Ω ΓΛΥΚΥΤΑΤΗΣ ΣΟΥ ΦΩΝΗΣ...!

Ολοι βέβαια οἱ ὕμνοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχουν χάρη καὶ μᾶς συγκινοῦν καὶ μᾶς ἐνθουσιάζουν, περισσότερο ἀπὸ ὅλους ὅμως οἱ ἀναστάσιμοι. Καὶ πολὺ φυσικὰ καὶ δικαιολογημένα, διότι ἐξυ- μνοῦν τὸ πιὸ μεγάλο γεγονός, τὴ συντριβὴ τοῦ θανάτου, τὴ νίκη τῆς ζωῆς, τὴν Ἀνάσταση. Ἐπὶ σαράντα μέρες στοὺς Ναούς μας ἀντηχοῦν τροπάρια ἀναστάσιμα, ποὺ τὰ συνέθεσαν χα- ρισματοῦχοι ἅγιοι ὑμνογράφοι. Καὶ ἀκούοντάς τα ξαναζοῦμε τὸ θαῦμα τῶν θαυμάτων, τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁλοζώντανη ἐμπρός μας. Τὸν βλέπουμε νὰ ἐμφανίζεται στὶς Μυροφόρες, ποὺ πήγαιναν στὸν Τάφο γιὰ νὰ μυρώσουν τὸ σῶμα του. Τὸν βλέπουμε νὰ ἐμφανίζεται στοὺς φοβισμένους μαθητές του, ποὺ ἦταν κλεισμένοι στὸ ὑπερῶον «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων» καὶ νὰ τοὺς δείχνει τὰ χέρια του καὶ τὴ λογχισμένη πλευρά του, γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν ὅτι ἀναστήθηκε. Τὸν παρακολουθοῦμε καὶ Τὸν συνοδεύουμε στὸ δρόμο πρὸς τοὺς Ἐμμαούς, καθὼς περιπατεῖ καὶ συζητεῖ μὲ δύο μαθητές, ποὺ κρέμονται ἀπὸ τὰ χείλη του καὶ ἀναγνωρίζουν τελικὰ ὅτι ὁ ἄγνωστος συνοδοιπόρος τους ἦταν ὁ Κύριος ποὺ νίκησε τὸν θάνατο. Τί σπουδαῖο χάρισμα θεόσδοτο εἶχαν ἀλήθεια οἱ ὑμνογράφοι τῆς Ἐκκλησίας μας! Ζωντανεύουν ἐμπρός μας τὰ γε- γονότα. Καταργοῦν τὸν χρόνο ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τότε ποὺ εἶχαν συμβεῖ. Τὸν ἐκμηδενίζουν. Καὶ νομίζουμε πὼς συμβαίνουν ὅλα τὴν ὥρα ποὺ ἀκοῦμε τὸν ὕμνο. Αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν ὡραῖο ὕμνο ποὺ ψάλλεται ὅλες αὐτὲς τὶς ἡμέρες μέχρι τὴν ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως: «Ὢ θείας, ὢ φίλης! ὢ γλυκυτάτης σου φωνῆς! μεθ’ ἡμῶν ἀψευδῶς γὰρ ἐπηγγείλω ἔσεσθαι μέχρι τερμάτων αἰῶνος Χριστέ· ἣν οἱ πιστοὶ ἄγκυραν ἐλπίδος κατέχοντες ἀγαλλόμεθα». Πῆρε ὁ ἱερὸς ὑμνωδὸς τὴν τελευταία ἐπὶ γῆς ὑπόσχεση τοῦ Νικητῆ τοῦ θανάτου καὶ τὴν ἔκανε ὡραιότατο ὕμνο. Μετὰ τὴν Ἀνάστασή του δηλαδὴ ὁ Κύριος καὶ πρὶν ἀναληφθεῖ ἐμφανίστηκε στοὺς μαθητὲς γιὰ τελευταία φορὰ καὶ τοὺς εἶπε: Δόθηκε καὶ στὴν ἀνθρώπινη φύση μου κάθε ἐξουσία στὸν οὐρανὸ καὶ στὴ γῆ. Πηγαίνετε λοιπὸν καὶ κάνετε μαθητές σας σ’ ὅλα τὰ ἔθνη, βα- πτίζοντάς τους στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ νὰ τοὺς διδάσκετε νὰ τηροῦν ὅλα ὅσα σᾶς παρήγγειλα. Καὶ ἐγώ, ὁ ἐξουσιαστὴς τῶν πάντων καὶ νικητὴς τοῦ θανάτου, θὰ εἶμαι μαζί σας, βοηθὸς καὶ συμπαραστάτης σας, διαρκῶς ὅλες τὶς ἡμέρες μέχρι τὴ συντέλεια τῶν αἰώνων (Ματθ. κη΄ 18-20). Αὐτὴ ἡ ὑπόσχεση τοῦ Ἀναστάντος εἶναι ἡ «γλυκυτάτη φωνὴ» γιὰ τὴν ὁποία μιλάει ὁ ὡραῖος ὕμνος. Αὐτὴν τὴν ὑπόσχεση τοῦ ἀναστάντος Κυρίου, μὲ τὴν ὁποία κλείνει τὸ κατὰ Ματθαῖον ἱερὸ Εὐαγγέλιο, παρουσιάζει μὲ ὡραῖο τρόπο ὁ ἐμπνευσμένος ὑμνογράφος καὶ τὴν ψάλλουν μελωδικὰ μὲ ἐνθουσιασμὸ οἱ ἱεροψάλτες μας. Καὶ ἔχει κάθε λόγο ὁ ὑμνωδὸς νὰ τὴν παρουσιάζει τόσο ὡραῖα καὶ νὰ λέει στὴν ἀρχὴ τοῦ ὕμνου «ὢ θείας, ὤ φίλης (πολὺ ἀγαπητῆς), ὢ γλυκυτάτης σου φωνῆς» καὶ στὸ τέλος νὰ λέει ὅτι αὐτὴ ἡ ὑπόσχεση τοῦ Ἀναστάντος ὅτι θὰ εἶναι μαζί μας, μαζὶ μὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία του μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων, εἶναι γιὰ τοὺς πιστοὺς «ἄγκυρα ἐλπίδος»... Τὴν κατέχουμε, τὴν κρατᾶμε μέσα μας καὶ «ἀγαλλόμεθα», πλημμυρίζει ἀπὸ ἀγαλλίαση ἡ καρδιά μας. Σὰν νὰ λέει: Χαιρόμαστε, ἐνθουσιαζόμαστε μ’ αὐτὴ τὴν ὑπόσχεσή σου, Κύριε, οἱ πιστοί. Διότι εἶναι ὑπόσχεση ἀψευδής. Ἀληθινή. Ὑπόσχεση ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὰ πανάγια χείλη σου, ἔπειτα μάλιστα ἀπὸ τὴν ἐκπληκτικὴ καὶ θαυμαστὴ νίκη σου ἐπὶ τοῦ θανάτου. Ἐσὺ ποὺ συνέτριψες τὸν θάνατο μᾶς ὑπόσχεσαι ὅτι θὰ εἶσαι μαζί μας διαρκῶς. Καὶ ἐσὺ ποὺ τὸ ὑπόσχεσαι δὲν δυσκολεύεσαι ἀπὸ τίποτε νὰ τὸ ἐκπληρώσεις. Εἶσαι ὁ παντοδύναμος ἐξουσιαστὴς τῶν πάντων. Ὁ νικητὴς τοῦ μεγαλύτερου ἐχθροῦ μας, τοῦ θανάτου. Τί μπορεῖ νὰ μᾶς φοβίσει, ὅταν εἶσαι Σὺ μαζί μας, ἀναστημένε Κύριε; Τί θὰ ἀνακόψει τὴν πορεία μας στὴ ζωὴ καὶ θὰ μᾶς ἀπελπίσει, ὅταν βαδίζεις καὶ Σὺ μαζί μας; Ποιὰ θλίψη θὰ σταθεῖ ἱκανὴ νὰ μειώσει τὴ χαρὰ τῆς καρδιᾶς μας, τὴν ὁποία προκαλεῖ ἡ παρουσία σου; Ποιὰ ἄλλη χαρὰ μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ τὴν ἀγαλλίαση ποὺ νιώθει ἡ ψυχή μας, ὅταν εἶσαι Σὺ δίπλα μας, Κύριε; «Τί τούτου μακαριστότερον γένοιτ’ ἂν τοῦ τὸν Θεὸν ἔχειν συνοδοιπόρον;», ἔλεγε καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (PG 54, 560). Ὑπάρχει μεγαλύτερη εὐτυχία γιὰ τὸν καθένα μας ἀπὸ τὸ νὰ Σὲ ἔχουμε συνοδοιπόρο μας στὴ ζωή μας, Κύριε; Ὑπάρχει ἐπίσης πιὸ μεγάλη χαρὰ καὶ τιμὴ γιὰ μᾶς τοὺς μικροὺς καὶ ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους ὄχι μόνο νὰ εἶσαι δί- πλα μας, ἀλλὰ νὰ συγκαταβαίνεις νὰ ἔρχεσαι καὶ μέσα μας μὲ τὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς θείας Κοινωνίας καὶ νὰ μᾶς βοηθᾶς ἔτσι νὰ ζοῦμε ἀκόμη καλύτερα τὴν παρουσία σου; Ὦ! πόσο γλυκύτατη εἶναι αὐτὴ ἡ ὑπόσχεσή σου, Κύριε, Νικητὴ τοῦ θανάτου, Ἄρχοντα τῆς ζωῆς! 

Ο ΣΩΤΗΡ2043