ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΕΡΓΟ...!

«Mεχρι καταντησωμεν οἱ παντες... εἰς ἄνδρα τελειον,
εἰς μετρον ἡλικιας τοῦ πληρωματος τοῦ Χριστοῦ»

Στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολή,  ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει ι τὸ πλέον σημαντικὸ ἔργο ποὺ ἔχουμε νὰ ἐπιτελέσουμε ὅλοι οἱ χριστιανοὶ κατὰ τὸ διάστημα τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας: νὰ γίνουμε τέλειοι, ἔχοντας ὡς πρότυπο τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν ἁγιότητα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ: «Μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες... εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ». Ἂς δοῦμε λοιπὸν γιατί ὁ Θεὸς μᾶς καλεῖ νὰ γίνουμε τέλειοι καὶ τί σημαίνει πρακτικὰ τὸ νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν τελειότητα.

1. Βασικὸς  Προορισμός μας 

Ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο «κατ’ εἰκόνα» καὶ «καθ’ ὁμοίωσίν» του, δηλαδὴ λογικὸ καὶ ἐλεύθερο καὶ μὲ σκοπὸ νὰ ὁμοιάσει σ’ Αὐτὸν κατὰ τὴν ἀρετὴ καὶ ἁγιότητα, ὅσο αὐτὸ εἶναι δυνατὸν στὸν πεπερασμένο ἄνθρωπο (Γεν. α΄ 26). 
Δὲν πλάσθηκε ἐξαρχῆς τέλειος ὁ ἄνθρωπος ἀλλὰ μὲ ἔμ- φυτη τὴ διάθεση γιὰ τὸ ἀγαθὸ καὶ τὴν τελειότητα. Κι αὐτὸ διότι ἔπρεπε κι ὁ ἴδιος νὰ συμβάλει μὲ τὴ δική του θέληση καὶ τὸν προσωπικό του ἀγώνα. 
Ἐνῶ ὅμως ὁ ἄνθρωπος εἶχε αὐτὴ τὴ δυνατότητα γιὰ πρόοδο καὶ τελείωση, ἡ πτώση του στὴν ἁμαρτία τὸν ἔβαλε σὲ ἀντίθετη τροχιά‧ πρὸς τὰ κάτω. 
Ἡ ροπὴ πρὸς τὸ κακὸ ἔγινε δεύτερη φύση του καὶ θὰ ἦταν ἀδύνατο νὰ ἐπιτύχει τὸν ἀρχικὸ προορισμό του, ἂν δὲν ἐπενέβαινε ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς μὲ τὸ πάνσοφο σχέδιό του γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου γένους. 
Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ σκοπὸ ἔστειλε τὸν Υἱό του καὶ σαρκώθηκε. Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ προσέλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση, γιὰ νὰ τὴν ἁγιάσει καὶ νὰ τὴ σώσει. 
Μὲ τὴ ριζικὴ αὐτὴ ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρώπινης φύσεως στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ καὶ πάλι νὰ βρεῖ τὸν ἀρχικὸ προορισμό του, δηλαδὴ τὸ δρόμο πρὸς τὴν τελειότητα σύμφωνα καὶ μὲ τὸ λόγο τοῦ Κυρίου: «ἔσεσθε ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέ- λειός ἐστι», τὸ ὁποῖο σημαίνει νὰ ἀγωνίζεστε γιὰ νὰ γίνετε τέλειοι, ὅπως εἶναι τέλειος καὶ ὁ οὐράνιος Πατέρας σας (Ματθ. ε΄ 48). 

2. Αγώνας γιὰ τὴν τελειότητα 

Τί σημαίνει ὅμως πρακτικὰ νὰ προχωροῦμε πρὸς τὴν τελειότητα γιὰ νὰ φθάσουμε «εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ»; 
Σημαίνει νὰ ἀγωνιζόμαστε μὲ πρότυπο τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ γιὰ νὰ Τὸν μιμηθοῦμε στὶς ἅγιες ἀρετές του καὶ μάλιστα στὴν ἀγάπη, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ «πλήρωμα τοῦ νόμου» (Ρωμ. ιγ΄ 10). 
Ἂς ποῦμε ἕνα παράδειγμα: Ἴσως ἐμεῖς δὲν ἀδικοῦμε τοὺς ἄλλους, δὲν θέλουμε ὅμως κι οἱ ἄλλοι νὰ μᾶς φέρονται ἄσχημα. Κι εἶναι σωστὸ καὶ δίκαιο αὐτό.
 Τὸ ἀνώτερο καὶ ἁγιότερο ὅμως εἶναι, ἀκόμα κι ὅταν οἱ ἄλ- λοι μᾶς ἀδικοῦν, ἐμεῖς νὰ τοὺς συγχωροῦμε καὶ νὰ τοὺς ἀγαποῦμε‧ ἀντὶ νὰ τοὺς ἐκδικούμαστε, νὰ τοὺς εὐεργετοῦμε!
 Ἄλλο παράδειγμα: Εἶναι φυσικὸ κι ἀνθρώπινο νὰ ἀγαποῦμε αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἀγαποῦν. Αὐτὴ ὅμως εἶναι ἀτελὴς ἀγάπη.
 Ἡ τέλεια ἀγάπη ἀπαιτεῖ νὰ ἀγαποῦμε ἀκόμη καὶ τοὺς ἐχθρούς μας! 
Σ’ αὐτὸ μᾶς καλεῖ ὁ Θεός. Παρόμοια κλίμακα ὑπάρχει σὲ κάθε ἀρετὴ καὶ καλούμαστε νὰ ἀγωνιζόμαστε διαρκῶς γιὰ ν’ ἀνεβαίνουμε σταδιακὰ τὰ σκαλοπάτια της.
 Βέβαια εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπιτύχουμε ὁποιαδήποτε πρόοδο στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν πνευματική μας τελείωση μὲ μόνες τὶς πτωχές μας δυνάμεις. Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία προσφέρεται πλούσια μέσα στὴν ἁγία μας Ἐκκλησία. 
Ἤδη μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα ἀναγεννηθήκαμε πνευματικὰ καὶ ὁπλιστήκαμε μὲ τὴ θεία Χάρη γιὰ νὰ νικοῦμε τὴ ροπὴ πρὸς τὴν ἁμαρτία, ποὺ συνεχίζει – ἐξασθενημένη βέβαια – νὰ ὑπάρχει μέσα μας. 
Ἑνωμένοι πλέον μὲ τὸν Χριστὸ διὰ τῶν ἁγίων Μυστηρίων μποροῦμε νὰ προχωροῦμε στὴν ὁδὸ τῆς τελειότητος. Ἰδιαίτερα ἐνισχυτικὴ στὴν πορεία μας αὐτὴ εἶναι ἡ τακτικὴ συμμετοχή μας στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως καὶ προπαντὸς στὴ θεία Κοινωνία, ἡ ὁποία, σύμφωνα μὲ τὶς Εὐχὲς τῆς Ἐκκλησίας μας, μᾶς βοηθεῖ «εἰς διόρθωσιν βίου καὶ ἀσφάλειαν‧ εἰς αὔξησιν ἀρετῆς καὶ τελειότητος». 
❁ ❁ ❁ 
Εἶναι πράγματι συγκλονιστικὸ νὰ σκέπτεται κανεὶς τὸ ὕψος στὸ ὁποῖο τὸν καλεῖ ὁ Θεὸς γιὰ ν’ ἀνεβεῖ... Τὸ «μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ»! Αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ὑπάρξεώς μας. Ὄχι ἁπλῶς νὰ ἐπιβιώσουμε. Ὄχι ἁπλῶς νὰ ζοῦμε σὰν «καλοὶ ἄνθρωποι», ποὺ δὲν ἐνο- χλοῦμε τοὺς ἄλλους γύρω μας. Ἀλλὰ νὰ ἀποκτήσουμε τὶς ἀρετὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ γίνουμε κοινωνοὶ τῆς ἁγιότητός του. Καθε στιγμη του χρονου  εἶναι μιὰ εὐ- καιρία γιὰ νὰ ἐπαναπροσδιορίσουμε τοὺς στόχους μας. Νὰ θέσουμε σὲ πρώτη προτεραιότητα τὸν πνευματικὸ καταρτισμό μας, τὴ συνειδητὴ συμμετοχή μας στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὸν ἀγώνα μας γιὰ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν τελειότητα!
΄΄Ο ΣΩΤΗΡ''2036