Πρὸς τὸ νότιον μέρος τῆς νήσου εὑρίσκεται ἡ ἀνδρῷα μονὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου.
Ἄγνωστος παραμένει ὁ χρόνος τῆς ἱδρύσεως, πιθανῶς βυζαντινῆς περιόδου.
Κατὰ τοὺς βυζαντινοὺς χρόνους πιθανῶς ἡ μονὴ νὰ ἧτο παραθαλάσσια.
Τὸν ΙΔ´ ὅμως αἰῶνα μετεφέρθη εἰς τὴν σημερινήν της θέσιν.
Ἡ ἐκκλησία αὐτὴ ἧτο προηγουμένως ἐνοριακὴ τοῦ ἐδῶ εὑρισκομένου κάποτε χωρίου Καρύα ἢ Καρυῶν, διατηρουμένου μέχρι τῶν ἀρχῶν τοῦ ΙΖ´ αἰῶνος.
Ἡ ἐκκλησία αὐτὴ ἧτο προηγουμένως ἐνοριακὴ τοῦ ἐδῶ εὑρισκομένου κάποτε χωρίου Καρύα ἢ Καρυῶν, διατηρουμένου μέχρι τῶν ἀρχῶν τοῦ ΙΖ´ αἰῶνος.
Ἀπὸ τὴν παλαιὰν ἐκκλησίαν περιεσώθησαν διάφορα ἱερὰ κειμήλια, ἱεραὶ εἰκόνες καὶ ἄλλα.
Ὁ ναὸς εἰς τὴν θέσιν, ποὺ εὑρίσκεται σήμερον ὑπέστη μίαν καταστροφὴν ἀπὸ σεισμὸν καὶ μίαν μερικὴν ἀπὸ πυρκαϊὰν καὶ ἀνηγέρθη περικαλλὴς καὶ μεγαλοπρεπὴς τὸ 1860.
Ὁ δὲ πρόναος τὸ 1893.
Μετὰ τὸν σεισμὸν τοῦ 1894 ὁ μέγας εὐεργέτης Παῦλος Στεφάνοβικ ἐπανίδρυσε τὸν ναὸν καὶ ἀνήγειρε δύο ὡραιότατα ξύλινα οἰκήματα ἢ κιόσκια.
Ἐκτὸς τῶν προαναφερθέντων, εἰς τὸν περίβολον ὑπάρχουν τὸ ἡγουμενεῖον, τὸ περίπτερον καὶ ἕνας ὀβελίσκος εἰς μνήμην τῶν ἐδῶ ταφέντων ρώσσων στρατιωτῶν, αἰχμαλώτων τοῦ κριμαϊκοῦ πολέμου (1854-1856).
Πλησίον τῆς ἱερᾶς μονῆς εὑρίσκεται τὸ νεκροταφεῖον τῆς κοινότητος Πριγκήπου.
Ἀπὸ τοῦ 1928 ἡ ἱερὰ μονὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου Πριγκήπου εὑρίσκεται προσηρτημένη εἰς τὴν μοναστηριακὴν ἐπιτροπὴν τῶν πατριαρχείων.
Ἐσχάτως καὶ ἐπὶ ἐν χρονικὸν διάστημα ἡ μονὴ αὐτὴ ἐφιλοξένησε τὰ παιδιὰ τοῦ ἐθνικοῦ ὀρφανοτροφείου Πριγκήπου, τοῦ κτιρίου τῶν ὀρφανοτροφείων κριθέντος ὑπὸ τῶν τουρκικῶν ἄρχων ἀκαταλλήλου καὶ ἀπροστατεύτου ἐκ πυρκαϊάς.
Ἡγούμενοι (Ἱερεπιστᾶται):
Ἀρχιμανδρίτης Μητροφάνης, 1896
Ἀρχιμανδρίτης Ἰάκωβος Ἰωσηφίδης, 1927-1934
Ἀρχιμανδρίτης Λύσσανδρος Κουκούλης, 1934-(1949).
Στην περιοχή του παλιού οικισμού των Καρυών της Πριγκήπου, απέναντι από την Αντιρόβυθο, βρίσκεται η Μονή του Αγίου Νικολάου.
Η μονή καταλαμβάνει τη θέση παλιότερης μονής, που είχε ερειπωθεί σε πολύ παλιά εποχή, άγνωστο πότε.
Ἐκτὸς τῶν προαναφερθέντων, εἰς τὸν περίβολον ὑπάρχουν τὸ ἡγουμενεῖον, τὸ περίπτερον καὶ ἕνας ὀβελίσκος εἰς μνήμην τῶν ἐδῶ ταφέντων ρώσσων στρατιωτῶν, αἰχμαλώτων τοῦ κριμαϊκοῦ πολέμου (1854-1856).
Πλησίον τῆς ἱερᾶς μονῆς εὑρίσκεται τὸ νεκροταφεῖον τῆς κοινότητος Πριγκήπου.
Ἀπὸ τοῦ 1928 ἡ ἱερὰ μονὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου Πριγκήπου εὑρίσκεται προσηρτημένη εἰς τὴν μοναστηριακὴν ἐπιτροπὴν τῶν πατριαρχείων.
Ἐσχάτως καὶ ἐπὶ ἐν χρονικὸν διάστημα ἡ μονὴ αὐτὴ ἐφιλοξένησε τὰ παιδιὰ τοῦ ἐθνικοῦ ὀρφανοτροφείου Πριγκήπου, τοῦ κτιρίου τῶν ὀρφανοτροφείων κριθέντος ὑπὸ τῶν τουρκικῶν ἄρχων ἀκαταλλήλου καὶ ἀπροστατεύτου ἐκ πυρκαϊάς.
Ἡγούμενοι (Ἱερεπιστᾶται):
Ἀρχιμανδρίτης Μητροφάνης, 1896
Ἀρχιμανδρίτης Ἰάκωβος Ἰωσηφίδης, 1927-1934
Ἀρχιμανδρίτης Λύσσανδρος Κουκούλης, 1934-(1949).
Στην περιοχή του παλιού οικισμού των Καρυών της Πριγκήπου, απέναντι από την Αντιρόβυθο, βρίσκεται η Μονή του Αγίου Νικολάου.
Η μονή καταλαμβάνει τη θέση παλιότερης μονής, που είχε ερειπωθεί σε πολύ παλιά εποχή, άγνωστο πότε.
Μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, κάποια κατάλοιπα αυτής της παλαιάς μονής διακρίνονταν στο βυθό της θάλασσας, όπου είχαν καταποντιστεί. Πρόσφατες επιχωματώσεις τα εξαφάνισαν.
Πάντως, η μονή αναφέρεται από περιηγητές στα τέλη του 17ου αιώνα: το 1680 από τον Thomas Smith και το 1688 από τον Όλφερτ Ντάπερ.
Το 18ο αιώνα λειτουργούσε αλλά είχε περιέλθει σε παρακμή.
Παρόλα αυτά το 1783 φιλοξενήθηκαν εδώ για ένα διάστημα οι μαθητές της Μεγάλης του Γένους Σχολής, που μεταφέρθηκαν επειγόντως από την Πόλη λόγω της επιδημίας πανώλους που είχε ενσκήψει εκεί.
Από τη δεκαετία του 1820 ως το 1850 περίπου τα κτίρια της μονής χρησιμοποιήθηκαν από τον τουρκικό στρατό για την εκπαίδευση των στρατιωτικών μουσικών.
Από τη δεκαετία του 1820 ως το 1850 περίπου τα κτίρια της μονής χρησιμοποιήθηκαν από τον τουρκικό στρατό για την εκπαίδευση των στρατιωτικών μουσικών.
Τελικά, το 1850 αποδόθηκαν πάλι στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο ενοικίαζε τα κελιά της σε παραθεριστές ως το 1852 που καταστράφηκε ολοσχερώς από πυρκαγιά.
Στην επανοικοδόμησή της συνέβαλαν πολλοί φορείς και μεμονωμένοι ιδιώτες, αρκετοί Ρώσοι, μιας και ο χώρος είχε χρησιμοποιηθεί ως καταυλισμός αιχμαλώτων του Κριμαϊκού πολέμου.
Νέες καταστροφές προκλήθηκαν από το σεισμό του 1894.
Τελικά, την ριζική ανακαίνιση της μονής και την εκ βάρθων ανέγερση του ναού του Αγίου Νικολάου ανέλαβε και έφερε εις πέρας ο Παύλος Στεφάνοβικ Σκυλίτζης.
Στους χώρους της μονής φιλοξενήθηκαν Λευκορώσοι φυγάδες μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, Μικρασιάτες πρόσφυγες μετά το 1922 καθώς και τα παιδιά του Ορφανοτροφείου μετά το κλείσιμό του το 1964.
Στους χώρους της μονής φιλοξενήθηκαν Λευκορώσοι φυγάδες μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, Μικρασιάτες πρόσφυγες μετά το 1922 καθώς και τα παιδιά του Ορφανοτροφείου μετά το κλείσιμό του το 1964.
Στη συνέχεια παρέμεινε έρημο καθώς σε αυτό διέμενε μόνο ο φύλακας με την οικογένειά του. Σήμερα η ανακαίνιση του μοναστηριού βρίσκεται σε εξέλιξη με τη μέριμνα του πατριάρχη Βαρθολομαίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου