Να μην θέλουμε την ζωή μας αποκομμένη από τον πόνο των άλλων

 

Paulos Papadopoulos

Το σώμα παραδομένο στον πόνο.
Οι φλέβες να διακρίνονται στο παιδικό της κορμί.
Ένας άγγελος πονά, υποφέρει...
Νευροβλάστωμα σε 4ο στάδιο.
Καρκίνος.
Ένα τεράστιο "γιατί" μέσα στο μυαλό όλων.
Να δακρύζει η μικρή μπροστά τους γονείς της και αυτοί απλά να την παρατηρούν, να μην μπορούν να κάνουν τίποτα.
Πόνος πάνω στον πόνο.
Και όμως είναι η αλήθεια που βιώνουν πολλοί συνάνθρωποί μας.
Σκληρή φωτογραφία; Όχι.
Δεν είναι σκληρή η φωτογραφία.
Σκληρή είναι εκείνη η καρδιά που σιωπά μπροστά σε μία τέτοια φωτογραφία.
Σκληρή είναι εκείνη η καρδιά που την προσπερνά και συνεχίζει να ζει μέσα στην ψευτοευτυχία της.
Σκληρή είναι εκείνη η καρδιά που αδιαφορεί μπροστά στο δράμα και προτιμά να μείνει αμέτοχη του πόνου.
Η μικρή Jessica αναχώρησε.
Και μεις οι λοιποί των ανθρώπων θα συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς ίχνος συμπόνοιας. Δεν θέλουμε να μας αγγίξει αυτό το "αποτρόπαιο γεγονός", μην τυχόν και χαλάσει η διάθεσή μας!!!
-----------------
Φυσικά και η δημοσίευση αυτής της φωτογραφίας δεν με κάνει συμπονετικό. Είναι όμως η αφορμή -τουλάχιστον- να προβληματιστώ και εγώ όπως και εσείς.
Να μην θέλουμε την ζωή μας αποκομμένη από τον πόνο των άλλων, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό, όσο άβολο κι αν είναι αυτό.
-----------------
Βλέποντας αυτή την φωτογραφία θυμήθηκα ξανά -γιατί ξεχνούμε πολύ εύκολα- την δική μου εμπειρία από την πτέρυγα των καρκινοπαθών στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου.
Να βλέπεις τον άνθρωπό σου να πονά και εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προσεύχεσαι να απαλύνει τον πόνο ο Χριστός.
"Τουλάχιστον να μην πονά", σκέφτεσαι...προσεύχεσαι.
Τουλάχιστον αυτό, Θεέ μου...
Σ'αυτήν την πτέρυγα καταλαβαίνεις την αδυναμία του ανθρώπου, καταλαβαίνεις την μωρία της σοφίας μας, της επιστήμης μας.
Αυτή η πτέρυγα όμως - η γεμάτη οσμές πόνου και θανάτου- μοσχοβολά ζωή. Και δεν είναι κάτι το ποιητικό και ρομαντικό, είναι κάτι το πραγματικό!
Εκεί που η ανθρώπινη ελπίδα πλέον στερεύει, ανθίζει η θεία παρηγοριά. Βλέπεις τους καρκινοπαθείς να μεταμορφώνονται. Να γίνονται άυλοι μέσα στην ασθενική τους σάρκα. Αυτό είδα εγώ, αυτό βίωσα, αυτό καταθέτω.
--------------------
Ο πόνος βέβαια δεν παύει ποτέ, όμως το ίδιο και η ελπίδα.
Ελπίδα όχι για μια επίγεια αποκατάσταση, αλλά για το άνοιγμα του ανθρώπου προς τον ουρανό.
-------------------
Δύσκολο να μιλάς για τον καρκίνο, για τον παιδικό καρκίνο.
Πιο δύσκολο όμως είναι να ζεις μ'αυτόν, να μάχεσαι μ'αυτόν.
-------------------
Ο Θεός να δίνει υπομονή και δύναμη στους ασθενείς και στους οικείους.
Τα κυρήγματα σ'αυτούς τους ανθρώπους περισσεύουν.
-------------------
Ο Θεός να μαλακώσει και τις δικές μας καρδιές ώστε να μην αδιαφορούν μπροστά σ'αυτήν την αγριότητα του πόνο.
Μόνο τότε ως άνθρωποι και ως χριστιανοί, όταν δούμε τον πόνο του άλλου κατάματα, θα είμαστε "άξιοι" να δούμε και το χαμόγελό του...