κυριολεκτικὰ τοὺς τσακίζουν. Ποὺ ὁ πόνος τοὺς κατατρώγει. Ἀνεργία, ἀνέχεια οἰκονομική, ἀρρώστιες ἀνίατες καὶ βασανιστικές, κι ὅλα αὐτὰ κάποτε ὅλα μαζί. Καὶ κάτι ἀκόμη πιὸ ἐξοντωτικό: νὰ μὴν εἶσαι ἔστω μόνος σου ἀλλὰ νὰ ἐξαρτῶνται καὶ νὰ περιμένουν καὶ ἄλλοι ἀπὸ σένα: γυναίκα, παιδιά, γονεῖς! Καὶ τότε δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ αὐθόρμητα ἀναδύεται στὰ χείλη ὄχι μόνο τῶν βασανισμένων ἀνθρώπων ἀλλὰ καὶ ὅλων ὅσοι ἀντιλαμβάνονται τὸν πόνο τους: Τί νόημα ἔχει μιὰ τέτοια ζωή; Γιατί πραγματικὰ νὰ ζοῦν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι; Τί σκοπὸ ἔχει ἡ ζωή τους;
Βέβαια δὲν εἶναι εὔκολο νὰ διατυπώσει κανεὶς κάποια σκέψη ποὺ ἀφοπλιστικὰ θὰ ἀπαντήσει στὸ βασανιστικὸ αὐτὸ ἐρώτημα. Οὔτε εἶναι εὔκολο νὰ διώξει κανεὶς τὴν ἀπογοήτευση καὶ τὴ θλίψη, ὅταν αὐτὴ παραμένει ἀγιάτρευτη καὶ γεννᾶ συνεχῶς αὐτὸ τὸ βασανιστικὸ καὶ ἀναπάντητο ἐρώτημα. Ὅμως ὅσο ἀνίσχυρος παραμένει ὁ ὁποιοσδήποτε παρηγορητικὸς ἀνθρώπινος λόγος γιὰ νὰ στηρίξει τὸν ἄνθρωπο ἐκεῖνον ποὺ σηκώνει τόσο μεγάλο σταυρὸ στὴ ζωή του, τόσο ἐνισχυτικὸς καὶ βοηθητικὸς μπορεῖ νὰ φανεῖ ὁ λόγος ἐκεῖνος τοῦ πολυάθλου καὶ ἀγωνιστοῦ τῆς ὑπομονῆς καὶ καρτερίας Ἰώβ. Γιατὶ ἡ γυναίκα τοῦ Ἰὼβ παρόμοιες σκέψεις διατύπωνε καὶ πανομοιότυπα ἐρωτήματα ἐξέφραζε πρὸς τὸν σύζυγό της:
–Μάταια ἐλπίζεις καὶ περιμένεις ν’ ἀπαλλαγεῖς ἀπὸ τὰ βάσανά σου, τοῦ ἔλεγε. Ποῦ εἶναι τὰ παιδιά σου; Δέκα παιδιά, ποὺ μὲ κόπους τὰ γέννησα καὶ τὰ μεγάλωσα! Ποιὸς θὰ σὲ θυμᾶται ὕστερα ἀπὸ λίγο ὅταν πεθάνεις; Ἐσὺ εἶσαι γεμάτος πληγὲς καὶ κάθεσαι ἐπάνω στὴ σαπίλα τῶν σκουληκιῶν καὶ περνᾶς τὴ νύχτα ἔξω στὸ ὕπαιθρο. Κι ἐγὼ ἀναγκάζομαι νὰ γυρίζω ἀπὸ δῶ κι ἀπὸ κεῖ καὶ νὰ ζητιανεύω γιὰ νὰ ζήσω. Τί τὴ θέλεις τέτοια ζωή; Βλασφήμησε τὸν Θεό, ποὺ σὲ κάνει νὰ ὑποφέρεις τόσο πολύ, καὶ δῶσε ἐπιτέλους ἕνα τέλος στὴν ἄθλια καὶ ἀνυπόφορη ζωή σου (Ἰὼβ β΄ 9).
Ἀλλ’ ἐκεῖνος ὁ ἥρωας τῆς πίστεως καὶ τῆς ὑπομονῆς δὲν ἔστερξε νὰ ἀποδεχθεῖ τὶς προτροπὲς τῆς συζύγου του, παρόλο ποὺ φαίνονταν λογικές.
–Δὲν τὸ περίμενα ν’ ἀκούσω τέτοια λόγια ἀπὸ σένα! Αὐτὰ ποὺ λὲς μόνο ἀνόητοι καὶ ἀπερίσκεπτοι ἄνθρωποι τὰ ὑποστηρίζουν. Ἐμεῖς ποὺ τόσα καλὰ εἴχαμε δεχθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ δὲν πρέπει τώρα νὰ ὑπομείνουμε καὶ τὰ δυσάρεστα, τὰ ὁποῖα ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νὰ δοκιμάζουμε;
Ἂν ἦταν λόγος ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ ἐπιδιώκει νὰ σὲ στηρίξει καὶ νὰ σοῦ συμπαρασταθεῖ, θά ’χες κάθε δικαίωμα νὰ τὸν ἀντιπαρέλθεις. Νὰ τὸν ἀρνηθεῖς. Νὰ τὸν κακοχαρακτηρίσεις ἴσως. Τώρα ὅμως; Τώρα ποὺ αὐτὰ τὰ λόγια βγαίνουν ἀπὸ τὰ χείλη καὶ τὴν πιστὴ καρδιὰ ἑνὸς κατ’ ἐξοχὴν πονεμένου καὶ τσακισμένου ἀνθρώπου, μήπως πρέπει περισσότερο νὰ τὰ προσέξεις; Ἐσὺ ποὺ τὰ βάσανα καὶ τ’ ἀδιέξοδα σ’ ἔχουν κυριολεκτικὰ πλακώσει καί ἀσφυκτιᾶς. Ἐσὺ ποὺ διαρκῶς ἀπορεῖς: τί νόημα ἔχει μιὰ τέτοια ζωή; Ἀλλὰ κι ἐσὺ ὁ ὁποῖος παρατηρεῖς καὶ συμπάσχεις μὲ τὸν διπλανό σου καὶ παρόμοια ἀπορεῖς γιὰ τὴ ζωή του. Γιατὶ τέτοιου εἴδους ἐρωτήματα μὴν περιμένεις νὰ βροῦν ἄλλου εἴδους ἀπάντηση. Τέτοια ἐρωτήματα ἀπαντῶνται μόνο μὲ τὴν πίστη. Μὲ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Κύριο τῶν δυνάμεων. Τὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης. Αὐτὸν ποὺ συνέχει καὶ συγκρατεῖ ὅλο τὸ σύμπαν. Αὐτὸν ποὺ μεριμνᾶ γιὰ τὴν τροφὴ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ. Αὐτὸς ξέρει. Μόνο μὲ τὴν πίστη σ’ Αὐτὸν βρίσκει κανεὶς νόημα, σκοπὸ καὶ προοπτικὴ σὲ μιὰ ζωὴ γεμάτη βάσανα καὶ ταλαιπωρίες. Διότι «οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» (Ρωμ. η΄ 18). Τὰ ὅσα πάσχουμε καὶ ὑποφέρουμε τώρα ὡς πιστοὶ μαθητὲς τοῦ Κυρίου μας, εἶναι ἕνα τίποτα, ἐὰν συγκριθοῦν μὲ τὴ δόξα καὶ τὴ λαμπρότητα ἡ ὁποία μᾶς περιμένει στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἔχει λοιπὸν νόημα ἡ ζωὴ καὶ τοῦ πιὸ βασανισμένου ἀνθρώπου. Εἶναι μιὰ πρόκληση γιὰ ἀγώνα ὑπομονῆς, καρτερίας καὶ πίστεως. Καὶ γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους ποὺ ἀποροῦν γιὰ τὸ νόημα τῆς ταλαίπωρης ζωῆς του, εἶναι μιὰ ἄλλη πρόσκληση γιὰ ἔμπρακτη ἀγάπη. Γιὰ εἰλικρινὲς ἐνδιαφέρον. Γιὰ συμπαράσταση καὶ φιλανθρωπία.
Ο ΣΩΤΗΡ2039
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου