Αλήθεια, δεν ξέρω αν υπάρχει πιο δύσκολη ερώτηση. Είτε τι θέσεις στον εαυτό σου, είτε ρωτήσεις κάποιον άλλο. Πώς να πεις τελικά αν η ζωή σου στάθηκε άδικα και δεν ήρθαν όλα βολικά; Ο λογισμός ίσως πει: «υπάρχουν και πιο δύσκολα από αυτά που έζησες εσύ». Είναι, όμως, αυτός λόγος για να μην έχεις παράπονο; Είναι η σύγκριση ο μόνος λόγος για να μην νιώσεις αδικημένος; Θαρρείς πως θα κοιτάξεις δίπλα και παραδίπλα και θα αναπαυτείς επειδή τάχα οι άλλοι είναι χειρότερα από εσένα. Μετριέται η ευτυχία μας σε σχέση με τους άλλους ή σε σχέση με αυτά που εμείς επιθυμούμε, ποθούμε και επιδιώκουμε για τον εαυτό μας;
Μας αδίκησε τελικά αυτή η ζωή; Μας στερεί ο Θεός την ευτυχία; Σκεφτόμαστε όλα αυτά και τελικά αυτό που κάνουμε είναι σα να λογίζουμε και να λογαριάσουμε τον εαυτό μας αντίπαλο με τη ζωή και το Θεό. Λες και από τη μια στέκουμε εμείς ανήμποροι και αδύναμοι να πράξουμε το παραμικρό και από την άλλη σε ένα ισχυρό στρατόπεδο στέκει η ζωή, στέκει ο Θεός και μας καταποντίζουν με πανίσχυρα βέλη. Μας καταποντίζουν με τις όποιες δυσκολίες έχουμε καθημερινά να αντιμετωπίσουμε. Είναι ποτέ δυνατόν όμως ο Θεός να θέλει να μας ταλαιπωρήσει και να μας δυσκολέψει στη ζωή; Αν ήταν έτσι δε θα καταδεχόταν να γίνει άνθρωπος, να λάβει την ανθρώπινη σάρκα, να υποστεί τα όσα υπέστη για τη σωτηρία μας και να ανοίξει τον δρόμο για την επάνοδό μας στον παράδεισο. Αλλά αν μας αγαπά γιατί μας παιδεύει;
Σε όλη αυτή την αναζήτηση τείνουμε να νίπτουμε τα χείρας μας. Να μοιάζουμε άβουλοι και αμέτοχοι. Πόσο βολικό και λάθος είναι όμως αυτό. Πόσο εύκολο είναι να επιρρίπτεις τις ευθύνες για κάτι κακό που σου συμβαίνει σε κάποιον άλλο, είτε πρόκειται για άνθρωπο, είτε για τον ίδιο το Θεό. Κι ενώ για τα καλά μας και τις επιτυχίες μας ξέρουμε να κομπάζουμε για το πόσο καλά τα καταφέραμε μόνοι μας, για ό,τι κακό έρχεται ή συμβαίνει στη ζωή μας αμέσως σπεύδουμε να απομακρύνουμε το ποτήριο αυτό από εμάς. Σπεύδουμε να κατηγορήσουμε κάποιον άλλο. Είναι πολύ σκληρό στο «τις πταίει;», να απαντήσουμε «εγώ».
Ευτυχία και παράπονο είναι δύο έννοιες που συνυπάρχουν στη ζωή μας. Και για τις δύο φέρουμε ευθύνη και για τις δύο μπορούμε να επιλέξουμε ή να τις γευτούμε ως συνέπεια των επιλογών μας. Είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε, είτε όχι, πολλά από τα κακώς κείμενα στη ζωή μας είναι συνέπεια κάποιας επιλογής που κάπως, κάπου, κάποτε κάναμε. Πολλά από τα κακώς κείμενα υπάρχουν στη ζωή μας, γιατί δεν θελήσαμε να απλώσουμε το χέρι μας στη ζωή του διπλανού μας και να του χαρίσουμε την ευτυχία. Γιατί τσιγκουνευτήκαμε στη χαρά.
Πώς να γίνουμε τελικά ευτυχισμένοι; Η ζωή μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά και ο δρόμος προς την ευτυχία είναι βαθειά χαραγμένος στις καρδιές μας από τη στιγμή της δημιουργίας μας. Ο οδοδείκτης είναι ένας και ο αυτός είναι ο Χριστός. Εκείνος μας είπε: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς». Πως λοιπόν όταν Εκείνος μας έδωσε βέβαιη υπόσχεση ότι θα μας αναπαύσει, ότι θα μας χαρίσει την ευτυχία, εμείς δεν στρέφουμε και δεν εναποθέτουμε την καρδιά μας προς Εκείνον; Κι αυτό μια επιλογή είναι και είναι καθαρά δική μας. Ένα είναι σίγουρο ο Θεός είναι σύμμαχός μας και όχι αντίπαλος.
Π.Π http://www.in-agiounikolaoutouneou.gr/
Μας αδίκησε τελικά αυτή η ζωή; Μας στερεί ο Θεός την ευτυχία; Σκεφτόμαστε όλα αυτά και τελικά αυτό που κάνουμε είναι σα να λογίζουμε και να λογαριάσουμε τον εαυτό μας αντίπαλο με τη ζωή και το Θεό. Λες και από τη μια στέκουμε εμείς ανήμποροι και αδύναμοι να πράξουμε το παραμικρό και από την άλλη σε ένα ισχυρό στρατόπεδο στέκει η ζωή, στέκει ο Θεός και μας καταποντίζουν με πανίσχυρα βέλη. Μας καταποντίζουν με τις όποιες δυσκολίες έχουμε καθημερινά να αντιμετωπίσουμε. Είναι ποτέ δυνατόν όμως ο Θεός να θέλει να μας ταλαιπωρήσει και να μας δυσκολέψει στη ζωή; Αν ήταν έτσι δε θα καταδεχόταν να γίνει άνθρωπος, να λάβει την ανθρώπινη σάρκα, να υποστεί τα όσα υπέστη για τη σωτηρία μας και να ανοίξει τον δρόμο για την επάνοδό μας στον παράδεισο. Αλλά αν μας αγαπά γιατί μας παιδεύει;
Σε όλη αυτή την αναζήτηση τείνουμε να νίπτουμε τα χείρας μας. Να μοιάζουμε άβουλοι και αμέτοχοι. Πόσο βολικό και λάθος είναι όμως αυτό. Πόσο εύκολο είναι να επιρρίπτεις τις ευθύνες για κάτι κακό που σου συμβαίνει σε κάποιον άλλο, είτε πρόκειται για άνθρωπο, είτε για τον ίδιο το Θεό. Κι ενώ για τα καλά μας και τις επιτυχίες μας ξέρουμε να κομπάζουμε για το πόσο καλά τα καταφέραμε μόνοι μας, για ό,τι κακό έρχεται ή συμβαίνει στη ζωή μας αμέσως σπεύδουμε να απομακρύνουμε το ποτήριο αυτό από εμάς. Σπεύδουμε να κατηγορήσουμε κάποιον άλλο. Είναι πολύ σκληρό στο «τις πταίει;», να απαντήσουμε «εγώ».
Ευτυχία και παράπονο είναι δύο έννοιες που συνυπάρχουν στη ζωή μας. Και για τις δύο φέρουμε ευθύνη και για τις δύο μπορούμε να επιλέξουμε ή να τις γευτούμε ως συνέπεια των επιλογών μας. Είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε, είτε όχι, πολλά από τα κακώς κείμενα στη ζωή μας είναι συνέπεια κάποιας επιλογής που κάπως, κάπου, κάποτε κάναμε. Πολλά από τα κακώς κείμενα υπάρχουν στη ζωή μας, γιατί δεν θελήσαμε να απλώσουμε το χέρι μας στη ζωή του διπλανού μας και να του χαρίσουμε την ευτυχία. Γιατί τσιγκουνευτήκαμε στη χαρά.
Πώς να γίνουμε τελικά ευτυχισμένοι; Η ζωή μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά και ο δρόμος προς την ευτυχία είναι βαθειά χαραγμένος στις καρδιές μας από τη στιγμή της δημιουργίας μας. Ο οδοδείκτης είναι ένας και ο αυτός είναι ο Χριστός. Εκείνος μας είπε: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς». Πως λοιπόν όταν Εκείνος μας έδωσε βέβαιη υπόσχεση ότι θα μας αναπαύσει, ότι θα μας χαρίσει την ευτυχία, εμείς δεν στρέφουμε και δεν εναποθέτουμε την καρδιά μας προς Εκείνον; Κι αυτό μια επιλογή είναι και είναι καθαρά δική μας. Ένα είναι σίγουρο ο Θεός είναι σύμμαχός μας και όχι αντίπαλος.
Π.Π http://www.in-agiounikolaoutouneou.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου