Συνηθίζουμε νὰ ὀνομάζουμε τοὺς Τρεῖς Ἱεράρχες θεμελιωτὲς τῆς ἑλληνοχριστιανικῆς παιδείας καὶ τοῦ πολιτι- σμοῦ. Τὸ ἀκριβὲς θὰ ἦταν νὰ τοὺς ἐκλαμβάνουμε ὄχι ὡς τοὺς θεμελιωτὲς αὐτοῦ τοῦ μέγιστου θαύματος ποὺ ἔζησε ἡ οἰκουμένη γιὰ 1.000 χρόνια, τῆς συνδέσεως δηλαδὴ τῆς ἑλληνικῆς παιδείας μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἐκείνους ποὺ ὑπηρέτησαν, προήγαγαν καὶ διέσωσαν ὅσο κανεὶς ἄλλος προηγουμένως, αὐτὴ τὴ σύνδε- ση. Καὶ τὸ λέμε αὐτό, διότι αὐτὴ καθεαυτὴν ἡ ἕνωση τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος μὲ τὴ χριστιανικὴ πίστη ἐπετεύχθη ἀμέσως μὲ τὴν ἐμφάνιση καὶ ἐξάπλωση τοῦ χριστιανικοῦ κηρύγματος, καθὼς ὅλη ἡ Καινὴ Διαθήκη γράφτηκε στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα.
Ἐπιπλέον τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, μάλιστα μὲ τὴ δράση τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, ἔγινε οἰκουμενικό, καθὼς ἐξαπλωνόταν μέσα σ’ ἕναν κόσμο ποὺ τὸ πολιτιστικό του καὶ παιδευτικὸ ὑπόβαθρο ἦταν
κατεξοχὴν ἑλληνικό. Ἤδη ἀπὸ τὶς κατακτήσεις τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ἀλλὰ καὶ ἔπειτα, μὲ τὴ συνένωση ὅλων τῶν ἐθνῶν κάτω ἀπὸ τὴ ρωμαϊκὴ κυριαρχία, τῆς ὁποίας ὁ πολιτισμὸς ἦταν ἑλληνικός, ὅλος ὁ τότε κόσμος δεχόταν τὸ χριστιανικὸ κήρυγμα μὲ τὸ ἔνδυμα τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου καὶ τῆς ἑλληνικῆς σκέψεως.
Οἱ ἅγιοι Τρεῖς Ἱεράρχες διεφύλαξαν σώα αὐτὴ τὴ σύνδεση καὶ τὴν προώθησαν ἀκόμα περισσότερο.
Μὲ τὴν ἐκπληκτικὴ προσωπική τους μόρφωση καὶ παιδεία διέσωσαν στὰ συγγράμματά τους ὑγιὴ τὸν Ἑλληνισμό, ὁ ὁποῖος διαφορετικὰ θὰ ἔσβηνε μαζὶ μὲ τὴν ἐξαφάνιση τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς θρησκείας καὶ τῶν ἀρχαίων φιλοσοφικῶν σχολῶν. Τὸν διέσωσαν καὶ τὸν παρέδωσαν ἀποκαθαρμένο ἀπὸ τὶς ἀναισχυντίες καὶ τὶς κατωτερότητες τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας. Σκοπός τους στάθηκε «ἡ αἵρεσις (=ἐκλογή) τῆς ὠφελίμου παιδείας πρὸς ἀποφυγὴν τῆς ἀνοήτου καὶ βλαβερᾶς» (Μ. Βασίλειος, ΕΠΕ 7, 378), ὅπως αὐτὸ φαίνεται σαφῶς στὸ λόγο τοῦ Μεγάλου Βασιλείου πρὸς τοὺς νέους, γιὰ τὸ πῶς νὰ ὠφελοῦνται ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ γράμματα (βλ. ΕΠΕ 7, 316-358).
Οἱ μέγιστοι φωστῆρες τῆς Τρισηλίου θεότητος ἀντιτάχθηκαν σθεναρὰ στὸ ψευδοδίλημμα τῆς ἀπαγκιστρώσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὸν Χριστιανισμό· δίλημμα ποὺ εἶχε τεθεῖ τότε ἀπὸ τὸν ἀποστάτη αὐτοκράτορα Ἰουλιανό, ὁ ὁποῖος μὲ κάθε τρόπο προσπάθησε νὰ καταδικάσει σὲ ἀπαιδευσία καὶ ἀμάθεια τοὺς χριστιανούς, ἀπαγορεύοντάς τους νὰ φοιτοῦν σὲ πανεπιστημιακὲς σχολὲς καὶ ἐξορίζοντάς τους ἀπὸ τὴ διδασκαλικὴ ἕδρα. Στεντόρεια τότε ὑψώθηκε ἡ φωνὴ τοῦ ἄλλοτε συμφοιτητῆ του ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ὁ ὁποῖος ὑποστήριξε μὲ κάθε τρόπο τὸ δικαίωμα τῶν χριστιανῶν νὰ μετέχουν στὴν ἑλληνικὴ παιδεία.
Ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ δὲν κατόρθωσε τότε ὁ Ἰουλιανός, τὸ ἐπέλεξε γιὰ τὴν πνευματική του πορεία τὸ νεοσύστατο, μετὰ τεσσάρων αἰώνων δουλεία, ἑλληνικὸ κράτος ἀπὸ τὸ 1832 καὶ ἔπειτα. Τότε, μὲ τοὺς Βαυαροὺς ἐπιχειρήθηκε μιὰ ἀναγκαστικὴ καὶ βεβιασμένη ρήξη τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὸν Χριστιανισμό, ἡ ὁποία ἔμελλε νὰ καταδικάσει σὲ πνευματικὴ ἀφαίμαξη καὶ ἐκφυλισμὸ ὅλον τὸν Νέο Ἑλληνισμό.
Ἀπὸ τότε καὶ ἔπειτα, μὲ συνεχεῖς νόμους καὶ ἀποφάσεις τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας καὶ τῶν ὑπευθύνων τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, ἡ φύτρα τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, ἡ νεολαία τοῦ τόπου αὐτοῦ μένει καταδικασμένη σὲ πλήρη ἀποκοπὴ ἀπὸ τὶς πνευματικές της ρίζες, αὐτὲς ποὺ κάποτε ἀνέδειξαν τὸ ἔθνος σὲ οἰκουμενικὴ δύναμη, μὲ ἀποστολὴ νὰ φωτίσει ὅλο τὸν κόσμο μὲ τὸ φῶς τῆς Ἀλήθειας.
Δὲν θὰ ἀναφερθοῦμε στὰ συγκεκριμένα βήματα ποὺ ἔγιναν – ἢ καλύτερα νὰ τὰ ὀνομάσουμε ἐθνικὰ ἐγκλήματα ποὺ διεπράχθησαν ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Πολιτεία στὸν τομέα τῆς Παιδείας· ἐξάλλου εἶναι γνωστά. Μόνο κάτι θὰ ὑπενθυμί- σουμε: τὸ γεγονὸς ὅτι ἐδῶ καὶ χρόνια ἡ Παιδεία στὸν τόπο ἐτοῦτο ἔχει πάψει ὄχι μόνο νὰ εἶναι ἀλλὰ καὶ νὰ λέγεται ἐθνική. Τὸ Ὑπουργεῖο ἀπὸ Ἐθνικῆς Παιδείας πλέον εἶναι Παιδείας. Ἄραγε εἴμαστε σὲ θέση νὰ συνειδητοποιήσουμε τί σημαίνει αὐτό; Καὶ ὅτι πλέον παραδιδόμαστε ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ Κράτος μας ἕρμαια στὰ στυγερὰ χέρια τῆς παγκόσμιας διεθνιστικῆς συμμορίας ποὺ ἀκούει στὸ ὄνομα «Νέα Τάξη Πραγμάτων»; Μέχρι πότε ὅμως θὰ σιωποῦμε καὶ δὲν θὰ ἐξεγειρόμαστε μπροστὰ σὲ τούτη τὴν ἐθνικὴ προδοσία; Μήπως εἶναι καιρὸς τὸ πνεῦμα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν νὰ ἀρδεύσει καὶ πάλι τὴν Παιδεία μας; Γιὰ νὰ μπορέσει ὁ τόπος τοῦτος νὰ ζήσει... Ο ΣΩΤΗΡ 2037
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου