Θὰ πᾶμε μερικὲς δεκαετίες πίσω.......

             Ο Σπύρος μεγαλώνει σὲ οἰκογένεια  ποὺ βρίσκεται μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Οἱ γονεῖς του τὸ λένε καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνουν στὶς συζητήσεις τους μὲ τοὺς ἄλλους, ὅτι τὰ κοινωνικὰ προβλήματα δὲν τὰ λύνει ἡ Ἐκκλησία καὶ τὸ Εὐαγγέλιο ἀλλὰ ἡ πάλη καὶ ὁ ἀγώνας. Τοὺς ἐνθουσιάζει ὁ Μάρξ, ὁ Λένιν, ὁ Μάο. Τὰ ἔντυπα μάλιστα ποὺ τοὺς προμηθεύουν, τοὺς πληροφοροῦν ὅτι στὰ ὁλοκληρωτικὰ καθεστῶτα οἱ ἄνθρωποι ἔχουν λύσει ὅλα τὰ καθημερινά τους προβλήματα καὶ δὲν πεινᾶνε. Τὸ κράτος φροντίζει γιὰ ὅλα. Τὰ πιστεύουν ὅλα αὐτὰ ὁ κὺρ Νίκος καὶ ἡ κυρία Στυλιανή. Γι’ αὐτὸ τὸν Σπύρο τους τὸν κατηχοῦν ἀπὸ τὴν κούνια του μὲ αὐτὲς τὶς ὑλιστικὲς ἰδέες. Κάποτε ὁ πατέρας του τοῦ διηγήθηκε τὴν ἱστορία τοῦ Σπάρτακου, ποὺ ἦταν δοῦλος στὴ Ρώμη καὶ τὸ 71-73 π.Χ. ἡγήθηκε μεγάλης ἐπαναστάσεως τῶν δούλων ἐναντίον ὅλων ἐκείνων ποὺ τοὺς ἔπιναν τὸ αἷμα. Μιὰ Κυριακὴ ζήτησε ἀπὸ τοὺς γονεῖς του ὁ Σπύρος νὰ πάει στὴν ἐκκλησία μὲ τοὺς συμμαθητές του, γιατὶ γιόρταζε ὁ φίλος του καὶ μετὰ θὰ πήγαιναν στὸ σπίτι του γιὰ νὰ κερασθοῦν. 
–Σπύρο μου, δὲν μᾶς χρειάζεται οὔτε ἐκκλησία, οὔτε παπάδες. Αὐτοὶ κοιμίζουν τὸ λαὸ γιὰ νὰ μὴν ἀντιστέκεται στοὺς κεφαλαιοκράτες. Ἐμεῖς συσπειρωνόμαστε καὶ ἀντιστεκόμαστε. Τὸ πρωὶ τῆς Κυριακῆς θὰ πᾶμε στὴ γειτονιὰ πόρτα-πόρ- τα. Θὰ ἔχω μαζί μου καὶ τὶς ἐφημερίδες τῆς παράταξής μας. Θὰ βρίσκουμε πολλοὺς στὰ σπίτια τους, θὰ κουβεντιάζου- με γιὰ τὰ κοινωνικὰ προβλήματα τῆς χώρας μας, θὰ τοὺς διευκολύνουμε νὰ ἀγοράσουν τὴν ἐφημερίδα μας. 

        Ἔτσι μεγάλωσε ὁ Σπύρος. Μὲ τὸ διάβασμά του κατόρθωσε νὰ περάσει καὶ σὲ μιὰ σχολὴ τοῦ Πολυτεχνείου στὴν Ἀθήνα. Ἤδη λόγῳ τοῦ πατέρα του ἦταν δικτυωμένος στοὺς κομματικοὺς μηχανισμούς. Ξέρει τὰ μυστικὰ σχετικὰ μὲ τὸ πῶς νὰ κερδίζεται ἡ ψηφοφορία καὶ νὰ καταλήγουν οἱ γενικὲς φοιτητικὲς συνελεύσεις σὲ καταλήψεις καὶ τὰ παρόμοια. 
        Τελευταῖα ὅμως σὰν νὰ ἔπεσε κεραυνὸς ἐπάνω του, τὰ ἔχει λίγο χαμένα. Ἄρχισαν οἱ ἐφημερίδες νὰ γράφουν γιὰ τὴν κατάρρευση τῶν μαρξιστικῶν καθεστώτων. Κάθε μέρα ὅλο καὶ περισσότερες πληροφορίες ἔφθαναν γιὰ τὸ τί εἶδος παραδείσου κρυβόταν πίσω ἀπὸ τὰ ἠλεκτροφόρα συρματοπλέγματα καὶ τὰ ὑψωμένα τείχη αὐτῶν τῶν κρατῶν. Ἔβλεπε στὶς φωτογραφίες νὰ σκαρφαλώνουν, προπάντων οἱ νέοι, στὰ πλοῖα γιὰ νὰ φύγουν σὲ γειτονικὲς χῶρες. Δὲν ἤξερε τί νὰ πρωτοσκεφθεῖ. Ἄλλα τοὺς μάθαιναν στὶς κομματικές τους συγκεντρώσεις, ἄλλα τώρα ἀποκαλύπτονταν. Γιὰ νὰ τοὺς καθησυχάσουν, τοὺς εἶπαν τελευταῖα οἱ καθοδηγητές τους ὅτι «δὲν ἐφαρμόστηκαν πλήρως οἱ ἰδέες τοῦ Μὰρξ καὶ τοῦ Λένιν, γι’ αὐτὸ ἐμεῖς θὰ συνεχίσουμε τὴν πάλη καὶ τὴν ἀντίσταση ἐνάντια στὸ κεφάλαιο».
          Ὁ Σπύρος ὅμως εἶναι ἁγνὸς ἰδεολόγος, τώρα θὰ παλέψει ἀπὸ ἄλλο μετερίζι. Ἐντάσσεται στὴν παράταξη τῶν «ἀντιεξουσιαστῶν». Προμηθεύτηκε τὰ ἀνάλογα σπρέϋ καὶ γράφει συνθήματα στοὺς τοίχους: «Οἱ νόμοι στοὺς ὑπονόμους»· «Κλεῖσε μέσα στὴν ψυχή σου τὴν Ἑλλάδα καὶ θὰ πάθεις ἔμφραγμα» – παραποιοῦσε τὸν στίχο τοῦ ποιητῆ ποὺ ἔλεγε «θὰ αἰσθανθεῖς κάθε εἴδους μεγαλεῖο» – καὶ πολλὰ ἄλλα. Στὶς διαδηλώσεις πρῶτος, ὁπλισμένος πάντοτε ἀνάλογα. Ἔτσι κυλοῦσαν οἱ μέρες του... 
          Σὲ μιὰ συζήτηση μὲ ἕνα συμφοιτητή του ἀποφάσισαν νὰ πᾶνε γιὰ ξεκούραση μετὰ τὶς ἐξετάσεις τοῦ Ἰουνίου στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἤθελαν νὰ δοῦν ἀπὸ κοντὰ τὴ ζωὴ τῶν Μοναχῶν. Εἶχαν μάλιστα πληροφορηθεῖ ὅτι κάποιος μεγαλύτερός τους συμφοιτητὴς ἔγινε Μοναχὸς ἐκεῖ. Ἀπὸ τὴν πρώτη ὅμως στιγμὴ ποὺ πάτησαν τὸ πόδι τους στὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας, ἄρχισαν νὰ ζοῦν οἱ δυὸ φοιτητὲς σὲ ἄλλο κόσμο. Ὅλα ἐδῶ ἀποπνέουν εἰρήνη, γαλήνη. Μοναχοὶ περιφέρονται σιωπηλοὶ καὶ ἐργάζεται ὁ καθένας μὲ ἀφοσίωση στὸ διακόνημά του. Συμμετέχουν οἱ δυὸ φοιτητές μας σὲ ὅλες τὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες. Ἡ σεμνὴ ψαλμωδία τῶν Μοναχῶν, τὸ μισοσκόταδο στὸ Ναὸ μὲ τὸ ἱλαρὸ φῶς τῶν κανδηλιῶν μπροστὰ στὶς εἰκόνες τοῦ τέμπλου τοὺς δημιουργοῦν κατάνυξη. Τοὺς σπρώχνουν νὰ πεῖ ὁ καθένας κάποια μικρὴ προσευχή. Μετὰ τὴν Ἀκολουθία ὁ καθορισμένος Μοναχὸς καλεῖ ὅλους τοὺς προσκυνητὲς νὰ προσκυνήσουν τὰ ἅγια λείψανα ποὺ φυλάσσονται στὸ Μοναστήρι τους.
 Ὁ Σπύρος πρώτη φορὰ ζεῖ τέτοιες ἐσωτερικὲς καταστάσεις. Νιώθει ψυχικὸ συγκλονισμό. Σκέπτεται, ξανασκέπτεται αὐτὰ ποὺ τώρα βλέπει καὶ ζεῖ. Κουβέν- τιασε καὶ μὲ κάποιο σεβάσμιο Γέροντα Πνευματικό, πτυχιοῦχο τοῦ Πολυτεχνείου. Εἶπαν πολλὰ οἱ δυό τους. Στὸ τέλος τοῦ ὑπέδειξε ὁ Γέροντας στὴν Ἀθήνα νὰ γνωρίσει τὸν π. Σεραπίωνα. Κατεβαίνει μία φορὰ τὸ μήνα καὶ ἐξομολογεῖ. Ἔχει μία μικρὴ συνοδεία καὶ τὸ Ἡσυχαστήριό τους βρίσκεται στὴν Πελοπόννησο. Χωρὶς ἀναβολὴ γνώρισε τὸν π. Σεραπίωνα. Ἐπισκέφθηκε καὶ τὸ Ἡσυχαστήριο μὲ τὴν καλὴ συνοδεία τους. Ὅλα τὸν σπρώχνουν σὲ ἀλλαγὴ πορείας τοῦ σκάφους τῆς ζωῆς του. Ἄρχισε νὰ παίρνει ριζικὲς ἀποφάσεις γιὰ τὴ ζωή του. Πέταξε τὰ σπρέϋ. Σταμάτησε καὶ τὶς παλιές του παρέες, παρὰ τὶς πολλὲς ἐνοχλήσεις ποὺ εἶχε μὲ συνεχὴ τηλεφωνήματα καὶ μηνύματα στὸ κινητό του.
          Μετὰ τὶς στρατιωτικές του ὑποχρεώσεις, πτυχιοῦχος πλέον τοῦ Πολυτεχνείου, πῆρε μερικὰ ἀτομικά του πράγματα καὶ ἐνημέρωσε τοὺς γονεῖς του ὅτι πηγαίνει νὰ ξεκουραστεῖ στὸ Ἡσυχαστήριο τῆς Παναγίας. Ξαφνιάστηκε ἡ μάννα του. Ἄρχισαν διάφορες σκέψεις νὰ τὴ σφυροκοποῦν. Μήπως ὁ Σπύρος της ἔπαθε τίποτα, μήπως τοῦ πῆραν τὰ μυαλὰ οἱ παπάδες καὶ οἱ καλόγεροι; Τὸ παιδί της ἔχει ἀλλάξει. Δὲν εἶναι ὁ παλιός της Σπύρος.
 –Παιδί μου, νὰ ξεκουραστεῖς καὶ νὰ ἐπιστρέψεις γρήγορα, νὰ ἀνοίξεις τὸ Γραφεῖο σου καὶ νὰ ἀρχίσεις τὶς δουλειές σου. Θὰ σὲ βοηθήσει καὶ ὁ πατέρας σου μὲ τὶς γνωριμίες ποὺ ἔχει γιὰ νὰ βγάλεις λεφτὰ καὶ νὰ προκόψεις. 
            Ὁ Σπύρος στὸ Ἡσυχαστήριο μὲ τὴ βοήθεια τοῦ καλοῦ καὶ διακριτικοῦ π. Σεραπίωνα ἐντάσσεται στὸ κανονικὸ πρόγραμμα τῶν Μοναχῶν. Θέλει νὰ δοκιμά- σει τὴ Μοναχικὴ ζωή. Τὸν δυσκολεύουν τώρα στὴν ἀρχὴ οἱ πολὺ πρωινὲς Ἀκολουθίες. Ὁ Γέροντας τὸν ἐνθαρρύνει νὰ μὴ στενοχωρεῖται. Θὰ τὸ ξεπεράσει. Ὁ κὺρ Νικόλας καὶ ἡ κυρα-Στυλιανὴ κάθονται σὲ καρφιά, καθὼς περνοῦν οἱ μέρες καὶ ὁ γυιός τους δὲν φαίνεται. Παίρνουν τὴν ἀπόφαση καὶ ἀνεβαίνουν στὸ Ἡσυχαστήριο. Ὁ Γέροντας τοὺς ὑποδέχθηκε μὲ καλοσύνη καὶ τοὺς διαβεβαίωσε ὅτι στὸ Ἡσυχαστήριό τους παραμένει κανεὶς ἐλεύθερα, δὲν ἐκβιάζεται κανένας. Ὁ Σπύρος αὐτὸ ποὺ ἀποφάσισε τὸ μελέτησε καλά, γιατὶ εἶναι πλέον ὥριμος ἄνδρας καὶ δὲν ἐπηρεά- ζεται ἀπὸ ἄλλους. 
–Πάτερ μου, ἂς ἔρθει στὸ σπίτι ὁ Σπύρος, καὶ ὁ πατέρας του καὶ ’γὼ στὸ ἑξῆς κάθε Κυριακὴ θὰ πηγαίνουμε μαζὶ μὲ τὸ Σπύρο στὴν ἐκκλησία, εἶπε ἡ μάννα του. 

Κουβέντιασαν ἀρκετὰ κατόπιν καὶ μὲ τὸ Σπύρο. Εἶπαν πολλά, ἀλλὰ ὁ Σπύρος ἐπιμένει στὶς ἀποφάσεις του. Μὲ πολὺ σεβασμὸ τοὺς κατευόδωσε μέχρι τὸ αὐτοκίνητο. Ὁ Σπύρος ἔγινε σὲ λίγο ἕνας σεμνός, ταπεινός, χαριτωμένος Μοναχός, π. Ἡσύχιος πλέον. Εὐχαριστεῖ τὸν Θεὸ καὶ τὴν Παναγία γιὰ τὸ θαῦμα τῆς ἀλλαγῆς τῆς ζωῆς του. Τὸ λέει πρὸς ὅλους, ἰδιαίτερα στοὺς νέους ποὺ ἐπισκέπτονται τὸ Ἡσυχαστήριό τους, ὅτι κοντὰ στὸ Χριστὸ καὶ μαζὶ μὲ τὸ Χριστὸ στὴ ζωή του βρίσκει κανεὶς λύση καὶ γιὰ τὰ πλέον δυσεπίλυτα προβλήματά του. 
Τὸ κατάλαβαν καὶ οἱ γονεῖς τοῦ π. Ἡσυχίου, ποὺ ἄρχισαν καὶ αὐτοὶ νὰ γεύονται τὴ χάρη τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. 
 Ο ΣΩΤΗΡ 2037