Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος μας συμβουλεύει: «υποκριτά, έκβαλε πρώτον εκ του οφθαλμού σου την δοκόν, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου». Υποκριτά, που προσποιείσαι, ότι από ζήλο υπέρ της αρετής και από αγάπη θέλεις να διορθώσης τους άλλους, αν πράγματι ο ζήλος σε κινή, βγάλε πρώτα το δοκάρι από το μάτι σου και τότε θα δης καθαρά, δια να βγάλης και το σαριδάκι από το μάτι του αδελφού σου. (Ματθ. ζ , 5).
Η υποκρισία είναι φοβερή αμαρτία. Κρύβεται φοβερό πάθος. Κάθε πάθος και ένας διάβολος. Ο υποκριτής εμπαίζει τον εαυτόν του.
Στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο (κ, 20) διαβάζουμε για την υποκρισία των αρχιερέων και γραμματέων: «Και παρατηρήσαντες απέστειλαν εγκαθέτους, υποκρινομένους εαυτούς δικαίους είναι, ίνα επιλάβωνται αυτού λόγου εις το παραδούναι αυτόν τη αρχή και τη εξουσία του ηγεμόνος».
Και αφού εκαιροφυλάκτησαν, απέστειλαν κατασκόπους, οι οποίοι υπεκρίνοντο ότι ήσαν ευσυνείδητοι και ενδιεφέροντο πολύ να συμμορφώνωνται προς το δίκαιο. Τους έστειλαν δε, δια να του αποσπάσουν κάποιο λόγο ενοχοποιητικό, ώστε να τον παραδώσουν στην αρχή και την εξουσία του ηγεμόνος.
Ο Μέγας Βασίλειος τονίζει: «Δεν βλέπεις πόσο μεγάλο κακό είναι η υποκρισία; Κι αυτή είναι καρπός του φθόνου. Γιατί η διπλοπροσωπία εκδηλώνεται στους ανθρώπους κυρίως από το φθόνο». [Από το έργο «ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ» Αγίου Μαξίμου Ομολογητού].
Και συνεχίζει: «Από που λοιπόν υπάρχει σ’ αυτόν (δηλ. στον διάβολο), ο πόλεμος εναντίον μας; Γιατί με το να είναι δοχείο κάθε κακίας, δέχθηκε και την ασθένεια του φθόνου και μας φθόνησε για την τιμή. Δεν μπορούσε να υποφέρη την ζωή μας που ήταν χωρίς λύπη στον Παράδεισο. Αφού με πονηρία και ραδιουργία ξεγέλασε τον άνθρωπο και αφού τον πόθο που είχε να μοιάση στον Θεό, τον μεταχειρίστηκε, για να τον εξαπατήση, του υπέδειξε το δένδρο και του υποσχέθηκε ότι με την βρώση απ’ αυτό θα τον καταστήση όμοιο με τον Θεό. Διότι «εάν φάτε, λέγει, θα γίνετε θεοί, γνωρίζοντας το καλό και το κακό» (Γεν. 3,5). Δεν δημιουργήθηκε για να είναι εχθρός μας, αλλά από ζηλοτυπία απέβη εχθρός μας. Βλέποντας δηλαδή τον εαυτό του να έχη ξεπέσει από την τάξη των αγγέλων, δεν μπορούσε να βλέπη το γήϊνο πλάσμα να ανυψώνεται με προκοπή στο αγγελικό αξίωμα» [Από την Ομιλία του «ΟΤΙ ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΑΙΤΙΟΣ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ Ο ΘΕΟΣ»].
Ο υποκριτής μιμείται τον Φαρισαίο: Όπως αναφέρεται στο “ΤΡΙΩΔΙΟΝ”: «Οι Φαρισαίοι, πονηροί όντες και υποκριταί, έκρυπτον μεν τας αμαρτίας των, εδημοσίευον δε πάσαν υποκριτικήν αρετήν αυτών, πάντα τα έργα αυτών ποιούντες «προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις» (Ματθ. κγ 5). όθεν πάντες ενόμιζον αυτούς εναρέτους και δικαίους. Επειδή δε οι τελώναι ήσαν εκείνοι, οίτινες, συλλέγοντες τους βασιλικούς φόρους, εποίουν πολλάς αδικίας και αρπαγάς και καταδυναστείας, δια τούτο πάντες εσυλλογίζοντο αυτούς αμαρτωλούς και αδίκους».
Στο βίο που έχει γράψει ο π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος (εκδ. Ο.Τ.) για τον Άγιο Ιάκωβο τον Νεομάρτυρα (1 Νοεμβρίου) διαβάζουμε το εξής εντυπωσιακό περιστατικό.
«Εις το Μοναστήριον όμως πολλοί εκ των κακών μοναχών, προεξάρχοντος και του Ηγουμένου, κατηγορούσαν τον όσιον ως υποκριτήν. Προς απόδειξιν δε τούτου συνεβούλευσαν ένα παιδί του Μοναστηρίου, που έβοσκε ένα κοπάδι από γίδια πλησίον της σκήτης, να του δώση την ημέραν της Παρασκευής γάλα. Πράγματι το παιδί με αφέλειαν του είπε· «Πατερ, σου έπιασα από τις γίδες λίγο γάλα να πιής, γιατί εσύ δεν έχεις εδώ». «Ευχαριστώ παιδί μου, του απάντησε ο Οσιος και το πήρε. «Αλλά, τι συμπεθερικό( πομπη ανθρωπων και ζωων που μεεφεραν προικια της νυφης) είναι εκείνο που περνά στο δρόμο, που είναι στο απέναντι βουνό;» Ενῶ το παιδί κοίταζε να ιδή το συμπεθερικό, ο όσιος έχυσε το γάλα σε ένα σωρό από μικρές πέτρες που ήταν δίπλα του, αφού προηγουμένως έβρεξε τη γενειάδα του με γάλα. Οταν το παιδί έστρεψε προς αυτόν, είδε το δοχείον αδειανό και την γενειάδα του Αγίου να στάζη γάλα και ενόμισε ότι το ήπιε και αυτός επίτηδες το εξεγέλασε να κοιτάξη για το συμπεθερικό, για να μη τον ιδή που θα το έπινε.
Επόμενον ήτο, και οι κακοί μοναχοί να στερεωθούν εις την υπόνοιά των ότι πρόκειται περί υποκριτού.
Οταν δε το Σαββατον ήλθε για τον Εσπερινὸ στο Μοναστήρι, όλοι τον εκοίταζαν με μισό μάτι και συζητούσαν εις βάρος του, διότι έφαγε γάλα την Παρασκευή. Η ατμόσφαιρα ήταν δυσμενεστάτη. Οταν όμως ετελείωσε ο Εσπερινὸς και επερίμενε μια γυναίκα για να σαραντήση το μωρό της, ο Αγιος το πήρε, το άφησε εις το μέσον της Εκκλησίας κάτω από τον πολυέλαιο. Ολων τα βλέμματα συγκεντρώθηκαν εκεί. Το εσταύρωσε με την ράβδο του ο άγιος και το ερώτησε:
«Ποιός είναι ο πατέρας σου παιδί μου;» και το μικρό απάντησε· «ο ηγούμενος».
Και πάλι δεύτερη φορά ρώτησε ο Άγιος τον μικρό «Ποιός είναι παιδί μου ο πατέρας σου;» και το μικρό πάλι απάντησε: «ο ηγούμενος».
Και πάλι τρίτη φορά ρώτησε ο Άγιος το μικρό και πήρε την ίδια απάντηση: «ο ηγούμενος».
Σαν να έπεσε κεραυνός σε όλους τους παρευρισκομένους. Όλοι έμειναν εμβρόντητοι. Τότε ο Άγιος είπε σε όλους το παρομοιώδες πλέον “άλλα είναι τ’ άλλα και άλλα της Παρασκευής το γάλα”».
Ευχόμεθα να μη ακούσουμε το «Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί» (Ματθ. 23, 13), αλλά το «δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου» (Ματθ. 25, 34).
http://orthodoxostypos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου