Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙ

Ενα ἀπὸ τὰ γνωρίσματα τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης εἶναι ἡ μακροθυμία. 

«Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ», σαλπίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸν ὕμνο τῆς ἀγάπης (Α΄ Κορ. ιγ΄ 4). Μακροθυμῶ σημαίνει καθυστερῶ νὰ ἐκδηλώσω τὸ θυμό μου, ἀναβάλλω νὰ ἐπιβάλω τὴν τιμωρία, δίνω στοὺς ἄλλους περιθώρια χρόνου νὰ διορθωθοῦν. 

Ἐπίσης μακροθυμῶ σημαίνει ἔχω πλατιὰ καρδιὰ ποὺ ὅλα τὰ χωράει, ἀνέχομαι τὶς ἀδυναμίες τῶν ἄλλων, δὲν τοὺς κρατῶ κακία γιὰ τὸ κακὸ ποὺ μοῦ ἔκαναν, τοὺς συγχωρῶ. 

Τέλος μακροθυμῶ σημαίνει ὑπομένω τυχὸν ἀδικίες ποὺ γίνονται σὲ βάρος μου, ἔχω καρτερικότητα στὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς. 

 Κατὰ συνέπεια μακρόθυμος εἶναι αὐτὸς ποὺ δὲν ἐκνευρίζεται μὲ τὸ παραμικρό, δὲν ἐξάπτεται στὸ λεπτό, δὲν σπεύδει νὰ ἐπιβάλει κυρώσεις. 

Αὐτὸς ποὺ φέρεται μὲ μεγαλοψυχία, μὲ ἀρχοντιά, μὲ ἀνωτερότητα. 

Ὁ ἀνεκτικός, ὁ ὑπομονετικός, ὁ καρτερικός! 

 Στὴ ζωὴ παρουσιάζονται πολλὰ ἀπροσδόκητα γεγονότα. Ἀλλὰ δὲν τὰ ἀντιμετωπίζουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. 

Μὲ διαφορετικὸ τρόπο τὰ ἀντιμετωπίζουν οἱ ὀξύθυμοι καὶ μὲ διαφορετικὸ τρόπο οἱ μακρόθυμοι. 

Οἱ ὀξύθυμοι μὲ τὴν παραμικρὴ δυσκολία ποὺ θὰ παρουσιαστεῖ στὸ δρόμο τους ἀγανακτοῦν καὶ θυμώνουν. 

Οἱ μακρόθυμοι συγκρατοῦν τὸ θυμό τους, γιὰ νὰ περάσει ἡ μπόρα καὶ νὰ ξεθυμάνει τὸ κακό. 

Οἱ ὀξύθυμοι μοιάζουν μὲ καράβι ποὺ ταξιδεύει στὸ ἀνοιχτὸ πέλαγος καὶ θαλασσοδέρνεται ἀπὸ τὰ κύματα τοῦ θυμοῦ καὶ τῆς ὀργῆς. 

 Οἱ μακρόθυμοι μοιάζουν μὲ καράβι ποὺ εἶναι ἀγκυροβολημένο σὲ ὑπήνεμο λιμάνι. Ἐκεῖ ὅλα εἶναι γαλήνια. Ἐπικρατεῖ ἠρεμία. Κι αὐτὸς «ἀπολαμβάνει εἰρήνην καὶ πλῆθος εἰρήνης». Γράφει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ὅτι, ὅπως ἕνας σπινθήρας, ὅταν πέφτει στὴ θάλασσα, σβήνει, ἐνῶ τὴ θάλασσα καθόλου δὲν τὴ βλάπτει, ἔτσι καὶ τὰ ἀπροσδόκητα τῆς ζωῆς, ὅταν πέφτουν στὴ μακρόθυμη ψυχή, ξεθυμαίνουν καὶ λησμονοῦνται, ἐνῶ τὴ μακρόθυμη ψυχὴ καθόλου δὲν τὴν ταράσσουν. 

Ἂν ζημιώσεις τὸν μακρόθυμο, προσθέτει, δὲν σάλευσες τὴν πέτρα. Ἂν τὸν περιφρονήσεις, δὲν ἔσεισες τὸν πύργο. Ἂν τοῦ ἐπιφέρεις κτυπήματα, δὲν πλήγωσες τὸ διαμάντι. Γι’ αὐτὸ ὀνομάζεται μακρόθυμος, ἐπειδὴ ἔχει μακρὰ καὶ μεγάλη ψυχή. Καθόσον τὸ μακρὸ λέγεται καὶ μεγάλο. «Καὶ γὰρ μακρόθυμος διὰ τοῦτο λέγεται, ἐπειδὴ μακράν τινα καὶ μεγάλην ἔχει ψυχήν· τὸ γὰρ μακρὸν καὶ μέγα λέγεται» (ΕΠΕ 18α, 378). 

 Ὅλες αὐτὲς οἱ νίκες τῆς μακροθυμίας ἐπιτυγχάνονται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀγαποῦν ἀληθινά. Διότι ἡ ἀγάπη πλατύνει τὴν καρδιά (Β΄ Κορ. ς΄ 11). Κι ὅταν πλατύνεται ἡ καρδιά, ὅλα μπορεῖ νὰ τὰ χωρέσει, καὶ τὰ εὐχάριστα καὶ τὰ δυσάρεστα, καὶ τὰ χαροποιὰ καὶ τὰ λυπηρὰ τῆς ζωῆς. 

Ἡ ἀγάπη δὲν ἀμνηστεύει τὰ λάθη τῶν ἄλλων, οὔτε ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸν πνευματικὸ καταρτισμό τους. 

Ἐφαρμόζει μεθόδους ἀγωγῆς ποὺ ἐπάνω στὰ πράγματα ἀποδεικνύονται ἀποτελεσματικότατες. Μιλάει τότε ποὺ πρέπει καὶ λέει αὐτὰ ποὺ χρειάζονται. 

Δίνει περιθώρια χρόνου στοὺς ἄλλους, γιὰ νὰ ἠρεμήσουν καὶ νὰ δεχθοῦν σὲ εὐθετότερο χρόνο τὴ συμβουλὴ ἢ τὴν τιμωρία. 

Ὑποδεικνύει τὰ λάθη τους χωρὶς νὰ τοὺς πληγώνει καὶ νὰ τοὺς ταπεινώνει. 

Τὴν ἁμαρτία τὴν ἀποστρέφεται, ἀλλὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς τοὺς συμπονεῖ καὶ τοὺς ἀγαπᾶ εἰλικρινά. 

Θέλει τὸ καλὸ καὶ τὴ σωτηρία τους. 

Βοηθεῖ στὴ διόρθωσή τους. Ἐπίσης ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη προλαβαίνει τὶς ἀναστατώσεις, σβήνει τὶς φωτιὲς τοῦ μίσους καὶ εἰρηνεύει τὸ περιβάλλον της.  

Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀγαποῦν ἀληθινὰ προσεύχονται θερμὰ γι’ αὐτοὺς ποὺ τοὺς λύπησαν. 

Κι ὅταν τοὺς συναντήσουν στὸ δρόμο, δὲν τοὺς κρατοῦν σὲ ἀπόσταση, ἀλλὰ τοὺς χαιρετοῦν καλόκαρδα κι ἁπλώνουν τὸ χέρι τῆς συμφιλιώσεως. 

 Φέρονται μὲ ἀνωτερότητα στοὺς ἄλλους, ἀκόμη κι ὅταν κακολογοῦνται κι ὅταν διαβάλλονται. Ἀντιμετωπίζουν καὶ τοὺς πιὸ δύσκολους τύπους ἀνθρώπων μὲ μεγαλοψυχία. 

Κατορθώνουν νὰ παραμένουν καὶ στὶς πιὸ ἀντίξοες συνθῆκες ψύχραιμοι καὶ ἀτάραχοι. Χειρίζονται καὶ τὶς πιὸ δύσκολες ὑποθέσεις μὲ φρονιμάδα καὶ σύνεση. «Μακρόθυμος ἀνὴρ πολὺς ἐν φρονήσει» (Παρ. ιδ΄ 29). 

 Ὅλα αὐτὰ τὰ ἐπιτυγχάνουν ὄχι μόνο μὲ τὶς δικές τους δυνάμεις ἀλλὰ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Μιμοῦνται τὸ αἰώνιο πρότυπό τους, τὸν Κύριο καὶ Θεό τους, ὁ Ὁποῖος εἶναι «μακρόθυμος καὶ πολυέλεος» (Ψαλ. ρβ΄ 8).

 Ἡ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ δὲν «ἐπάγει ὀργὴν καθ’ ἑκάστην ἡμέραν» (Ψαλ. ζ΄ 12). 

Μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε τί θὰ γινόταν, ἂν μετὰ ἀπὸ κάθε παρεκτροπὴ τῶν ἀνθρώπων ἔπεφτε σὰν κεραυνὸς ἡ τιμωρία; 

Δὲν θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ σταθεῖ. Ἀλλὰ «μακροθυμεῖ εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, μὴ βουλόμενός τινας ἀπολέσθαι, ἀλλὰ πάντας εἰς μετάνοιαν χωρῆσαι» (Β΄ Πέτρ. γ΄ 9). 

Ἀναβάλλει τὴν τιμωρία, γιὰ νὰ μᾶς δώσει πίστωση χρόνου νὰ μετανοήσουμε. Γιατί τὸ κάνει αὐτό; Διότι μᾶς ἀγαπάει. Ἐμεῖς συνεχῶς Τὸν παροργίζουμε ἁμαρτάνοντας κι ὁ ἅγιος Θεὸς «μακροθυμεῖ εἰς ἡμᾶς» περιμένοντας τὴν ἐπιστροφή μας. Ἐφόσον ὁ ἅγιος Θεὸς μακροθυμεῖ στὰ δικά μας ἁμαρτήματα, νὰ μακροθυμοῦμε κι ἐμεῖς στὶς παρεκτροπὲς τῶν ἄλλων. 

Ἐφόσον ὁ ἅγιος Θεὸς περιμένει τὴ μετάνοιά μας, νὰ δίνουμε κι ἐμεῖς περιθώριο χρόνου στοὺς ἄλλους νὰ διορθώσουν τὰ λάθη τους. 

Πόσο ὡραῖο πράγμα εἶναι νὰ μὴ θυμώνουμε, νὰ μὴν ἀγανακτοῦμε, νὰ μὴν ἐκδικούμαστε, ἀλλὰ νὰ «μακροθυμοῦμε πρὸς πάντας» (Α΄ Θεσ. ε΄ 14)! Ἡ μακροθυμία εἶναι θυσία εὐπρόσδεκτη στὸν Θεό. Ἂς τὴν προσφέρουμε «εἰς ὀσμὴν εὐωδίας» (Ἐφ. ε΄ 2).ΟΣΩΤΗΡ2056