ΓΙΑΤΙ ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ?

Ενα θλιβερὸ φαινόμενο ποὺ παρατηρεῖται στὶς μέρες μας εἶναι ὅτι τὶς Κυριακὲς ἐκκλησιάζονται πολὺ λίγοι νέοι ἄνθρωποι. 

Συνήθως βλέπει κανεὶς γέροντες, λιγότερους μεσήλικες, καὶ ἀκόμη λιγότερους νέους γονεῖς. Ὑπάρχουν βέβαια καὶ ἀρκετὲς νέες μητέρες ποὺ φέρνουν τὰ μωρά τους λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ τέλος τῆς θείας Λειτουργίας γιὰ νὰ τὰ κοινωνήσουν. 

Ποῦ ὅμως εἶναι οἱ ἔφηβοι; Ποῦ εἶναι τὰ νέα παιδιά; Συνήθως λίγα παιδιὰ Δημοτικοῦ ἐκκλησιάζονται καὶ ἐλάχιστα Γυμνασίου καὶ Λυκείου. Ποῦ εἶναι ὅλα τὰ ἄλλα; Ἄλλα κοιμοῦνται γιὰ νὰ ξεκουρασθοῦν... Κι ἄλλα τρέχουν σὲ ἐκδρομές, σὲ ἀθλητικὲς ἐκδηλώσεις ἢ ὅπου ἀλλοῦ. 

Πῶς θὰ μεγαλώσουν ὅμως αὐτὰ τὰ παιδιά; Μὲ τί ἐφόδια; Πῶς θὰ μάθουν νὰ ἀγαποῦν τὸν Θεό; Πότε θὰ γνωρίσουν τὴν πίστη τους καὶ τὴ Λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας; 

Δυστυχῶς οἱ περισσότεροι γονεῖς δὲν κατανοοῦν τὴν ἀναγκαιότητα τοῦ ἐκκλησιασμοῦ τῶν παιδιῶν τους ἢ καὶ τῶν ἴδιων ἀκόμη. 

Κάποιοι πάλι τὸ καταλαβαίνουν, ὅταν εἶναι πλέον ἀργά, ὅταν τὰ παιδιὰ γίνουν ἔφηβοι καὶ ἐξαγριωμένοι δημιουργοῦν καθημερινὲς συγκρούσεις στὸ σπίτι... Ποῦ θὰ πάει ὅμως αὐτὴ ἡ κατάσταση; 

Τί θὰ συμβεῖ μετὰ ἀπὸ λίγες δεκαετίες, ὅταν μεγαλώσουν οἱ γενεὲς τῶν ἀκατήχητων καὶ ἀλειτούργητων νέων; 

Ἀπὸ ποῦ θὰ δημιουργηθοῦν συνειδητὲς χριστιανι- κὲς οἰκογένειες; Ἀπὸ ποῦ θὰ βγοῦν οἱ αὐριανοὶ ἱερεῖς τῆς Ἐκκλησίας; Καὶ μὲ τί ἐμπειρίες; Παρόμοια κατάσταση ἀντιμετώπιζε καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στὴν ἐποχή του. Γι’ αὐτὸ καὶ μὲ πολὺ πόνο καὶ ἀνύστακτο πνευματικὸ ἐνδιαφέρον ἔλεγε: «Νὰ ἔρχεσθε ἐδῶ στὸ Ναὸ ὅλοι, ἔχοντας μαζί σας καὶ τὰ παιδιά σας. Γιατὶ ἂν εἶναι εὐχάριστο νὰ βλέπεις ἀπὸ τὴ ρίζα ἑνὸς δένδρου νὰ ξεφυτρώνει μία παραφυάδα, πολὺ περισσότερο εἶναι εὐχάριστο νὰ βλέπεις δίπλα στοὺς γονεῖς νὰ στέκονται τὰ παιδιά τους» (PG 48, 802). «Πόσοι γονεῖς εἶστε ἐδῶ χωρὶς τὰ παιδιά σας; 

Ἀφυπνισθεῖτε τουλάχιστον τώρα καὶ νὰ ἔρχεστε στὸ ναὸ μαζὶ μὲ ὅλη τὴν οἰκογένειά σας» (PG 51, 176). Καὶ σὲ ἄλλη διδαχή του ὁ ἱερὸς Πατὴρ τονίζει: «Δὲν πρέπει νὰ ἀμελοῦμε τὸν ἐκκλησιασμὸ τῶν παιδιῶν μας· ἀλλὰ ὅπως, ὅταν τὰ στέλνουμε στὸ σχολεῖο, τοὺς ζητοῦμε εὐθύνες γιὰ τὰ μαθήματα, ἔτσι καὶ ὅταν τὰ στέλνουμε στὴν ἐκκλησία, ἢ καλύτερα ὅταν τὰ ὁδηγοῦμε σ’ αὐτήν. Δὲν πρέπει νὰ ἀφήνουμε τὰ παιδιά μας σὲ ἄλλους νὰ τὰ πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία, ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νὰ τὰ κρατοῦμε ἀπὸ τὸ χέρι καὶ νὰ τὰ φέρνουμε ἐδῶ· καὶ νὰ ἀπαιτοῦμε ἀπ’ αὐτὰ νὰ ἀπομνημονεύουν ὅσα ἀκοῦνε ἐδῶ» (PG 51, 330). Ὅμως συχνὰ ἀκούει κανεὶς τοὺς γονεῖς νὰ λένε: –Τὰ παιδιά μου δὲν ἀντέχουν πολλὴ ὥρα μέσα στὸ ναό. Κουράζονται κι ἀρχίζουν νὰ κάνουν ἀταξίες, νὰ τρέχουν, νὰ κυνηγιοῦνται, νὰ φωνάζουν. Ἀναμφιβόλως τὰ παιδιὰ ἐκδηλώνονται συχνὰ μὲ τέτοιο τρόπο. Οἱ γονεῖς ὅμως πρέπει νὰ δώσουν σωστὴ λατρευτικὴ ἀγωγὴ στὰ παιδιά τους ἀπὸ τὶς πολὺ μικρὲς ἡλικίες. 

Στὴν ἀρχὴ θὰ ἔχουν τὰ παιδιά τους λιγότερη ὥρα μέσα στὸ Ναό. Σταδιακὰ θὰ τὰ κρατοῦν περισσότερο καὶ θὰ τὰ μαθαίνουν πῶς πρέπει νὰ μετέχουν στὴ θεία Λατρεία. 

Θὰ τοὺς ἐξηγοῦν τὰ τελούμενα ἀλλὰ καὶ τὰ ὅσα βλέπουν μέσα στὸ Ναό, τὶς εἰκόνες, τὰ καντήλια, τὸ θυμίαμα, τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. 

Βεβαίως ὑπάρχουν καὶ περιπτώσεις κατὰ τὶς ὁποῖες, ἐνῶ οἱ γονεῖς δίνουν μιὰ τέτοια ἀγωγὴ στὰ παιδιά τους, ὅμως αὐτὰ μετὰ ἀπὸ κάποια ἡλικία δὲν τοὺς ἀκολουθοῦν. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ γονεῖς αὐτοὶ μὲ παράπονο λένε: 

–Ὅταν τὰ παιδιά μας ἦταν μικρά, πηγαίναμε μαζὶ στὴν ἐκκλησία. Τώρα πιὰ δὲν μᾶς ἀκοῦν. Τί φταίει; 

Πολλὰ μπορεῖ νὰ φταῖνε. Οἱ παρέες τῶν παιδιῶν, ὁ τρόπος ζωῆς τους, ἡ μὴ συμμετοχή τους σὲ κάποιο Κατηχητικό, ἡ ἔλλειψη λατρευτικῆς ἀγωγῆς στὸ σχολεῖο, ἡ δυσκολία κατανοήσεως τῆς λατρευτικῆς γλώσσας... Εἶναι σωστὰ ὅλα αὐτά. Ὅμως οἱ γονεῖς ἂς προσπαθοῦν νὰ ἐμπνεύσουν τὸν ἐκκλησιασμὸ στὰ παιδιά τους. Ἐμπράκτως ὅμως. Διότι ἂν τὰ παιδιὰ βλέπουν τοὺς γονεῖς τους νὰ μὴν πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία ἢ νὰ πηγαίνουν τὴν τελευταία στιγμὴ καὶ μετὰ νὰ ἔχουν τὴν ἴδια κακὴ συμπεριφορά, παίρνουν τὰ χειρότερα μαθήματα. Τὸ ὑπογραμμίζει αὐτὸ ἔντονα ὁ Μέγας Βασίλειος: «Οἱ περισσότεροι γονεῖς ἀπουσιάζουν ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. Λίγοι εἶναι μαζί μου στὴν προσευχή. Ἀλλὰ κι αὐτοὶ εἶναι ζαλισμένοι, χασμουριοῦνται, στριφογυρίζουν καὶ ἀνυπομονοῦν πότε θὰ τελειώσουν οἱ ψαλμωδίες, πότε θὰ φύγουν ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, σὰν νὰ ἐπρόκειτο νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ κάποια φυλακή» (PG 31, 309). Εἶναι συνεπῶς ἀνάγκη ὅλοι μας νὰ προβληματισθοῦμε σοβαρὰ πάνω στὸ μεγάλο αὐτὸ θέμα τοῦ ἐκκλησιασμοῦ τῶν παιδιῶν μας ἢ τῶν ἐγγονῶν μας. Καὶ νὰ προσπαθοῦμε νὰ ἐμπνεύσουμε στὰ παιδιά μας τὸν ἐκκλησιασμὸ μὲ τὸ παράδειγμά μας, μὲ τὴ θεάρεστη ζωή μας.

Ο ΣΩΤΗΡ2051