ΤΙΣ ΚΑΛΥΠΤΕΙ,ΤΙΣ ΣΥΓΧΩΡΕΙ,ΤΙΣ ΛΗΣΜΟΝΕΙ!

« Ο Θεὸς ἀγάπη ἐστί» (Α΄ Ἰω. δ΄ 8), μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἐκλεκτὸς μαθητής του καὶ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. 

Καὶ τὴν ἀγάπη του αὐτὴ ὁ Κύριος τὴν ἐκδηλώνει πλουσιοπάροχα σ’ ὅλο τὸν κόσμο. 

Ἀγαπᾶ καὶ συντηρεῖ τὴν ἄλογη κτίση, τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ. 

Μὲ κορυφαία ὅμως καὶ μοναδικὴ ἀγάπη ἀγαπᾶ καὶ περιβάλλει τὸ ἐκλεκτό του πλάσμα, τὸν ἄνθρωπο, ποὺ τὸν προόρισε μάλιστα νὰ ζήσει πανευτυχὴς αἰώνια κοντά του στὴ Βασιλεία του. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀγκαλιάζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ὄχι μόνο τοὺς πιστοὺς καὶ ὁσίους καὶ ἁγίους κάθε ἐποχῆς, ποὺ ἀγωνίζονται νὰ τηροῦν μὲ ἀκρίβεια τὸ θέλημά του στὴ ζωή τους, ἀλλὰ καὶ κάθε ἄνθρωπο ποὺ φεύγει ἀπὸ κοντά του καὶ βυθίζεται στὸ βοῦρκο τῶν ἡδονῶν ἢ καταβαραθρώνεται στοὺς γκρεμοὺς τῆς ἀπιστίας καὶ ἀμφιβολίας. 

Τὴν ὥρα λοιπὸν αὐτὴ τὴ δύσκολη ποὺ ὁ ἄνθρωπος τραυματίζεται ἑκούσια ἢ ἀκούσια ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του, ἄλλοτε μὲ ρυπαροὺς ἢ ἐγωιστικοὺς λογισμούς, ἄλλοτε μὲ λόγια βλάσφημα, κατακριτικὰ ἢ εἰρωνικὰ καὶ ἄλλοτε μὲ πράξεις θυμοῦ καὶ μίσους καὶ μὲ τόσες ἄλλες ποὺ εὐτελίζουν τὴν οὐράνια καταγωγή του... τὴν ὥρα αὐτὴ τὴ δύσκολη ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀρνηθεῖ ἢ προδώσει τὸν Χριστό, ὁ στοργικὸς Πατέρας, ὁ Κύριος καὶ Θεός, δὲν παύει νὰ τὸν ἀγαπᾶ καὶ νὰ ἀποδεικνύει τὴν ἀγάπη του στὴν πράξη. Πῶς; Μὲ τὸ νὰ καλύπτει, νὰ συγχωρεῖ καὶ νὰ λησμονεῖ τὶς ἁμαρτίες του. 

Πρωτίστως καλύπτει τὶς ἁμαρτίες. 

Ὁ πανάγιος Θεὸς βδελύσσεται καὶ μισεῖ τὴν ἁμαρτία. Οὐδέποτε ὅμως διαπομπεύει τοὺς ἁμαρτωλούς. 

Ὁ διάβολος ἐκείνους ποὺ ἔχει συλλάβει στὰ δίχτυα του τοὺς ντροπιάζει καὶ τοὺς ἐξευτελίζει, ἀποκαλύπτοντας τὰ σκοτεινά τους σκανδαλώδη ἔργα μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους. 

Ὁ Θεὸς ὅμως ὄχι! Ποτὲ δὲν ἀποκαλύπτει τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἀνθρώπων στοὺς ἄλλους συνανθρώπους τους. 

Ὡς καρδιογνώστης ὅλα τὰ γνωρίζει, κρυφοὺς διαλογισμούς, ἐμπαθεῖς διαθέσεις ψυχῆς, ἐγωιστικὲς ἐσωτερικὲς ἀντιδράσεις, ἀλλὰ καὶ τοὺς λόγους καὶ τὶς πράξεις τῆς ἁμαρτίας. 

Ὅλα εἶναι «γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα» στὸν παντεπόπτη Κύριο. Ὅλα ὅμως αὐτὰ τὰ πονηρὰ καὶ ἁμαρτωλὰ ἔργα δὲν τὰ δημοσιεύει. Στέκεται μὲ καλοσύνη καὶ συμπάθεια πρὸς κάθε ἁμαρτωλό. 

Ἐπιπλέον ὁ Θεὸς συγχωρεῖ τὶς ἁμαρτίες. 

Ἡ μακροθυμία ποὺ δείχνει ὁ Κύριος στὶς ἁμαρτίες καὶ ἀδυναμίες τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴ συγκινεῖ τὶς δεκτικὲς ψυχές. 

Ὁ ἄνθρωπος σπεύδει στὸ φιλάνθρωπο Μυστήριο , τῆς ἱερᾶς Μετανοίας καὶ Ἐξομολογήσεως, γιὰ νὰ ζητήσει ἔλεος καὶ συγγνώμη.

«Εἶπα· ἐξαγορεύσω κατ’ ἐμοῦ τὴν ἀνομίαν μου τῷ Κυρίῳ· καὶ σὺ ἀφῆκας τὴν  ἀσέβειαν τῆς καρδίας μου» (Ψαλ. λα΄[31] 5). Τὸ εἶπα, λέει ὁ Ψαλμωδός.  Τὸ  εἶπα καὶ θὰ τὸ κάνω πράξη: Θὰ πῶ σὲ  Σένα τὸν Κύριό μου τὴν ἁμαρτία μου.

Καὶ σύ, Κύριε, θὰ ἀφήσεις καὶ θὰ συγχωρήσεις τὴν ἀσέβεια τῆς καρδίας μου.

Μιὰ συντετριμμένη ἐξαγόρευση τῶν ἁμαρτιῶν μας μπροστὰ στὸν Πνευματικό

μας, χωρὶς δικαιολογίες καὶ ἐλαφρυντικὰ

καὶ μὲ σταθερὴ τὴν ἀπόφαση ἀλλαγῆς καὶ

μετανοίας, εἶναι ἱκανὴ γιὰ τὴν ἄφεση καὶ

συγχώρηση ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν μας.

Γεμάτος ἀγάπη ὁ Κύριος ὅλα τὰ συγχωρεῖ. Δὲν ὑποδέχεται τὸν ἁμαρτωλὸ μὲ  ὀργή, ἀλλὰ μὲ στοργὴ μοναδική, ὅπως τὴ  φανέρωσε στὴν παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου: «Δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον  αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν» (Λουκ. ιε΄20). 

Ἔτρεξε ὁ πανάγιος Πατέρας στὸ ρακένδυτο καὶ ταλαιπωρημένο ἄσωτο παιδί του καὶ τὸ ἀγκάλιασε καὶ τὸ φίλησε χαρίζοντάς του ξανὰ τὴ θέση τοῦ ἀγαπημένου παιδιοῦ του! 

Τὸ θαῦμα αὐτὸ ἐπαναλαμβάνεται ἀδιάκοπα καὶ γιὰ τὸν καθένα  μας μέσα στὴν ἁγία μας Ἐκκλησία.

Καὶ βέβαια ὁ Θεὸς λησμονεῖ τὶς ἁμαρτίες τοῦ μετανοημένου ἁμαρτωλοῦ.

Μαρτυρεῖται αὐτό στὴν Ἁγία Γραφὴ μὲ

τὸ στόμα τοῦ θεοπνεύστου προφήτου Ἱερεμίου: «Ἵλεως ἔσομαι ταῖς ἀδικίαις αὐτῶν καὶ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν οὐ μὴ μνησθῶ ἔτι» (Ἱερ. λη΄ [38] 34)· θὰ εἶμαι γεμάτος ἔλεος καὶ εὐσπλαχνία στὶς ἀδικίες τῶν  ἀνθρώπων καὶ δὲν πρόκειται νὰ ἐνθυμηθῶ ποτὲ πλέον τὶς ἁμαρτίες τους.

Πόσο μᾶς παρηγορεῖ αὐτὴ ἡ ἀλήθεια!

Ὁ πανάγιος Θεὸς ὅλο τὸ σκοτεινὸ παρελθὸν τοῦ ἁμαρτωλοῦ τὸ ἐξαφανίζει. 

Διαγράφει ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς τοῦ κάθε

ἀνθρώπου ὅλες τὶς μαῦρες σελίδες. Καὶ  ἀπὸ τὴ δική του μνήμη τὶς ἐξαλείφει. Ὅλα  τὰ ἐξαφανίζει. Εἶναι σὰν νὰ μὴν ἔγιναν  ποτέ. Τί ἀπομένει πλέον σὲ μᾶς;

Δοξολογία εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν ἐλεήμονα Θεό μας.  

Καὶ δυνατὴ ἀπόφαση  νὰ παραμένουμε ἀδούλωτοι ἀπὸ ἁμαρτίες καὶ ἀδυναμίες. Καὶ ἂν στὴ σκέψη μας  ἔρχονται οἱ πικρὲς ἀναμνήσεις τῶν ἐξομολογημένων καὶ συγχωρημένων ἁμαρτιῶν μας, ἂς μὴν ἔρχονται ὡς καταστάσεις ἀπογοητεύσεως ἢ ἀναμολυσμοῦ  ἀλλὰ ὡς ἀφορμὲς ἰσχυρότερης δοξολογίας πρὸς Ἐκεῖνον.

Σὲ εὐχαριστοῦμε, Κύριε, γιὰ τὴ λυτρωτικὴ ἐμπειρία ποὺ ἀπολαμβάνουμε στὴν  Ἐκκλησία σου μέσα ἀπὸ τὴν ἄπειρη ἀγάπη σου. Ο ΣΩΤΗΡ2054