Ἡ παρακοὴ τοῦ προφήτη

 Ὁ Ἱεροβοὰμ ἀναλαμβάνει τα καθήκοντα­ βασιλιᾶ τοῦ βορείου βασιλείου. Ξεκινᾶ ὅμως κάνοντας ἕνα τραγι­κὸ λάθος: Θεμελιώνει τὴ βασιλεία του πάνω στὴν εἰδωλολατρία, ἐγκαταλείπον­τας τὴ λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. 
Στή­νει χρυσὰ ἀγάλματα ζώων σὲ δύο πόλεις καὶ προχωρεῖ σὲ θυσίες καὶ δημόσια λα­τρεία τους. 
Βλέποντας ὅμως ὁ Θεὸς τὴν ἐκτροπὴ τοῦ βασιλιᾶ, στέλνει ἀμέσως ἕναν προφήτη Του ἀπὸ τὸ νότιο βασίλειο στὴν πόλη Βαιθὴλ γιὰ νὰ τὸν συνετίσει. Ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ προφη­τεύει τὸ θλιβερὸ τέλος αὐτῶν ποὺ θυσιά­ζουν στὰ εἴδωλα, ἐκείνη τὴν ὥρα πρὸς ἐπιβεβαίωση τῆς προφητείας του ἐπιτε­λεῖται θαῦμα καὶ σχίζεται ὁ λίθος τοῦ θυ­σιαστηρίου καὶ διασκορπίζονται τὰ σφά­για.
 Αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἀντὶ νὰ συγκλονί­σει τὸν βασιλιὰ τὸν ἐξοργίζει. Καὶ ἐνῶ ἁπλώνει τὸ χέρι του κατὰ τοῦ προφήτη γιὰ νὰ τὸν ἐπιτιμήσει, αὐτὸ θαυμαστῶς ξηραίνεται, κοκκαλώνει. 
Ὁ θυμός του με­γάλος!  Οὔτε τώρα καταλαβαίνει τὸ λάθος του. Καὶ ἐπιτελεῖται νέο θαῦμα μὲ τὴν προσευχὴ τοῦ προφήτη: Θεραπεύε­ται τὸ χέρι τοῦ βασιλιᾶ ποὺ τώρα 
προσ­παθεῖ νὰ κερδίσει τὴν εὔνοια τοῦ προφή­τη, νὰ τὸν φιλοξενήσει, νὰ τὸν φιλοδω­ρήσει, ἐνῶ συγχρόνως παραμένει ἀμε­τανόητος καὶ προσκολλημένος στὶς 
εἰ­δωλολατρίες του.   Ὁ προφήτης ὅμως ἔχει λάβει ρητὴ 
ἐν­τολὴ ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μὴ φάει μπουκιὰ ψωμί, γουλιὰ νεροῦ νὰ μὴν πιεῖ ἀπὸ τὴ Βαιθήλ, καὶ μάλιστα νὰ γυρίσει ἀμέσως στὴν Ἰουδαία ἀπὸ διαφορετικὸ δρόμο ἀπὸ κεῖνον ποὺ ἦρθε. 
Ἐνῶ συμβαίνουν ὅλα αὐτά, ἕνας γέ­ροντας προφήτης ποὺ ζοῦσε στὴ Βαιθὴλ μαθαίνει γιὰ τὰ μεγάλα καὶ θαυμαστὰ σημεῖα ποὺ ἐπετέλεσε ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴ φυλὴ Ἰούδα. Βγαίνει στὸ δρόμο καὶ τρέχει νὰ τὸν προλάβει. Θέλει νὰ τὸν φιλοξενήσει μὲ κάθε τρόπο. Τὸν βρίσκει καί, προκειμένου νὰ τὸν πείσει, τοῦ λέει ὅτι δῆθεν εἶναι ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ νὰ γυρίσει στὴ Βαιθὴλ καὶ νὰ φιλοξενη­θεῖ στὸ σπίτι του. 
Ἐδῶ ὅμως ἀρχίζουν τὰ προβλήματα γιὰ τὸν προφήτη τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἀρχίζουν τὰ προβλήματα, γιατὶ παρήκουσε τὸ 
θέ­λημα τοῦ Θεοῦ, τὴ ρητὴ ἐντολὴ ποὺ εἶχε λάβει. Ἐνῶ λοιπὸν ἦταν ἀκόμη στὴν τρά­πεζα καὶ ἔτρωγαν, ἀποκαλύφθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ ἡ παραδειγματικὴ τιμωρία του. Θὰ θανατωθεῖς μὲ βίαιο θάνατο, τοῦ εἶπε ὁ Θεός. Δὲν θὰ προλάβεις νὰ ἐπιστρέψεις στὴν πατρίδα σου καὶ δὲν θὰ ταφεῖς στοὺς τάφους τῶν προγόνων σου.
 Ἀφοῦ ἔφαγε καὶ ἤπιε ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, σαμάρωσε τὸ γαϊδουράκι του καὶ μὲ βαριὰ τὴν καρδιὰ ξεκίνησε γιὰ δεύτε­ρη φορὰ τὸ ταξίδι τῆς ἐπιστροφῆς. 
Ὅταν ὅμως ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴν πόλη καὶ βρέθηκε στὶς ἄγονες καὶ σκληρὲς ἐρημιὲς ἐκείνου τοῦ τόπου, ἐμφανίσθηκε ξαφνικὰ μπροστά του ἕνα ἐξαγριωμένο λιοντάρι, τὸ ὁποῖο τοῦ ἐπιτίθεται καὶ τὸν ἀφήνει ἐπὶ τόπου νεκρό. Καὶ ἐνῶ τὸ θη­ρίο θανατώνει τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, παραδόξως δὲν τὸν κατασπαράσσει! Ἀντιθέτως, κατ’ ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ, κά­θεται μαζὶ μὲ τὸν γαϊδαράκο κοντὰ στὸ νεκρὸ σῶμα τοῦ προφήτη καὶ τὸν φυλάσ­σει μὲ πολλὴ προσοχὴ ἀπὸ ὅλους τοὺς περαστικούς. Σεβάστηκε ἡ ἄγρια φύση τοῦ λιονταριοῦ τὸν προφήτη, ποὺ τιμω­ρήθηκε μὲν σκληρὰ γιὰ τὴν παρακοή του, δὲν ἔπαυε ὅμως νὰ εἶναι 
ἄνθρω πος τοῦ Θεοῦ. Μέχρι ποὺ ἦρθε ὁ προφήτης τῆς Βαιθὴλ γιὰ νὰ παραλάβει τὸν νεκρό, τὸ θηρίο παρέμενε ἐκεῖ πιστὸς φύλακας. 
Ἕνα λιοντάρι ἀπεσταλμένο ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ μιὰ θλιβερὴ παιδαγωγία! 
Τὸ παραπάνω συγκλονιστικὸ περι­στατικὸ ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη βρί­ σκεται στὸ βιβλίο Γ΄ Βασιλειῶν (ιγ΄ [13] 1­34) καὶ μᾶς δίνει ἕνα πολὺ μεγάλο μά­θημα!
 Ἕνα μάθημα γιὰ νὰ κατανοήσου­με πόσο σπουδαία καὶ καθοριστικὴ εἶναι γιὰ τὴ ζωή μας, καὶ τὴν ἐπίγεια καὶ τὴν αἰώνια, ἡ συνεπὴς καὶ χωρὶς ἐξαιρέσεις καὶ ὑποχωρήσεις ὑπακοή μας στὸ θέλη­μα τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς πῶς γνωρίζουμε ποιὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ; Τὸ γνωρίζουμε μέσα ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Μέσα ἀπὸ τὶς προτροπὲς εὐλογη­μένων ἀνθρώπων, ποὺ βρέθηκαν στὸ διάβα τῆς ζωῆς μας. Μέσα ἀπὸ τὴ βι­ωματικὴ συμμετοχή μας στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Μέσα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, μέσα ἀπὸ τὸν θεόπνευστο λόγο Του. Μέσα ἀπὸ τὶς σοφὲς συμβουλὲς τοῦ πνευματικοῦ μας πατέρα καὶ τὴν ὑπα­κοή μας σὲ  αὐτές.  Ἐκεῖ ποὺ μυστηριακὰ ἀποκαλύπτεται προσωπικὰ στὸν καθέ­να μας τὸ θέλημά Του. Γνωρίζουμε λοιπὸν τί θέλει ὁ Θεὸς ἀπὸ μᾶς. Αὐτὸ ποὺ μένει, εἶναι ἡ ἐφαρμογὴ τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν καθένα μας στὴ ζωή μας. Ὡστόσο ἡ κοινωνία στὴν ὁποία ζοῦμε ἀπομακρύνεται καθημερινὰ ἀπὸ τὸ θέ­λημα τοῦ Θεοῦ. Οἱ νόμοι τοῦ κράτους ἀντιβαίνουν ὄχι μόνο στὸ θεῖο θέλημα, ἀλλὰ καὶ στὴν κοινὴ λογική. 
Οἱ πειρα­σμοὶ νὰ ὑποχωρήσουμε, νὰ τὰ παρα­τήσουμε, νὰ βάλουμε νερὸ στὸ ἀνόθευ­το κρασὶ τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ εἶναι πολλοὶ καὶ πιεστικοί. 
Καλούμαστε ὅμως ὡς πιστὰ καὶ εὐλο­γημένα παιδιά Του νὰ συνεχίσουμε νὰ ὁδοιποροῦμε στὴν ὁδὸ τοῦ θελήματός Του, χωρὶς νὰ παραβαίνουμε τὶς ἅγιες ἐντολές Του. 
Χωρὶς νὰ ἀκοῦμε τὰ ψεύδη ποὺ ἐπιστρατεύει ὁ κόσμος τῆς ἁμαρτί­ας γιὰ νὰ μᾶς γυρίσει πίσω στὴ Βαιθὴλ τῆς ἀπώλειας καὶ τῆς παρακοῆς.   Χωρὶς νὰ ὑποκύπτουμε στὶς πιέσεις συγγενῶν καὶ φίλων ποὺ μᾶς παρακινοῦν νὰ πα­ραβοῦμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τάχα γιὰ τὸ καλό μας. Εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ παρακοὴ στὸ θέλη­μα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἴδιον τῶν μακρὰν τῆς Ἐκκλησίας ἀνθρώπων, πού, οὕτως ἢ ἄλ­λως, ἔχουν ἀπαρνηθεῖ καὶ διαγράψει ἀπὸ τὴ ζωή τους τὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ.  Ἀλλὰ εἶναι κίνδυνος ποὺ μπορεῖ εὔκολα νὰ προσβάλει καὶ μᾶς ποὺ θέλουμε νὰ λεγό­μαστε καὶ νὰ εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ.   Ἂς ἀκολουθοῦμε λοιπὸν στὴ ζωή μας τὸ παράδειγμα τῆς ὑπακοῆς τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, γιὰ νὰ βροῦμε καὶ μεῖς ἔλεος κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως.
Ο ΣΩΤΗΡ 2165