''ΚΟΙΤΑ .....Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ! ''

Ἔμεινε μόνος του πλέονστὴν ἐνορία. 

Ὅταν εἶχε πρωτο έρθει στὸ ναὸ ὡς

νεαρὸς διάκονος, ἦταν κι ἄλλοι δύο ἱερεῖς.

Ἤδη ὁ πρῶτος, ἕνας εὐλαβέστατος γέροντας,

ἔφυγε ἀπὸ τὴ ζωὴ κι ὁ ἄλλος, ἡλικιωμέ-

νος τώρα πιά, δυσκολεύεται νὰ μετακι-

νηθεῖ καὶ παραμένει στὸ σπίτι. Ἔτσι

ἔμεινε αὐτὸς ὁ μοναδικὸς ἐφημέριος.

Ἕνας ἄνθρωπος γιὰ νὰ τελεῖ τὶς ἀκο-

λουθίες κάθε ἡμέρα, νὰ ἀνοίγει τὸ γρα-

φεῖο τοῦ ναοῦ, νὰ φροντίζει τὸ καθη-

μερινὸ συσσίτιο, νὰ ὀργανώνει τὰ Κα-

τηχητικὰ γιὰ τὰ παιδιὰ καὶ τὶς ἑβδομα-

διαῖες συνάξεις γιὰ τοὺς μεγάλους.

Ἕνας ἄνθρωπος...

Δὲν ἔχει παράπονο ὅμως. Ὁ Θεὸς

τοῦ ἔχει χαρίσει πολὺ καλοὺς καὶ ἄξι-

ους συν εργάτες, ὁλοπρόθυμους νὰ

προσφέρουν ὁ καθένας τὸ δικό του

χάρισμα. Χωρὶς τὴ δική τους συμβο-

λή, ἀνθρωπίνως δὲν θὰ μποροῦσε νὰ

φέρει σὲ πέρας τέτοιο ἔργο. Πῶς νὰ μὴ

δοξάσει τὸν Θεὸ γιὰ ὅλα αὐτὰ ὁ σεμνὸς

λευίτης;...

Ὄχι· δὲν ἔχει παράπονο. Ἂς ἔμεινε ὁ

μόνος ἱερέας στὸ ναό. Δὲν εἶναι μόνος.

Ἔχει τὴ συμπαράσταση τόσων ἀνθρώ-

πων. Καὶ πάνω ἀπ᾿ ὅλα ἔχει τὴν παρη-

γοριὰ τοῦ Θεοῦ. Αἰσθάνεται τὴν παντο-

δύναμη Χάρι Του νὰ τὸν

ἐνισχύει.

Ὅπως καὶ σήμερα. Ἦ ταν Σάββατο

πρωὶ καὶ μόλις εἶχε τελειώσει τὴ θεία

Λειτουργία. Κάθισε γιὰ λίγο στὸ Γρα-

φεῖο του ναοῦ καὶ εἶδε τὸ ἡμερολόγιό

του. Ἦταν ἡ ἡμέρα ποὺ θὰ ἐπισκεπτό-

ταν κάποιον κατάκοιτο ἀσθενὴ ποὺ εἶχε

ζητήσει Ἐξομολόγηση. Θὰ τελοῦσε καὶ

τὸ Εὐχέλαιο κι ἔπειτα θὰ πήγαινε γιὰ

τὸν ἁγιασμὸ στὸ νέο κατάστημα ποὺ

ἄνοιξε ἕνας ἄλλος ἐνορίτης τους.

Πῆρε μιὰ ἀνάσα, ἔκανε τὸν σταυρό

του καὶ ξεκίνησε. Κόσμος πολὺς πηγαι-

νοερχόταν στοὺς δρόμους. «Ἀλήθεια,

πόσοι ἄνθρωποι παραμένουν ἀκόμα

ξένοι πρὸς τὴν Ἐκκλησία;... Γιατί νὰ

εἶναι τόσο ἄγνωστοι, τόσο μακριά;...»,

ἀναρωτήθηκε. Καθὼς περπατοῦσε

προσευχόταν γιὰ ὅλο αὐτὸ τὸν κόσμο.

Κάποιοι τὸν χαιρέτησαν μὲ εὐγένεια. Οἱ

περισσότεροι περνοῦσαν δίπλα του

ἀδιάφοροι. Μιὰ παρέα νεαρῶν βρῆκε

εὐκαιρία νὰ ἀστειευθεῖ μὲ τρόπο ἀσεβή.

Στενοχωρήθηκε. Ἔσπευσε ὅμως νὰ

τοὺς δικαιολογήσει: «Τί φταῖνε τὰ παι-

διά; Ἆραγε τοὺς μίλησε κανεὶς ποτὲ γιὰ

τὸ τί σημαίνει ἱερέας;...», σκέφθηκε κι

ἔστριψε σ᾿ ἕνα ἥσυχο δρομάκι γιὰ νὰ

ἀποφύγει τὸν πολὺ κόσμο.

Βυθισμένος στὶς σκέψεις του μόλις

ποὺ πρόσεξε τὸ παιδικὸ καρότσι, ποὺ

ἐκείνη τὴν ὥρα ξεπρόβαλε ἀπὸ τὴν

αὐλὴ ἑνὸς σπιτιοῦ. Σταμάτησε γιὰ νὰ

περάσει ἡ μητέρα μὲ τὸ παιδάκι της καὶ

τότε ἄκουσε ἔκπληκτος τὴ φωνὴ 

τοῦ μικροῦ:

–Μαμά, κοίτα... ὁ Χριστός!

Κοντοστάθηκε. Δὲν ἦταν κάποιος ἄλ-

λος στὸ δρόμο. Ὁ μικρὸς ἔδειχνε αὐτὸν

μὲ τὸ χεράκι του.

–Εὐλογεῖτε, πάτερ, εἶπε σεβαστικὰ

ἡ μητέρα καὶ ἀσπάσθηκε τὸ χέρι του.

Κωστάκη, ἐσὺ θὰ φιλήσεις τὸ χέρι τοῦ

παππούλη;... Τὸ χέρι τοῦ Χριστοῦ εἶναι!

Πλησίασε τὸ παιδάκι καὶ τοῦ χαμογέ-

λασε. Ὁ μικρὸς ἔσκυψε νὰ τοῦ φιλήσει

τὸ χέρι κι ἐκεῖνος τὸν εὐλόγησε.

Χαιρέτησε μὲ καλοσύνη τὴ μητέρα

καὶ τὸ παιδάκι καὶ συνέχισε τὸν δρόμο

του ἀνανεωμένος. Πόση ἐντύπωση τοῦ

ἔκανε αὐτὴ ἡ χαριτωμένη σκηνή!

    

Ἡ φωνὴ τοῦ παιδιοῦ ἀντηχοῦσε ἀκό-

μη μέσα του... Τί μεγάλη ἀλήθεια ἦταν

αὐτὴ ποὺ εἶπε τὸ μικρὸ παιδί! Πρά-

γματι, πίσω ἀπὸ τὸν ἱερέα κρύβεται ὁ

ἴδιος ὁ Χριστός. Ἂς εἶναι ἄνθρωπος

ἀδύναμος καὶ ἁμαρτωλός. Ἂς εἶναι οἱ

δυσκολίες πολλὲς καὶ οἱ καθημερινὲς

ὑποχρεώσεις ἀτελείωτες. Ὁ Κύριος Ἰη-

σοῦς Χριστὸς εἶναι μαζί του καὶ μὲ τὴν

παντοδύναμη Χάρι Του «θεραπεύει τὰ

ἀσθενῆ καὶ ἀναπληρώνει τὰ ἐλλείπον-

τα». Ἐκεῖνος ἐνεργεῖ τὰ πάντα.

Θυμήθηκε τὸν Ἐπίσκοπο κατὰ τὴν

ἡμέρα τῆς χειροτονίας του, ποὺ εἶχε ἐ-

πισημάνει τοὺς λόγους τοῦ ἱεροῦ Χρυ-

σοστόμου: Ὅταν βλέπεις τὸν ἱερέα νὰ

τελεῖ τὰ Μυστήρια, μὴ μένεις στὸ φαι-

νόμενο. Ὁ ἱερέας ἁπλῶς δανείζει τὴ

γλώσσα του καὶ δίνει τὸ χέρι του

 (ΕΠΕ14, 716).

Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ πιστοὶ  ὀφείλουν 

νὰ  τιμοῦν τοὺς ἱερεῖς. 

Διότι ἡ τιμὴ πρὸς

αὐτοὺς «εἰς τὸν τῶν ὅλων

 Δεσπότην διαβαίνει» (ΕΠΕ 5, 30).

Εἶναι πράγματι παρήγορο τὸ γεγο-

νὸς ὅτι ὑπάρχουν γονεῖς ποὺ δίνουν τέ-

τοια ἀγωγὴ στὰ παιδιά τους καὶ τὰ δι-

δάσκουν ἀπὸ μικρὰ νὰ σέβονται καὶ

νὰ τιμοῦν τοὺς ἱερεῖς. Τὰ μαθαίνουν νὰ

τοὺς προσφωνοῦν σωστὰ καὶ νὰ τοὺς

χαιρετοῦν μὲ εὐλάβεια. Ὅταν ἀκόμη καὶ

μεγάλοι ἄνθρωποι εἴτε ἀπὸ ἄγνοια εἴτε

ἀπὸ ἀδιαφορία ἀπευθύνονται στὸν ἱε-

ρέα μὲ τὸ «Γειά σας, κύριε», εἶναι πολὺ

παρήγορο καὶ ἐνθαρρυντικὸ νὰ ἀκοῦς

ἀπὸ παιδικὰ χείλη: «Εὐλογεῖτε, πάτερ»,

«τὴν εὐχή σας»!

Εἶναι ἀκόμα ἀξιέπαινοι οἱ γονεῖς ποὺ

συμπαρίστανται στὸ ἔργο τῆς ἐνορίας

καὶ βρίσκουν τρόπους, ὥστε καὶ τὰ παι-

διά τους νὰ βοηθοῦν τοὺς ἱερεῖς ἀνα-

λαμβάνοντας μικρὲς ἀλλὰ σημαντικὲς

διακονίες (τὰ ἀγόρια στὸ Ἱερό, τὰ κορί-

τσια στὴν εὐπρέπεια καὶ τὸν στολισμὸ

τοῦ Ναοῦ κλπ.).

Καὶ τὸ πιὸ συγκινητικό: Νὰ βλέπεις

παιδιὰ νὰ προσεύχονται γιὰ τοὺς γονεῖς

καὶ τὰ ἀδέλφια τους καὶ παράλληλα νὰ

μὴν παραλείπουν νὰ κάνουν προσευχὴ

καὶ γιὰ τοὺς ἱερεῖς ποὺ γνωρίζουν καὶ

ἀγαποῦν...

Μακάρι ὅλοι οἱ γονεῖς νὰ δίνουν τέ-

τοια ἀγωγὴ στὰ παιδιά τους, ὥστε οἱ

ἱερεῖς μας νὰ συνεχίζουν τὸ ἔργο τους

αἰσθανόμενοι τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ νὰ τοὺς

συνοδεύει καὶ τὴ συμπαράσταση τῶν

ἀνθρώπων νὰ τοὺς ἐνισχύει καὶ νὰ τοὺς

παρηγορεῖ.

περιοδικο ''ο σωτηρ'' 2162