ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ ....!

Νὰ σταθοῦμε μπροστὰ στὸν πνευματικὸ καθρέπτη τοῦ θείου λόγου μὲ προσοχὴ καὶ διάθεση αὐτογνωσίας καὶ διορθώσεως.

Πόσες φορὲς οἱ ἄνθρωποι στέκονται μπροστὰ σ’ ἕναν καθρέπτη! Ἄλλοι βιαστικά, φευγαλέα· κι ἄλλοι παρατηρητικά, ἐρευνητικά. Θέλουν νὰ δοῦν τὸ πρόσωπό τους, τὴν ἐμφάνισή τους, νὰ διορθώσουν τὶς ἀτέλειες στὰ μαλλιά τους, νὰ σιάξουν τὰ ροῦχα τους. Κι ὅταν μάλιστα πρόκειται νὰ παρευρεθοῦν σὲ κάποια ἐκδήλωση, τότε προσέχουν περισσότερο τὸν ἑαυτό τους μπροστὰ στὸν καθρέπτη. Θέλουν νὰ παρατηρήσουν ὅ,τι δὲν μποροῦν νὰ δοῦν ἀπευθείας μὲ τὰ μάτια τους· νὰ διορθώσουν κάθε ἀτέλεια· νὰ γίνουν ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ εὐπαρουσίαστοι. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὸν φυσικὸ καθρέπτη, ποὺ ἀποκαλύπτει τὶς φυσικές μας ἀτέλειες, μᾶς λέει ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, ὑπάρχει καὶ ἕνας ἄλλος καθρέπτης, ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτει τὶς ἀτέλειες τῆς ψυχῆς μας. Φωτίζει τὸ ἐσωτερικὸ τῆς ψυχῆς μας καὶ μᾶς βοηθᾶ νὰ δοῦμε ὅ,τι ἔχουμε κρυμμένο μέσα μας. Ποιὸς εἶναι ὁ καθρέπτης αὐτός; Εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἁγία Γραφή. Καὶ γιατί ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀποτελεῖ πνευματικὸ καθρέπτη; Διότι καθὼς οἱ ἄνθρωποι μελετοῦμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, γνωρίζουμε τὸν Θεὸ καὶ τὸ νόμο του, γνωρίζουμε ταυτόχρονα καὶ τὸν ἑαυτό μας, τὴν εἰκόνα τῆς ψυχῆς μας. Μπροστὰ στὸν καθρέπτη τοῦ θείου λόγου μαθαίνουμε πόσο ὄ- μορφους μᾶς ἔκανε ὁ Θεός, καὶ πόσο ἄσχημοι γινόμαστε μὲ τὶς ἁμαρτίες μας. Μαθαίνουμε ὅτι ἔχουμε γεννηθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὅτι ἔχουμε προορισμὸ νὰ Τοῦ μοιάσουμε· κι ἔτσι κατανοοῦμε τὶς ἐλλείψεις μας καὶ τὴ μεγάλη ἀπόσταση ποὺ χρειάζεται νὰ διανύσουμε προκειμένου νὰ φθάσουμε στὸ «καθ’ ὁμοίωσιν». Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος ἐννοεῖ ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐνεργοῦν μὲ δύο διαφορετικοὺς τρόπους ὡς πρὸς αὐτὸν τὸν πνευματικὸ καθρέπτη. Ἄλλοι στέκονται μπροστά του μὲ προσοχή, παρατηροῦν ἐρευνητικὰ τὸν ἑαυτό τους καὶ διορθώνουν τὶς ἀτέλειές τους, κι ἄλλοι προσπερνοῦν μ’ ἕνα φευγαλέο καὶ ἐπιπόλαιο βλέμμα, χωρὶς νὰ διορθώνουν τίποτε. Λέει συγκεκριμένα: ὅπως κάποιος στέκεται μπροστὰ στὸ φυσικὸ καθρέπτη καὶ παρατηρεῖ τὸ πρόσωπό του, ἀλλὰ κατόπιν ἀπομακρύνεται γρήγορα καὶ ἀμέσως ξεχνᾶ τὴν ἐμφάνιση ποὺ εἶχε, ἔτσι κάποιοι ἄνθρωποι στέκονται βιαστικὰ μπροστὰ στὸν πνευματικὸ κα- θρέπτη τοῦ θείου λόγου, βλέπουν ἐπιπόλαια τὶς ἐλλείψεις τῆς ψυχῆς τους καὶ ἀπομακρύνονται γρήγορα ἀπὸ τὸν καθρέπτη αὐτό. Δὲν ἀξιοποιοῦν δηλαδὴ τὴ γνώση ποὺ ἀπέκτησαν γιὰ τὴν κα- τάσταση τοῦ ἑαυτοῦ τους ἀπὸ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ξεχνοῦν τὰ πάντα γιὰ τὸν ἑαυτό τους, κι ἔτσι δὲν διορθώνουν τὶς ἀτέλειες τῆς ψυχῆς τους. Κάθε ἄνθρωπος ὅμως ποὺ ἐνεργεῖ ἔτσι, «ἀκροατὴς λόγου ἐστὶ καὶ οὐ ποιητής» (Ἰακ. α΄ 23- 24). Στὴ συνέχεια ὁ ἅγιος Ἰάκωβος μᾶς παρουσιάζει τὴ δεύτερη κατηγορία ἀνθρώπων. Αὐτοὶ εἶναι ὄχι μόνο ἀκροατὲς ἀλλὰ καὶ ποιητὲς τοῦ θείου λόγου. Δὲν ρίχνουν μόνο φευγαλέο βλέμμα στὸν πνευματικὸ καθρέπτη τοῦ θείου λόγου, δὲν σχηματίζουν κάποια βιαστικὴ ἐντύ- πωση, ἀλλὰ στέκονται μπροστά του μὲ προσοχή. Μελετοῦν καὶ ἐμβαθύνουν στὸ νόμο τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ ἐλευθερώνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία· καὶ τὸν καθιστοῦν μόνιμο ὁδηγὸ τῆς ζωῆς τους. Αὐτοὶ δὲν ξεχνοῦν γρήγορα ὅσα ἄκουσαν ἢ ἔμαθαν ἀπὸ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἀγωνίζονται καθημερινὰ νὰ διορθώσουν τὸν ἑαυτό τους μὲ βάση τὸ θεῖο λόγο. Εἶναι ἄνθρωποι τῶν ἔργων. Κάθε τέτοιος ἄνθρωπος ὀνομάζεται «ποιητὴς ἔργου» καὶ «μακάριος ἐν τῇ ποιήσει αὐτοῦ» (α΄ 25). Εἶναι εὐτυχισμένος. Γι’ αὐτὸ ὁ Ἅγιος μᾶς καλεῖ νὰ σταθοῦμε μπροστὰ στὸν πνευματικὸ καθρέπτη τοῦ θείου λόγου μὲ προσοχὴ καὶ διάθεση αὐτογνωσίας καὶ διορθώσεως. Γράφει ἐπιγραμματικά: «Γίνεσθε ποιηταὶ λόγου καὶ μὴ μόνον ἀκροαταί, παραλογιζόμενοι ἑαυτούς» (α΄ 22). Νὰ γίνετε δηλαδὴ τηρητὲς τοῦ θείου λόγου καὶ ὄχι μόνο ἀκροατές· καὶ νὰ μὴν ἐξαπατᾶτε τὸν ἑαυτό σας νομίζοντας ὅτι ἀρκεῖ μόνο νὰ ἀκούει κανεὶς τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὄχι, δὲν ἀρκεῖ! Εἶναι ἀνάγκη νὰ τὸν ἐφαρμόζει, διορθώνοντας ὅσες ἀσχήμιες βλέπει στὴν ψυχή του μὲ τὸ φῶς τοῦ θείου νόμου. Δυστυχῶς πολλοὶ ἄνθρωποι μένουν μόνο στὴν ἀκρόαση. Ἀκοῦν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, κατανύσσονται, συναισθάνονται τὴν ἁμαρτωλότητά τους, ἀναγνωρίζουν ὅτι ἔχουν ἀνάγκη διορθώσεως, ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ λίγο ξεχνοῦν τὰ πάντα. Ὁ ἐνθουσιασμός τους ἐξατμίζεται, οἱ διαθέσεις τους χάνονται καὶ οἱ ἀποφάσεις τους ματαιώνονται. Ἐὰν λοιπὸν καὶ μεῖς περιοριζόμαστε μόνο στὴν ἀκρόαση καὶ στὴ γνώση τῶν θείων ἀληθειῶν, εἶναι πολὺ εὔκολο νὰ τὶς ξεχάσουμε, νὰ τὶς περιφρονήσουμε. Γι’ αὐτὸ πρέπει ὄχι μόνο νὰ μελετοῦμε προσεκτικὰ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸν ἔχουμε πάντοτε στὴ σκέψη μας καὶ στὴν καρδιά μας ὡς πρότυπο καὶ κανόνα ζωῆς. Νὰ μὴν τὸν ξεχνοῦμε. Ἀλλὰ νὰ ἀγωνιζόμαστε καθημερινὰ νὰ ζοῦμε ὅπως ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ μᾶς ὑ- ποδεικνύει. Μὲ τὴ συστηματικὴ μελέτη καὶ ἐφαρ- μογὴ τοῦ θείου λόγου θὰ πλημμυρίζει ἡ ζωή μας ἀπὸ τὶς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ. Θὰ εἰρηνεύει ἡ ψυχή μας, θὰ φωτίζεται ὁ νοῦς μας. Καὶ μεῖς θὰ γινόμαστε ὅλο καὶ πιὸ χαριτωμένοι. Μέχρι νὰ φθάσουμε στὸ «καθ’ ὁμοίωσιν», ν’ ἀποκτήσουμε κατὰ χάριν τὴν ὡραιότητα τοῦ Θεοῦ.Ο ΣΩΤΗΡ2048