ΣΤΗ ∆ΥΣΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΑΣ

   Ἕνας πάμπλουτος ἄνθρωπος ἀφενός, ἕνας ἄνθρωπος πολὺ εὐτυχισμένος κατὰ κόσμον, κατέληξε στὸν Ἅδη· ἕνας πάμφτω­χος ἄνθρωπος ἀφετέρου, ὁ Λάζαρος, ἀσυνήθιστα δυστυχισμένος, κέρδισε τὸν Παράδεισο. 
Ἂς δοῦμε λοιπὸν σήμε­ρα γιατί σώθηκε ὁ Λάζαρος, γιατί χάθη­κε ὁ πλούσιος καὶ τί μήνυμα δίνουν οἱ ἀλήθειες αὐτὲς γιὰ τὴ ζωή μας. 

 1. Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

 Ὁ Λάζαρος ἀναπαύεται στοὺς «κόλ­πους» τοῦ Ἀβραάμ, στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Ἀβραάμ. Γιατί; Διότι, ὅπως λέει ὁ 
πα­τριάρχης Ἀβραάμ, πέρασε πολλὰ  βά­σανα στὴ ζωή του, «νῦν δὲ ὧδε παρα­καλεῖται»· καὶ τώρα ἐδῶ, στὸν οὐρανό, στὸ ἀτελεύτητο παρὸν τῆς αἰωνιότητος, παρηγορεῖται. Ὡστόσο δὲν ἔσωσε τὸν Λάζαρο ἁ­πλῶς ἡ δυστυχία του, ἀλλὰ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο τὴν ἀντιμετώπισε, δηλαδὴ τὸ ὅτι τὰ ὑπέμεινε ὅλα μὲ καρτερία. Χωρὶς ἀμφιβολία τέτοια στάση ἔδειξε. Διότι ὅσοι γογγύζουν στὶς δοκιμασίες τους δὲν βλέπουν πρόσωπο Θεοῦ. Ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος Ἀχρίδος ἑρμη­νεύοντας αὐτὴ τὴν περικοπὴ γράφει σχετικά: Ὁ Λάζαρος, ὅταν βρισκόταν σὲ τόση δυστυχία, μήπως βλασφήμησε ἢ μίλησε ἐναντίον τῆς θείας Προνοίας ἢ κατέκρινε τὸν πλούσιο; Καὶ ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος: «Οὐδὲν τούτων ἐνόησεν, ἀλλὰ μετὰ πολλῆς τῆς φιλοσοφίας ἐκαρτέ­ρει». Τίποτε ἀπὸ αὐτὰ δὲν σκέφθηκε, ἀλλὰ τὰ ὑπέμενε ὅλα μὲ πολὺ πνευμα­τικὸ τρόπο(*). 
 Τὸ μεγάλο μυστικὸ τοῦ Λαζάρου δὲν εἶναι ὅτι πέρασε πολλὰ βάσανα, ἀλλὰ ὅτι ἔκανε ὑπομονή, θαυμαστὴ ὑπομονὴ στὰ βάσανά του.

 2.Η ΑΣΠΛΑΧΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΟΥΣΙΟΥ 

 Ἀντιστοίχως ὁ πλούσιος δὲν ἔχα­σε τὴν ψυχή του ἐπειδὴ ἦταν πλούσι­ος – καὶ ὁ Ἀβραὰμ ἦταν πλούσιος· αὐτὸ ὅμως δὲν ἔγινε ἐμπόδιο γιὰ νὰ σωθεῖ. Τότε γιατί χάθηκε ὁ πλούσιος; Τὸ ἀναφέρει ὁ πατριάρχης Ἀβραάμ: «Τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου». Παιδί μου, λέει στὸν πλούσιο ὁ Ἀβραάμ, θυμήσου ὅτι ἐσὺ ἔλαβες μὲ τὸ παραπάνω τὰ ἀγα­θά σου, ὅταν ζοῦσες στὴ γῆ. Ἐσὺ ἀπή­λαυσες αὐτὰ ποὺ θεώρησες ὅτι ἦταν ὁ Παράδεισος καὶ ὅτι ἦταν μόνο γιὰ σένα· δηλαδὴ τὰ ἀγαθὰ τοῦ πλούτου σου. Τὸ μεγάλο λάθος λοιπὸν τοῦ πλουσί­ου δὲν ἦταν ὅτι ἦταν πλούσιος, ἀλλὰ ὅτι προσκολλήθηκε στὸν πλοῦτο του καὶ τὸν κράτησε μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του. Δὲν ζήτησε τὰ αἰώνια, τὰ ἄφθαρτα, τὰ ἀληθινὰ ἀγαθὰ τοῦ οὐρανοῦ. Ἔπνιξε τὸν πόθο τοῦ Παραδείσου, ποὺ ὁ Θεὸς ἔχει φυτέψει στὴν κάθε ἀνθρώπινη ψυ­χή. Τὸν ἔπνιξε κυνηγώντας τὶς ἐγκόσμι­ες ἀπολαύσεις. Αὐτὸ ὅμως ποὺ ἰδιαίτερα βαρύνει τὸν πλούσιο εἶναι ἡ ἀδιαφορία του ἀπέναν­τι στὸ Λάζαρο. Δὲν ἔνιωσε τὴν ἐλάχι­στη συμπάθεια γιὰ ἕναν τόσο δυστυχι­ σμένο ἄνθρωπο ποὺ ἦταν παραπετα­μένος ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ του. Δὲν θέλησε νὰ τὸν βοηθήσει· νὰ τὸν βοηθήσει μὲ τὸ ἀζημίωτο· νὰ διατά­ξει δηλαδὴ ἕνα ­ δυὸ ὑπηρέτες του νὰ τὸν τρέφουν καθημερινὰ ἀπὸ τὸ 
περίσ­σευμα τῶν δικῶν του ἀγαθῶν καὶ νὰ τὸν περιποιοῦνται στὴν ἀσθένεια καὶ δυστυχία του. Τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτά. Ὁ πλούσιος παρουσιάζεται πολὺ φίλαυ­τος καὶ ἄσπλαχνος.

 3. ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΟΙ ΣΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ ΕΛΕΗΜΟΝΕΣ ΣΤΗΝ ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΜΑΣ.

 Πῶς μποροῦμε νὰ ὠφεληθοῦμε ἀπὸ τὰ παραπάνω; Νὰ μελετοῦμε τὸ παράδει­γμα τοῦ Λαζάρου καὶ νὰ προσπαθοῦμε νὰ τὸ μιμούμαστε. Ἦταν τόσο
 δυστυχι­σμένος, ἐνῶ ἔβλεπε ἁμαρτωλοὺς νὰ χαί­ρονται τὴ ζωή τους. Καὶ ὅμως δὲν εἶπε: «Ποῦ εἶναι ὁ Θεός;». Σιδερένια ὑπομονή, ἀνδρεία ὑπομονὴ ἔδειξε ὁ Λάζαρος, ποὺ ὀφειλόταν στὴν ἀκλόνητη πίστη του στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Νὰ μὴ σκανδαλιζόμα­στε λοιπὸν ἀπὸ τὴ σιωπὴ τοῦ Θεοῦ στὴ δυστυχία μας. Ὅσο περισσότερο σιωπᾶ, τόσο πιὸ μεγάλο στεφάνι μᾶς ἑτοιμάζει. Ἀλλὰ καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ πλουσί­ου ἔχει νὰ μᾶς πεῖ πολλά. Ὅταν ὁ Θεὸς μᾶς χαρίζει πλούσια τὰ ἀγαθά Του, ἂς μὴν ξεχνοῦμε μέσα στὴν εὐημερία μας τοὺς συνανθρώπους μας ποὺ δυστυ­χοῦν. Νὰ τοὺς δίνουμε ἀπὸ τὸ περίσ­σευμά μας (τὸ ἄριστο βέβαια εἶναι νὰ μποροῦμε νὰ τοὺς δίνουμε καὶ ἀπὸ τὸ ὑστέρημά μας). Ἂς κατανοοῦμε τὴ δυσ­ κολία τους καὶ ἂς τοὺς συντρέχουμε ὅσο μποροῦμε. Ἂς μὴν ξεχνιόμαστε μέ­ σα στὴ δική μας εὐτυχία. 
     
 Ἕνα ὄνειρο εἶναι ἡ ζωή μας, ποὺ θὰ περάσει πολὺ γρήγορα. Καὶ μετά; Μετὰ ἡ ἀτελεύτητη αἰωνιότητα· αἰώνια ζωὴ ἢ αἰώνια κόλαση. Ἐμεῖς ποῦ θὰ καταλή­ ξουμε; Αὐτὸ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὶς ἐπιλογές μας σ᾿ αὐτὴ τὴν τόσο σύντομη ζωή. Ἂς ἀτενίσουμε τὸν Λάζαρο, ἂς ἀτενίσουμε καὶ τὸν πλούσιο καὶ ἂς ἀποφασίσουμε. Νὰ μὴν ξεχαστοῦμε στὴ γῆ, νὰ μὴν προτιμήσουμε τὸν ψεύτικο καὶ προσωρινὸ Παράδεισο τῆς γῆς, ἀλλὰ τὸν οὐράνιο καὶ αἰώνιο.
Ἂς πορευθοῦμε μὲ τὸν πόθο τῆς οὐράνιας Βασιλείας, ὑπομονετικοὶ στὶς θλίψεις μας, ἐλεήμονες τὸν καιρὸ τῆς εὐημερίας μας, ὥστε νὰ ὁδηγήσουν κι ἐμᾶς ἄγγελοι στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ πα­τριάρχη Ἀβραάμ.

(*) Π. Ν. Τρεμπέλα, Ὑπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον, Ἀθῆναι 20115, ἔκδ. «Ὁ Σω­ τήρ», σελ. 481.
''Ο  ΣΩΤΗΡ'' 2164