''ΑΙ ΕΙΔΟΙ'' ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΟΥ

Ηταν τὸ ἔτος 44 π.Χ.  Στὴ Ρώμη,ἔπειτα ἀπὸ σειρὰ πολέμων καὶ ἐσωτερικῶν ἀναμετρήσεων, ὁ  Ἰούλιος Καίσαρας εἶχε καταστεῖ ἀπόλυτος κυρίαρχος. Ὁ Καίσαρας ἦταν ἐκπληκτικὴ διάνοια. Ἦταν πολιτικός, στρατιωτικός, νομοθέτης, νομοδιδάσκαλος, ρήτορας, ποιητής, ἱστορικός, ἀρχιτέκτονας, ἀστρονόμος καὶ μαθηματικός, ἕνας ἀπὸ τοὺς τρεῖς μεγάλους στρατηλάτες τοῦ ἀρχαίου κόσμου (Μέγας Ἀλέξανδρος, Ἀννίβας, Ἰούλιος Καίσαρας). Ὅμως οἱ κοντινοί του ἄνθρωποι φοβήθηκαν ὅτι ἡ παντοδυναμία του θὰ τὸν μετέτρεπε σὲ τύραννο. Ἔτσι σχεδίασαν καὶ ὀργάνωσαν συνωμοσία ἐναντίον του. Γιὰ τὴ συνωμοσία αὐτὴ δύο ἄνθρωποι προσπάθησαν νὰ τὸν εἰδοποιήσουν, ἀλλὰ δὲν τοὺς ἄκουσε. Ὁ ἕνας ἦταν μάντης καὶ τὸν εἰδοποίησε νὰ φυλάγεται, διότι στὶς εἰδοὺς τοῦ Μαρτίου θὰ περάσει μεγάλο κίνδυνο. Τί ἦταν «αἱ εἰδοὶ» τοῦ Μαρτίου; Ἦταν ἡ 15η τοῦ μηνὸς Μαρτίου, τὴν ὁποία οἱ Ρωμαῖοι ὀνόμαζαν «Μαρτίου εἰδοί». Ἐπίσης ὀνόμαζαν εἰδοὺς καὶ τὴν 15η τῶν μηνῶν Μαΐου, Ἰουλίου καὶ Ὀκτωβρίου, καὶ τὴν 13η τῶν ὑπολοίπων μηνῶν. Ὅταν ἔφθασε ἡ μέρα ἐκείνη, ἡ 15η τοῦ Μαρτίου, ὁ Καίσαρας πηγαίνοντας πρὸς τὴ Σύγκλητο συνάντησε τὸν μάντη: «Πάρεισιν (= ἔφθασαν) αἱ εἰδοί», τοῦ εἶπε πειρακτικά, (ἐννοώντας: «καὶ δὲν ἔπαθα τίποτε»). «Ναί, πάρεισιν, ἀλλ’ οὐ παρεληλύθασι»· «ναί, ἔφθασαν ἀλλὰ δὲν πέρασαν», τοῦ ἀπάντησε ἤρεμα ὁ μάντης. Μέσα στὴ Σύγκλητο ἕνας σοφιστὴς ἀπὸ τὴν Κνίδο, ὁ Ἀρτεμίδωρος, ποὺ εἶχε μάθει γιὰ τὴ συνωμοσία, ἔδωσε στὸν Καίσαρα ἕνα γράμμα, ὅπου τὸν πληροφοροῦσε γιὰ τὸν κίνδυνο. «Διάβασέ το, Καίσαρα», τοῦ εἶπε, «μονάχος σου καὶ γρήγορα. Γράφει σπου- δαῖα πράγματα, ποὺ σ’ ἐνδιαφέρουν πολύ». Ἀλλὰ ὁ Καίσαρας τὸ ἄφησε γιὰ ἀργότερα. Οἱ συνωμότες, ποὺ ἀνάμεσά τους ἦταν καὶ ὁ θετὸς γυιὸς τοῦ Καίσαρα Μᾶρκος Βροῦτος, δολοφόνησαν τὸν Ἰούλιο Καίσαρα στὶς εἰδοὺς τοῦ Μαρτίου, στὶς 15 δηλαδὴ τοῦ μηνὸς Μαρτίου, τοῦ ἔτους 44 π.Χ. Ἦταν τότε 56 ἐτῶν καὶ δέχθηκε 23 μαχαιριὲς στὸ σῶμα του. Ὅταν ὁ Καίσαρας εἶδε ἀνάμεσα στοὺς συνωμότες καὶ τὸν Βροῦτο, ἀναφώνησε στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα: «Καὶ σύ, τέκνον Βροῦτε;»· μιὰ φράση ποὺ ἀπὸ τότε ἔμεινε παροιμιώδης μαζὶ μὲ τὴν παράδοξη διατύπωση «αἱ Μαρτίου εἰδοί». Γιατί κάναμε τόσο λόγο γιὰ τὶς εἰδοὺς τοῦ Μαρτίου; Τὸ κάναμε, διότι σὲ ἕνα βαθύτερο ἐπίπεδο «αἱ εἰδοὶ τοῦ Μαρτί- ου» ἀφοροῦν καὶ τὸν καθένα μας. Ὄχι ὡς συγκεκριμένη ἡμερομηνία (15 Μαρτίου) ἀλλὰ ὡς γεγονὸς ποὺ περιέχει σημαντικότατα μηνύματα γιὰ μᾶς. Ποιὰ μηνύματα; Νά δύο ἀπὸ αὐτά: Τὸ πρῶτο: Τὸν Καίσαρα προσπάθησαν νὰ τὸν προφυλάξουν ἀπὸ τὸν θάνατο δύο ἄνθρωποι. Ματαίως, διότι δὲν ἔδωσε σημασία στὰ λόγια τους. Ἀντίστοιχα καὶ μᾶς κάποιοι φίλοι μας, μάλιστα ὁ πνευματικός μας πατέρας, μπορεῖ κάποτε νὰ μᾶς ἐπιστήσουν τὴν προσοχή, διότι ὁ δρόμος ποὺ ἀκολουθοῦμε εἶναι πνευματικὰ ἐπικίνδυνος. Θὰ εἶναι λάθος μέγα νὰ ἀγνοήσουμε ἐπιπόλαια τὶς σωτήριες αὐτὲς προειδοποιήσεις. Κι ἕνα δεύτερο: Γιὰ τὸν Καίσαρα «αἱ εἰδοὶ τοῦ Μαρτίου» ἦταν ἡ μέρα τῆς δολοφονίας του· γιὰ τὸν καθένα ἀπὸ μᾶς μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν ἡ ἡμέρα τῆς ἀναχωρήσεώς μας ἀπὸ τὸν κόσμο τοῦτο. Σὲ κάποιες «εἰδοὺς τοῦ Μαρτί- ου» ἢ ὁποιαδήποτε ἄλλη μέρα ὁποιουδήποτε μηνὸς θὰ κληθοῦμε νὰ ἀνεβοῦμε στὸ τρένο τῆς αἰωνιότητος. Θὰ εἶναι τὸ τελευταῖο μας ταξίδι καὶ τὸ πιὸ σημαντικὸ τῆς ζωῆς μας. Ποῦ θὰ ἀπο- βιβαστοῦμε; Στὸν χῶρο τῆς θείας ζωῆς ἢ στὸν χῶρο τῆς αἰώνιας φωτιᾶς; Αὐτὸ εἶναι τὸ καιριότερο ζήτημα. Λοιπόν, ὅπως τότε οἱ δύο ἐκεῖνοι θέλησαν νὰ σώσουν τὸν Καίσαρα ἀπὸ τὸν θάνατο, ἔτσι καὶ πολὺ περισσότερο ὁ Θεὸς ἐμᾶς θέλει νὰ μᾶς σώσει ἀπὸ τὸν αἰώνιο θάνατο, γι᾿ αὐτὸ μᾶς προειδοποιεῖ νὰ εἴμαστε πάντοτε ἕτοιμοι, ἀφοῦ εἶναι ἄγνωστη ἡ ἡμέρα τοῦ τέλους μας. Καὶ θὰ εἶναι τραγικό, θὰ εἶναι κατα- στροφικὸ λάθος νὰ ἀγνοήσουμε τὶς σαφεῖς προειδοποιήσεις τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ χάσουμε τὴ χαρὰ τῆς Βασιλείας του. Ὑπάρχει μιὰ φράση τοῦ Κυρίου ποὺ δὲν βρίσκεται στὰ Εὐαγγέλια, ἔχει ὅμως διασωθεῖ ἀπὸ τοὺς μαθητὲς τῶν Ἀποστόλων, καὶ εἶναι πολὺ σημαντικὴ γιὰ τὸ θέμα ποὺ ἀναπτύσσουμε. Μιλάει ὁ Κύριος καὶ λέει: «Ἐν ᾧ ἐὰν εὕρω σε, ἐν τούτῳ καὶ κρινῶ σε»· ποὺ σημαίνει: στὴν κατάσταση ποὺ θὰ σὲ βρῶ, σ᾿ αὐτὴν καὶ θὰ σὲ κρίνω. Στὴν κατάστα- ση ποὺ θὰ σὲ βρῶ... Ποιὰ ἄραγε εἶναι ἡ κατάστασή μας αὐτὴ τὴ στιγμή; Εἶναι κατάσταση μετανοίας; Ἢ μήπως ἐπικίνδυνης πνευματικῆς ἀδιαφορίας; Νά λοιπὸν ποὺ ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε πάντοτε ἕτοιμοι γιὰ τὴν τελικὴ ἀναχώ- ρηση. Ἕτοιμοι, ἀφοῦ δὲν γνωρίζουμε τὴν ὥρα τῆς ἀναχωρήσεώς μας. Ὁ Κύριος τονίζοντας τὸ ἄγνωστο αὐτῆς τῆς ὥρας τὴν παρομοίασε μὲ τὴν εἰσβολὴ τοῦ κλέφτη στὸ σπίτι. Ἂν ὁ νοικοκύρης τοῦ σπιτιοῦ ἤξερε τὴν ὥρα ποὺ ὁ κλέφτης θὰ χτυπήσει, θὰ ἔμενε ἄγρυπνος καὶ δὲν θὰ ἄφηνε νὰ γίνει διάρρηξη τοῦ σπιτιοῦ του. Ἀλλὰ δὲν τὴ γνωρίζει (Ματθ. κδ΄ 42-44). Παρόμοια καὶ ὁ καθένας μας ἀγνοεῖ τὴν ὥρα τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Κυρίου. Ἄς εἴμαστε συνεπῶς πάντοτε ἕτοιμοι, ὥστε, ἂν ἔρθει αἰφνιδίως ὁ Κύριος νὰ παραλάβει τὴν ψυχή μας, νὰ εἰσέλθουμε ἕτοιμοι μαζί του στοὺς αἰώνιους γάμους του, στὴν ἄπειρη χαρὰ καὶ δόξα τῆς εὐλογημένης Βασιλείας του.
Ο ΣΩΤΗΡ2041