ΤΟ «ΡΙΣΚΟ» ΤΗΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΣΤΟ ΘΕΟ

Μερικες  φορες   ἔχουμε ἐμπιστευθεῖ περισσότερο τή δύναμη τή δική μας ἀπό τή δύναμη τοῦ Θεοῦ.

                         ΚΥΡΙΑ  ΣΗΜΕΙΑ 

     1. Ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας, αὐτό τό μυστηριακό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ξέρει καλύτερα ἀπό κάθε ἀνθρώπινη ἐπιστήμη τόν ἄνθρωπο.

    2.  Εἶναι εὔκολο νά μιλᾶς γιά πίστη καί ἐμπιστοσύνη στό Θεό. Εἶναι ὅμως πολύ δύσκολο νά τό ἀποδεικνύεις καί μάλιστα στή δύσκολη ὥρα, τήν ὥρα τῆς δυσκολίας, τοῦ πειρασμοῦ. 

    3.  Ειναι ἡ πίστη  μία φαντασίωση καί ἕνας ψυχισμός  ἤ ειναι  μια περισσότερο ἀληθινή κατάσταση μέσα μας?

   4.  «...Εν θλίψη, ἐπλατυνάς με...». Ὅτι δηλαδή στόν καιρό τῆς δοκιμασίας, ἄν δέν ἀπιστίσουμε καί δεν  ἐναντιωθοῦμε στό Θεό, τοτε  μποροῦμε νά γίνουμε πιό δυνατοί.

  5.  Μερικες  φορες   χωρίς πάντοτε νά τό καταλάβουμε ἔχουμε ἐμπιστευθεῖ περισσότερο τή δύναμη τή δική μας ἀπό τή δύναμη τοῦ Θεοῦ.

           Πολλές φορές στή ζωή μας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, λέμε τή φράση «ἔχει ὁ Θεός!» ἤ τή φράση «ὁ Θεός εἶναι μεγάλος!». Θέλοντας νά δείξουμε μέσα ἀπό αὐτές τήν ἐμπιστοσύνη μας στό Θεό. Ὠστόσο, ἄλλες τόσες φορές ὅταν ἐρχόμαστε σέ δύσκολη θέση, προβληματιζόμαστε ἰδιαίτερα καί χάνουμε αὐτήν τήν ἐμπιστοσύνη. Ξεχνοῦμε τό μεγαλείο καί τήν παντοδυναμία Του. Αἰσθανόμαστε μόνοι, μικροί καί ἀβοήθητοι. Δέν εἶναι τότε ἀπίθανο ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νά ποῦμε «ποῦ εἶσαι Θεέ μου; γιατί δέ βοηθᾶς;».

              Ἄν εἴμαστε εἰλικρινείς με τούς ἐαυτούς μας καί ἀπέναντι στό Θεό, θά πρέπει νά παραδεχθοῦμε τό ἐξῆς. Τήν ἀναγνώριση τῆς παντοδυναμίας τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀγάπης Του γιά τόν ἄνθρωπο, τήν ἔχουμε ὅταν τά πράγματα καί οἱ καταστάσεις στή ζωή μας εἶναι ἀπό μέτρια ἔως καλά. Κατά ἔνα μυστήριο, ἀλλά βαθιά ἀνθρώπινο λόγο, ἐπειδή ἡ ὑπαρξή μας δέν διατρέχει κάποιο κίνδυνο, ἔχει τήν ἄνεση νά ἀναγνωρίζει καί νά θυμᾶται τή δύναμη τοῦ Θεοῦ. 

 

Εἶναι ὅμως πολύ δύσκολο νά δειχνεις πιστη καί μάλιστα  τήν ὥρα τῆς δυσκολίας, τοῦ πειρασμοῦ. 

              Ὅταν ὅμως ἡ τάξη τῶν πραγμάτων καί τῶν δεδομένων τῆς ζωῆς μας ἀνατρέπεται. Ὅταν ἡ ὕπαρξή μας ἀπειλεῖται καί κινδυνεύει λιγότερο ἤ περισσότερο, τότε ἡ ἐμπιστοσύνη μας στό Θεό δοκιμάζεται. Μπαίνουμε σέ πειρασμό. Δέν ἔχουμε ἄνεση. Τά πράγματα στενεύουν γύρω μας καί μᾶς πνίγουν. Γιά τόν ἴδιο μυστήριο ἀλλά βαθιά ἀνθρώπινο λόγο, ξεχνούμε τήν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ, κλονιζώμαστε καί μπορεῖ νά φθάσουμε μέχρι τήν ἀπιστία καί τήν ἀποστασία ἀπό Αὐτόν.

              Αὐτήν τήν παράξενη καί μυστήρια ἀνθρώπινη ἀδυναμία, ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας τήν ξέρει καί τήν γνωρίζει. Τήν ξέρει καί τή γνωρίζει γιατί ξέρει καί γνωρίζει καλά τόν ἄνθρωπο. Τό μῆκος, τό βάθος, τό ὕψος καί τό εἶδος του. Ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας, αὐτό τό μυστηριακό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ξέρει καλύτερα ἀπό κάθε ἀνθρώπινη ἐπιστήμη τόν ἄνθρωπο. Γνωρίζει τήν τρεπτότητά του, τήν ἀστάθεια τοῦ χαρακτήρα του. Γνωρίζει ὅτι εἶναι εὔκολο νά μιλᾶς γιά πίστη καί ἐμπιστοσύνη στό Θεό. Εἶναι ὅμως πολύ δύσκολο νά τό ἀποδεικνύεις καί μάλιστα στή δύσκολη ὥρα, τήν ὥρα τῆς δυσκολίας, τοῦ πειρασμοῦ.

              Ἔτσι λοιπόν ξέροντας πώς τίποτε δέν εἶναι δεδομένο ἀλλά καί σταθερό, ἔχει θέσει μία συγκεκριμένη δέηση πρός τό Θεό, ἡ ὁποία βρίσκεται σχεδόν σέ κάθε ἀκολουθία καί ἁγιαστική πράξη της. Ἰδιαίτερα βέβαια στή Θεία λειτουργία, τήν κορυφαία ἔκφραση τῆς πίστεώς της. Τότε πού καλεῖ τά παιδιά της νά συναχθοῦν στόν ἱερό ναό γιά νά ἀναπέμψουν ὥς μία φωνή, μία καρδιά καί θέληση, ὥς ἕνα σῶμα, εὐχαριστία στό Θεό.

Ὑπέρ τοῦ ρυσθῆναι ἡμᾶς ἀπό πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καί ἀνάγκης, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

               Ἡ δέηση αὐτή εἶναι ἡ ἐξῆς· «Ὑπέρ τοῦ ρυσθῆναι ἡμᾶς ἀπό πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καί ἀνάγκης, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν». Παρακαλοῦμε τόν ἅγιο Θεό, Αὐτός μέ τήν παντοδυναμία Του, νά μᾶς ἀπαλλάξει, νά μᾶς προστατεύσει, νά πάρει μακριά ἀπό ἐμᾶς κάθε στεναχώρια, κάθε ξεσήκωμα ὀργῆς, κάθε κίνδυνο καί ἀνάγκη! Γιατί; Γιατί ὅλα αὐτά εἶναι πολύ ἐπικίνδυνα γιά τήν ὕπαρξή μας καί λόγω τῆς προαναφερθείσης ἀδυναμίας-τρεπτότητάς μας, θά μᾶς βάλουν σέ πειρασμό πού μπορεῖ νά ἀποβεῖ μοιραίος γιά τήν πίστη-ἐμπιστοσύνη μας ἀπέναντι στό Θεό. Μπορεῖ νά μᾶς φέρουν σέ ἀπιστία ἀλλά καί ἐναντίωση πρός τό Θεό!

              Ὄμως αὐτή ἡ κατάσταση τοῦ πειρασμοῦ εἶναι καί κάτι καλό γιά ἐμᾶς. Αὐτό βέβαια γιά νά συμβεῖ, σημαίνει ὅτι κάπου μέσα μας ὑπάρχει ἕνα αἴσθημα πού λέγεται φιλότιμο. Μιά κατάσταση πού θά μποροῦσε νά χαρακτηρισθεῖ ὡς πνευματική λεβεντιά.

Κάπου μέσα μας ὑπάρχει ἕνα αἴσθημα πού λέγεται φιλότιμο, η πνευματικη λεβεντιά.

 Εἶναι καλό γιατί μπορεῖ νά μᾶς φέρει σέ συναίσθηση τοῦ πόσο τελικά στήν πραγματικότητα μόνοι εἴμαστε καί ὄχι μέ τό Θεό ὅπως νομίζαμε. Πῶς ὅλη αὐτή ἡ πίστη ἦταν μία φαντασίωση καί ἕνας ψυχισμός καί ὄχι μιά λιγότερο ἤ περισσότερο ἀληθινή κατάσταση μέσα μας.

              Μπορεῖ νά ἀποβεῖ ἀκόμη καλύτερο ὅταν μᾶς ὁδηγήσει σέ διερεύνηση καί ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ. Ἀναγνωρίζοντας καί ἀποδεχόμενοι τήν λόγω τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους ἀδυναμίας καί ἀπιστίας μας, νά ψάξουμε αὐτό πού εἴχαμε ὡς πίστη. Νά ζητήσουμε ἀπό τό Θεό νά μᾶς βοηθήσει νά τό διορθώσουμε καί νά τό αὐξήσουμε. Νά παραδεχθοῦμε πώς ἡ ἀπιστία, ἀνειλικρίνια καί ἀνεντιμότητα εἶναι ἀπό μέρους μας. Νά θυμηθοῦμε πώς ὁ Θεός εἶναι πάντα πιστός ἀπεναντί μας. Ἐμεῖς ταλαντευόμαστε καί ἀπιστοῦμε-ἀμφισβητοῦμε ἐνίοτε ἀπέναντί Του. Νά θυμηθοῦμε τή φράση τοῦ ἱεροῦ ψαλμωδοῦ, «...ἐν θλίψη, ἐπλατυνάς με...». Ὅτι δηλαδή στόν καιρό τῆς δοκιμασίας, ἄν δέν ἀπιστίσουμε καί ἐναντιωθοῦμε στό Θεό, μποροῦμε νά γίνουμε πιό δυνατοί. Νά «μεγαλώσουμε» καί νά «ἀναπτυχθοῦμε» ὑπαρξιακά.

              Γιατί τά λέμε σήμερα ὅλα αὐτά; Γιατί μέσα ἀπό τήν εὐαγγελική περικοπή πού διαβάσαμε σήμερα, ἀκούσαμε γιά τήν ἐμπιστοσύνη πού πρέπει νά ἔχουμε στό Θεό. Γιά κάθε τί πού ἀφορᾶ τή ζωή μας. Τήν τροφή, τό νερό, τό ντύσιμο μας. Ἀκούσαμε πώς πρέπει νά θυμόμαστε ὅτι ἡ ψυχή ἀξίζει παραπάνω ἀπό τήν τροφή καί τό σῶμα ἀξίζει παραπάνω ἀπό τό ὁποιοδήποτε ροῦχο. Αὐτό ὅπως λέει ὁ Ἰησοῦς μπορεῖ νά μᾶς τό διδάξουν ἀκόμα καί τά πουλιά καί τά διάφορα φυτά καί λουλούδια. Διότι τά μέν πουλιά οὖτε σπέρνουν, οὖτε θερίζουν ὅμως ἡ ἀγάπη καί ἡ πρόνια τοῦ Θεοῦ ποτέ δέν τά ἀφήνει νηστικά.

 Ὁμοίως καί τά φυτά καί τά λουλούδια πού φυτρώνουν μόνα τους στήν γῆ. Πολλά ἀπό αὐτά ἔχουν τέτοια ὀμορφιά καί χάρη πού οὖτε ὁ Σολομώντας δέν εἶχε νά φορέσει ὡς ροῦχο. Αὐτά πού σήμερα εἶναι καί αὔριο μαραίνονται ἤ τά καῖμε ὡς ξερόχορτα, ὁ Θεός τά ντύνει μέ τόση μεγαλοπρέπεια, πόσο μᾶλλον θά δώσει καί σέ ἐμᾶς, πού σίγουρα ἀξίζουμε πάρα πολύ περισσότερο, εἴμαστε ἀνώτεροι ἀπό αὐτά! 

 

Ο Θεος  τα  ντυνει  με τοση  μεγαλοπρεπεια....!

         Ἀγαπητοί μου·

       Φαντάζει νομίζω, ἀλλά καί εἶναι τελικά ἕνα ρίσκο ἡ πίστη-ἔμπιστοσύνη μας στό Θεό. Εἶναι ἕνα ἄνοιγμα ὑπαρξιακό καί μιά παραχώρηση τῆς μέριμνάς μας, ὡς ἕνα σημείο, γιά τήν ἐπιβίωσή μας. Ἀπό μικροί μαθαίνουμε καθημερινά νά ζητοῦμε-μεριμνοῦμε γιά πολλά πράγματα. Καί βεβαίως αὐτό κατ’ἀρχήν δέν εἶναι καθόλου κακό. Ἀντιθέτως μάλιστα μᾶς βοηθᾶ καθώς μεγαλώνουμε νά γινόμαστε δημιουργικοί καί νά μάθουμε νά διεκδικοῦμε καί νά κερδίζουμε τή ζωή. Νά γίνουμε παραγωγικοί καί ὡφέλιμοι. Τό πρόβλημα ὄμως ἀρχίζει ὅταν στή διαδικασία αὐτή στήν πραγματικότητα ἀφήνουμε ἔξω τή δύναμη καί τήν πρόνια τοῦ Θεοῦ. Ὅταν χωρίς πάντοτε νά τό καταλάβουμε ἔχουμε ἐμπιστευθεῖ περισσότερο τή δύναμη τή δική μας ἀπό τή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτό γιατί συνηθίζουμε νά ἐπιθυμοῦμε καί ζητοῦμε πολλά, ἐκτός ἀπό τά σημαντικότερα γιά τήν ὕπαρξή μας. Τό ἔλεος καί τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στήν προσωπική ζωή καί στόν κόσμο μας.