Ποιὸς ὅμως στὴν ἀρχὴ τοῦ νέου ἔτους ἀλλὰ καὶ στὴν ἀρχὴ κάθε ἐργασίας καὶ περιόδου δὲν ξεκινᾶ μὲ αἰσιοδοξία; Ποιὸς δὲν φαντάζεται τὶς καλύτερες συνθῆκες καὶ παραμέτρους μαζὶ μὲ τὴν πιὸ αἴσια ἔκβαση σὲ ὅ,τι πρωτοξεκινᾶ;
Ποιὸς δὲν πλάθει ὄνειρα καὶ δὲν αἰσιοδοξεῖ γιὰ τὸ αὔριο καὶ γιὰ τὸ μέλλον; Παρόλο ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ζεῖ κανεὶς μόνο μὲ ὄνειρα, εἶναι ὡστόσο ἀπόδειξη ψυχικῆς ὑγείας ἡ δημιουργία ὀνείρων. Μόνο καταθλιπτικὰ καὶ ἀπαισιόδοξα ἄτομα δὲν μποροῦν νὰ ὀνειρευτοῦν καὶ νὰ ἐπιθυμήσουν κάτι καλύτερο.
Εἶναι λοιπὸν φυσικὸ στὸ ξεκίνημα τῆς νέας χρονιᾶς νὰ δημιουργοῦνται ἐντός μας ὄνειρα καὶ προσδοκίες. Καὶ σὰν τέτοιο, δὲν εἶναι ἀπαγορευμένο νὰ ποθεῖ κανεὶς καλυτέρευση τῶν συνθηκῶν τῆς ζωῆς του, ἀπόκτηση περισσότερης ἐμπειρίας στὸν τομέα τῆς ἐργασίας του καὶ ὁτιδήποτε ἄλλο ἐπιθυμεῖ. Δὲν ἀπαγορεύεται στὸν ἄνθρωπο νὰ πλάθει τὰ ὄνειρά του. Πολὺ περισσότερο ὅταν τὰ ὄνειρα αὐτὰ εἶναι μέσα στὰ πλαίσια τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ὅ,τι καὶ νὰ εἶναι, ὄνειρα εἶναι. Λένε πὼς τὸ μακρύτερο ὄνειρο δὲν διαρκεῖ περισσότερο ἀπὸ μερικὰ δευτερόλεπτα. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ τὸ ὄνειρο δὲν κρύβει μονάχα τὴ γλυκιὰ καὶ ἐπιθυμητὴ προσδοκία ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ τὴ σύντομη ἀπόλαυση. «Ὄνειρο ἦταν», λέμε· καὶ πέρα ἀπὸ τὴν ὑπέροχη ἐμπειρία περιγράφουμε μὲ ἀδιόρατη θλίψη καὶ τὸ σύντομο τοῦ πράγματος. Καὶ κάτι ἄλλο. Τὰ ὄνειρα εἶναι καταστάσεις ποὺ τὶς γεύεται κανεὶς κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ὕπνου του, συνήθως τὴ νύχτα. Πόσο ὅμως κρατᾶ μιὰ νύχτα; Καὶ ὑπάρχει νύχτα ποὺ νὰ μὴν ἔσβησε καὶ χάθηκε στὸ φῶς τῆς ἐπερχόμενης μέρας;
Ὄνειρα ποὺ ἔσβησαν καὶ χάθηκαν στὸ φῶς τῆς μέρας, πιὸ πολὺ ἀπὸ τὴν εὐχάριστη ἀνάμνηση ἀφήνουν τὴν πικρία μιᾶς ἐλπίδας ποὺ χάθηκε, μιᾶς χαρᾶς ποὺ ἔσβησε.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του παρομοιάζει τὸ χρόνο τῆς ζωῆς μας μὲ νύχτα: «Ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν», γρά- φει (Ρωμ. ιγ΄ 12). Κι ἔτσι ὅλα τὰ ὄνειρά μας, αὐτὰ τὰ ὁποῖα θὰ
πραγματοποιηθοῦν ἀλλὰ καὶ αὐτὰ ποὺ θὰ παραμείνουν ἁπλῶς ὄνειρα, ὅλα μέσα στὴ νύχτα τοῦ παρόντος βίου ἀναφέρονται. Καὶ ἑπομένως πολὺ λίγο θὰ διαρκέσουν. Ἡ νύχτα «προκόπτει». Προχωρεῖ. Φεύγει. Φεύγει παίρνοντας μαζί της τὰ ὄνειρά μας. «Ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν». Ποιὰ ἡμέρα; Ἡ ἡμέρα ἡ λαμπρά, ἡ μεγάλη καὶ ἐπιφανής. Ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἡμέρα ποὺ σὲ ἀντιδιαστολὴ μὲ τὴ νύχτα δὲν θὰ τελειώνει ποτέ. Ἡ ἡμέρα τῆς μελλούσης ζωῆς.
❁ ❁ ❁
Ποιὰ εἶναι τὰ ὄνειρά μας; Ποιοὶ εἶναι οἱ πόθοι καὶ οἱ ἐπιδιώξεις μας; Δὲν πρέπει τώρα, καθὼς γεννιοῦνται μέσα μας μὲ τὴν ἀνατολὴ τοῦ νέου ἔτους, νὰ τὰ φιλτράρουμε κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας τοῦ Κυρίου μας; Μποροῦν τὰ ὄνειρά μας ν’ ἀντέξουν στὸ φῶς τῆς ἡμέρας τοῦ Κυρίου; Στὸ φῶς τῆς αἰώνιας Βασιλείας του; Εἶναι πόθοι, ὄνειρα καὶ ἐπιδιώξεις αἰώνιες; Εἶναι ὄνειρα ἅγια, εὐσεβὴ καὶ θεάρεστα; Ποθοῦμε «πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ» (Ματθ. ς΄ 33); Αὐτὰ εἶναι ὄνειρα! Αὐτοὶ εἶναι πόθοι! Αὐτὲς εἶναι βλέψεις! Ὄχι ὅτι τὸ νὰ ὀνειρεύεται κανεὶς νὰ προοδεύσουν τὰ παιδιά του, νὰ ἐξελιχθεῖ ἐπιτυχῶς ἡ ἐργασία του ἢ νὰ ἀποτελειώσει τὸ σπίτι του, εἶναι ἁμαρτία. Ἀλλὰ μποροῦμε καὶ πρέπει νὰ ὀνειρευόμαστε μόνο αὐτά; Αὐτὰ ποὺ ἀφοροῦν μόνο τὴ νύχτα τοῦ παρόντος βίου;
Ἂν στὴ νύχτα τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας τὰ μόνα ὄνειρά μας εἶναι οἱ ἁμαρτωλὲς καὶ ἐμπαθεῖς ἐπιθυμίες μας, τότε δὲν εἴμαστε ἄξιοι νὰ ξημερωθοῦμε στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἂν στὸ σκοτάδι τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας τὰ μόνα ὄνειρά μας εἶναι οἱ χαρές, οἱ ἐπιτυχίες καὶ οἱ νόμιμες ἀπολαύσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου, τότε δὲν ἐπιθυμοῦμε βαθιὰ νὰ ξυπνήσουμε κατὰ τὴν ἡμέρα τὴν ἐπιφανὴ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις τὰ ὄνειρά μας ὑπάρχει κίνδυνος νὰ μεταβληθοῦν σὲ ἐφιάλτες. Μόνο ἂν μέσα στὰ ὄνειρά μας ὑπάρχει ὁ Παράδεισος, ἡ κοινωνία μὲ τὸν Θεό, οἱ Ἅγιοι καὶ ἡ προσδοκία τῆς συναντήσεώς τους, μόνο τότε τὰ ὄνειρα αὐτοῦ τοῦ βίου θὰ μᾶς παραδώσουν σὲ μιὰ πραγματικότητα ἀπείρως πιὸ γλυκιὰ ἀπὸ αὐτὴν ποὺ ὀνειρευτήκαμε: στὴ Βα- σιλεία τοῦ Θεοῦ, αὐτὴν ποὺ μάτι ἀνθρώπινο ποτὲ δὲν ἀντίκρισε καὶ ἀνθρώπινο ἀφτὶ ποτὲ δὲν ἄκουσε τὴν περιγραφή της, καὶ ἀνθρώπινος νοῦς καὶ φαντασία ποτὲ δὲν μπόρεσε νὰ φανταστεῖ (βλ. Α΄ Κορ. β΄ 9).
Ο ΣΩΤΗΡ 2036
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου