«Νά ’μουν πουλί...»

Μὴν πετᾶς στὰ σύννεφα. Προσγειώσου. Ἡ ζωὴ θέλει ἀγώνα... Πολὺ σωστὴ ἡ συμβουλή. Ἡ ζωὴ θέλει ἀγώνα, καὶ χωρὶς ἀγώνα τίποτε καίριο καὶ ἀληθινὸ δὲν μπορεῖ νὰ  κατορθωθεῖ. 

Ὁ καιρὸς τῆς ζωῆς μας

εἶναι καιρὸς ἀγώνων καὶ παλαισμά-

των, κόπου καὶ ἱδρώτα, προκειμένου

νὰ πετύχουμε κάτι ὑψηλὸ καὶ μεγάλο

καὶ γιὰ τὴν ἐδῶ βιοτή μας καὶ πολὺ πε-

ρισσότερο γιὰ τὸ αἰώνιο μέλλον μας.

Ἔλα ὅμως ποὺ κάποτε σ’ αὐτὸν τὸν

ἀδιάκοπο ἀγώνα, τὸν συνεχὴ κόπο

καὶ μόχθο, ἡ ψυχὴ νιώθει νὰ κουράζε-

ται, νὰ κάμπτεται, νὰ γονατίζει, οἱ δυ-

νάμεις της νὰ λιγοστεύουν ἐπικίνδυ-

να, οἱ πνευματικές της ἀντιστάσεις νὰ

πέφτουν κατακόρυφα, μέχρι σημείου

νὰ κινδυνεύει νὰ καταποντισθεῖ στὴν

ἄβυσσο τῆς ἀθυμίας καὶ μελαγχολί-

ας! Πόσοι, ἀλήθεια, καημοὶ καὶ βάσα-

να καὶ πίκρες γιὰ τὸν ἄνθρωπο, μάλι-

στα τὸν σημερινό, ποὺ πρέπει νὰ κι-

νεῖται καθημερινὰ μέσα σὲ μιὰ ἀπάν-

θρωπη πολιτεία, μὲ ρυθμοὺς ἐξοντωτι-

κούς, χωρὶς νὰ μπορεῖ οὔτε στιγμὴ νὰ

σταθεῖ, νὰ πάρει μιὰ ἀνάσα, νὰ πεῖ μιὰ

καλημέρα στὸ διπλανό του, ν’ ἀνοίξει

ἕνα χαμόγελο στὰ χείλη του, νὰ νιώσει

μιὰν ἀνθρώπινη στιγμή!... Πόση ὀδύνη

καὶ θλίψη γιὰ τὸν σημερινὸ ἄνθρωπο,

ποὺ οἱ ρυθμοὶ τῆς ζωῆς τοῦ ἐπιβάλ-

λουν ὅλη τὴν ἡμέρα νὰ βρίσκεται σὲ

ἄγχος, ἀγωνία, ἀσταμάτητο κυνηγητὸ

τοῦ χρόνου, προκειμένου νὰ προλά-

βει τὶς ὑποχρεώσεις του, ποὺ ὅλο καὶ

αὐξάνουν! Πόση ὀδύνη καὶ θλίψη γιὰ

τὸν σημερινὸ ἄνθρωπο, ποὺ εἶναι ὑπο-

χρεωμένος νὰ ζεῖ μέσα σὲ μιὰ κοινω-

νία ὅπου τὸ ψεῦδος ἐπικρατεῖ, ἡ δια-

φθορά, ἡ δολοπλοκία καὶ ἡ ἀδικία σὰν

καρκίνωμα συνεχῶς ἐξαπλώνονται

καὶ πλήττουν σὲ βάθος ὅλους τοὺς θε-

σμούς! Πόση ὀδύνη καὶ θλίψη καὶ τα-

λαιπωρία, καθὼς συχνὰ οὔτε καὶ μέσα

στὸ σπίτι μπορεῖ νὰ βρεῖ τὴν ἀνάπαυ-

ση, τὴ ζεστασιά, τὴν πολυπόθητη γα-

λήνη τῆς ψυχῆς!... 

–Ἴσως τότε ὁ ἄνθρωπος, βεβαρημένος

ἀπ’ ὅλα τοῦτα, κι ἀκόμη ἀπὸ τὰ δικά

του κρίματα καὶ ἐνοχές... ἴσως ἐπιθυμή-

σει. Κάποια στιγμὴ θὰ δεῖ ἕνα πουλὶ νὰ

πετᾶ ψηλὰ στὸν οὐρανό, ἥσυχο, ἐλεύ-

θερο, δυνατό, μὲ ἀνοιχτὰ τὰ φτερά· νὰ

πετᾶ μακριά, βαθιὰ στὸν ὁρίζοντα, μέ-

χρι νὰ τὸ καταπιεῖ τὸ ἀπέραντο γλαυ-

κό. Καὶ τότε θὰ στενάξει καὶ θὰ ἐπιθυ-

μήσει καὶ θὰ πεῖ: «Νά ’μουν πουλί· νὰ

πέταγα πέρα μακριά!...».

Πῶς μπορεῖς νὰ ἀποδοκιμάσεις μιὰ

τόσο βαθιὰ ἐπιθυμία τῆς ἀνθρώπινης

ψυχῆς!

«Ἡ καρδία μου ἐταράχθη ἐν ἐμοί»,

ἐξομολογεῖται καὶ ἡ μεγάλη ἐκείνη ψυ-

χή, ὁ ἄνθρωπος τῆς καρδίας τοῦ Θεοῦ,

ὁ Δαβίδ. «Φόβος καὶ τρόμος ἦλθεν ἐπ’

ἐμέ, καὶ ἐκάλυψέ με σκότος», τὸ σκό-

τος τῆς ἀθυμίας καὶ ἀπελπισίας, «καὶ

εἶπα· τίς δώσει μοι πτέρυγας ὡσεὶ πε-

ριστερᾶς καὶ πετασθήσομαι καὶ κατα-

παύσω;» (Ψαλ. νδ΄ [54] 5-7). Ποιὸς θὰ

μοῦ δώσει φτερὰ σὰν ἐκεῖνα τῆς περι-

στερᾶς, γιὰ νὰ πετάξω μακριὰ ἀπ’ τὸν

ἀκάθαρτο αὐτὸ καὶ μοχθηρὸ κόσμο καὶ

νὰ βρῶ τόπο ἡσυχίας καὶ ἀναπαύσεως

ἀπὸ τοὺς φόβους, ἀπὸ τὴν ταραχὴ καὶ

τοὺς κινδύνους;

Ποιὸς θὰ μοῦ δώσει φτερά; Ἄχ, καὶ

νά ’μουν πουλί, νὰ πέταγα!...

Ὁ πανάγαθος Κύριος, Αὐτὸς ποὺ ἔ-

πλασε τὸν ἄνθρωπο σύμφωνα μὲ τὴ

δική του εἰκόνα, ὑψηλό, ἐλεύθερο, δυ-

νατό, γνωρίζει τὴ μύχια αὐτὴ ἐπιθυμία

τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Τὴ γνωρίζει,

γιατὶ Αὐτὸς τὴν ἐνέβαλε. Τὴν ἐπιθυμία

γιὰ εὖρος, πλάτυνση, ὕψωση, οὐσια-

στικὰ ἀναζήτηση τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ.

Γνωρίζει καὶ πόσο ἀφύσικο καὶ πληκτι-

κό, στενόχωρο εἶναι γιὰ τὴν ψυχὴ νὰ

μένει ἐγκλωβισμένη καὶ περιορισμένη,

τελματωμένη στὰ μάταια, γήινα πρά-

γματα, τὰ καθημερινά. Γι’ αὐτὸ καὶ τῆς

ὑπόσχεται ὅτι θὰ ἱκανοποιήσει αὐτή

της τὴν ἐπιθυμία, ὅτι θὰ τῆς δώσει

φτερὰ νὰ πετάξει, μὲ μιὰ μόνη προϋ-

πόθεση...

«Οἱ δὲ ὑπομένοντες τὸν Θεόν... πτε-

ροφυήσουσιν ὡς ἀετοί» (Ἡσ. μ΄ [40]

31). Ὅσοι ἀναμένουν μὲ ἐγκαρτέρηση

καὶ ὑπομονὴ τὸν Θεό, λέει ὁ θεόπνευ-

στος Προφήτης, αὐτοὶ θὰ βγάλουν

φτερὰ σὰν ἀετοί. Ὄχι ἁπλῶς σὰν πε-

ριστέρια θὰ πετάξουν, ἀλλὰ σὰν ἀε-

τοί, «τοῖς πτεροῖς τοῦ Πνεύματος κου-

φιζόμενοι» (Ἱερὸς Χρυσόστομος, PG

49, 370). Μὲ τὰ φτερὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύ-

ματος θὰ σηκωθοῦν ψηλὰ ἀπὸ τὶς γή-

ινες μικρότητες καὶ ματαιότητες καὶ θὰ

πετάξουν στὰ ὕψη τὰ θεϊκά· ἐκεῖ ποὺ

ἡ ἀτμόσφαιρα εἶναι διαυγής, καθαρή.

Δὲν θὰ ἀποξενωθοῦν ἀπὸ τὰ προβλή-

ματά τους, δὲν θὰ ἀναζητήσουν τὴ φυ-

γὴ ἀλλὰ τὴν ὕψωση. Μὲ ἄλλο μάτι θὰ

τὰ δοῦν, μὲ ἄλλη διάθεση θὰ τὰ ἀντι-

μετωπίσουν, μὲ τὴν ψυχή τους διευρυ-

μένη καὶ φωτισμένη ἀπὸ τὴν καθάρια

πνοὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μὲ τὴν

προοπτικὴ τῆς αἰωνιότητος.

Ἡ μόνη προϋπόθεση εἶναι νὰ «ὑπο-

μένουν» τὸν Θεό. Δηλαδὴ νὰ Τὸν ἀνα-

μένουν μὲ ἀποκλειστικὴ ἐμπιστοσύνη

στὴ στοργική του πρόνοια. Μὲ παρά-

δοση τελεία τοῦ ἑαυτοῦ τους καὶ τῶν

προβλημάτων τους στὴν κραταιὰ χεί-

ρα τοῦ Θεοῦ. Ἐπιρρίπτοντας κάθε τους

μέριμνα σ’ Ἐκεῖνον. Κινούμενοι ὄχι μὲ

κέντρο τὸν ἑαυτό τους, ἀμυντικὰ καὶ

ἐπιθετικὰ πρὸς τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ μὲ

κέντρο τὸν ἅγιο Θεὸ καὶ τὸ ἅγιο θέλημά

του, μὲ ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς πρὸς τοὺς

συνανθρώπους τους.

Τότε θὰ νιώσουν αὐτὴν τὴν παράδο-

ξη πτεροφυΐα. Τότε θ’ ἀνοίξουν τὰ φτε-

ρά τους, γιὰ νὰ πετᾶνε ψηλά!...ΟΣΩΤΗΡ2052