ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΑΠΟΤΥΧΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ..

          Ολοι οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὰ νεανικά τους χρόνια κάνουν σχέδια γιὰ τὸ μέλλον τους. Θέλουν νὰ ἔχουν παντοῦ ἐπιτυχίες: στὶς σπουδές, στὸ ἐπάγγελμα, τὴν οἰκογένεια, στὰ οἰκονομικά, ἐργασιακὰ καὶ ἄλλα τους θέματα. 

Ἀκόμη καὶ στὰ παιδικὰ παιχνίδια δὲν ἔχουν μάθει νὰ χάνουν. Ὅμως τὶς περισσότερες φορὲς ἀλλιῶς ἔρχονται τὰ πράγματα.

 Ὅλοι μας στὸ δρόμο τῆς ζωῆς μας ἀντικρίσαμε συχνὰ ἀποτυχίες, καὶ κάποτε μεγάλες. Καὶ αἰσθανόμαστε ἀποτυχημένοι· ἀποτυχημένοι στὶς σχέσεις μας, στὰ ὄνειρά μας. Κι ὅταν πάνω σ’ ὅλα αὐτὰ ἔρχονται νὰ προστεθοῦν κι ἄλλες ἀποτυχίες, ἀρρώστιες, διαζύγια, θάνατοι, τότε ἡ κατάσταση γίνεται ἀφόρητη. 

 Κι ὅταν μάλιστα αἰσθανόμαστε ὅτι δὲν φταῖμε

 ἐμεῖς γιὰ τὶς ἀποτυχίες ποὺ συναντοῦμε, τότε οἱ ἀποτυχίες φαίνονται ἀκόμη πιὸ δυσβάστακτες. Κι ἕνα «γιατί» βγαίνει ἐκρηκτικὰ μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας. Γιατί, Θεέ μου, χωρὶς νὰ φταίω, ἐπέτρεψες σὲ μένα τέτοιες ἀποτυχίες;

        Τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ ποῦμε εἶναι ὅτι τίποτε δὲν ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς τυχαῖα στὴ ζωή μας. Οἱ ἀποτυχίες ἔχουν κάποιο ἀπώτερο πνευματικὸ σκοπό. 

 Ὁ Θεὸς μᾶς ἀφήνει μέσα στὶς ἀποτυχίες μας, 

διότι θέλει κάτι ἀπὸ μᾶς. Θέλει νὰ βγάλει μέσα ἀπὸ τὴ θλίψη εὐλογία, μέσα ἀπὸ τὸν πόνο χαρά. Στὴν περίοδο αὐτὴ μᾶς βοηθᾶ νὰ καταλάβουμε τὴ μηδαμινότητά μας, καὶ τὴ δική του παντοδυναμία. 

Μᾶς πλουτίζει μὲ τὶς ἀρετὲς τῆς ὑπομονῆς, τῆς ἀγάπης, τῆς συγχωρητικότητος, τῆς εὐσπλαχνίας. 

Γιὰ νὰ ἔλθει ἡ ἄνοιξη στὴ ζωή μας, πρέπει νὰ προηγηθεῖ ὁ βαρὺς χειμώνας· νὰ γεμίσουν οἱ δε- ξαμενὲς τῶν βουνῶν μὲ τὰ νερὰ τοῦ οὐρανοῦ, νὰ ἁπλώσουν ρίζες οἱ σπόροι, νὰ κυοφορήσει ἡ φύση τὸ ἄνθισμα τῆς νέας ζωῆς.

 Νὰ θυμηθοῦμε πόσο ἀποτυχημένος φαινόταν ὁ πάγκαλος Ἰωσὴφ μέσα στὸ κελλὶ τῆς φυλακῆς τῆς Αἰγύπτου! Ἀνθρωπίνως ὅλα εἶχαν τελειώσει γι’ αὐτόν. Πόσο ραγδαῖα ὅμως ἄλλαξαν τὰ 

πάντα! Κι ἀπὸ μελλοθάνατος ἔγινε ἀντιβασιλεὺς τῆς Αἰγύπτου! Δοξάστηκε ὅσο ἐλάχιστοι ἄνθρωποι (βλ. Γεν. λθ΄). 

 Μποροῦμε ἐπίσης νὰ αἰσθανθοῦμε πόσο ἀποτυχημένες φαίνονταν οἱ δυὸ ἐκεῖνες γυναῖκες ποὺ ἐπὶ χρόνια δὲν μποροῦσαν νὰ ἀποκτήσουν παιδί; Κι αὐτὲς οἱ ἀποτυχημένες ἔγιναν οἱ πιὸ εὐλογημένες μάνες τοῦ κόσμου. Ἡ Ἐλισάβετ δηλαδὴ καὶ ἡ Ἄννα, ποὺ ἀξιώθηκαν ὄχι ἁπλῶς νὰ γεννήσουν ἕνα παιδί, ἀλλὰ ἡ μία γέννησε τὸν μεγαλύτερο ἄνδρα τοῦ κόσμου μέχρι τότε, τὸν Τίμιο Πρόδρομο, καὶ ἡ ἄλλη, ἡ Ἄννα, γέννησε τὴν ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν, τὴν Ὑπεραγία 

Θεοτόκο. Μέσα ὅμως στὰ ἀτελείωτα χρόνια τῆς προσμονῆς τους προετοίμαζαν τὶς ψυχές τους γιὰ νὰ διακονήσουν στὰ δύο ὕψιστα αὐτὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Μέσα στὴν περίοδο λοιπὸν τῶν ἀποτυχιῶν μας μαθαίνουμε νὰ ἀντέχουμε, νὰ περιμένουμε καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε. 

        Καταλαβαίνουμε ὅτι δὲν εἶναι ὅλα εὔκολα. Ὡριμάζουμε, γινόμαστε πιὸ δυνατοί. Ἐκτιμοῦμε καλύτερα τὰ πράγματα. Κατανοοῦμε ὅτι οἱ ἀποτυχίες εἶναι ἐπισκέψεις τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν τελείωσή μας. 

Λέει πολὺ χαρακτηριστικὰ ὁ ἱερὸς Χρυσόστο- μος: «Τὸ συμφερόντως ἀποτυχεῖν, ἐπιτυχεῖν ἐστι». Τὸ νὰ ἔχουμε δηλαδὴ ἀποτυχίες γιὰ τὸ πνευματικό μας συμφέρον, ἀποτελεῖ ἐπιτυχία. Γι’ αὐτὸ «νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ ὄχι μόνο γιὰ τὶς ἐπιτυχίες μας ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς ἀποτυχίες μας. Διότι τὸ νὰ ἔχουμε ἀποτυχίες, ὅταν ὁ Θεὸς τὸ ἐπιτρέπει, δὲν εἶναι χειρότερο ἀπὸ τὸ νὰ ἔχουμε ἐπιτυχίες. Διότι ἐμεῖς δὲν μπο- ροῦμε νὰ ξέρουμε ποιὸ εἶναι τὸ συμφέρον μας, ὅπως τὸ ξέρει ὁ Θεός». Αὐτὸ βέβαια εἶναι κάτι πολὺ δύσκολο. Εἶναι ὁ δρόμος τῆς ἁγιότητος. Ἂν τὸν ποθοῦμε αὐτὸν τὸν δρόμο καὶ μεῖς, θὰ πρέπει νὰ μάθουμε νὰ δεχόμαστε ἀγόγγυστα καὶ δοξολογητικὰ τὶς ἀποτυχίες τῆς ζωῆς μας. Ζηλεύουμε κάποιες φορὲς τὰ 

πανύψηλα δέντρα τῶν βουνῶν, ἀλλὰ δὲν σκεφτόμαστε ὅτι γιὰ νὰ φθάσουν αὐτὰ σὲ μιὰ τέτοια ὡραιότητα τὰ ἔδερνε ὁ ἄνεμος ἀνελέητα ἐπὶ χρόνια. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἄλλωστε, μέσα στὸ σκοτάδι τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς φαινόταν ὡς ὁ πιὸ ἀποτυχημένος διδάσκαλος τοῦ κόσμου. Τὸν εἶχαν ἐγκαταλείψει οἱ πάντες, εἶχε μείνει σχεδὸν μόνος του. Καὶ πάνω στὸ Σταυρὸ νεκρὸς φάνταζε στοὺς ἐχθρούς του ὡς ὁ πιὸ ἀποτυχημένος ὅλων. Ὅμως ἀκολούθησε τὸ Σάββατο, τὸ Μέγα Σάββατο, καὶ ἦλθε ἐπιτέλους ἡ μία τῶν Σαββάτων, γλυκοχάραξε ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ θρίαμβος ἐκεῖνος εἶναι ὁ μεγαλύτερος θρίαμβος ὅλων τῶν αἰώνων. Μὴ φοβόμαστε λοιπὸν τίποτε! Στὰ χέρια τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ εἶναι οἱ ζωές μας. Οἱ ἐπιτυχίες μας καὶ οἱ ἀποτυχίες μας. Δὲν ξέρουμε βέβαια πότε ὁ Κύριος θὰ ἔλθει νὰ δώσει λύση στὶς ἀποτυχίες μας. Εἴτε ὅμως ἀπαντήσει ἀργὰ εἴτε γρήγορα, αὐτὸ ποὺ θὰ πρέπει νὰ βιώνουμε καθημερινά, εἶναι ὅτι ὁ Χριστὸς βρίσκεται διαρκῶς μαζί μας. Σηκώνει μαζί μας τὶς δικές μας ἀποτυχίες καὶ ἐργάζεται τὸν ἁγιασμό, τὴ σωτηρία καὶ τὴ δόξα μας.Ο ΣΩΤΗΡ 2038