Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΖΩ ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΖΩΗ Η ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ ?

Πόσο ἀπλό εἶναι πολλές φορές ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νά λές πώς εἶσαι χριστιανός, δηλαδή ἀκόλουθος τοῦ Χριστοῦ; Πόσο εὔκολα, μπορεῖς νά δηλώσεις πώς ἡ θρησκεία σου εἶναι ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική; Πραγματικά. Ἕνας λόγος εἶναι ὅτι στόν τόπο μας κυρίαρχη θρησκεία εἶναι ἡ χριστιανική. Ἕνας ἄλλος εἶναι ὅτι μέ τόν τρόπο πού κατά πλειονότητα πιστεύουμε καί θρησκεύουμε δέν εἶναι καί τόσο δύσκολο νά εἶσαι χριστιανός. Δέ χρειάζεται καί πάρα πολλά! Γνωρίζοντας λίγο ἀπό εὐαγγέλιο, λίγο ἀπό ἐκκλησία. Πηγαίνοντας καμιά φορά γιά νά ἐκκλησιαστεῖς. Νηστεύοντας καμιά φορά γιά καμιά ἐβδομάδα καί κοινωνόντας. Ἔτσι γιά τή γιορτή (μεγάλη ἤ μικρή), γιά τό ἔθιμο, γιά τό καλό. Συνήθως χωρίς πνευματική προετοιμασία (ἐξομολόγηση καί ἀγώνα κατά τῶν παθῶν). Τηρώντας κάποια γενικότερα ἔθιμα τῆς πατρίδας, τά πατροπαράδοτα τά λεγόμενα. Λέγοντας καμιά φορά τό Πάτερ ἡμῶν ὡς πρωϊνή ἤ βραδυνή προσευχή. Κάνοντας τό σταυρό σου καμιά φορά (καί συνήθως ὄχι σωστά, δηλαδή νά σχηματίσεις πάνω σου τό σχῆμα τοῦ σταυροῦ).Πολλές φορές ἀδιαφορώντας γιά τό τί διδάσκει, προτείνει καί θέτει ἡ ἐκκλησία ὡς σωστό καί πρέπον, δημιουργώντας μιά δική σου πίστη καί τρόπο αὐτῆς ἀνάλλογο.

Σίγουρα θά ‘ναι κι ἄλλα πολλά πού θά μπορούσαμε νά ποῦμε, ὅμως δέ γνωρίζουμε καί θυμόμαστε, ἀλλά κι χρόνος δέν μᾶς παιρνει. Κάπως ἔτσι ὅλοι μας λίγο-πολύ θρησκεύουμε καί ἰκανοποίουμε κατά βάθος τή συνείδησή μας, πού καμιά φορά μᾶς παρακινεῖ νά κάνουμε κάτι περί πίστεως καί θρησκείας. Μέ τούς προαναφερθέντες τρόπους τῆς δίνουμε τό χαπάκι της, ὁπότε τῆς περνάει, κι ὅλα καλά. Μποροῦμε νά εἴμαστε ἤσυχοι πώς κάναμε καί πάλι τό καθήκον μας, ἔστω μιά φορά τό χρόνο, ὁπότε τά ‘χουμε τακτοποιημένα μέ τό Θεό καί δέ τοῦ χρωστάμε τίποτε. Μποροῦμε νά κοιτάμε τό Χριστό κατάματα καί νά μήν ἐλεγχόμαστε γιά τίποτε ἀπέναντί Του καί τό κυριώτερο, νά ἔχουμε τήν εὔνοιά καί τή συμπαράστασή Του ὅποτε βρεθοῦμε σέ ἀνάγκη... Ἔτσι λέτε νά εἶναι;

Ἄν προσέξουμε λίγο τή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, τῆς τρίτης Κυριακῆς τῶν νηστειῶν, μᾶλλον θά πρέπει ν’ ἀνησυχήσουμε ἀπό λίγο ἔως πολύ. Αὐτό μπορεῖ νά συμβεῖ ἀπό τούς πρώτους κι ὅλας στοίχους της. «Εἶπε ὁ Χριστός. Ὅποιος θέλει νά μέ ἀκολουθήσει, δηλαδή νά λέει στή ζωή αὐτή ὅτι εἶναι χριστιανός, νά ἀπαρνηθεῖ αὐτό πού εἶναι ὡς ἄνθρωπος, νά σηκώσει τό σταυρό του καί νά μ’ ἀκολουθήσει». Ὥπ! Γιά στάσου! Τί σταυρούς καί ἄλλα τέτοια μᾶς λέει καί μᾶς ζητάει ἐδῶ ὁ Χριστός; Δηλαδή, γιά νά εἶμαι πραγματικά δικός Του, θά πρέπει νά σηκώνω καί σταυρό; Δηλαδή νά βαστάζω πόνους καί δυσκολίες στή ζωή; Δέ γίνεται νά εἶμαι δικός Του καί νά μήν ἔχω βάσανα; Γιατί; Ἐγώ βλέπω ἕνα σωρό ἀνθρώπους πού θρησκεύουν ὅπως λένε καί εἶναι μιά χαρά. Τακτοποιημένοι στή ζωή. Ὅλα τούς πηγαίνουν λιγότερο ἤ περισσότερο καλά! Αὐτό δέν εἶναι ἡ ἐπιβράβευση ἀπό τό Χριστό, γιατί εἶναι καλά παιδιά ἀπέναντί Του; Τό κρίσιμο βέβαια ἐρώτημα ἐδῶ εἶναι, «γνωρίζω τί πραγματικά εἶμαι, ὧστε κάποτε νά τό ἀρνηθῶ γιά τό Χριστό;»

«Ὅποιος θέλει νά σώσει τήν ψυχή, τή ζωή του, θά πρέπει νά τή χάσει. Ὅποιος ὅμως παρατήσει τή ζωή του γιά τό χατήρι Μου καί γιά τό εὐαγγέλιό Μου, αὐτός θά τή σώσει». Ἄαα! Τί εἶναι πάλι αὐτό; Γιά νά σώσω τή ζωή μου θά πρέπει νά τή χάσω; Μά πῶς θά γίνει αὐτό; Ἄν ἀρχίσω νά μήν ἐνδιαφέρομαι γιά τή ζωή μου, νά μήν τήν προσέχω, πῶς θά τή σώσω; Ἄν δέν κάνω ὅ,τι πρέπει νά κάνω, πῶς θά τή διασφαλίσω; Τί εἴδους παράξενη σωτηρία εἶναι αὐτή γιά τήν ὁποία μιλάει ὁ Χριστός; Δηλαδή θά πρέπει νά ζῶ στόν κόσμο αὐτό, ἀλλά νά μήν κολλάω, νά μήν δημιουργῶ ἐξάρτηση στά ἕνα σωρό καλούδια του; Μά ἄνθρωπος εἶμαι! Μπορῶ νά ἀδιαφορῶ γιά ὅλα αὐτά πού ὑπάρχουν πρός ἀπόλαυση καί συνεχῶς βγαίνουν καί καινούργια. Μάλιστα, ἐπειδή ἔχει προχωρήσει ἡ τεχνολογία εἶναι καί μέ μηδέν λιπαρά! Ἀφοῦ τό λέει «Γιά νά μπορεῖς ν’ἀπολαμβάνεις συνεχῶς, χωρίς νά χαλᾶς τή σιλουέτα σου; Ἐδῶ πλέον ὑπάρχει καί νηστίσιμο τυρί.» Ἄνθρωπος εἶμαι καί ἔτσι ὅπως ἔγινε ἡ ζωή, τί χαρές μοῦ ἔχουν μείνει; Κανά δυό μονάχα! Κι αὐτές νά τίς χάσω;» Κι ἄμα τίς χάσω, τότε θά ζήσω; Δηλαδή θά πρέπει μιά ζωή νά νηστεύω; Τί, καλόγερος εἶμαι; Τελικά τί μοῦ μένει νά ὡφεληθῶ σ’αὐτή τή ζωή;

Τήν ἀπάντηση τή δίνει ὁ ἵδιος ὁ Χριστός μέ ἕνα ἐρώτημα. « Σέ τί θά ὡφελήσει τόν ἄνθρωπο ἐάν ὅσο ζήσει, καταφέρει νά ἀποκτήσει ἀκόμα καί τόν κόσμο ὅλο, ὅμως μέσα ἀπό τήν προσπάθεια αὐτή, τελικά χάσει τήν ψυχή, τή ζωή του. Ἤ τί ὑπάρχει σπουδαίο καί μεγάλο στόν κόσμο αὐτό, ὥστε νά μπορεῖ μέ αὐτό νά ξαναπάρει πίσω τήν ψυχή πού ἔχασε;» Πράγματι! Καλά τά λέει ὁ Χριστός! Ἡ ψυχή εἶναι μία καί μοναδική καί τίποτα στόν κόσμο δέν ὑπάρχει μέ τό ὁποίο μπορεῖς νά τήν πάρεις πίσω, ἄν τή χάσεις! Καί πῶς θά τή χάσεις;

Θά τή χάσεις ἐάν καταφέρεις νά ζήσεις μιά ζωή ὁλόκληρη, χωρίς οὖτε μιά φορά νά σταθεῖς σωστά, τίμια καί ὑπεύθυνα ἀπέναντι σ’αὐτήν. Ἐάν σπαταλήσεις μία ζωή δηλαδή μία ψυχή ὁλόκληρη, παρασυρόμενος, δελεαζόμενος καί προσκωλυόμενος πίσω ἀπό ὅ,τι δήποτε ὑπάρχει, δημιουργεῖται καί προσφέρεται πρός κατανάλωση καί κυρίως πρός ἀπόλαυση. Ὑλικά καί συναισθηματικά. Ὅταν δηλαδή, οὖτε γιά μιά φορά στή ζωή σου ὑπεύθυνα δέν ἀναρωτηθεῖς, «Ἄραγε καλά τό πάω; Ἄραγε οἱ ἐπιλογές μου εἶναι οἱ σωστές; Δηλαδή ἡ ζωή καί ὁ τρόπος πού ἐπιλέγω γιά νά ζήσω εἶναι ὁ σωστός; Ἡ ζωή τελικά πού κάνω ἤ καί μέ ἐπιρρεάζουν πρός αὐτό, εἶναι ζωή ἤ θάνατος; Ἄραγε ζῶντας καί ἐπιλέγοντας ὅλα αὐτά, εἶμαι χριστιανός ἤ νομίζω πώς εἶμαι, ἀλλά στήν οῦσία δέν εἶμαι;

Οἱ πρώτοι αὐτοί στίχοι τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, θά πρέπει πάντοτε νά ὑπάρχουν μέσα στό μυαλό καί τήν καρδιά μας, ὡς ὁ μοναδικός τρόπος, μέ τόν ὁποίο μποροῦμε νά ἐκτιμοῦμε καί νά ἀξιολογοῦμε ἀκριβῶς, πόσο πραγματικά χριστιανοί εἴμαστε καί πόσο μέ τή ζωή πού κάνουμε σώζουμε ἤ χάνουμε τήν ψυχή μας. 

π.ΦΙΛΙΠΠΟΣ  ΜΠΕΝΑΖΗΣ