Η ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ

Αγιος Διονυσιος  συγχωερσε  τον φονια του αδελφου του !

                      Η ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ

            Πάντα νά συγχωρεῖς αὐτόν πού σφάλει ἀπέναντί σου.

            Ρώτησε ὁ ἀπ. Πέτρος τόν Ἰησοῦ, ἀγαπητοί ἀδελφοι : «Κύριε, πόσες φορές νά συγχωρήσω τό συνάνθρωπό μου ὅταν σφάλει πρός ἐμένα; Μέχρι ἑπτά;». Ὁ Ἰησοῦς τοῦ ἀπάντησε,: «Πέτρε, ὄχι μόνο ἑπτά, ἀλλά ἔως ἑβδομήντα ἑπτά». Πού σημαίνει, πάντα νά συγχωρεῖς αὐτόν πού σφάλει ἀπέναντί σου. Πολύ μεγάλο καί ὑψηλό αὐτό πού προτείνει ὁ Χριστός μας. Πραγματικά φαίνεται ἀκατόρθωτο γιά νά τό κάνει ὁ ἀπλός ἄνθρωπος. Εἶναι οὐράνιο. Θεϊκό. Εἶναι ὁ τρόπος τοῦ Θεοῦ. Πῶς ὁ ἀπλός,χωματένιος, πεπερασμένος ἄνθρωπος νά βρεῖ τέτοια δύναμη, ἔτσι ὥστε νά συγχωρεῖ συνεχῶς; Στό κάτω-κάτω ὑπάρχει καί μιά ἀξιοπρέπεια! Μέ αὐτήν τήν τακτική γελειοποιοῦμαι ἀπό μόνος μου. Γίνομαι θῦμα...Πολύ δύσκολα μᾶς βάζει ὁ Θεός.

           Ὥς ἄνθρωποι, κάποτε στή ζωή μας, συμβαίνει νά βρισκόμαστε σέ μιά θέση παρόμοια τοῦ Πέτρου. Ἔχει συμβεῖ κάτι πού ἀφορᾶ τή σχέση μας μέ κάποιον ἄλλο ἄνθρωπο. Αἰσθανόμαστε ὅτι ἔχουμε προσβληθεῖ, ὑποτιμηθεῖ, ἴσως καί γελειοποιηθεῖ. Ἡ ἀξιοπρέπειά μας αἰσθανόμαστε πώς χάνεται, γιατί ἐνδεχομένως ἔχουμε ἤδη συγχωρέσει μιά ἤ δυό φορές αὐτόν πού μᾶς ἀδικεῖ. Πρέπει μέ ἕνα τρόπο νά ἀποκαταστήσουμε, τήν προσβολή πού μᾶς ἔγινε. Ἔχουμε ὅλο τό δίκιο μέ τό μέρος μας. Τά γεγονότα μᾶς τό ἐπιβεβαιώνουν. Πῶς λοιπόν νά συγχωρήσουμε αὐτόν πού μᾶς ἀδίκησε μέ τόν ἕνα ἤ ἄλλο τρόπο ;

          Ἡ συγχώρεση τοῦ συνανθρώπου, προϋπόθεση τῆς συγχωρήσεως τοῦ Θεοῦ.

          Ὡστόσο ἐμεῖς οἱ ἵδιοι εἴμαστε αὐτοί πού κάποτε λόγω τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας μας θά σφάλουμε ἀπέναντι στό Θεό. Θά ἁμαρτήσουμε ἀπέναντί Του! Τότε τί θά κάνουμε; Θά κρατήσουμε ὑπερήφανη στάση καί δέ θά μετανοήσουμε, ζητῶντας Του συγνώμη; Μποροῦμε νά τό κάνουμε! Ἀλλά αὐτό μᾶς συμφέρει πραγματικά; Δέ θά τό βροῦμε κάποτε μπροστά μας ὡς κατήγορο, ὅταν θά βρεθοῦμε ἐνώπιόν Του. Ἄν εἴμαστε πραγματικά λογικοί, ἐάν ἀφήσουμε νά ἐπιστρέψει ἡ σύνεση μέσα μας, σίγουρα θά βροῦμε ἕνα πνευματικό καί γονατιστοί στό πετραχήλι του, θά ἐξομολογηθοῦμε μετανοιωμένοι γιά τήν ἀστοχία μας ἀπέναντι στό Θεό. Θά ζητήσουμε τήν ἀπό Θεοῦ συγχώρεση καί ἀγάπη.

Ἡ ἐξομολόγηση εἶναι μιά πράξη ἐλευθερίας.

          Ὅμως ἐμεῖς συγχωροῦμε τούς ἄλλους; Προσπαθοῦμε νά εἴμαστε μακρόθυμοι, οἰκτίρμονες καί ἐλεήμονες ὅπως ὁ Θεός; Λέμε προσπαθοῦμε γιατί δέν τό ἔχουμε καί εἶναι πραγματικά ,ὅπως εἴπαμε δύσκολο, νά συγχωρεῖς συνεχῶς. Ὅμως τί λέμε στό Πάτερ ὑμῶν; «...καί ἄφες ὑμῖν τά ὀφειλίματα ὑμῶν, ὡς καί ὑμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέτες ὑμῶν...» Ζητοῦμε ἀπό τό Θεό νά μᾶς συγχωρήσει γιατί ἐμεῖς ἤδη τό κάνουμε πάντα γιά αὐτούς πού σφάλουν ἀπέναντί μας. Ἡ συγχώρεση τοῦ συνανθρώπου, προϋπόθεση τῆς συγχωρήσεως τοῦ Θεοῦ. Πῶς λοιπόν θά λάβουμε συγχώρεση ἀφοῦ ἐμεῖς δέ συγχωροῦμε; Ἡ ἐξομολόγηση εἶναι μιά πράξη ἐλευθερίας. Ἡ Θεία χάρις οὖτε ἐκβιάζει, οὖτε ἐκβιάζεται. Πρέπει λοιπόν ἡ ἐλευθερία μου, ἡ προαίρεσή μου νά γίνεται συγχωρητική ὡς πρός τόν πταίσαντα σέ ἐμένα καί μ’ αὐτήν τήν κατάσταση νά μπῶ κάτω ἀπό τό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ, γιά νά λάβω τήν ἀπό Θεοῦ συγχώρηση.

           Η συγχώρηση πού δίνουμε εἶναι ἀπό τά καρδιᾶς ἤ ὄχι;

           Ὅμως καί ὅταν συγχωροῦμε, συγχωροῦμε πραγματικά ἤ ὑποκρινόμαστε; Ὅταν συγχωροῦμε, τό κάνουμε γιατί πραγματικά αἰσθανόμαστε τή συγχώρηση τοῦ Θεοῦ σέ ἐμᾶς καί ἄρα κάνουμε καί ἐμεῖς τό ἵδιο κατά τό θέλημά του; Ἤ τό κάνουμε γιά νά φανοῦμε ὡς ἀνώτεροι ἄνθρωποι στόν τύπο ἀλλά ὄχι στήν οὐσία; Δηλαδή ἡ συγχώρησή μας ἔχει βάθος ἤ εἶναι ἐπιφανιακή ὑποκριτική; Ἀκόμη καλύτερα, ἡ συγχώρηση πού δίνουμε εἶναι ἀπό τά καρδιᾶς ἤ ὄχι; Καλό εἶναι ἐδῶ νά σημειώσουμε πώς ὅπως καταλαβαίνουμε καί ἐκτιμοῦμε αὐτό πού δεχόμαστε, ἀνάλογα τό δίνουμε καί ὅταν χρειαστεῖ. Ἄν ἐκτιμοῦμε καί ἀναγνωρίζουμε ἀληθινά καί πραγματικά τήν ἀπό Θεοῦ συγχώρηση, ἔτσι ἀληθινά καί πραγματικά, καρδιακά, τή δίνουμε καί ἐμεῖς ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα.

           Αὐτό ἀκριβῶς, ἡ καρδιακή συγχώρηση, ἦταν καί τό θέμα τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Ἕνας ὑπηρέτης βρέθηκε νά χρωστάει στόν κύριό του μύρια τάλαντα, δηλαδή γιά ἐμᾶς σήμερα περίπου 176.000,00 εὐρώ. Ἀφοῦ δέν εἶχε νά τά δώσει ὁ ἄρχοντας διέταξε νά πουληθεῖ αὐτός, ἡ οἰκογένειά του καί ὅ,τι ἄλλο εἶχε γιά νά σβησθεῖ ἔτσι τό χρέος. Ὁ ὑπηρέτης τότε ἔπεσε στά πόδια του ἄρχοντα καί τόν παρακαλοῦσε νά κάνει ὐπομονή γιά νά μπορέσει νά τόν ξεχρεώσει. Αὐτός λυπήθηκε τόν ὑπηρέτη καί τοῦ ἔσβησε τό χρέος, ἀπαλλάσοντάς τον ἀπό αὐτό.

          Καθώς ὅμως ἔβγαινε ἀπό τό σπίτι τοῦ ἄρχοντα, εἶδε ἕνα συνάδελφό του ὑπηρέτη, ὁ ὁποίος χρωστοῦσε σέ αὐτόν ἐκατό δηνάρια, δηλαδή γιά ἐμᾶς σήμερα περίπου 238,00 εὐρώ. Ἀμμέσως τόν πιάνει ἀπό τό λαιμό καί τοῦ ζητάει πνίγοντάς τον τό χρέος. Ὁ ὀφείλων ὑπηρέτης κατάφερε νά πέσει στά πόδια του καί νά τοῦ ζητᾶ ὑπομονή γιά νά τόν ξεχρεώσει. Ὅμως ὁ συγχωρημένος ἀπό τόν ἄρχοντα ὑπηρέτης, δέν συγχωρεῖ τό συνάδελφό του καί τόν κλείνει στή φυλακή.

         Οἱ ἄλλοι ὑπηρέτες εἶδαν ὅλο τό σκηνικό καί πληροφόρησαν τόν ἄρχοντα. Αὐτός διέταξε νά τό φέρουν σηκωτό μπροστά του. Ὅταν λοιπόν ὁ ὑπηρέτης βρέθηκε πεσμένος στά τέσσερα μπροστά στά πόδια τοῦ κυρίου του, αὐτός τοῦ εἶπε· « Πονηρέ ὑπηρέτη. Ὅταν μέ παρακάλεσες, δε σοῦ χάρισα ὅλο χρέος σου; Δέν ἔπρεπε λοιπόν μετά καί ἐσύ νά χαρίσεις τό χρέος πού εἶχε ἀπέναντί σου ὁ συνάδελφός σου; Νά κάνεις ἔλεος σ’αὐτόν, ὅπως ἔκανα καί ἐγώ σέ ἐσένα;» Ὁργισμένος πλέον ὁ ἄρχοντας, τόν παρέδωσε στούς βασανιστές μέχρι μέ βασανιστήρια νά ξεπληρώσει τό μεγάλο χρέος του.                

Ἡ Θεία χάρις οὖτε ἐκβιάζει, οὖτε ἐκβιάζεται.

             Στό τέλος ὁ Ἰησοῦς ἔκλεισε τήν παραβολή μέ αὐτήν τήν ἐπισήμανση: «Ἔτσι καί ὁ οὐράνιος πατέρας Μου θά κάνει στόν καθένα ἀπό ἐσᾶς, ὁ ὁποίος δέ θά συγχωρεῖ, πραγματικά, ἀληθινά, εἰλικρινά, καρδιακά, τά παραπτώματα τῶν ἄλλων ἀπέναντί του.»

           Ὁ Θεός μᾶς ἐπιτρέπει νά ζοῦμε ἐλεύθερα καί ἀκόμη νά Τόν ἀγνοοῦμε.

          Ἀγαπητοί μου·

         Ὅπως προαναφέραμε, ἀνάλογα μέ τό πῶς ἐκτιμᾶ καί ἀντιλαμβάνεται ὁ καθένας αὐτό πού λαβαίνει, ἀνάλογα καί τό δίνει. Ὁ συγχωρηθεῖς ἀρχικά ἀπό τόν κύριο ὑπηρέτης ἦταν πονηρός. Κατάφερε νά συγκινήσει τόν κύριό του καί ἔλαβε κάτι παραπάνω ἀπό αὐτό πού ζήτησε. Ὅμως ἡ προαίρεσή του ἦταν πονηρή καί ἡ καρδιά του γεμάτη πλεονεξία. Ἔτσι δέν μπόρεσε νά ἐκτιμήσει τό καλό πού τοῦ συνέβει καί ἄσπλαχνα, σκληρά καί ἀντισυναδελφικά συμπεριφέρθηκε πρός τόν συνάδελφό του. Ἀφιλότημα. Ὁ Θεός καί χωρίς νά τοῦ τό ζητήσουμε μᾶς συγχωράει ὅλους. Καθημερινά ἁμαρτάνουμε, πταίουμε ἀπέναντί του. Ὅμως Αὐτός δέ μᾶς τιμωρεῖ, ἀλλά ἀντιθέτως μᾶς ἐπιτρέπει νά ζοῦμε ἐλεύθερα καί ἀκόμη νά Τόν ἀγνοοῦμε, νά τόν ὑβρίζουμε, μέ λόγια, πράξεις καί σκέψεις. Αὐτός ὁ κόσμος εἶναι δικός Του καί ἐμεῖς ἀκόμη ὡς ὑπάρξεις. Ὅμως καμιά φορά δέν γίνεται ἀπαιτητικός, ἐκβιαστικός. Μᾶς ἐπιτρέπει νά ζοῦμε σ’αὐτή τή γῆ, τή γῆ Του χωρίς ποτέ νά αἰσθανόμαστε τήν ἀνάσα Του στό σβέρκο μας. Γιατί μᾶς συγχωρεῖ ὅλους καρδιακά. Γιατί μᾶς ἔχει ὅλους βαθιά στήν καρδιά Του! Μᾶς χωρεῖ, χωρίς ποτέ νά μᾶς στενοχωρεῖ!

(ΙΑ Ματθαιου)