ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΠΑΙΔΙ !

Α. Μὴ μᾶς φοβίζουν οἱ δυσκολίες 

 Κυλάει ἤρεμα ἡ ζωὴ τοῦ νέου ζευγαριοῦ. Ξεκίνησαν τὴν κοινή τους πορεία μὲ τὴν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας καὶ μὲ τὶς εὐχὲς τῶν γονέων τους, μὲ τὴ συμπαράσταση τῶν συγγενῶν καὶ φίλων τους, ποὺ συμμετεῖχαν ὁλόκαρδα στὴ χαρά τους, στὸ πρῶτο τους ξεκίνημα, ἐκεῖ στὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ, ὅπου ὅλα ἦταν ὄμορφα, λαμπρά, εὐλογημένα. 

 Σὲ λίγο οἱ νέοι σύζυγοι ἔγιναν γονεῖς. Εὐχαρίστησαν τὸν Θεό, δόξασαν τὸ ὄνομά του γιὰ τὸ μεγάλο του δῶρο, ποὺ ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ τὸ εἶδαν, τὰ μάτια τους δάκρυσαν καὶ σκίρτησε ἡ καρδιά τους. 

 Καὶ ὅταν τὸ πῆραν νὰ τὸ κρατήσουν, ἔτρεμαν τὰ χέρια τους, ἂν καὶ ἦταν τόσο μικρό, τόσο ἐλαφρὺ ἀκόμη!... Νόμιζαν πὼς κρατοῦσαν στὶς χοῦφτες τους ὅλο τὸν κόσμο! 

«Αὐτὸ εἶναι κάτι ὑπέροχο, κάτι θεϊκό!» εἶπε ἕνας πατέρας μόλις ἀπέκτησε τὸ πρῶτο του παιδί. 

 Κάτι θεϊκό. Ναί, δὲν εἶναι καρπὸς μόνο τῆς δικῆς τους ἀγάπης. 

Τὸ παιδὶ ποὺ κρατοῦν στὰ χέρια τους εἶναι καρπὸς καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Δῶρο δικό του. Τοὺς ἐμπιστεύθηκε κάτι ποὺ ἀξίζει πιὸ πολὺ ἀπ’ ὅλο τὸν κόσμο. Μιὰ ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ποὺ κλείνει μέσα της τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, μιὰ ἀθάνατη ψυχή, ποὺ τὴν ἀξία της δὲν ἰσοφαρίζει ὅλος ὁ κόσμος! 

 Καὶ τὸ θαῦμα ἐπαναλήφθηκε. Ἦλθε ἀδελφάκι, καὶ ἦταν πολὺ χαριτωμένα τὰ δυό, ὅταν παῖζαν μαζί, ὅταν γελοῦσαν καὶ ὅταν μάλωναν ἀκόμη. 

Γιατί ἦταν τόσο ἀθῶα τὰ μαλώματά τους, ποὺ τὰ ξεχνοῦσαν γρήγορα, ὥστε οὔτε νὰ συγχωρεθοῦν δὲν χρειαζόταν. 

Καὶ ἔπαιζαν πάλι ἀνέμελα μαζί, μέχρι τὸ ἑπόμενο ἐπεισόδιο... Ὅμως τὰ παιδιὰ ὅσο χαριτωμένα καὶ ἂν εἶναι, ὅσο καὶ ἂν γεμίζουν μὲ χαρὰ τὸ σπίτι μας καὶ τὴν καρδιά μας, ὅσο καὶ ἂν δίνουν νόημα καὶ προοπτική, διάρκεια καὶ συνέχεια στὴ μικρή μας ζωή, ἔχουν κόπο, θέλουν φροντίδα, ἀπαιτοῦν θυσίες. 

Κάποτε λυγίζουν οἱ γονεῖς κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῆς εὐθύνης καὶ εἶναι ὧρες ποὺ αἰσθάνονται πιὸ πολὺ τὸν κόπο παρὰ τὴ χαρὰ ποὺ δίνουν τὰ παιδιά. 

 Καὶ ὅταν τὰ παιδιὰ δὲν εἶναι δύο ἢ τρία, ἀλλὰ συμβαίνει νὰ εἶναι καὶ περισσότερα, τότε ὁ κόπος γίνεται μεγαλύτερος καὶ κάποιος δισταγμὸς κυριαρχεῖ στὶς καρδιές· τί θὰ κάνουμε στὴ συνέχεια; Ἐκεῖ ποὺ ὑπῆρχε λαχτάρα, τώρα ὁ φόβος κυριαρχεῖ. 

Ἐκεῖ ποὺ συγκινοῦσε ἡ θερμὴ προσδοκία, τώρα μιὰ ἀρνητικὴ διάθεση ἐπικρατεῖ. Ὄχι πιὰ ἄλλο παιδί, ὄχι! Δὲν ἀντέχουμε ἄλλο. 

 Δυστυχῶς αὐτὴ ἡ νοοτροπία ἐπικρατεῖ πλέον καὶ ἡ σύγχρονη οἰκογένεια μένει στὸ ἕνα παιδί, τὸ πολὺ στὰ δυό. Μετά, τέλος. Γιὰ τοὺς περισσότερους νέους γονεῖς δὲν συζητεῖται τὸ θέμα. 

Καὶ αὐτοὶ ἀκόμη ποὺ ὁμολογοῦν ὅτι τὰ παιδιὰ δίνουν εὐτυχία καὶ χαρά, καὶ αὐτοὶ ποὺ παραδέ- χονται ὅτι τὰ παιδιὰ ἀναπτύσσονται καλύτερα, γίνονται κοινωνικότερα καὶ διαμορφώνουν ἄρτιο χαρακτήρα ὅταν εἶναι περισσότερα, καὶ αὐτοὶ δὲν προχωροῦν. 

 Τὸ θεωροῦν ὑπερβολικὸ καὶ παράτολμο. Μάλιστα στὶς δύσκολες συνθῆκες τοῦ σημερινοῦ κόσμου, πολὺ δὲ περισσότερο στὶς συνθῆκες ποὺ διαμόρφωσε ἡ οἰκονομικὴ κρίση, ἡ ὁποία δοκιμάζει τελευταῖα τὴν πατρίδα μας. 

 Χωρὶς ἀμφιβολία οἱ συνθῆκες εἶναι πολὺ δύσκολες, οἱ ἀπαιτήσεις γιὰ μιὰ καλὴ κατοικία, γιὰ τὴν ὑπεύθυνη ἀγωγὴ καὶ ἄρτια μόρφωση τῶν παιδιῶν καὶ ἀργότερα γιὰ τὴν ἀποκατάστασή τους εἶναι με- γάλες, ὁ τρόπος ζωῆς, στὶς σύγχρονες μάλιστα μεγαλουπόλεις, ἐξουθενωτικός. 

 Στὶς περισσότερες περιπτώσεις φαίνεται πὼς εἶναι ἀναγκαῖο νὰ ἐργάζεται καὶ ἡ μητέρα. Πῶς ὅμως νὰ τὰ προλάβει ὅλα; Σὲ πόσα μπορεῖ νὰ τὴν βοηθεῖ ἢ καὶ νὰ τὴν ἀναπληρώνει ὁ σύζυγος, ποὺ κάποτε ψάχνει νὰ βρεῖ καὶ δεύτερη ἐργασία, γιὰ νὰ τὰ βγάλουν πέρα; 

Καὶ ἂν δὲν βρίσκεται ἐργασία ἐπαρκὴς νὰ καλύπτει στοιχειωδῶς τὰ ἔξοδα; Πῶς νὰ ἀντέξει ἡ σκέψη τους ἀκόμη ἕνα παιδί; 

 Μάλιστα. Δυσκολίες ὅλα αὐτά. Ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ ὑποχωροῦμε μπροστὰ στὶς δυσκολίες. Δὲν πρέπει νὰ ψάχνουμε μόνο τὸ εὔκολο στὴ ζωή μας. Ποτὲ δὲν γίνεται κάτι μεγάλο χωρὶς κόπο καὶ θυσίες, χωρὶς τόλμη καὶ αὐταπάρνηση. Καὶ ἐπίσης· δὲν εἶναι μόνο τώρα οἱ δυσκολίες. Παλαιότερα τὰ πράγματα ἦταν πιὸ δύσκολα. 

Δὲν ὑπῆρχαν μεγαλύτερες ἀνέσεις τότε, περισσότερες δυνατότητες, ἀφθονότερες παροχές. Πῶς μᾶς μεγάλωσαν οἱ γονεῖς μας; 

 Πῶς πάλεψαν καὶ νίκησαν στὴ ζωή; 

Πόσα στερήθηκαν γιὰ νὰ ἔχουμε ἐμεῖς τὰ ἀναγκαῖα; Πῶς δὲν λύγισαν μπροστὰ στὸ καθῆκον; Ὁ ἀγώνας τους νὰ μείνουν ἀκέραιοι, νὰ βαδίσουν σύμφωνα μὲ τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεώς τους, νὰ πορευθοῦν κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, βοήθησε καὶ ἔγιναν ἄνθρωποι ὁλοκληρωμένοι, ζηλευτοὶ μέσα στὴ φτώχεια τους πολλοί, χαρούμενοι, εἰρηνικοὶ καὶ ἰσορροπημένοι. Τὰ ὑλικὰ τὰ εἶχαν ὅλα λιγοστά. Τὰ πλούτη τους ἦταν πνευματικά. Εἶχαν ἀρετή, εἶχαν ἀλληλεγγύη, μὲ τὸν τρόπο τους ἔκαναν τὴν κοινωνία τους ἀληθινὴ καὶ ἀνθρώπινη. Ἐκεῖνοι μὲ στερήσεις καὶ φτώχεια μεγάλωσαν πολλὰ παιδιά. 

Οἱ σύγχρονοι μὲ πολὺ περισσότερες δυνατότητες γιατί δὲν ἀντέχουμε τὰ λίγα; Ἐκεῖνοι ἦταν εὐχαριστημένοι ἀπὸ τὴ ζωή τους. Ἐμᾶς ὅλα μᾶς φταῖνε. 

Ζοῦμε ἀνειρήνευτοι, ἀνικανοποίητοι, γεμάτοι στενοχώριες καὶ ἄγχος. Διότι τὰ λογαριάζουμε ὅλα μὲ τὸ μικρό μας μυαλὸ καὶ δὲν ἐμπιστευόμαστε τὸν πανάγαθο Πατέρα Θεό. 

 Ἂς μὴ στηριζόμαστε ὅμως στὶς δικές μας ἐλάχιστες δυνάμεις. Ἂς καταφεύγουμε στὴν παντοδυναμία τοῦ φιλάνθρωπου Θεοῦ. 

Ἂς μὴν παλεύουμε ὅλα νὰ τὰ βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Ἂς σκεπτόμαστε ὅτι δίπλα μας ὑπάρχει Ἐκεῖνος, ποὺ ὅλα τὰ γνωρίζει καὶ ὅλα τὰ μπορεῖ καὶ μὲ ἕνα ἁπλὸ νεῦμα του ὅλα τὰ διορθώνει καὶ τὰ τακτοποιεῖ. 

Ἐκεῖνος ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ εἶναι «μεθ’ ἡμῶν πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη΄ 20). Γι’ αὐτό, ὅπως ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, μᾶς συμβουλεύει ὁ Κύριος: Μὴ μοῦ πεῖτε γιὰ τὴ δυσκολία τῶν πραγμάτων· «ἐγὼ γάρ εἰμι μεθ’ ὑμῶν ὁ πάντα ποιῶν εὔκολα». «Ἔχει ὁ Θεός», ἔλεγαν οἱ παλαιότεροι καὶ ἡσύχαζε τὸ πνεῦμα τους, εἰρήνευε ἡ καρδιά τους. 

Καὶ ἔτσι χαρούμενοι καὶ χωρὶς νὰ καταλάβουν τὸ πῶς, μεγάλωναν τὰ παιδιά τους. 

Ὅσα τοὺς ἔδινε ὁ Θεός, λίγα ἢ πολλά, ὅλα δικά του ἦταν. Τὸ θέμα ὅμως εἶναι σπουδαῖο καὶ μεγάλο. Γι’ αὐτὸ καὶ θὰ συνεχίσουμε σὲ ἑπόμενο ἄρθρο. Ο ΣΩΤΗΡ 2050