Λίγο πριν πεθάνει, ποσταρε αυτές τις φωτογραφίες του στο instagram! Αυτό που έγραψε από πάνω θα σας σοκάρει!

O Pablo Ráez από την Μαρμπέγια της Ισπανίας, είχε ένα όνειρο: να απολαύσει τη ζωή και να είναι ευτυχισμένος. Αλλά στις 26 Μαρτίου του 2015, όταν ήταν μόλις 18 ετών, διαγνώστηκε με λευχαιμία. Εκείνη τη στιγμή, η ζωή του νεαρού αθλητή άλλαξε για πάντα, και μαζί του άλλαξε και ο κόσμος.

Μόλις διαγνώστηκε, ξεκίνησε ο εφιάλτης: έπρεπε να υποβληθεί σε χημειοθεραπείες και να κάνει μεταμόσχευση μυελού των οστών. Το νοσοκομείο έγινε σχεδόν σαν το νέο του σπίτι, μια ζοφερή πραγματικότητα για έναν νεαρό άνδρα του οποίου η μοναδική ανησυχία θα έπρεπε να ήταν οι τελικές σχολικές εξετάσεις.

Στη συνέχεια, όμως εμφανίστηκε μια αχτίδα ελπίδας: η μεταμόσχευση μυελού των οστών είχε πετύχει και ο καρκίνος ήταν σε πλήρη ύφεση. Ίσως τώρα θα μπορούσε να πάρει πίσω τη ζωή του και να ονειρεύεται ένα κοινό μέλλον με τη φίλη του, Andrea.

Δέκα μήνες αργότερα, δυστυχώς, αυτή η σπίθα της ελπίδας έσβησε και οι γιατροί του ανακοίνωσαν κακά νέα: η λευχαιμία είχε επιστρέψει και έπρεπε να περάσει όλη τη δοκιμασία από την αρχή. Ο μυελός των οστών, που ο πατέρας του είχε δωρίσει δεν ήταν αρκετός.

Αυτή τη φορά τα πράγματα φαίνονταν ακόμα χειρότερα από πριν και η εξεύρεση δότη αποδείχθηκε πολύ δύσκολη. Ο χρόνος κυλούσε, καθώς η αναζήτηση νέων συμβατών δοτών μυελού των οστών συνεχιζόταν.

Ο Pablo αποφάσισε να αναλάβει τα ηνία της ζωής του: άρχισε να δημοσιεύει τις σκέψεις του στα social media και ξεκίνησε το hashtag # retounmillón (πρόκληση ενός εκατομμυρίου) , που έθετε ως στόχο την επίτευξη ενός εκατομμυρίου δωρητών μυελού των οστών στην Ισπανία. Ο Pablo ήθελε να πετύχει την ευαισθητοποίηση του κοινού για τη σημασία της δωρεάς. «Θα ήταν λυπηρό να πεθάνω επειδή δεν υπάρχει δότης για μένα, όταν ο καθένας θα μπορούσε να αυξήσει αυτές τις ευκαιρίες στη ζωή, τόσο για μένα, όπως και για όλους τους ανθρώπους που μπορεί να χρειάζονται μια μεταμόσχευση μυελού των οστών.»

Μέρα με τη μέρα, ο Pablo αγωνίστηκε γενναία με την ασθένεια, πάντα με το καλύτερο χαμόγελο και μοιράζοντας τις βαθιές σκέψεις του για τη ζωή και το θάνατό. Οι προσπάθειές του κατάφεραν να αυξήσουν τις δωρεές μυελού των οστών στην Ισπανία κατά 1.000%. Όλα τα μάτια ήταν στραμμένα στον «μονομάχο», όπως ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του. Οι ακόλουθοί του στο Instagram, πάνω από μισό εκατομμύριο, τον στήριζαν σε κάθε του βήμα.

Στη συνέχεια, τον Οκτώβριο του 2016, ο Pablo έλαβε κάποια καλά νέα: υπήρχε άλλος ένας συμβατός δότη για εκείνον. Εμφανίστηκε ξανά η ελπίδα και ο φόβος που τον είχε καταβάλλει από τη μέρα της διάγνωσης, άρχισε να εξαφανίζεται. «Με ρώτησαν πού βρίσκω τη δύναμη, τη θέληση να ζήσω, πώς είμαι πάντα χαμογελαστός, παρ “όλες τις δύσκολες στιγμές. Δεν φοβάμαι το θάνατο και είμαι ελεύθερος, από εκεί προέρχεται η δύναμή μου. Όταν σταματάς να φοβάσαι, είσαι ελεύθερος,» γράφει σε μία δημοσίευσή του.

Όμως, παρά την γενναία μάχη του Pablo, η μοίρα είχε άλλα σχέδια γι” αυτόν. Όταν η δεύτερη μεταμόσχευση, επίσης δεν είχε αποτέλεσμα, ο Pablo ήξερε ότι θα πέθαινε σύντομα. Αλλά ποτέ δεν άφησε το θάρρος ή τη δύναμή του να μειωθεί και πάλεψε με ό, τι είχε μέχρι το τέλος. Το Σάββατο στις 25 Φεβρουαρίου του 2017, στην τρυφερή ηλικία των 20 ετών, ο Pablo πέθανε.

Σε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram μπορείτε να διαβάσετε μια από τις τελευταίες σκέψεις του πριν πεθάνει.

«Σκεφτόμουν για κάτι που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου εργαζόμαστε και κερδίζουμε χρήματα από το χρόνο, πράγμα που σημαίνει ότι ζούμε για τον χρόνο και κερδίζουμε από τον χρόνο. Ζούμε σαν σκλάβοι σε αυτό το σύστημα που βασίζεται στην καθαρή γραφειοκρατία. Ο πλανήτης επιδεινώνεται σιγά-σιγά, τον καταστρέφουμε: λιώνουμε τους πόλους, χτίζουμε απερίσκεπτα, έχουμε προκαλέσει πολέμους, σκοτώνουμε ανθρώπους και κάνουμε πολύ περισσότερα που πρόκειται να φέρουν τον κόσμο στο τέλος του, και τα κάνουμε όλα αυτά εξαιτίας των χρημάτων. Δεν είμαστε ευχαριστημένοι με όσα έχουμε, πάντα επιθυμούμε για περισσότερα.

Πρέπει να ζούμε τη ζωή απλά και σε ένα σύστημα όπου ο καθένας φροντίζει ο ένας τον άλλον και τον όμορφο πλανήτη μας. Πρέπει να είμαστε πιο ευτυχισμένοι και να δούμε τι κάνουμε για τον κόσμο μας, πρέπει να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε τι είναι πραγματικά σημαντικό και πρέπει να μάθουμε πώς να το εκτιμούμε. Πρέπει να αγαπάμε περισσότερο, πρώτα απ “όλα τους εαυτούς μας και στη συνέχεια τον υπόλοιπο κόσμο. Ας χαμογελάμε περισσότερο, ας δώσουμε περισσότερες αγκαλιές, περισσότερη ειρήνη. Ας γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Ας είμαστε ευγνώμονες για τη ζωή που μας έδωσε την πολυτέλεια να ξυπνάμε κάθε μέρα, ας είμαστε πιο ευγνώμονες.»

Η οικογένειά του και οι φίλοι του δεν είναι οι μόνοι που συγκλονίστηκαν από το θάνατό του. Πολλά διάσημα πρόσωπα της Ισπανίας, όπως επίσης και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, απότισαν φόρο τιμής προς τον Pablo. Στις 28 Φεβρουαρίου, ο Pablo έλαβε τιμητική διάκριση από την πόλη της Μαρμπέγια, που αποτέλεσε παράδειγμα και έμπνευση προς μίμηση για την κοινωνία.

Στην τελευταία δημοσίευση στο Instagram Pablo έγραψε: «Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής, ως εκ τούτου δεν θα πρέπει να τον φοβόμαστε, αλλά αντίθετα να τον αγαπάμε.»
http://frapedoypoli.blogspot.gr/2017/03/instagram_8.html