Οἱ δυσκολίες τῆς σύγχρονης οἰκογενειακῆς ζωῆς εἶναι ἀναμφίβολα πολλές.
Λέγαμε ὅμως στὸ προηγούμενο ἄρθρο μας ὅτι δὲν πρέπει νὰ κάμψουν τὴ διάθεση τοῦ ζευγαριοῦ νὰ
προχωρήσει στὴν ἀπόκτηση παιδιῶν.
Ὁπωσδήποτε κάθε νέο παιδὶ ποὺ ἔρχεται στὸν κόσμο ζητεῖ ἀφοσίωση, ἀπαιτεῖ χρόνο, ἔχει ἔξοδα, θέλει φροντίδα πολλή.
Ἡ ζωὴ τῶν γονιῶν του φορτώνεται μὲ εὐθύνες περισσότερες, ὁ ἐλεύθερος χρόνος τους περιορίζεται, ἄνεση πιὰ δὲν ὑπάρχει.
Αὐτὰ ὅλα μπορεῖ νὰ γεμίζουν μὲ λύπη
τὶς ψυχές τους καὶ νὰ τοὺς ἀποθαρρύνουν.
Ἂς σκεφθοῦν ὅμως ψυχραιμότερα.
Ἂς σκεφθοῦν ὅτι κάθε φορὰ ποὺ γίνονται γονεῖς κρατοῦν στὰ χέρια τους
ἕνα καινούργιο παιδί, ἕνα νέο ἄνθρωπο, μιὰ ὕπαρξη θαυμαστή, ποὺ κρύβει
μέσα της τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔχει
ἀθάνατη ψυχή, ποὺ θὰ ζήσει πάνω στὴ
γῆ, θὰ παλέψει, θὰ ἀγωνιστεῖ, θὰ δημιουργήσει.
«Ἡ γυνὴ ὅταν τίκτῃ, λύπην ἔχει, ὅτι
ἦλθεν ἡ ὥρα αὐτῆς· ὅταν δὲ γεννήσῃ τὸ
παιδίον, οὐκέτι μνημονεύει τῆς θλίψεως
διὰ τὴν χαρὰν ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωπος
εἰς τὸν κόσμον», εἶπε ὁ Κύριος (Ἰω. ις΄
21). Κάθε γυναίκα ὅταν γεννᾶ, αἰσθά-
νεται πόνους καὶ ἔχει λύπη, διότι ἦλθε
ἡ ὥρα της νὰ γεννήσει. Ὅταν ὅμως γεννήσει τὸ παιδί της, δὲν θυμᾶται πλέον
τὴ θλίψη καὶ τοὺς πόνους τοῦ τοκετοῦ,
ἐξαιτίας τῆς χαρᾶς ποὺ ἔχει, διότι γεννήθηκε ἄνθρωπος στὸν κόσμο.
Πρόσκαιρη εἶναι ἡ λύπη τῆς γυναίκας ποὺ γεννᾶ. Λίγη ὥρα διαρκοῦν οἱ
ὠδίνες τοῦ τοκετοῦ. Ἡ χαρὰ ὅμως ποὺ
ἀκολουθεῖ εἶναι διαρκὴς καὶ μεγάλη,
«ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωπος εἰς τὸν κόσμον». Ἦλθε στὸν κόσμο αὐτὸ τὸ θαυμαστὸ δημιούργημα, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ
κόσμημα τοῦ κόσμου, τὸ στολίδι τῆς
δημιουργίας, τὸν βασιλιὰ τῆς κτίσεως.
Πόση χαρὰ ἔχουν οἱ γονεῖς ὅταν βλέπουν τὸ παιδί τους σιγά - σιγὰ νὰ μεγαλώνει, νὰ παίζει καὶ νὰ γελᾶ μαζί τους,
νὰ χαίρεται, νὰ ἀρχίζει κατόπιν νὰ τοὺς
μιλᾶ, νὰ τοὺς δίνει τὸ δικαίωμα νὰ ὀνειρεύονται γι’ αὐτὸ καὶ νὰ κάνουν σχέδια γιὰ τὴν πορεία του καὶ τὴν πρόοδό
του στὴ ζωή! Τί εἶναι μπροστὰ σ’ ὅλη
αὐτὴ τὴ χαρὰ ἡ ταλαιπωρία τῆς κυοφορίας καὶ οἱ πόνοι τοῦ τοκετοῦ ἢ οἱ κόποι
ποὺ καταβάλλουν στὴ συνέχεια γιὰ νὰ
τὸ μεγαλώσουν; «Ἐγεννήθη ἄνθρωπος
εἰς τὸν κόσμον»!
Ἀλλὰ οἱ πιστοὶ γονεῖς σκέπτονται ἀκόμη περισσότερα καὶ ἀνώτερα γιὰ τὰ
παιδιὰ ποὺ φέρνουν στὸν κόσμο. Σκέπτονται μὲ πίστη τὴν πορεία τους ὄχι
ἁπλῶς στὸν κόσμο αὐτό, ποὺ τὴν θέλουν πετυχημένη κάτω ἀπὸ τὸ βλέμμα
τοῦ Θεοῦ καὶ κατὰ τὸ θέλημά του. Σκέπτονται τὴν προοπτικὴ τῆς ζωῆς τους
στὴν αἰωνιότητα.
Κάθε φορὰ ποὺ ἀποκτοῦν ἕνα παιδί,
φέρνουν στὸν κόσμο ἕναν ἄνθρωπο
ποὺ εἶναι προορισμένος νὰ ζήσει στὴν
αἰωνιότητα, νὰ δοξαστεῖ ἐκεῖ ὡς ἄλλος
θεός, ὡς θεὸς κατὰ χάριν, καὶ νὰ ἀπο-
λαμβάνει αἰώνια τὴν ἄρρητη χαρὰ τοῦ
Παραδείσου καὶ τὴν ἀπερίγραπτη δόξα
του. Τοὺς ἀξιώνει ὁ Θεὸς νὰ δώσουν
ἀρχὴ σὲ μιὰ ζωὴ ποὺ δὲν θὰ ἔχει τέλος,
νὰ γεννήσουν ἕναν ἄνθρωπο ποὺ μὲ
τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ δικό του ἀγώνα μπορεῖ νὰ γίνει ἅγιος, ἀθάνατος καὶ
αἰώνιος, γιὰ νὰ κυριαρχεῖ καὶ βασιλεύει στὸν κόσμο αὐτὸ καὶ νὰ συμβασιλεύει μὲ τὸν Κύριο καὶ Θεὸ στὸν μέλλοντα
κόσμο τῆς αἰωνιότητος.
Γι’ αὐτὸ καὶ μὲ χαρὰ προγραμματίζουν τὸ Βάπτισμα ποὺ θὰ δεχθεῖ τὸ παιδί τους, γιὰ νὰ γίνει μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἀγωγὴ ποὺ πρέπει νὰ πάρει, γιὰ νὰ προοδεύει πνευματικά, τὴ ζωὴ ποὺ θὰ ζήσει, γιὰ νὰ βρεθεῖ κάποτε μαζί τους στὴν τρισμακάρια
ζωὴ τοῦ Παραδείσου, στὴν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Ἡ χριστιανικὴ οἰκογένεια ζεῖ μὲ τὴν
προσδοκία τῆς αἰώνιας εὐτυχίας της μέσα στὴ μεγάλη οἰκογένεια τοῦ πατέρα
Θεοῦ, ζεῖ μέσα σὲ ἀτμόσφαιρα πολλῆς
ἀγάπης, προσμένοντας τὴν ἀπόλαυση
τῆς αἰώνιας χαρᾶς στὴν τέλεια κοινωνία τῆς ἀγάπης στοὺς οὐρανούς.
Μπροστὰ σ’ αὐτὴ τὴν προοπτική,
μπροστὰ σ’ αὐτὸ τὸν ὕψιστο σκοπὸ ποὺ
ὑπηρετεῖ ἡ χριστιανικὴ οἰκογένεια καὶ
μὲ τὴν ἀπόκτηση τῶν παιδιῶν, ποιὸς
κόπος μπορεῖ νὰ σταθεῖ; Ποιὲς λύπες
καὶ θυσίες μποροῦν νὰ συγκριθοῦν μὲ
τὴ χαρὰ καὶ τὴ δόξα τῆς αἰωνιότητος;
«Ἐγεννήθη ἄνθρωπος εἰς τὸν κόσμον» τοῦ οὐρανοῦ! Κάθε φορὰ ποὺ
κάποιος ἄνθρωπος μεταβαίνει ἀπὸ τὸν
παρόντα κόσμο τῆς φθορᾶς, τοῦ πόνου
καὶ τῶν δακρύων στὸν κόσμο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε μιὰ γέννηση
σ’ ἐκεῖνο τὸν ἀπερίγραπτο κόσμο. Μιὰ
γέννηση στὴν ὁποία καταλήγει ἡ κυοφορία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ στὴ μήτρα
αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ποιός, ὅταν θὰ βρεθοῦμε στὴ χαρὰ τοῦ οὐρανοῦ, θὰ σκέπτεται τοὺς πόνους αὐτῆς τῆς κυοφορίας, τοὺς κόπους καὶ τοὺς ἀγῶνες αὐτῆς
τῆς ζωῆς; Πόση εὐγνωμοσύνη θὰ τρέφουμε τότε πρὸς τοὺς γονεῖς, ποὺ μὲ κόπους καὶ πόνους μᾶς κυοφόρησαν, μᾶς γέννησαν καὶ μᾶς μεγάλωσαν στὸν κόσμο αὐτό, γιὰ νὰ ἔχουμε τὴ δυνατότητα νὰ ἀπολαμβάνουμε τὸν ἀσύγκριτα
ὑπεροχότερο κόσμο τοῦ οὐρανοῦ! Καὶ
πόση ἡ δική τους χαρά, ὅταν φθάσουν
κοντὰ στὸν Θεὸ μὲ ὅσα παιδιὰ Ἐκεῖνος
τοὺς ἔδωσε στὴ γῆ!
Ὅταν ἀπολαμβάνεις τὸ μεγάλο δῶρο
τῆς ζωῆς, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ θέλεις νὰ τὸ ἀπολαύσουν καὶ ἄλλοι;
Ὅταν ἀπολαμβάνεις τὸ μέγιστο δῶρο
τῆς σωτηρίας, ὅταν σκεφθεῖς τὴ μακαριότητα τοῦ Παραδείσου, τὴν ὁποία
ἐλπίζεις νὰ ζήσεις στὴ μέλλουσα ζωή,
πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ θέλεις καὶ
ἄλλοι νὰ τὴν ἀπολαύσουν;
Ὅταν μάλιστα γνωρίζεις πὼς ἐξαρτᾶται καὶ ἀπὸ σένα τὸ νὰ ὑπάρξουν
αὐτοὶ οἱ ἄλλοι, πῶς δὲν εἶναι ἔλλειψη
ἀγάπης καὶ ἑπομένως ἁμαρτία μεγάλη
ἡ ἀποφυγή;
Στὸν Θεὸ δὲν πρέπει νὰ πᾶμε μόνοι
μας. Πρέπει νὰ πάρουμε μαζί μας καὶ
ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἡ ἀγάπη του θέλει
νὰ μᾶς ἐμπιστευθεῖ.
Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλα ποὺ πρέπει νὰ ποῦμε γιὰ τὸ μεγάλο αὐτὸ θέμα.O SVTHR2051
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου