φυσικής ιστορίας. Αφήνοντας το Ρέικιαβικ, αισθάνομαι να μπαίνω στο άγριο σκηνικό τηλεοπτικών σειρών όπως το «Game of Thrones» που έχουν γυριστεί εκεί.
Τις απέραντες καταπράσινες πεδιάδες που διανθίζουν πολύχρωμα κουκλόσπιτα και κοπάδια προβάτων και εντόπιων αλόγων διαδέχονται τεράστια γυμνά βουνά, αφιλόξενα ηφαιστειακά τοπία, απόκρημνες ακτογραμμές, φιόρδ εφάμιλλα της Νορβηγίας και της Νέας Ζηλανδίας, μαύρες παραλίες, παγετώνες αχανέστεροι αυτών της Αργεντινής, τρομακτικοί καταρράκτες και αναρίθμητες γεωθερμικές πηγές. Η θάλασσα είναι σκοτεινή, τα παγωμένα κύματα επιθετικά.
Η ατίθαση ομορφιά της Ισλανδίας, που υπερτερεί έναντι των ίσως πιο διάσημων σκανδιναβών εξαδέλφων της, συνίσταται στη συνύπαρξη όλων αυτών των αντιθέσεων.
..
Σε αυτό το φόντο, η ανθρώπινη παρουσία είναι πολύ διακριτική, υποτονική. Οι λιγοστοί άνθρωποι στον απομακρυσμένο αυτόν βράχο, τον σμιλευμένο από τους δυνατούς ανέμους που πνέουν ασταμάτητα από τα βάθη των αιώνων, ζουν μια ζωή λιτή, προσαρμοσμένη στα κελεύσματα της μοναδικής φύσης που έχουν ταχθεί να υπηρετούν και να αγαπούν. Η ακατάληπτη γλώσσα και οι πρωτόγνωροι, σχεδόν πρωτόγονοι ήχοι των τοπικών μουσικών, αποτυπώνουν με περισσή ακρίβεια, την απαράμιλλη ισλανδική φύση. Τα σπίτια στο Ρέικιαβικ είναι χαμηλά, μικροσκοπικά, η αρχιτεκτονική εντυπωσιάζει με την τετράγωνη λογική και την απέριττη απλότητα – ακόμη και σε κτίσματα όπως το σύγχρονο συναυλιακό μέγαρο του Ρέικιαβικ ή η προεδρική κατοικία. Η μεγαλύτερη εκκλησία στην Ισλανδία, ένας σύγχρονος καθεδρικός ναός στο κέντρο του Ρέικιαβικ, δεν θυμίζει σε τίποτε την προκλητική μεγαλοπρέπεια καθεδρικών στα πιο απομακρυσμένα χωριά της Απουλίας ή της Σικελίας. Η ζωή εδώ απέχει έτη φωτός από την κουλτούρα της καταναλωτικής επίδειξης σε άλλες εύπορες χώρες. Το βλέπει κανείς στα αφτιασίδωτα όμορφα, προσηνή πρόσωπα των Ισλανδών, στα υπέροχα ομοιόμορφα μάλλινα ρούχα που κοσμούν τις βιτρίνες, στην τοπική κουζίνα, στα αρ ντεκό καφέ και τα μπαρ που σφύζουν από ζωή τις σκοτεινές χειμωνιάτικες ημέρες και τις ατελείωτες λευκές νύχτες του καλοκαιριού.
Εχουν κάτι πολύ κοινό τελικά όλοι αυτοί οι προορισμοί που βρίσκονται στα σύνορα του νοητού μας κόσμου. Στη Νέα Ζηλανδία και την Αυστραλία, την Παταγωνία και την Ισλανδία, υπάρχει μια αίσθηση του πεπερασμένου της ανθρώπινης φύσης, μια συνείδηση της θέσης μας, και των ορίων της, μέσα στο παλίμψηστο του τεράστιου σύμπαντος που οι λοιποί έχουμε την ψευδαίσθηση ότι γνωρίζουμε ή και διαφεντεύουμε.
..
Αν τελικά υπάρχει κάτι που ανακαλύπτει κάποιος σε αυτά τα μέρη είναι η ηρακλείτεια αρμονία, η αφανής και παλίντονος.
..
Σε αυτό το φόντο, η ανθρώπινη παρουσία είναι πολύ διακριτική, υποτονική. Οι λιγοστοί άνθρωποι στον απομακρυσμένο αυτόν βράχο, τον σμιλευμένο από τους δυνατούς ανέμους που πνέουν ασταμάτητα από τα βάθη των αιώνων, ζουν μια ζωή λιτή, προσαρμοσμένη στα κελεύσματα της μοναδικής φύσης που έχουν ταχθεί να υπηρετούν και να αγαπούν. Η ακατάληπτη γλώσσα και οι πρωτόγνωροι, σχεδόν πρωτόγονοι ήχοι των τοπικών μουσικών, αποτυπώνουν με περισσή ακρίβεια, την απαράμιλλη ισλανδική φύση. Τα σπίτια στο Ρέικιαβικ είναι χαμηλά, μικροσκοπικά, η αρχιτεκτονική εντυπωσιάζει με την τετράγωνη λογική και την απέριττη απλότητα – ακόμη και σε κτίσματα όπως το σύγχρονο συναυλιακό μέγαρο του Ρέικιαβικ ή η προεδρική κατοικία. Η μεγαλύτερη εκκλησία στην Ισλανδία, ένας σύγχρονος καθεδρικός ναός στο κέντρο του Ρέικιαβικ, δεν θυμίζει σε τίποτε την προκλητική μεγαλοπρέπεια καθεδρικών στα πιο απομακρυσμένα χωριά της Απουλίας ή της Σικελίας. Η ζωή εδώ απέχει έτη φωτός από την κουλτούρα της καταναλωτικής επίδειξης σε άλλες εύπορες χώρες. Το βλέπει κανείς στα αφτιασίδωτα όμορφα, προσηνή πρόσωπα των Ισλανδών, στα υπέροχα ομοιόμορφα μάλλινα ρούχα που κοσμούν τις βιτρίνες, στην τοπική κουζίνα, στα αρ ντεκό καφέ και τα μπαρ που σφύζουν από ζωή τις σκοτεινές χειμωνιάτικες ημέρες και τις ατελείωτες λευκές νύχτες του καλοκαιριού.
Εχουν κάτι πολύ κοινό τελικά όλοι αυτοί οι προορισμοί που βρίσκονται στα σύνορα του νοητού μας κόσμου. Στη Νέα Ζηλανδία και την Αυστραλία, την Παταγωνία και την Ισλανδία, υπάρχει μια αίσθηση του πεπερασμένου της ανθρώπινης φύσης, μια συνείδηση της θέσης μας, και των ορίων της, μέσα στο παλίμψηστο του τεράστιου σύμπαντος που οι λοιποί έχουμε την ψευδαίσθηση ότι γνωρίζουμε ή και διαφεντεύουμε.
..
Αν τελικά υπάρχει κάτι που ανακαλύπτει κάποιος σε αυτά τα μέρη είναι η ηρακλείτεια αρμονία, η αφανής και παλίντονος.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΡΑΒΑΝΙΔΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου