«ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ»

Ο διαβολος μισει τον Θεο  και τον ανθρωπο 

       Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΜΙΣΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

       Γιά τήν τραγική κατάσταση στήν ὁποία μπορεῖ νά περιέλθει ἔνας ἄνθρωπος, αὐτήν δηλαδη τῆς καταλήψεως τῆς ψυχῆς του ἀπό τή δύναμη τοῦ πονηροῦ, ἀκούσαμε ἀπό τή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί. Εἶναι ἡ περίπτωση τοῦ πονεμένου πατέρα πού καταφεύγει γιά τόν ἄρρωστο γιό του, στή θεραπευτική δύναμη τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ δύσκολη αὐτή κατάσταση, στή σημερινή ἀπό τό κατά Ματθαίον ἱερό εὐαγγέλιο ὀνομάζεται σεληνιασμός, ἐνῶ στό κατά Μάρκον καί κατά Λουκᾶν ἱερό εὐαγγέλιο ὀνομάζεται δαιμονισμός. Ὡστόσο δέν ἔχει νομίζω τόσο σημασία, ἡ ὀνομασία τῆς καταστάσεως αὐτῆς, ἀλλά αὐτή ἡ ἴδια ἡ κατάσταση, πού εἶναι πραγματικά δύσκολη, φοβερή, τρομερή καί βάζει σέ κίνδυνο τή ζωή καί τοῦ πάσχοντος καί τῶν ἀνθρώπων γύρω του.

       Ὁ ἄνθρωπος ὅταν ἐκδηλώνει αὐτήν τήν ἄρρωστη κατάσταση πού ὑπάρχει μέσα του, γίνεται ἐπικίνδυνος γι αὐτόν ἀλλά καί γιά τούς ἄλλους. Γιατί χάνει τόν ἔλεγχο, τήν κυριότητα τοῦ ἐαυτοῦ του καί γίνεται ἕνα ἄβουλο πλάσμα παραδομένο στά χέρια τοῦ πονηροῦ διαβόλου. Ὁ ὁποίος ὅπως ξέρουμε μισεῖ καί τό Θεό ἀλλά καί τόν ἄνθρωπο καί θέλει μέ κάθε τρόπο νά καταστρέψει τήν κορώνα τῶν δημιουργημάτων. Δέν μπορεῖ νά κάνει κακό στό Θεό καί ἔτσι βάζει ὅλα τά δυνατά του στόν ἄνθρωπο. Καί τά καταφέρνει. Σχεδόν πάντα. Σχεδόν τέλεια.

Με  την  αληθεια νικαμε  τον διαβολο

       ΤΑ ΠΑΘΗ   ΜΑΣ   ΕΙΝΑΙ  ΟΙ  ΠΟΡΤΕΣ  ΠΟΥ   ΜΠΑΙΝΟΒΓΑΙΝΕΙ  ΣΤΗΝ  ΨΥΧΗ  ΜΑΣ Ο   ΠΟΝΗΡΟΣ.

       Τά καταφέρνει γιατί ὁ ἄνθρωπος πάντοτε εἶναι ἔτοιμος νά συνεργασθεῖ, νά παραδωθεῖ. Καί τό παράδοξο εἶναι πώς παραδίνεται μ’ὅλη του τήν προσοχή καί τό φόβο του, ὡς πρός τόν πονηρό καί τή δύναμή του. Αὐτό φαίνεται ἀπό τήν κατάσταση πού ἐπικρατεῖ στόν κόσμο ὄχι μόνο σήμερα, ἀλλά πάντοτε. Ἄν κοιτάξουμε λίγο τήν παγκόσμια ἱστορία, θά δοῦμε πώς τό κακό μέ ὁποιαδήποτε μορφή καί ἔκφραση, δέν ἔλειψε καί μάλλον δέ θά λείψει ποτέ ἀπό τή ζωή. Κι αὐτό γιατί πάντοτε μέσα σέ κάθε ἄνθρωπο ὑπάρχουν πόρτες, μικρές καί μεγάλες, ἀπό τίς ὁποίες ὁ πονηρός μπαίνει καί βγαίνει ἄνετα.

       Εἶναι τά πάθη μας, οἱ ἀδυναμίες μας, ὁ ἄρρωστος καί ἀθεράπευτος ἐαυτός μας. Εἶναι ἡ διάθεση τοῦ ἀνθρώπου νά μή ζεῖ πραγματικά ἀληθινά καί αὐθεντικά. Νά μή λέει τό ναί, ναί καί τό ὄχι, ὄχι, ὅπως συμβούλεψε ὁ ἵδιος ὁ Χριστός. Νά μή φανερώνει αὐτό πού πραγματικά εἶναι, ἀλλά νά ὑποκρίνεται. Νά φτιασιδώνει καί νά καμουφλάρει τόν ἐαυτό καί τή ζωή του. Νά πλησιάζει τό συνάνθρωπο ὄχι γιά νά δώσει, ἀλλά γιά νά πάρει. Ἀκόμα καί αὐτήν τήν ἀγάπη καί τόν ἔρωτα, τόν ἀντιλαμβάνεται καί τόν ἐκδηλώνει ἐγωϊστικά.

Να  ειναι το ναι  ναι  και το οχι  οχι  οπως  συμβουλεψε ο ιδιος ο  Χριστος !

       Προσπαθεῖ νά τά ἀναπτύξει μέ τό δικό του τρόπο, μή προσέχοντας στήν πραγματικότητα ἄν πραγματικά ἀρέσει στόν ἄλλο. Μήπως ἀγαπώντας τον, τόν σκοτώνει! Γι αὐτό καί σχεδόν πάντα λέμε ὅταν συμβαίνει νά χαλάσει μία σχέση, συζυγική, ἐρωτική, φιλική, συγγενική, γειτονική... «...Κρίμα! Λυπᾶμαι! Δέν εἶσαι τελικά αὐτό πού νόμιζα». Αὐτό παλαιότερα τό αἰτιολογούσαμε μέ μία φράση, «ἀσυμφωνία χαρακτήρων».

       Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΒΟΛΕΜΑ

       Καί βέβαια αὐτά συμβαίνουν καί ἐκδηλώνονται σέ μέρη τοῦ κόσμου ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἔχουν καί τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ στή ζωή τους. Εἶναι χριστιανοί! Πῶς νά ἔχεις ἀπαίτηση νά μή συμβαίνει ἐκεῖ πού δέν ἔχει ἀκουστεῖ καθόλου τό κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου. Τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς ἀγάπης. Γιά τό ὁποίο ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος καί ἦλθε στόν κόσμο γιά νά ἀπαλλάξει μέ αὐτό τόν κόσμο ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ πονηροῦ. Ὁ ὁποίος εἶχε τό θράσος νά προσφέρει αὐτός τόν κόσμο ὡς δικό του στό Χριστό. Εἶναι ὁ τρίτος πειρασμός τοῦ Χριστοῦ μας. Γι αὐτό καί ὁ Χριστός τόν ὀνομάζει ἄρχοντα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, τοῦ ὁποίου τή δύναμη καί τά ἔργα ἦλθε νά διαλύσει. Διδάσκοντας τήν ἀγάπη ὡς ἔμπονη κατάσταση σταυροῦ καί ὄχι ὤς βόλεμα καί τήν ἀλήθεια ὡς τό μόνο τρόπο νά νικήσει τό ψέμα καί ἄρα καί τόν πατέρα του τό διάβολο.

       ΤΟ ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ, ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ !

       Αὐτά ὅλα δέ θά πρέπει νά μᾶς ἀποκαρδιώνουν καί νά μᾶς ἀπελπίζουν. Κι αὐτό γιατί; Γιατί ἐμεῖς εἴμαστε βαπτισμένα μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Εἴμαστε μέλη τοῦ σώματός Του. Καί ἔχουμε ἀρχηγό καί ὑπερασπιστή Αὐτόν πού νίκησε τό κακό καί τό διάβολο. Εἶναι Ἔτοιμος ἀνά πᾶσα στιγμή νά μᾶς συντρέξει καί νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό κάθε δυναστεία τοῦ πονηροῦ. Αὐτός φώτισε τοῦς ἁγίους καί τοῦς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας νά καταλάβουν καί νά μᾶς ποῦν, πώς τό κακό εἶναι ἀνύπαρκτο. Εἶναι «μή ὄν».

       Ὑπάρχει μόνο ὅ,τι ἔπλασε ὁ Θεός καί ἔπλασε μόνο τό καλό. Τό κακό εἶναι ἡ ἀπουσία τοῦ καλοῦ. Εἶναι ἡ πραγματική ἀπουσία τοῦ Χριστοῦ ἀπό ἐμᾶς καί τή ζωή μας. Εἶναι ἡ ἀδυναμία τοῦ ἐγώ μας, ὁ ἀθεράπευτος ἐαυτός μας. Ὁ πονηρός ἔχει δύναμη! Ἀλλά τήν παίρνει ἀπό τή δική μας ἀδύναμη καί ἀσθενή θέληση καί προαίρεση. Ἀπό τή δική μας ἀλοτρίωση ἀπό τό Χριστό καί τόν τρόπο ζωῆς τοῦ εὐαγγελίου, τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀπό τήν ἐπιθυμία μας νά μήν εἴμαστε αὐθεντικοί καί εἰλικρινεῖς ἀλλά νά ὑποκρινόμαστε. Νά κάνουμε καί νά συμβουλεύουμε καί τούς ἄλλους, «πολιτική». Νά βάφουμε τόν κόσμο μέ τά δικά μας χρώματα, τά θέλω μας.

       Ἀγαπητοί μου·

       Οἱ μαθητές στό τέλος ρώτησαν τό Χριστό μας, «Γιατί ἐμεῖς δέν μπορέσαμε νά βγάλουμε τό κακό ἀπό τό παιδί;» Καί Αὐτός τούς ἀπάντησε, «Γιατί ἡ πίστη σας δέν συνοδεύεται ἀπό νηστεία καί προσευχή! Αὐτό τό κακό δέ θεραπεύεται μέ κανένα ἄλλο τρόπο!» Βλέπετε λοιπόν πόσο σημαντικά εἶναι ἡ νηστεία καί ἡ προσευχή στή ζωή μας! Καί ἄρα ὅσο δέν τά κάνουμε, τόσο πιό πολύ, χωρίς νά τό θέλουμε πάντοτε, ἀνοιγόμαστε στό κακό καί στόν ἀρχηγό του τό διάβολο... Ἀπό ἐκεῖ καί μετά ὅλα εἶναι ἐνδεχόμενα... Ἐπίσης τό ὅτι εἴμαστε ἀδύναμοι νά ἀντισταθοῦμε καί νά νικήσουμε τόν πονηρό μᾶς τό εἶπε ὁ ἵδιος ὁ Χριστός γιά νά προσέχουμε καί μᾶς τό δίδαξε καί ὡς προσευχή, «...καί μή εἰσενέγκης ὑμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ρῦσαι ἀπό τοῦ πονηροῦ.» Γένοιτο!
(Ι' Ματθαίου)