ΔΥΟ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ ΔΥΟ ΣΤΗΝ ΓΗ !

Μὴν προσπαθεῖτε, κυρίες μου, νὰ μὲ παρηγορήσετε! Ὅ,τι καὶ νὰ μοῦ πεῖτε, αὐτοὶ οἱ δυὸ μικροὶ τάφοι τῶν παιδιῶν μου ἔκαναν τὴν καρδιά μου χίλια κομμάτια. Αὐτὰ ἔλεγε καὶ ξανάλεγε ἡ πονεμένη μάννα κυρία Χαριτίνη μὲ βουρκωμένα μάτια στὶς δυὸ κυρίες, ποὺ συνηθίζουν νὰ ἐπισκέπτονται τὸ Κοιμητήριο τῆς περιοχῆς τους γιὰ νὰ συμπαρίστανται σὲ γυναῖκες ποὺ πηγαίνουν στοὺς τά­φους τῶν προσφιλῶν τους προσώ­πων. 

 –Μπορεῖτε νὰ καταλάβετε, κυρίες μου, τί μεγάλη συμφορὰ εἶναι γιὰ μιὰ μητέρα νὰ χάσει δυὸ βλαστάρια δύο καὶ τεσσάρων ἐτῶν μέσα σὲ μικρὸ χρο­νικὸ διάστημα; Ἡ ζωή μου κατάντησε ἐφιάλτης, μιὰ μακριὰ ἁλυσίδα ἀπὸ βά­σανα... 

Καὶ συνέχισε πάλι νὰ περιποι­εῖται τοὺς τάφους... Σὲ λίγο ἠρέμησε κάπως καὶ τὶς παρα­κάλεσε νὰ μὴ φύγουν, διότι εἶδε νὰ τῆς συμπεριφέρονται μὲ πολλὴ διάκριση καὶ συμπάθεια. Πῆγαν καὶ κάθισαν στὸ παγκάκι ποὺ ὑπῆρχε λίγο παραπέρα, κάτω ἀπὸ ἕνα κυπαρίσσι. Περισσότερο τὴν ἄκουγαν, καὶ κάπου ­κάπου ἔπαιρ­ναν κι αὐτὲς τὸ λόγο. Καταλάβαιναν ὅτι ἤθελε νὰ ἀφήσει νὰ ξεχειλίσει ὅλη ἡ λά­βα ποὺ ἔκαιγε τὰ σπλάχνα της. Δὲν θέ­λησαν νὰ τὴν διακόψουν, οὔτε νὰ ξανα­ξύσουν τὴ μεγάλη πληγὴ τῆς καρδιᾶς της μὲ ἀδιάκριτες ἐρωτήσεις γιὰ τὸ πῶς κατέληξαν τὰ βλαστάρια της στὸν τάφο. Πρὶν τὴν ἀποχαιρετήσουν, τῆς ἔδω­σαν Ὀρθόδοξα ἔντυπα σχετικὰ μὲ τὸ θάνατο καὶ τὸ πένθος. Τῆς εἶπαν λίγα ἀκόμη λόγια μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά τους. Τῆς ζήτησαν καὶ τὰ ὀνόματα, τὸ δικό της, τοῦ συζύγου της, καθὼς καὶ τῶν δυὸ παιδιῶν της ποὺ βρίσκονται στὸν οὐρανό, γιὰ νὰ τὰ δώσει ἡ μία κυ­ρία στὸν σύζυγό της ποὺ εἶναι ἱερέας νὰ τὰ μνημονεύει στὴ θεία Λειτουργία. Ἡ κ. Χαριτίνη πρώτη φορὰ ἄκουσε τέ­τοια λόγια καὶ ἔνιωσε νὰ τῆς μιλοῦν μὲ τόση καλοσύνη καὶ κατανόηση. Πολλὲς γυναῖκες εἶχαν προσπαθήσει νὰ τὴν παρηγορήσουν ὅταν τὴν ἐπισκέπτον­ταν, ἀντὶ ὅμως γιὰ παρηγοριὰ αὔξαναν τὸν πόνο της. Μιὰ μάλιστα φίλη της θέ­λοντας νὰ τὴν παρηγορήσει τῆς εἶχε πεῖ: 

«Χαριτίνη μου, τί κακὸ σὲ βρῆκε! –Σὲ θέρισε, καλή μου, ὁ χάρος, κουρά­γιο!» καὶ ἄλλα παρόμοια. 

 Πῆρε τὰ ἔντυπα ἡ κ. Χαριτίνη καὶ ἀ­φοῦ εὐχαρίστησε τὶς κυρίες ἔφυγε γιὰ τὸ σπίτι της. Ἐκεῖ τώρα θὰ συνεχιστεῖ τὸ δράμα καὶ τὸ κλάμα καθὼς θὰ βλέ­πει τὶς φωτογραφίες τῶν μικρῶν παι­διῶν της. Ὁ καλὸς σύζυγός της, ὁ κυρ­Βασίλης, προσπαθεῖ καθημερινὰ νὰ τὴν καθη­ συχάσει καὶ νὰ τὴν παρηγορήσει. Αὐ­τὸς ὅμως φεύγει ὅλο τὸ πρωινὸ γιὰ τὴν ὑπηρεσία του καὶ ἐκείνη μένει στὸ σπί­τι. Οἱ πολλὲς ἐργασίες τοῦ σπιτιοῦ εἶναι ἀλήθεια ὅτι τὴν ἀποσποῦν ἀπὸ τὶς με­λαγχολικὲς σκέψεις. Σὰν κοπάζουν λί­γο οἱ ἀσχολίες της, βρίσκει παρηγοριὰ στὴν Παναγία. Πηγαίνει μπροστὰ στὸ εἰκόνισμα καὶ ἀρχίζει τὴν Παράκληση πρὸς τὴν Παναγία. 

 –Παναγία μου, διῶξε τὴν ταραχὴ καὶ τὴν ἀθυμία μου. 

 Σταματοῦσε γιὰ λίγο, ἔβλεπε τὸ πρό­σωπο τῆς Παναγίας καὶ συνέχιζε νὰ μι­λάει μὲ τὴν Παναγία: –Σὺ εἶσαι ἡ ἐλπίδα καὶ τὸ στήριγμά μου, Μάννα Παναγία μου! 

 Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἔκανε τὴν Παρά­κληση γιὰ τὸν ἑαυτό της καὶ γιὰ τὸν κα­λὸ σύζυγό της. Στὸ τέλος πρόσθετε: «Παναγία μου, τὰ δυό μου ἀγγελούδια νὰ μοῦ τὰ προσέχεις». 

 Πέρασε ἀρκετὸς καιρός. Οἱ δυὸ κυρί­ες ξαναβρῆκαν τὴ μητέρα νὰ περιποι­εῖται τοὺς δυὸ μικροὺς τάφους. Δὲν μποροῦσε νὰ ἡσυχάσει, ἐὰν δὲν ἐρχό­ταν τουλάχιστον μία φορὰ τὴν ἑβδομά­ δα νὰ ἀνάψει τὸ καντηλάκι τους καὶ νὰ κάψει λίγο θυμίαμα. 

Τὴν πλησίασαν μὲ πολλὴ εὐγένεια, καὶ μὲ ἐγκαρδιότητα τὴν χαιρέτησαν. Τὶς θυμήθηκε. Τὴν εἶ­δαν τώρα ἤρεμη καὶ εἰρηνική. Χωρὶς πολλὰ λόγια τοὺς εἶπε ἡ κυρία Χαριτί­νη πὼς ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ πολὺ τὴν πα­ρηγόρησε. 

 –Μοῦ συνέστησαν ἕναν Πνευματικὸ καὶ πῆγα στὴν ἄρχη μὲ δισταγμό. Μὲ βοήθησε ὅμως αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ νὰ τακτοποιήσω σωστὰ τὶς σκέ­ψεις μου πάνω στὸ θέμα τοῦ θανάτου καὶ τῆς αἰωνίου ζωῆς. Τοῦ ἄνοιξα τὴν καρδιά μου καὶ μὲ εἰλικρινὴ μετάνοια ἐξομολογήθηκα. Πόσο ἀναπαύθηκε ἡ ψυχή μου! Σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς πολλὲς συζητήσεις ποὺ εἶχα μαζί του, μοῦ εἶπε ὅτι, ἂν δὲν ὑπάρχει ψυχὴ καὶ αἰώνια ζωή, γιατί νὰ ἀφήνει κανεὶς σπουδαία σταδιοδρομία, νὰ τὰ παρατάει ὅλα καὶ νὰ ντύνεται τὸ ράσο; Ἔμαθα κατόπιν ὅτι ὁ ἴδιος ἐγκα­τέλειψε μεγάλη ἐπιστημονικὴ σταδιο­ δρομία, διακρίσεις, σπουδὲς στὸ ἐξω­τερικό, διδακτορικά, ἐπιστημονικὴ ἔ­ρευνα καὶ ἀφιερώθηκε στὴ διακονία τῆς Ἐκκλησίας, ἔγινε ἱερουργὸς τῶν ἁγίων Μυστηρίων καὶ ὑπηρέτης τοῦ ἁγίου Θυσιαστηρίου. Σὲ ἄλλη ἐπικοινωνία μας ποὺ πήγαμε μὲ τὸ σύζυγό μου, τοῦ προτείναμε νὰ υἱοθετήσουμε ἕνα ὀρφανό. Μᾶς ἀπάν­τησε ὅτι θὰ μπορούσατε νὰ γεννήσετε σεῖς παιδί. Ξαφνιαστήκαμε μὲ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἔλεγε. Μὲ τὴν εὐχή του ἀπο­κτήσαμε δίδυμα χαριτωμένα κοριτσά­κια. Τώρα ἔχω τέσσερα παιδιά, δυὸ στὸν οὐρανὸ καὶ δυὸ στὴ γῆ! Ἔπρε­πε νὰ μοῦ πάρει ὁ Θεὸς τὰ δυὸ ἀγγε­λούδια μου, γιὰ νὰ βροῦμε ὁ σύζυγός μου κι ἐγὼ τὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ γνωρί­ σουμε πόσο μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Θεός. Τώρα νιώθουμε τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στὸ σπίτι μας καὶ καθημερινὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ μέσα ἀπὸ τὴ δοκιμασία μᾶς ὁδήγησε κοντά του. Δοξασμένο ἂς εἶναι τὸ πανάγιο ὄνομά του!Ο ΣΩΤΗΡ2044