Ὁ ὅσιος Βάρβαρος ὁ Πενταπολίτης

Ὁ ὅσιος Βάρβαρος ὁ Πενταπολίτης

23  Ἰουνίου

Ἀπὸ τὰ ἐνδοξότερα θαύματα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ μέσα στὴν Ἁγία Του Ἐκκλησία ποὺ μᾶς καταπλήσσουν, εἶναι καὶ οἱ συγκλονιστικὲς μεταστροφὲς φημισμένων κακούργων ποὺ

ἀπὸ σκοτεινοὶ ἐγκληματίες ἔγιναν 

ὁλόλαμπροι καὶ δοξασμένοι Ἅγιοι. Ἕνα τέτοιο

θαῦμα συνετελέσθη στὴ ζωὴ τοῦ ὁσίου

Βαρβάρου ποὺ ἔζησε τὸν 9ο αἰώνα, τὴν

ἐποχὴ τῆς φοβερῆς Εἰκονομαχίας, τότε

ποὺ βασίλευε στὴν Κωνσταντινούπολη

ὁ Μιχαὴλ ὁ Τραυλός (820-829).

Ἡ καταγωγὴ τοῦ Ὁσίου ἦταν ἀπὸ τὴν

Πεντάπολη τῆς Αἰγύπτου, γι᾿ αὐτὸ 

ὀνομάστηκε Πενταπολίτης.

Ἀνῆκε σὲ ληστρικὴ συμμορία Ἀράβων

πειρατῶν ποὺ σκόρπιζαν παντοῦ φόβο

καὶ τρόμο μὲ ὀργανωμένες ἐπιθέσεις. Σὲ

κάποια ἀπὸ αὐτὲς κατευθύνθηκαν μέσῳ

τῆς Σικελίας στὰ παράλια τῆς Ἠπείρου.

Καὶ ἀφοῦ κατέβηκαν στὰ χωριὰ τοῦ Ξηρομέρου, ἄρχισαν νὰ ληστεύουν, νὰ καταδυναστεύουν, νὰ αἰχμαλωτίζουν καὶ

κάποτε καὶ νὰ σκοτώνουν τοὺς ἀνυπεράσπιστους ἀνθρώπους.

Σὲ λίγο καιρὸ δόθηκε σκληρὴ μάχη

μὲ τοὺς ντόπιους Ἀκαρνάνες κατοίκους,

ποὺ εἶχαν συγκεντρωθεῖ ὅλοι στὸ χωριὸ Δραγομέστο (σημ. Καραϊσκάκη) τοῦ

Ἀστακοῦ. Ἐκεῖ οἱ πειρατὲς ἔπαθαν πανωλεθρία. Ὁ μόνος ποὺ γλύτωσε ἦταν

ὁ Βάρβαρος. Καὶ αὐτὸς κατέφυγε στὰ

βουνὰ τοῦ Τρύφου καὶ κρυβόταν σὲ θάμνους καὶ σὲ σπηλιές, τρώγοντας ὄχι μόνο ρίζες δένδρων καὶ καρποὺς ἀλλὰ καὶ

ἀνθρώπους ποὺ φόνευε. Ὁ φοβερὸς

αὐτὸς ἀρχιληστὴς ἦταν ὁ μόνιμος ἐφιάλτης τῶν χωρικῶν τοῦ Ξηρομέρου. Κάποια μέρα ὁ βάρβαρος ληστὴς εἰσῆλθε

μὲ φονικὲς διαθέσεις στὴν ἐκκλησία τοῦ

ἁγίου Γεωργίου τῆς περιοχῆς Νύσσας

τοῦ χωριοῦ Τρύφου, ὅπου λειτουργοῦσε

ὁ εὐλαβέστατος ἱερέας Ἰωάννης Νικοπολίτης.

Ἐκεῖ εἶδε τὸν ἱερέα νὰ μὴν πατᾶ στὴ γῆ,

καὶ νὰ εἶναι λουσμένος σὲ ὑπερκόσμιο

φῶς, ἐνῶ δίπλα του στέκονταν λευκοντυμένοι ὁλόλαμπροι ἄγγελοι. Εἶδε ἀκόμα τὸ Πάντιμο Δεσποτικὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ νὰ πλημμυρίζει τὴν

Ἁγία Τράπεζα. Εἶδε καὶ ἄλλα θαυμαστὰ

ὁ ληστής. Καὶ μιὰ ἀνεξήγητη θεία εἰρήνη ἁπλώθηκε στὴν καρδιά του, ἐνῶ μιὰ

ἄρρητη εὐωδία ἁπλωνόταν γύρω του...

Τί εἶχε συμβεῖ;

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατέρα εἶχε ἀγγίξει

τὴ βασανισμένη του ὕπαρξη. Μόλις τελείωσε ἡ Λειτουργία, ἔντρομος ὁ ληστὴς

καὶ συγκινημένος περιέγραψε στὸν ἱερέα

τὶς φοβερὲς ἀποκαλύψεις ποὺ εἶχε δε­

χθεῖ. Καὶ ὁ π. Ἰωάννης τὸν βεβαίωσε ὅτι

τὸν εἶχε ἐπισκεφθεῖ ὁ θεία Χάρις καὶ νὰ

μὴ φοβᾶται. Τὸν προέτρεψε νὰ μετανοή­

σει καὶ νὰ βαπτισθεῖ...

Καὶ ὁ ληστὴς μὲ λυγμοὺς μετανοίας κατέθεσε τῆς ψυχῆς του τὰ φοβερὰ

 ἀνοσιουργήματα στὸν ἱερέα καὶ τὸν βεβαίωσε ὅτι ἐγκαταλείπει πλέον τὴν παλιά του

ζωή. Στὴ συνέχεια βαπτίσθηκε. 

Δὲν θέλησε ὅμως νὰ τοῦ δοθεῖ κάποιο καινούργιο ὄνομα. Ἤθελε νὰ κρατήσει τὸ παλαιό

του ὄνομα Βάρβαρος γιὰ νὰ τὸ ἐξαγνίσει

μὲ τὸν ὑπόλοιπο βίο του. Καὶ ὁ νεοφώτιστος ὑπῆρξε συνεπὴς μὲ τὴν ὑπόσχεσή του. Ἡ παράδοση ἀναφέρει ὅτι ἔγινε

καὶ μοναχὸς καὶ καθοδηγοῦνταν ἀπὸ τὸν

εὐλαβὴ πνευματικό του πατέρα Ἰωάννη.

Ἐλεύθερος ἀπὸ τὰ λησταρχικά του

ὅπλα καὶ μὲ μόνο ὅπλο τὸν παντοδύναμο Σταυρό, ἐπέστρεψε ὁ Βάρβαρος στὸ

κρησφύγετό του.

Ἐκεῖ πότιζε μὲ σκληροὺς ἀσκητικοὺς

ἱδρῶτες καὶ εἰλικρινὰ δάκρυα μετανοίας

τὶς δασωμένες πλαγιὲς τῆς περιοχῆς τοῦ

Τρύφου. Ζοῦσε ἀπερίσπαστος ἀπὸ βιοτικὲς φροντίδες, τρώγοντας τοῦ δάσους

τὰ φροῦτα καὶ τὰ χόρτα. Ἡ μεγαλύτερη

ἀπόλαυσή του ἦταν ἡ ὥρα τῆς προσευχῆς. Ἀπορροφημένος καὶ 

μεταρσιωμένος ἑνωνόταν μὲ τὸν Θεὸ τοῦ ἐλέους καὶ

τῶν οἰκτιρμῶν καὶ γευόταν τοὺς γλυκασμοὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀχώριστος

σύντροφός του ἦταν ἡ Ἁγία Γραφὴ ποὺ

μελετοῦσε ἀχόρταγα. Ἔτσι περνοῦσε ὁ

Ἀσκητὴς τὸν χρόνο τῆς ἐπιγείου ζωῆς

του: μὲ τέλεια ἀκτημοσύνη καὶ ἀδιάλειπτο ἀγώνα κατὰ τῶν παθῶν του, 

ὑπομένοντας τοὺς καύσωνες καὶ τοὺς παγετούς.

Γιὰ νὰ τιμωρήσει τὸν ἑαυτό του γιὰ τὰ

ἐγκλήματα ποὺ ἔκανε, δέθηκε μὲ βαριὲς

ἁλυσίδες 3 πήχεων καὶ σερνόταν στὸ 

δάσος σὰν «τετράποδο θηρίο» λέγοντας:

«Ἡ ἁλυσίδα αὐτὴ εἶναι ὁ χρυσὸς 

στολι­σμός μου. Μὲ αὐτὴν ἔδεσα τὴ σάρκα καὶ

ὑπέταξα τὸ πνεῦμα».

Ἦλθε ὅμως κάποτε καὶ τὸ τέλος τοῦ

Ὁσίου, ποὺ ἦταν τραγικό. Κυνηγοὶ ἀπὸ

τὴν Πρέβεζα κάποιο ἀπόγευμα ποὺ κυνηγοῦσαν στὰ Ἀκαρνανικὰ ὄρη, χωρὶς

νὰ τὸν καταλάβουν, τὸν ἐξέλαβαν ὡς θήραμα τοῦ δάσους τὴν ὥρα ποὺ ἀναζητοῦσε τροφὴ στὰ πυκνὰ φυλλώματα τῶν

δένδρων, καὶ τὸν σημάδεψαν πληγώνον­

τάς τον θανάσιμα. Καὶ ἐνῶ τὸ αἷμα πότιζε

τὴ γῆ, ἡ ψυχὴ τοῦ Ὁσίου ταξίδευε γιὰ τὸν

Παράδεισο μὲ τὸ χρυσὸ κλειδὶ τῆς μετανοίας στὸ χέρι.

Ἡ εἴδηση τῆς αἰφνίδιας καὶ τραγικῆς

κοιμήσεως τοῦ ὁσίου Ἀσκητοῦ συγκλόνισε ὅλο τὸ Ξηρόμερο. Πλήθη λαοῦ ἔτρεξαν ἀπὸ τὰ γύρω χωριὰ γιὰ νὰ ἀσπασθοῦν τὸν νεκρὸ Ὁσιό τους, αὐτὸν ποὺ

τοὺς εἶχε καταπλήξει μὲ τὴν ἁγιότητά του.

Κληρικοὶ καὶ Μοναχοί, ἄνδρες, γυναῖκες

καὶ παιδιὰ παρακαλοῦσαν τὸν Ὅσιο νὰ

μὴν παύσει νὰ πρεσβεύει γι᾿ αὐτούς. Στὶς

23 Ἰουνίου ἔγινε ὁ ἐνταφιασμός. Ἀπὸ τὸ

ἁγιασμένο χῶμα τοῦ τάφου ἀνέβλυζε

παχύρρευστο ἰαματικὸ μύρο· γι᾿ αὐτὸ ὁ

ἅγιος Βάρβαρος ὀνομάζεται καὶ Μυροβλύτης. Ἀμέτρητα ἦταν τὰ θαύματα ποὺ

μὲ τὶς πρεσβεῖες του γίνονταν σὲ ἀσθενεῖς, τυφλούς, παραλυτικούς, δαιμονι­σμένους. Χαρακτηριστικὸ εἶναι τὸ θαῦμα

ποὺ ἔκανε ὁ Ἅγιος στὸν Βενετὸ ἀξιωματικὸ Σκλαβοῦνο τὸ 1571. Πίνοντας ἀπὸ

τὸ ἁγίασμα ποὺ ἔτρεχε δίπλα στὸν τάφο του θεραπεύτηκε ἀπὸ θανατηφόρα

ἀσθένεια. Καὶ γιὰ λόγους εὐγνωμοσύνης

ἔκανε ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων

τοῦ Ἁγίου, καὶ τὰ μετέφερε στὴν πατρίδα του, τὴν Ἰταλία. Καθ᾿ ὁδὸν ἔκανε μία

στάση στὴν Κέρκυρα, στὴν περιοχὴ Ποταμός. Ἐκεῖ ὁ Ἅγιος φανέρωσε τὴ δύναμή του θεραπεύοντας ἕναν παράλυτο. Γι᾿

αὐτὸ οἱ Κερκυραῖοι στὴ θέση ἐκείνη ἀνή­

γειραν ναὸ ἀφιερωμένο στὴ μνήμη του

μὲ μεγαλοπρεπὲς κωδωνοστάσιο. Στὸν

Στὸν  ναὸ αὐτόν, μὲ ἐνέργειες τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας κυρίου 

Νεκταρίου στὶς 9 Ἰανουαρίου 2013, θησαυρίστηκε ἀπότμημα τῆς τιμίας κάρας τοῦ  Ἁγίου.

Ἡ περιοχὴ τῆς Αἰτωλοακαρνανίας ἀλλὰ

καὶ τῆς Κέρκυρας τιμᾶ μὲ λαμπρὲς ἑορτὲς

τὴ μνήμη τοῦ ὁσίου Βαρβάρου, κι ἐμεῖς

ὅλοι οἱ πιστοὶ τὸν τιμοῦμε καὶ τὸν 

παρακαλοῦμε νὰ πρεσβεύει γιὰ ὅλους μας καὶ

γιὰ τὴν πατρίδα μας.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ''Ο ΣΩΤΗΡ'' ΑΡΙΘΜ.2179