«Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;»

Οἱ μυροφόρες γυναῖκες ἦταν ἐκλε­κτὲς ψυχὲς ποὺ ἀγαποῦσαν μὲ ἱερὸ πόθο τὸν Κύριο. Συγκαταλέ­ γονται στὰ ἐλάχιστα πρόσωπα ποὺ ἔ­μειναν μέχρι τέλους κοντὰ στὸν Χριστό. Δὲν ἀπομακρύνθηκαν οὔτε ἀπὸ τὸν Σταυρὸ οὔτε ἀπὸ τὸ μνημεῖο, ἀκόμη καὶ ὅταν ὅλοι οἱ ἄλλοι μαθητὲς εἶχαν ἀμπα­ρωθεῖ στὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλὴμ «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων» (Ἰω. κ΄ 19). Μόνο «τὸ Σάββατον ἡσύχασαν» σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου γιὰ τὴν ἀργία τῆς ἡμέρας αὐτῆς (Λουκ. κγ΄ 56). «Καὶ διαγενομένου τοῦ Σαββάτου» – καὶ ὅταν πιὰ εἶχε περάσει τὸ Σάββατο, κατὰ τὸ ἡλιοβασίλεμα δη­λαδή – ἔτρεξαν μὲ σπουδὴ νὰ ἀγορά­σουν πολύτιμα ἀρώματα, «ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσι τὸν Ἰησοῦν» (Μάρκ. ις΄ 1). Εἶναι ζήτημα ἂν κοιμήθηκαν ἐκείνη τὴ νύχτα. Πρὶν καλὰ καλὰ ξημερώσει βρί­σκονταν κιόλας στὸ δρόμο. Μέσα ἡ καρ­διά τους πήγαινε νὰ σπάσει «ἀπ’ τὴ λα­χτάρα κι ἀπ’ τὴ βιάση». Ἔτρεχαν μ’ ὅσο μποροῦσαν ταχύτερο βῆμα νὰ ράνουν τὸν τάφο μὲ πολύτιμα μύρα. Ἔσπευδαν μ’ ὅσο μποροῦσαν ἰσχυρότερο πόθο νὰ κλαύσουν καὶ νὰ τιμήσουν τὸν πεφιλη­μένο νεκρό τους. Ὁ πόθος ὁ βαθὺς ποὺ φλόγιζε τὶς καρδιές τους τὶς ἔκανε νὰ μὴν ὑπολογίζουν οὔτε τοὺς Ρωμαί­ους κατακτητές, οὔτε τὴ μανία τῶν Ἰου­ δαίων. Τὸ μόνο πρόβλημα ποὺ τὶς ἀπα­ σχολοῦσε, καθὼς βάδιζαν μὲ βῆμα γορ­γό, ἦταν ποιὸς θὰ τὶς βοηθοῦσε νὰ ἀπο­κυλίσουν τὸν λίθο τοῦ μνημείου. Γνώρι­ζαν ὅτι ὁ λίθος ποὺ σφράγιζε τὴ θύρα τοῦ μνημείου ἦταν «μέγας σφόδρα» (Μάρκ. ις΄ 4) κι αὐτὲς δὲν εἶχαν τὴν ἀ­παιτούμενη σωματικὴ δύναμη νὰ τὸν μετακινήσουν. Ἄραγε θὰ κατόρθωναν νὰ τὸν κάνουν στὴν ἄκρη; Κι ἂν δὲν κα­τόρθωναν, θὰ βρισκόταν ἐκεῖ κοντὰ κά­ ποιος ἄλλος πρόθυμος νὰ τὶς βοηθήσει νὰ τὸν μετακινήσουν; «Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημεί­ου;» (Μάρκ. ις΄ 3), ἔλεγαν μὲ ἀπορία ἡ μιὰ στὴν ἄλλη. Ὁ λίθος ἦταν ἕνα ἀντικειμενικὸ ἐμπό­διο, ποὺ ἔφραζε στὶς Μυροφόρες τὸν δρόμο πρὸς τὸν Χριστό. Δὲν ἦταν βέ­βαια τὸ μόνο ἐμπόδιο. Ὑπῆρχαν κι ἄλ­λα. Ἦταν ἡ κουστωδία, ἡ φρουρὰ τῶν στρατιωτῶν ποὺ εἶχαν τοποθετήσει ἐκεῖ οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι, πιθανὸν δὲ καὶ ἄλλα ἐμπόδια ποὺ οὔτε κὰν τὰ φαντάζονταν τὴν ὥρα ποὺ βάδιζαν μὲ βῆμα γοργὸ πρὸς τὸ μνημεῖο. ❁ ❁ ❁ Ἀλλὰ ἐμπόδια ὀρθώνονται στὴν πο­ρεία καὶ τοῦ κάθε πιστοῦ. Ἄραγε ποιὸς λίθος ὀρθώνεται στῆς δικῆς μας ζωῆς τὴν πορεία; Ἢ καλύτερα ποιοὶ λίθοι, ποιοὶ βράχοι, ποιοὶ ὀγκόλιθοι κάνουν τὴν πορεία μας πρὸς τὸν Χριστὸ πορεία μετ’ ἐμποδίων; Πρωτίστως ὀγκόλιθοι ποὺ ὀρθώνον­ ται στὴν πορεία μας πρὸς τὸν Χριστὸ μπορεῖ νὰ εἶναι τὰ διάφορα πάθη μας, τὸ πάθος τῆς φιλαργυρίας, τὸ πάθος τῆς φιληδονίας, τὸ πάθος τῆς φιλοδο­ξίας. Ἂν λόγου χάριν ἀγαπάει κάποιος τὰ χρήματα, πῶς νὰ ἀγαπήσει τὸν Χρι­στό; Ἂν ἀγαπάει τὶς ἡδονὲς τοῦ κόσμου, πῶς νὰ γίνει φιλόθεος; Ἂν ἀγαπάει τὴν ἐφήμερη δόξα, πῶς νὰ ποθήσει τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ; Ἐπίσης ὀγκόλιθοι ποὺ φράζουν τὸν δρόμο μας πρὸς τὸν Χριστὸ μπορεῖ νὰ εἶναι τὰ σύγχρονα εἴδωλα, εἴτε πρόσω­ πα εἴτε πράγματα. Ἂν δὲν πολεμοῦνται οἱ ἰδιαίτερες προτιμήσεις μας, οἱ προσ­κολλήσεις μας σὲ πρόσωπα καὶ πρά­γματα, κλέβουν τὴν ἀγάπη μας πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ τὴ στρέφουν στὴν ἀγά­πη τοῦ κόσμου. Γενικῶς ὁ ἐχθρὸς διάβολος ὑψώνει ποικίλα ἀναχώματα, γιὰ νὰ ἐμποδίσει τὴν πορεία μας πρὸς τὸν Χριστό. Δὲν εἶναι πλατιὰ ἡ πύλη καὶ εὐρύχωρη ἡ ὁδός, ἀλλὰ «στενὴ ἡ πύλη» καὶ ἀνηφο­ρικὸ τὸ μονοπάτι ποὺ ὁδηγεῖ στὴ Βασι­λεία τῶν Οὐρανῶν. Τὸ κακὸ καὶ ἡ ἁμαρ­τία ἐπιτελοῦνται μὲ εὐκολία, ἀλλὰ τὸ καλὸ ἔχει τὸν κόπο του. Καταβάλλουν κοπιώδη προσπάθεια αὐτοὶ ποὺ βαδί­ζουν σὲ ἀνηφορικὸ μονοπάτι. Ἀλλὰ νὰ μὴν πτοούμαστε, ὅταν συν­ αντοῦμε ἐμπόδια στὸ δρόμο μας. Οἱ ἐκ­λεκτὲς ψυχὲς ποὺ ἀγωνίζονται μὲ πόθο, ἀπὸ κανένα ἐμπόδιο δὲν ἀναχαιτίζον­ται. Διότι τὰ προβλήματα ποὺ στὸ με­ταξὺ ἀνακύπτουν, δὲν τὰ λύνουν μὲ τὴ λογική, ἀλλὰ μὲ τὴ θερμότητα τῆς πίστε­ώς τους καὶ μὲ τὸ πύρωμα τῆς καρδιᾶς τους. Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη δὲν ἀναχαιτίζε­ται ἀπὸ τὰ ἐμπόδια. Οἱ μυροφόρες γυναῖκες ἀγαποῦσαν μὲ πόθο τὸν Κύριο καὶ δὲν ἀναχαιτίστηκαν ἀπὸ κανένα ἐμ­πόδιο. Δὲν ἄφησαν τὴ σκέψη τους νὰ θολώσει, δὲν ἔψαξαν νὰ βροῦν ἀνθρώ­πινες λύσεις, ἐμπιστεύθηκαν ἐξ ὁλοκλή­ρου τὸν ἅγιο Θεό, ὅτι θὰ δώσει Ἐκεῖνος τὴ λύση.Καὶ ἔδωσε πραγματικὰ λύση ποὺ ξε­περνοῦσε κάθε φαντασία! Ὅταν ἔφθα­σαν στὸν Τάφο, βρῆκαν τὰ πάντα ἀλ­λαγμένα: ὁ λίθος ἀποκυλισμένος! ἄγγε­λοι νὰ τοὺς διαμηνύουν τὴν Ἀνάσταση!Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τοὺς ἐμφανίστηκε,καὶ ἔτσι πρῶτες αὐτὲς Τὸν εἶδαν ἀνα­στάντα! Πρῶτες αὐτὲς ἄκουσαν τὴ γλυ­κύτατη φωνή του: «χαίρετε»! Πρῶτες αὐτὲς ἔγιναν εὐαγγελίστριες τῆς Ἀνα­στάσεως, «ἀπόστολοι τῶν Ἀποστόλων καὶ εὐαγγελίστριαι τῶν Εὐαγγελιστῶν»! ❁ ❁ ❁ Ποιὸς θὰ ἀποκυλίσει τὸν λίθο ποὺ ὀρ­θώνεται καὶ στῆς δικῆς μας ζωῆς τὴν πορεία; Ἂς ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγαθὴ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ! Ὁ ἅγιος Θεὸς θὰ στείλει καὶ γιὰ μᾶς ἄγγελο νὰ ἀποκυ­λίσει τὸν λίθο ποὺ φράζει τὸ δρόμο μας. Ἀρκεῖ νὰ ἀγαποῦμε μὲ πόθο τὸν Κύριο, ὅπως οἱ μυροφόρες γυναῖκες. Τὴν ἀ­πάντηση στὰ ἀνθρωπίνως ἄλυτα προ­βλήματά μας τὴ δίνει πάντοτε ὁ Θεός! Ο ΣΩΤΗΡ2044