ΕΑΝ ΤΟ ΑΛΑΣ ΜΩΡΑΝΘΗ ?

Μὴ δίνουμε ἀφορμὲς νὰ βλασφημεῖται ἐξαιτίας μας τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου

Τὸ ἁλάτι χρησιμοποιεῖται εὐρύτατα στὴν καθημερινὴ ζωή, κυρίως γιὰ νὰ συντηρεῖ τὶς τροφὲς καὶ νὰ τὶς νοστιμίζει. Τί γίνεται ὅμως, «ἐὰν τὸ ἅλας μωρανθῇ»; Μωραίνω σημαίνει κάνω τὸν ἄλλο μωρό, ἀνόητο, τοῦ ἀφαιρῶ τὸ σπουδαιότατο ἀνθρώπινο προσόν, τὴ διανοητική του ἱκανότητα, ἄρα τὸν κάνω ἄχρη- στο. Ἁλάτι «μωρὸν» εἶναι τὸ ἁλάτι ποὺ ἔχασε τὴ σπουδαιότατη ἰδιότητά του, τὴ δύναμη νὰ ἁλατίζει, ἄρα εἶναι τὸ ἁλάτι ποὺ ἀχρηστεύθηκε τελείως. 

Ποιὰ εἶναι ἡ κατάληξη αὐτοῦ τοῦ ἁλατιοῦ; 

Ὁ κάλαθος τῶν ἀχρήστων. 

Δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ τὸ κρατοῦμε στὸ σπίτι μας. Τὸ πετοῦμε στὴ σακούλα τῶν ἀπορριμμάτων, στὸν κῆπο μας ἢ στὴν αὐλή μας, ὅπου ἀνακατεύεται μὲ τὰ χώματα καὶ καταπατεῖται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Ἀλλὰ ὁ Κύριος στὴν «ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία» του λέει ὅτι καὶ οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ εἶναι «τὸ ἅλας τῆς γῆς». Πότε οἱ χριστιανοὶ εἶναι τὸ ἁλάτι τῆς γῆς; Ὅταν μποροῦν νὰ συγκρατοῦν τὴν κοινωνία ἀπὸ τὴν ἠθικὴ ἀποσύνθεση καὶ διαφθορά. 

Ὅπως τὸ ἁλάτι προφυλάσσει τὶς τροφὲς ἀπὸ τὴ σήψη, ἔτσι καὶ οἱ χριστιανοὶ προλαβαίνουν τὴν κοινωνία ἀπὸ τὴν ἠθικὴ σήψη. Τὴ διατηροῦν σὲ κατάσταση ὑγείας. Τὴν ἀπαλλάσσουν ἀπὸ τὴ δυσωδία τῶν ἁμαρτημάτων. Γράφει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ὅτι «τοῦ Χριστοῦ κατόρθωμα γέγονεν» ἡ ἀπαλλαγὴ τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ «τῆς σηπεδόνος τῶν ἁμαρτημάτων»! Αὐτὸ εἶναι τρόπαιο τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου μας, ὁ Ὁποῖος πῆρε ἐπάνω του τὶς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου. Ἀλλὰ πρέπει κατόπιν ὁ ἄνθρωπος νὰ σταθερο- ποιηθεῖ στὸ ἀγαθό, νὰ μὴν ξανακυλήσει στὰ ἴδια. Σ’ αὐτὸ καλοῦνται νὰ τὸν βοηθοῦν καὶ οἱ ἀδελφοί του χριστιανοὶ μὲ τὸ καλό τους παράδειγμα. Ἐπίσης τὸ ἁλάτι ἔχει τὴν ἰδιότητα νὰ νοστιμίζει τὶς τροφές. Τὸ ἴδιο καλοῦνται νὰ κάνουν καὶ οἱ χριστιανοί. Νὰ μετα- δίδουν «χάριν τοῖς ἀκούουσι», ἐλπίδα καὶ αἰσιοδοξία στοὺς ἄλλους. Νὰ ἐπιδροῦν εὐεργετικὰ στὸ περιβάλλον τους, νὰ ἐξομαλύνουν τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις, νὰ στηρίζουν στὸν ἅγιο φόβο τοῦ Θεοῦ. Μὲ δυὸ λόγια, καλοῦνται νὰ κάνουν σὲ πνευματικὸ ἐπίπεδο τὴν ἴδια δουλειὰ ποὺ κάνει τὸ ἁλάτι σὲ ἐπίπεδο τροφῶν. Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγάλη καὶ ὑψηλὴ ἀποστολή τους! Νὰ ζοῦν ζωὴ καθαρότητος καὶ ἁγιασμοῦ, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ βοηθοῦν καὶ τοὺς ἄλλους. Ἐὰν ζοῦν ὅπως τοὺς θέλει ὁ Θεός, ἐπιτυγχάνουν στὴν ἀποστολή τους, γίνονται «τὸ ἅλας τῆς γῆς». Ἂν ὅμως δὲν ζοῦν ὅπως τοὺς θέλει ὁ Θεός, παθαίνουν ὅ,τι παθαίνει τὸ ἁλάτι ποὺ χάνει τὴν ἁλιστική του δύναμη. 

Τὸ πνευματικὸ νόημα τῆς φράσεως «ἐὰν τὸ ἅλας μωρανθῇ» εἶναι ὅτι ὅπως τὸ ἁλάτι ἔτσι καὶ ὁ χριστιανὸς δὲν πρέπει σὲ καμιὰ περίπτωση νὰ χάσει τὴ δύναμη ποὺ ἔχει νὰ ἁλατίζει τὴν κοινωνία. Διότι, ἂν χάσει τὸ σπουδαιότατο αὐτὸ χαρακτηριστικό του, ἀχρηστεύεται τελείως. Ἂν πάθει τόσο μεγάλη ζημιὰ νὰ γίνει «ἅλας ἄναλον», μὲ τί θὰ ἁλατισθεῖ, γιὰ νὰ ἀποκτήσει πάλι τὴ δύναμη ποὺ ἔχασε; «Ἐὰν τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται;» Σὲ τίποτε δὲν εἶναι πλέον χρήσιμος, παρὰ νὰ ἀπορριφθεῖ καὶ νὰ ἀποδοκιμάζεται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. «Εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀν- θρώπων» (Ματθ. ε΄ 13). Ἐφόσον οὔτε τὸν ἑαυτό του μπορεῖ νὰ βοηθήσει οὔτε τοὺς συνανθρώπους του, γίνεται ἀνούσιος καὶ ἀηδής. Ἐφόσον περιφρονεῖ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ διώχνει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γίνεται ὁ πιὸ ἀξιοθρήνητος ἄνθρωπος τοῦ κόσμου. Ἰσχύουν καὶ γι’ αὐτὸν οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου ποὺ ἐλέχθησαν γιὰ τὸν ἐπίσκοπο τῆς Λαοδικείας. «Μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου» (Ἀποκ. γ΄ 16). Θὰ σὲ ξεράσω ἀπὸ τὸ στόμα μου. Μοιάζει μὲ δένδρο φθινοπωρινό, ἄκαρπο, «δὶς ἀποθανόν, ἐκριζωθέν» (Ἰούδα 12). Ὁ κατ’ ὄνομα πλέον χριστιανός, ἐφόσον ἐκπίπτει ἀπὸ τὴν ὑψηλὴ θέση στὴν ὁποία τὸν ἔταξε ὁ ἅγιος Θεὸς νὰ βρί- σκεται, ἐκτίθεται σὲ δημόσιο διασυρμὸ καὶ ἐξευτελισμὸ ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι εὐκαιρία ζητοῦν νὰ δημοσιεύουν μὲ πηχυαίους τίτλους ἐκκλησιαστικὰ σκάνδαλα. Οἱ ἄνθρωποι, ἐφόσον πλασθήκαμε ἐλεύθεροι, ἐὰν δὲν κάνουμε καλὴ χρήση τῆς ἐλευθερίας μας, εἶναι δυνατὸν νὰ ἐκπέσουμε ἀπὸ τὴν ὑψηλὴ καὶ ἁγία κλήση τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐξέπεσαν ὁ Ἰούδας, ὁ Δημᾶς, ὁ Ἄρειος καὶ τόσοι ἄλλοι. Ἀλλὰ τὸ ζητούμενο εἶναι νὰ μὴν ἐκπέσουμε. Στὰ δύσκολα χρόνια ποὺ ζοῦμε, ἂς προσέχουμε πολύ. Μὴ δίνουμε ἀφορμὲς νὰ βλασφημεῖται ἐξαιτίας μας τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου «ἐν τοῖς ἔθνεσι» (βλ. Ρωμ. β΄ 24). Νὰ κατεργαζόμαστε «μετὰ φόβου καὶ τρόμου» τὴ σωτηρία μας (βλ. Φιλιπ. β΄ 12), νὰ βαδίζουμε μὲ συνέπεια τὴν ὁδὸ τοῦ ἁγιασμοῦ καὶ νὰ εἴμαστε «ἅλας τῆς γῆς», γιὰ νὰ ὠφελοῦνται οἱ ἄλλοι ἀπὸ τὴν παρουσία μας καὶ νὰ δοξάζεται τὸ ὑπερένδοξο καὶ ὑπερύμνητο ὄνομα τοῦ Κυρίου μας.Ο ΣΩΤΗΡ2048