Ἀπὸ τὸ ἔνδοξο μυροβόλο καὶ ἁγιοτόκο νησὶ τῆς Χίου καταγόταν ἡ ὁσία Ματρώνα, ποὺ ἑορτάζουμε- κάθε χρόνο στὶς 20 Ὀκτωβρίου. Ἀποτελεῖ «σύμβολο τοῦ Χιακοῦ γυναικείου Μοναχισμοῦ.
Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Βολισσὸς τῆς Χίου στὰ τέλη τοῦ 14ου αἰώνα, ἀπὸ θεοσεβεῖς, πολύτεκνους καὶ πλούσιους γονεῖς, τὸν Λέοντα καὶ τὴν Ἄννα.
Ἡ Ματρώνα ἦταν ἡ πρώτη ἀπὸ τὶς ἑπτὰ θυγατέρες τῆς θεοφιλοῦς αὐτῆς οἰκογένειας.
Τὸ βαπτιστικό της ὄνομα πρὶν ἀκόμα γίνει Μοναχὴ ἦταν Μαρία. Ἀπὸ τὴ μικρή της ἡλικία ἡ Μαρία θελγόταν ἀπὸ τὸν ἱερὸ πόθο τῆς παρθενίας.
Κάποια μέρα κρυφὰ ἐγκατέλειψε τὸ πατρικό της σπίτι καὶ πῆγε σὲ γειτονικό τους βουνὸ ποὺ τὸ ἔλεγαν «Κατάβαση» γιὰ νὰ ἀσκηθεῖ μόνη της. Ἐκεῖ ἔζησε ἀπερίσπαστη ἀπὸ βιοτικὲς φροντίδες τὰ πρῶτα βιώματα τῆς Μοναχικῆς ζωῆς, μὲ προσευχὴ θερμή, νηστεία καὶ μελέτη τῶν θείων Γραφῶν.
Ἐν τῷ μεταξὺ οἱ γονεῖς της ἀνησυχοῦσαν καὶ τὴν ἔψαχναν ἀπεγνωσμένα. Κάποτε τὴν ἀνακάλυψαν καὶ τὴν πίεσαν νὰ γυρίσει πίσω στὸ σπίτι τους. Ἐκείνη ἡ ταπεινὴ κόρη δέχθηκε νὰ ἐπιστρέψει μὲ τὸν ὅρο νὰ μὴν παντρευτεῖ. Οἱ γονεῖς της σεβάστηκαν τὴν ἐπιθυμία της. Τῆς ἔδωσαν τὴν εὐχή τους καὶ τὴν προίκα ποὺ τῆς ἀναλογοῦσε. Καὶ ἐκείνη ἡ μακαρία παρθένος μοίρασε τὴν περιουσία της στὰ χέρια τῶν πτωχῶν, τῶν χηρῶν καὶ ὀρφανῶν.
Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ ἡ Μαρία ἔφυγε πάλι γιὰ τὴν ἀγαπημένη της ξενιτεία. Οἱ γονεῖς της εἶχαν πεισθεῖ γιὰ τὴν ὡριμότητα τῆς κλήσεώς της καὶ τὴν ἄφησαν τελείως ἐλεύθερη στὴν ἐπιλογή της.
Ἐκεῖ μέσα στὴν ἀπόλυτη ἡσυχία τῆς φύσεως ἡ Μαρία συνέχισε καὶ πάλι μόνη της τὴν ἄσκησή της μὲ πλουσιότερη τώρα προσευχὴ καὶ πιὸ δυνατὴ ἄσκηση.
Μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια ἱερῆς ἀδολεσχίας ὁ Κύριος τῆς ἀποκάλυψε ὅτι ἔπρεπε νὰ κατεβεῖ στὴ Χώρα καὶ νὰ ὑποταχθεῖ σὲ μιὰ εὐλαβὴ Γερόντισσα ἑνὸς ταπεινοῦ Ἡσυχαστηρίου. Μέσα στὸ μικρὸ αὐτὸ Κοινόβιο ἡ Μαρία μὲ τὴν ἁγνότατη καί σεμνή της πολιτεία, μὲ τὴν ἀπόλυτη ὑπακοή της καὶ τὴν ἀγόγγυστη διακονία της, προπαντὸς ὅμως μὲ τὴν ὁλόψυχη ἀφοσίωσή της στὸ Νυμφίο Χριστὸ ἔγινε δυνατὸ πρότυπο, φωτεινὸ καὶ ζηλευτὸ στὶς συμμο- νάστριές της.
Καὶ μετὰ ἀπὸ τὴν κανονισμένη δοκιμασία ἐκάρη Μοναχὴ καὶ τῆς δόθηκε τὸ νέο της πλέον μοναχικὸ ὄνομα: «Ματρώνα».
Ἀπὸ τώρα μὲ περισσότερη αἴσθηση εὐθύνης καὶ μὲ αὐστηρότερη συνέπεια στὶς ἀρχὲς τῆς Μοναχικῆς Πολιτείας ἡ Ματρώνα βάδιζε σταθερὰ τὸν δρόμο τῆς σταυρικῆς θυσίας. Μὲ σιωπὴ καὶ ὑπομονὴ ἀξιοζήλευτη. Ὁλόκληρη ξεχείλιζε ἀπὸ πλήρωμα εὐτυχίας. Ἡ εἰρήνη καὶ ἡ ψυχική της ἀνάπαυση ἐκδηλώνονταν σὲ κάθε της λόγο, σὲ κάθε της ἀναστροφή. Εἶναι τόσο φωτεινὸ τὸ παράδειγμά της, ὥστε συγκινεῖ καὶ ἐμπνέει ὄχι μόνο τὶς Μοναχὲς τοῦ Κοινοβίου ἀλλὰ καὶ ἄλλες κόρες, ἁγνὲς παρθένες ποὺ ἐπισκέπτονται τὸ Μοναστήρι. Καὶ πολλὲς ἀπὸ αὐτὲς θέλησαν νὰ δοκιμασθοῦν στὸ σκάμμα τῆς Μοναχικῆς ζωῆς καὶ ἀρκετὲς ἔγιναν ἐκεῖ Μοναχὲς ἄξιες τῆς κλήσεώς τους. Τὸ Μοναστήρι γίνεται τώρα πνευματικὴ κυψέλη, φάρος φωτεινός, ἔπαλξη τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Καταφεύγει σ᾿ αὐτὸ κόσμος, κόσμος πολὺς ἀπὸ τὴν πόλη ποὺ ἔρχεται καὶ ζητᾶ συμβουλὲς καὶ θέλει νὰ φωτισθεῖ πνευματικά. Καὶ στὸ Μοναστήρι φωτίζονται καὶ ἐπιστρέφουν ὅλοι στὰ σπίτια τους ἀναπαυμένοι, ἀνανεωμένοι, ξεκούραστοι καὶ δοξάζουν τὸν Θεὸ μὲ εὐγνωμοσύνη.
Ἡ Ματρώνα εἶναι ἡ ἀθόρυβη πνευματικὴ ἀδελφὴ ποὺ γιὰ ὅλα αὐτὰ φροντίζει καὶ χαίρεται. Δὲν φροντίζει ὅμως μόνο γιὰ τὰ μοναχικὰ διακονήματα καὶ τὶς ἱεραποστολικὲς ἀνάγκες τοῦ λαοῦ. Ἐπιβλέπει καὶ ἐπιστατεῖ, μὲ τῆς Ἡγουμένης τὴν ἐντολή, καὶ στὰ τεχνικὰ ἔργα τῆς Μονῆς. Κτίζει λουτρὸ ἔξω ἀπὸ τὴ Μονὴ γιὰ τοὺς πτωχοὺς καὶ τοὺς ξένους. Καὶ τώρα ἑτοιμάζεται γιὰ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ναοῦ τους, γιατὶ εἶναι μικρὸς καὶ δὲν ἐπαρκεῖ γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν Ἀδελφῶν καὶ τοῦ πλήθους τοῦ πιστοῦ λαοῦ ποὺ συμμετέχει στὶς Λατρευτικὲς Ἀκολουθίες.
Ἔτσι ξεκινᾶ τὰ ἔργα. Μὲ εὐλάβεια ἐπιβλέπει κάθε κίνηση τῶν ἐργατῶν.
Κάποια μέρα καθὼς ἔσκαβαν οἱ ἐργά τες βρῆκαν βαθιὰ στὸ χῶμα θησαυρὸ κρυμμένο. Πίστεψαν ὅλοι τότε πὼς τούτη ἡ ἀνέλπιστη βοήθεια εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ἡ συνετὴ ὅμως ἀδελφὴ Μα τρώνα φωτισμένη ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀνέπεμψε δέηση καὶ εἶπε: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Σὺ ποὺ ἐπιστατεῖς καὶ εὐλογεῖς τὰ ἔργα τῶν χειρῶν μας καὶ ποτὲ δὲν θέλεις νὰ λαθεύουμε στὶς ἐκτιμήσεις μας, Σὲ παρακαλοῦμε τὴν ὥρα αὐτὴ φανέρω σέ μας τὴν ἀλήθεια γιὰ τοῦτο τὸν χρυσὸ θησαυρὸ ποὺ βλέπουμε μπροστά μας. Φανέρωσέ μας ἐὰν εἶναι σταλμένος ἀπὸ τὰ δικά Σου χέρια ἢ ἐὰν εἶναι πειρασμὸς δόλιος».
Καὶ τότε, μονομιᾶς, ὁ θησαυρὸς ὅλος ἔγινε κάρβουνα, καὶ μάλιστα κάρβουνα σβησμένα. Καὶ πείστηκαν ὅλοι πὼς ἦταν πειρασμὸς τοῦ διαβόλου γιὰ νὰ τοὺς ρίξει στὴν παγίδα τῆς φιλαργυρίας, τῆς πλεονεξίας καὶ τῆς κενοδοξίας. Καὶ δόξασαν ὅλοι τὸν Θεὸ ποὺ γλύτωσαν ἀπὸ τὸν πειρασμό. Ὁ Ναὸς τοῦ Θεοῦ τελείωσε γρήγορα. Ἔγινε περικαλλής, «εἰς τιμὴν καὶ μνήμην» τοῦ Ἁγίου Ἀρτεμίου. Τότε συνέβη καὶ νὰ κοιμηθεῖ ἡ ὁσία Γερόντισσα τῆς Μονῆς. Καὶ ὅλες οἱ ἀδελφὲς ἐπέλεξαν ὡς νέα ἡγουμένη τὴ Ματρώνα. Καὶ «ὁ λύχνος ἐτέθη ἐπὶ τὴν λυχνίαν». Ἡ Ματρώνα ὑπῆρξε θεῖο δῶρο γιὰ τὴν Ἱερὰ Μονή. Ἀναδείχθηκε ἄξια πνευματικὴ μητέρα ὅλων. Γιατὶ καθοδηγοῦσε τὶς ψυχὲς τῶν μοναζουσῶν μὲ ὑψηλὸ αἴσθημα εὐθύνης, μὲ σύνεση καὶ καλοσύνη, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴ λογικὴ αὐστηρότητα, προκειμένου νὰ μορφώσει τὸν Χριστὸ στὶς καρδιὲς ὅλων. Φρόντισε ἀκόμα καὶ γιὰ τὴν εὔρυθμη ψαλμωδία, τὴν ἐνότητα τῶν μοναζουσῶν, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν πνευματικὴ καλλιέργεια τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ποὺ κατέκλυζε τὸ Μοναστήρι. Ὅλοι τὴν προσφωνοῦσαν – ὅπως συνηθιζόταν στὴ Χίο νὰ προσφωνοῦν κάθε ἡγουμένη – μὲ τὸ ὄνομα «Κυρά». Γι᾿ αὐτὴν ὅμως ὁ τίτλος «ἡ ἁγιὰ Κυρά» παραμένει μέχρι σήμερα.
Ἡ ἁγία ἡγουμένη τοῦ Κοινοβίου τοῦ Ἁγίου Ἀρτεμίου Ματρώνα εἵλκυσε πλούσια τὴ Θεία Χάρι.
Ὁ πανάγαθος Θεὸς ἀναπαυόταν στὴ μακαρία καὶ ὁσία ψυχή της. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τῆς δόθηκε καὶ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἄγριοι Γενοβέζοι, βάρβαροι λεηλατοῦσαν τὸ νησὶ καὶ κατέστρεφαν τὰ πάντα. Κάποτε ἦρθαν καὶ στὸ Μοναστήρι γιὰ νὰ τὸ βεβηλώσουν. Κάποιος ἀπὸ αὐτοὺς πῆγε νὰ πειράξει μία μοναχὴ καὶ ἀμέσως τιμωρήθηκε ἀπὸ τὸν Θεό. Ἔπεσε ἀκαριαῖα νεκρός. Τότε ἡ ἁγία ἡγουμένη μὲ τὴν προσευχή της τὸν ἀνέστησε. Καὶ μὲ πολλὴ καλοσύνη ἔπειτα τὸν νουθέτησε. Καὶ κεῖνος συνετίσθηκε καὶ ζήτησε τὴ συγχώρεση καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καὶ τὸ θαυμαστὸ εἶναι ὅτι καὶ οἱ ἄλλοι βάρβαροι ἄλλαξαν συμπεριφορά. Οὐδέποτε ξανὰ πείραξαν τὸ Μοναστήρι.
Καὶ ὅταν πάλι ἦλθαν στὸ νησί, ἦταν ὅλοι τους ἠρεμότεροι καὶ φιλάνθρωποι στὴ συμπεριφορά τους. Ἔφθασε κάποτε ὅμως καὶ τὸ τέλος τῆς Ὁσίας. Ὁ Κύριος τῆς ἀποκάλυψε μὲ σημεῖο – ἑπτὰ μέρες πρὶν ἐκδημήσει – ὅτι ἔρχεται νὰ παραλάβει τὴν ἁγνὴ ψυχή της. Καὶ ἐκείνη ἑτοιμάσθηκε ἀκόμη περισσότερο. Κάλεσε κοντά της ὅλες τὶς προσφιλεῖς της ἀδελφές, τὰ πνευματικά της παιδιά, καὶ τοὺς ἔδωσε τὶς τελευταῖες ὑποθῆκες. Παρακάλεσε ἔπειτα θερμὰ νὰ τὴν
συγχωρήσουν γιὰ τὶς ἀδυναμίες καὶ τὶς ἁμαρτίες της, καὶ ἀφοῦ κοινώνησε μὲ ἄκρα εὐλάβεια καὶ κατάνυξη τὰ ζωοποιὰ Ἄχραντα Μυστήρια, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ταξίδεψε γιὰ τὴ χώρα τῶν Ἀγγέλων, τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἡμέρα ἦταν τότε 20 Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους 1462, ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Ἀρτεμίου, τοῦ προστάτου τῆς Μονῆς. Ὁ θάνατος τῆς ἁγίας Κυρᾶς, τῆς ὁσίας ἡγουμένης Ματρώνας, συγκλόνισε ὅλο τὸ νησὶ τῆς Χίου. Τὴν κήδεψαν μὲ δάκρυα καὶ τιμὲς πλήθη πιστοῦ λαοῦ. Ἀπὸ τότε ἀναρίθμητα εἶναι τὰ θαύματα ποὺ ἐπιτελοῦσε καὶ συνεχίζει νὰ ἐπιτελεῖ.
Παράλυτοι, τυφλοί, κουφοί, ἄλαλοι, δαιμονισμένοι ἐλευθερώθηκαν ἀπὸ τὶς μάστιγές τους. Ὄχι μόνο
Ὀρθόδοξοι, ἀλλὰ καὶ ἀλλόδοξοι εὐεργετήθηκαν ἀπὸ τὴν ἰαματικὴ Χάρι ποὺ ἐκχεόταν ἀπὸ τὸν χαριτόβρυτο τάφο τῆς Ἁγίας καὶ τὰ ἱερά της Λείψανα.
Στὸν ἱστορικὸ Ἱερὸ Ναὸ τῆς Μονῆς εἶχαν λειτουργήσει ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Νοταρᾶς (✝ 17 Ἀπρ. 1805) καὶ ὁ ὅσιος Νικηφόρος ὁ Χῖος (✝ 1 Μαΐου 1821).
Τὸ 1822 οἱ Τοῦρκοι λεηλάτησαν καὶ κατέστρεψαν τελείως τὴν Μονή, ἡ ὁποία πρόσφατα ἀνακαινίσθηκε.
Ἀποτμήματα ἀπὸ τὰ χαριτόβρυτα ἱερὰ Λείψανα τῆς Ὁσίας βρίσκονται θησαυρισμένα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ζωγράφου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, στὴν Ἱερὰ Μονὴ Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους (τὸ δεξιό της χέρι) καὶ στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Νικολάου Ἡμεροβιγλίου Σαντορίνης.
Ὅλο τὸ εὐλογημένο Αἰγαῖο μας μετὰ τὴν Παναγία μας, τὴ μεγάλη μας Μητέρα, τιμᾶ μὲ ἀπέραντη τιμὴ καὶ
εὐγνωμοσύνη τὴν ὁσία Ματρώνα. Ἀπὸ τὴ Χίο, τὰ Ψαρά, τὴ Σάμο, τὴν Ἰκαρία, τὴ Λέρο, τὴν Πάτμο, τὴν Τῆνο καὶ τὴν Κίμωλο ἡ χάρη της φθάνει μέχρι καὶ τὴν Αἴγινα καὶ τὴν Ὕδρα ὅπου τὴν πανηγυρίζουν μὲ λαμπρὰ πανηγύρια καὶ τὴν εὐγνωμονοῦν χιλιάδες πιστοὶ γιὰ τὰ θαύματά της. Εἴθε μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς ὁσίας Ματρώνας νὰ ἀναδειχθοῦμε ἄξιοι μιμητές της μὲ τὴν ὁλοκάρδια ἀφοσίωσή μας στὸν Κύριο καὶ Θεό μας Ἰησοῦ Χριστό!
''ΟΣΩΤΗΡ''2163-64
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου