Ὅμως οἱ ἁγιοι δέν ἦταν ὑπεράνθρωποι καί ὅτι ὑπεράνθρωπο ἔκαναν, δέν τό ἔκαναν αὐτοί........!

ΚΥΡΙΑ  ΣΗΜΕΙΑ 

 1. Κατά τή Μεγάλη Ἐβδομάδα,  ὁ ἵδιος ὁ Θεός πάσχει καί θυσιάζεται γιά νά σώσει καί   να  ἀποκαταστήσει τόν ἄνθρωπο.

2.Ο μεγαλος  εχθρος του ανθρωπου  δεν  ειναι ο διαβολος αλλα ο θανατος !

3. Ο ανθρωπος  οταν  στραφεῖ καί   ἀναζητήσει ἀγαπητικά   καί  ταπεινά τόν  Θεό  τοτε  μετεχει   στις  σωτηριωδεις   ενεργειες   του Αγιου  Πνευματος.

Μέ τή σημερινή ἡμέρα ἀγαπητοί ἀδελφοί, Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων, ὁλοκληρώνεται μιά μακρά περίοδος, τῆς λατρευτικῆς ζωῆς τῆς πίστεώς μας. Ἡ ὁποία ἄρχισε ἀπό τήν πρώτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου, τελώνου καί φαρισαίου καί ὁλοκληρώνεται μέ τή σημερινή ἡμέρα. Αὐτός πού θά θελήσει νά προσεγγίσει καί νά ψηλαφίσει τήν περίοδο αὐτή, διαβάζοντας τά λειτουργικά κειμενά της, δέ θά δυσκολευτεῖ νά ἀντιληφθεῖ πώς ἀπό μέσα της περνᾶ ὅλη ἡ ἱστορία τῆς σχέσεως τοῦ Θεοῦ μέ τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο. 

Ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου, τοῦ ἀνθρώπου, τό προπατορικό ἁμάρτημα καί ἡ ἐκδίωξη ἀπό τόν γλυκό παράδεισο. Ἡ δυσκολία καί ἡ πίκρα πού δοκίμασε ὁ ἄνθρωπος, ὅταν βρέθηκε μακριά ἀπό τό Θεό καί ἡ ὁποία ἐκφράζεται μέ τή μακρά διάρκεια τῆς σαρακοστιανῆς νηστείας. Ἀλλά καί τό αἰώνιο πατρικό ἐνδιαφέρον καί ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ πλάσματός Του, ἡ ὁποία ἐκφράζεται μέ τό πνευματικό περιεχόμενο τῶν πέντε Κυριακῶν τῆς σαρακοστῆς καί τῆς γιορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μέ τίς ἀκολουθίες τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου. 

Αὐτή ἡ ἀγάπη πού ἐκδηλώνεται μέ συγκλονιστικό τρόπο κατά τή Μεγάλη Ἐβδομάδα, ὅταν ὁ ἵδιος ὁ Θεός πάσχει καί θυσιάζεται γιά νά σώσει καί ἀποκαταστήσει τόν ἄνθρωπο. Κατόπιν μέ τήν φωτοφόρο ἀνάσταση, κατατροπώνει τό μεγάλο ἐχθρό τοῦ πλάσματός Του, τό θάνατο, στόν ὁποίο τό ἵδιο ἔδωσε δικαιώματα μέ τή διάπραξη τῆς ἁμαρτίας.  Μέ τήν ἔνδοξο ἀνάληψη πραγματώνει καί ἀποκαθιστᾶ τήν νέα κατάσταση ἀγάπης καί φιλίας τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο. Τῆς δίνει μία παντοτινή διάσταση, ἀδιασάλευτη καί δοξασμένη, καθώς διά τοῦ Χριστοῦ τό ἀνθρώπινο εἶδος βρίσκεται δοξασμένο, στόν μυστηριακό θεϊκό χώρο ὁπου ὑπάρχει ὁ ἅγιος Τριαδικός Θεός, μέ τούς ἁγίους Ἀγγέλους καί ὅλη τήν οὐράνιο δόξα Του. 

Μέ τήν Πεντηκοστή πραγματώνεται ἐμπράκτως ἡ θεϊκή ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ, γιά τήν ἀποστολή τοῦ Παρακλήτου. Τοῦ Παναγίου καί τελεταρχικοῦ Πνεύματος. Τοῦ τρίτου προσώπου τῆς ἁγίας Τριάδος, τό ὁποίο θά πάρει τή θέση πού εἶχε ὁ Ὑϊός, δίπλα στόν ἄνθρωπο καί θά τόν  φωτίσει, θά τόν παρηγορήσει, θά τόν ἐνισχύσει καί θά τόν ὁδηγήσει σέ ὅλη τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, τῆς ζωῆς καί τοῦ κόσμου. Αὐτό θά συμβεῖ σέ ὅποιον χριστιανό, στραφεῖ καί ἀναζητήσει ἀγαπητικά καί ταπεινά τό Θεό. Θά συνεχίσει τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου.

Αὐτό τό ἔργο μέ τήν Πεντηκοστή παίρνει καί μία ἄλλη ἔκφραση καί ἱδιότητα. Ἐνεργεῖται πλέον μέσα στόν κόσμο μέ τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἔχει τή γενέθλιο ἡμέρα της τήν Πεντηκοστή. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ζωντανή μαρτυρία τῆς αἰώνιας θελήσεως τοῦ Πατέρα Θεοῦ, γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Μέσα ἀπό αὐτήν καί μόνο δι αὐτῆς μπορεῖ νά γίνει αὐτό. Πρέπει νά τονίσουμε ὅτι δι αὐτῆς παρέχεται κάθε τί ἀπαραίτητο στόν ἄνθρωπο γιά νά πραγματώσει τή σωτηρία του. Μέσα σ’αὐτήν, στά μυστήριά της καί ἱδιαιτέρως σ’αὐτό τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὑπάρχει ὅλος ὁ Τριαδικός Θεός.Εἶναι ὁ Πατέρας πού δέχεται τήν εὐχαριστία. Εἶναι ὁ Ὑϊός πού προσφέρει τήν εὐχαριστία. Εἶναι τό ἅγιο Πνεῦμα πού τελεῖ καί τελειώνει τήν εὐχαριστία. 

Αὐτό τό ἅγιο Πνεῦμα εἶναι πού βάζει σέ ἄλλη διάσταση τή ζωή τοῦ κόσμου. Πρίν τήν Πεντηκοστή ἡ δράση του ἦταν μιά γενικότερη κατάσταση, πού συνόδευε κάθε ἐνέργεια καί θέλημα τοῦ Πατρός. Μαζί μέ τόν Ὑϊό συνεργοῦσαν μέ τόν Πατέρα. Ὅμως ἡ ἐνανθρώπιση τοῦ Ὑϊοῦ, γεφυρώνει τό χάσμα μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου καί προετοιμάζει τόν κόσμο γιά νά δεχθεῖ τό ἅγιο Πνεῦμα. Τό ὁποίο ἀποστέλεται ἀπό τόν Πατέρα διά τοῦ Ὑϊοῦ τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καί σκηνώνει μέσα στόν χώρο τῆς Ἐκκλησίας. Γι αὐτό ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι ἁγία, ἱερά καί πνευματική. Γιατί εἶναι ὁ κατάληλος χώρος καί τόπος στόν κόσμο αὐτό, νά ὑπάρχει, νά διαφυλάσεται ἀλλά καί νά ἐνεργεῖται ἡ χάρη καί ἡ δύναμη τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Γι αὐτό καί  ὀνομάζεται «ταμειοῦχος τῆς θείας χάριτος». 

Αὐτός λοιπόν ὁ μεγάλος Θεϊκός τελετάρχης, εἶναι ὁ χορηγός κάθε δυνάμεως, χάριτος καί εὐλογίας. Αὐτός πού φανερώνει τή σωστική, θεραπευτική καί ἁγιαστική δύναμη τοῦ Πατρός. «Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας.» Εἶναι αὐτό πού ἔρχεται νά ἐπισφραγήσει καί νά ἀναδείξει, κάθε πνευματική προσπάθεια τοῦ πιστοῦ. Εἶναι αὐτό πού δίνει τή σωτηρία. Αὐτό πού μπορεῖ νά κάνει τόν ἄνθρωπο πού θά τό θελήσει, ἅγιο. Εἶναι αὐτό πού φέρνει στόν κόσμο τή ἁγιότητα πλέον καί κάνει τήν Ἐκκλησία, κοινωνία ἁγίων. 

Μέσα ἀπό αὐτή τήν ἁγιαστική δυνατότητα τῆς Ἐκκλησίας, κάποια μέλη της ἄνθρωποι σάν καί ἐμᾶς, ἔγιναν ἅγιοι. Ἡ Παναγία μας, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες, οἱ Μάρτυρες, οἱ Ὅσιοι καί οἱ Ὁσίες. Κάθε ἀνθρώπινη καρδιά πού φλέχθηκε γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί ἔγινε διά τῆς χάριτος τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἁγία. Ὅλους αὐτούς πού ἐν συνόλω τιμοῦμε σήμερα, γνωστούς καί ἀγνώστους, ἄνδρες καί γυναίκες, μεγάλους καί μικρούς. Αὐτούς πού ἡ ἁγιότητά τους μᾶς εἶναι γνωστή καί τούς τιμοῦμε μέ διατεταγμένες ἐορταστικές ἡμέρες, ἀλλά καί αὐτούς πού γιά διαφόρους λόγους ἔμειναν ἄγνωστοι ὡς ἅγιοι σέ ἐμᾶς, γιά νά τούς τιμήσουμε. 

Ἐμεῖς ὡς ἀδελφοί χριστιανοί, ὡς ἐκκλησιαστικό σῶμα, τούς τιμοῦμε σήμερα ὅλους μαζί. Τό σημαντικότερο ὅμως εἶναι πώς καί αύτούς πού γνωρίζουμε ὡς ἁγίους καί αὐτούς πού δέ γνωρίζουμε τούς ξέρει καί τούς τιμᾶ ὁ Θεός, δίδοντάς τους τό στέφανο τῆς ἁγίοτητας διά τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ἐμεῖς τούς τιμοῦμε καί παραδειγματιζόμαστε ἀπό αὐτούς. Τούς ἔχουμε ὡς πρότυπα. Μᾶς δείχνουν τί μπορεῖ νά γίνει ὁ χριστιανός ὅταν δωθεῖ ἀγαπητικά στό Θεό καί ζήσει ἐνεργά τή ζωή ὡς μέλος τῆς ἐκκλησίας. 

Καί βεβαίως μπορεῖ γιά πολλούς ἡ ἁγιότητα νά φαντάζει ὡς κάτι μακρινό καί ἀκατόρθωτο. Εἶναι καί ἡ παροιμία «θέλω νά ἁγιάσω ἀλλά δέ μ’ ἀφήνουν...». Ὅμως οἱ ἁγιοι δέν ἦταν ὑπεράνθρωποι καί ὅτι ὑπεράνθρωπο ἔκαναν, δέν τό ἔκαναν αὐτοί, ἀλλά ἡ θεία χάρις διά τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ἐμεῖς ἄς μήν ἀναζητήσουμε ἀρχικά τήν ἁγιότητα. Ἄς ἀναζητήσουμε τή σωτηρία μας, τόν παράδεισο. Κι αὐτό συνήθως, οὔτε πού μᾶς ἀπασχολεῖ. Ὡστόσο εἶναι πολύ πιθανό ἔως σίγουρο πώς ἄν ζητήσουμε καί ἐπιδειώξουμε τή σωτηρία μας, τόν παράδεισό μας, χωρίς νά τό καταλάβουμε θά βρεθοῦμε ἀνάμεσα στούς ἁγίους... ὡς ἁγιοι. Γιατί ὁ παράδεισος, εἶναι ὁ τόπος τῶν ἁγίων.