ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΛΑΜΠΡΙΔΗΣ 22 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974

Για να µην βιώσουµε και άλλες εθνικές συµφορές, πρέπει οµονοήσωµεν και να θέσουµε την Ελλάδα υπεράνω της πρόσκαιρης παρουσίας µας επί της γης. 

      Οµιλία Αντιστράτηγου ε.α. Ιωάννου Κρασσά
 Επ’ ευκαιρία της µεταφοράς των οστών του Αντιστράτηγου Γεώργιου Παπαλαµπρίδη από την Κύπρο στην Ελλάδα,την 7η Δεκεµβρίου 2019.
 Πανοσιολογιότατε 

 Κύριε Δήµαρχε  

Κύριε Διοικητά της 1ης Στρατιάς 

 Εκπρόσωποι των ΕΔ 

 Κυρίες και Κύριοι 

 Θέλω να ευχαριστήσω τον Ιωάννη Παπαλαµπρίδη ο οποίος µου επιφύλαξε την ιδιαίτερη τιµή, να µιλήσω εκ µέρους της οικογένειάς του, για την θυσία του ήρωος αδελφού του Γεωργίου. 

    Ο Γεώργιος Παπαλαµπρίδης του Στεφάνου και της Πηνελόπης, γεννήθηκε στην Πυρσόγιαννη Ιωάννινων το 1946. 

Οι γονείς του και οι δάσκαλοι του, τού έµαθαν να πιστεύει εις τον Θεόν, να αγαπά την πατρίδα και να σέβεται τις παραδόσεις της φυλής µας. 

Το 1965 περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Ζωσιµαία Σχολή των Ιωαννίνων και στην συνέχεια εισήλθε στην Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων . Στο φυτώριο των Αξιωµατικών του στρατού µας, σµίλεψε την ψυχή του µε όλα εκείνα τα ιδανικά που πηγάζουν από την πίστη σε διαχρονικές αξίες, πιστεύω και αρχές . 

Εκεί ενσταλάχτηκε µέσα του το αίσθηµα της προσηλώσεως στην εκτέλεση του καθήκοντος και του σεβασµού στις στρατιωτικές αρετές. 

Το 1969, ορκίσθηκε Ανθυπολοχαγός του Πεζικού, λεβέντης, γεµάτος περηφάνια, αλλά και σεµνότητα µαζί. Τον Σεπτέµβριο του 1973, τοποθετήθηκε σε µονάδα της Εθνικής Φρουράς , στην Κύπρο . 

Την 20η Ιουλίου 1974, κατά την Τουρκική εισβολή, ως διοικητής του 2ου Λόχου του 399 ΤΠ, είχε αποστολή την υπεράσπιση του υψώµατος Αλωνάγρας, στον Πενταδάκτυλο . 

Η Αλωνάγρα είναι ζωτικής σηµασίας έδαφος, διότι ελέγχει την διάβαση της Αγύρτας η οποία ενώνει την Λευκωσία µε την Κυρήνεια. 

 Ο Υπολοχαγός Πεζικού Γεώργιος Παπαλαµπρίδης επικεφαλής ολίγων ανδρείων , πολέµησαν λυσσαλέα επί τριήµερο , τον Οθωµανό βάρβαρο εισβολέα, κάτω από τον καυτό ήλιο του Ιουλίου, στις κακοτράχαλες πλαγιές της Πενταδάκτυλου . Όλοι τους ήσαν εξουθενωµένοι σωµατικά, αλλά η ψυχή τους τούς έσπρωχνε εµπρός. Οι καρδιές τους ήταν καµωµένες από το ευγενές µέταλλο των ξεχωριστών εκείνων ανδρών, που διατηρούν εδώ και αιώνες, ζωντανή την ελληνική φυλή. 

 Την 22α Ιουλίου 1974, ο Υπολοχαγός Πεζικού Γεώργιος Παπαλαµπρίδης, στα 28 του χρόνια, έπεσε ηρωικά µαχόµενος κατά των Τουρκικών στρατευµάτων εισβολής. Το νεανικό του αίµα καθαγίασε το χώµα στην κορυφή Άσπρη Μούτη, του υψώµατος Αλωνάγρας του Πενταδάκτυλου, µετατρέποντας την σε αιώνιο σύµβολο της άνευ ορίων γενναιότητος και της αδαµάστου θελήσεως του Έλληνος µαχητού. 

 Τα λόγια του στρατιώτη Φώτου Μάγγου συγκλονίζουν: «Είµαι µάρτυρας του θάρρους και της ανδρείας που επέδειξε αυτός ο Έλλην αξιωµατικός λίγο προτού πέσει µαχόµενος κατά την επίθεση εναντίον των Τούρκων. Ήµουν µόνος µου στα βουνά και τον ρώτησα που πάτε? Με αποφασιστικότητα µου απάντησε: Θα πάµε και θα καταλάβουµε αυτά που χάσαµε. Γνώριζε ότι ο δρόµος που πήγαινε δεν είχε επιστροφή. Επίθεση σε ίσιο έδαφος κατά την διάρκεια της ηµέρας, ενώ ο εχθρός ευρίσκεται σε ύψωµα. Αυτές ήτο αι εντολές που είχε λάβει. Εν γνώσει του εκτέλεσε στον ακέραιον το καθήκον του, γνωρίζοντας ότι βάδιζε προς τον θάνατον. Ο Ελληνισµός έχει µακράν ιστορία από ήρωες και ο Γεώργιος Παπαλαµπριδης την λάµπρυνε ως άξιος συνεχιστής των προγονών του. Αιωνία ας είναι η µνήµη του. Δεν θα τον ξεχάσω µέχρι να κλείσω τα µατιά µου». 

      Το Υπουργείο Εθνικής Αµύνης σε ένδειξη τιµής, τού απένειµε τον βαθµό του λοχαγού και το 2008 ο Πρόεδρος της Δηµοκρατίας τον προήγαγε σε Αντιστράτηγο . 

    Ο Δήµος Ιωαννίνων και ο Δήµος Παπάγου- Χολαργού έδωσαν το όνοµα του σε πλατείες τους. Προτοµή του ήρωος έχει τοποθετηθεί στο άλσος Παπάγου. 

     Οι σύγχρονοι Έλληνες ως ζώσα συνέχεια του Ελληνισµού επί της γης, έχουµε την ιερά υποχρέωση έναντι όλων αυτών των ηρώων, να ενστερνιστούµε ότι η υπεράσπιση της ελευθερίας της πατρίδος µας αποτελεί το υπέρτατο καθήκον µας. 

 «Μάρτυρες ἐφτερούγισαν ἀπὸ τὸν οὐρανὸ 

 κι ἐπήραν στὶς φτεροῦγες των τὸ νέο παλληκάρι, 

 στήν πρώτη του τὴν ἄνθιση 

τὴν πρώτη του τὴν χάρι». 

 Το ποίηµα αυτό γράφτηκε από τον Γεώργιο Σουρή, προς τιµή του ήρωος µακεδονοµάχου Τέλλου Άγρα, Ανθυπολοχαγού Πεζικού Σαράντου Αγαπηνού , που δολοφονήθηκε από τους Βουλγάρους κοµιτατζήδες το 1907, στην ίδια περίπου ηλικία. Αν ζούσε ο ποιητής, θα το αφιέρωνε στον Γεώργιο Παπαλαµπρίδη. Το νήµα της ζωής του κόπηκε απότοµα στο άνθος της νιότης του , αλλά η ψυχή του µετοίκησε στον πάνθεο των ηρώων της ιστορίας µας. 

 Ο Γεωργιος Παπαλαµπρίδης ήταν αποφασισµένος να θυσιάσει την ζωή του και συνειδητοποιηµένος όσον αφορά το καθήκον του, ως Αξιωµατικός του Ελληνικού Στρατού . Ανήκει στους ολίγους, οι οποίοι διαχρονικά θέτουν το χρέος προς την πατρίδα υπεράνω της υπάρξεώς τους. Αυτή είναι η µοίρα των ηρώων να νικούν ή να θυσιάζονται , µαχόµενοι, χωρίς όµως ποτέ να παραδίδονται. Έτσι πορεύονταν στην ζωή του και έτσι πολέµησε τους Τούρκους στις πλαγιές της Αλωνάγρας, πιστός πάντοτε στον στρατιωτικό όρκο. Δεν υπήρχε καµία περίπτωση να ενεργούσε διαφορετικά. Τον τρόπος σκέψεως αυτών των ξεχωριστών ανθρώπων περιέγραψε µε ενάργεια ο Κωσταντίνος Καβάφης: «Φανερώνεται αµέσως όποιος τόχει έτοιµο µέσα του το Ναι, και λέγοντάς το, πέρα πηγαίνει στην τιµή και στην πεποίθησή του». 

 Τον Σεπτέµβριο του 1821, ο Γεωργάκης Ολύµπιος, ο πιστός σύντροφος του Αλέξανδρου Υψηλάντη , ο οποίος προτίµησε να ανατιναχθεί στην µονή του Σέκκου, στην Βλαχία την σηµερινή Μολδαβία, παρά να παραδοθεί, λίγο πριν το τέλος, είπε προς τους συντρόφους του: 

«Ἀδελφοί, ἐν τῇ κρισίμῳ ταύτῃ περιστάσει μόνον ἔνδοξον θάνατον πρέπει νὰ εὐχόμεθα, ἡ πατρίς θέλει συλλέξει τὰ ὁστά μας καὶ θέλει μεταφέρει αὐτά πρὸς ἐνταφιασμόν εἰς τὴν κλασικήν γήν τῶν προγόνων μας». 

      Η Κυπριακή Δηµοκρατία, µετά από 45 χρόνια , ταυτοποίησε τα ευρεθέντα οστά του Υπολοχαγού Πεζικού Γεώργιου Παπαλαµπρίδη, τα όποια ανα- παυόντουσαν στα αιµατοβαµµένα χώµατα της πολύπαθης Κύπρου µας. 

Σήµερα θα εναποτεθούν στην φιλόξενη αγκαλιά της ελληνικής γης, δίπλα στους γονείς του. Η απόδοση της τιµής και της αναγνωρίσεως αφορά όσους τήρησαν τον όρκο τους και τίµησαν τα όπλα τα ιερά. Η στρατιωτική ήττα και το πραξικόπηµα που προηγήθηκε κατά του Μακαρίου την 15η Ιουλίου, έστρεψαν την µήνη επί δικαίων και αδίκων. Η ισοπέδωση αποτελεί την χειρότερη µορφή αδικίας, µε αποτέλεσµα να µην επιβραβευθούν οι ανδρείοι και να µην τιµωρηθούν οι ριψάσπιδες. 

Η προσφορά του Υπολοχαγού Γεωργίου Παπαλαµπρίδη µας παραπέµπει στη θυσία των 300 Σπαρτιατών και των 700 Θεσπιαίων στην µάχη των Θερµοπυλών, οι οποίοι παρέµειναν στις θέσεις τους, παρότι γνώριζαν ότι βάδιζαν προς τον θάνατο. Και όπως έγραψε ο Καβάφης : 

 ''Και περισσότερη τιµή τούς πρέπει όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος, κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.'' 

    Η Τουρκία από το 1973 αµφισβητεί τα κυριαρχικά µας δικαιώµατα και µας απειλεί . 

Το γεγονός αυτό , σε συνδυασµό κατά την παρούσα περίοδο, µε τις αυξανόµενες ροές παρανόµων προσφύγων και µεταναστών, συνιστούν µείζονα απειλή κατά της πατρίδος µας. Για να µην βιώσουµε και άλλες εθνικές συµ- φορές, πρέπει οµονοήσωµεν και να θέσουµε την Ελλάδα υπεράνω της πρόσκαιρης παρουσίας µας επί της γης. 

 Οφείλουµε να εγκολπωθούµε το πνεύµα πατριωτισµού, προσφοράς και αυταπαρνήσεως του Γεωργίου Παπαλαµπρίδη, ο οποίος υπηρέτησε την πατρίδα µε ήθος και αρετή, πιστοποιώντας µε τον θάνατο του, την προσήλωση στα ιδανικά του. 

 Αυτού του είδους η θυσία έχει τύχει της αναγνωρίσεως όλων των λαών ανά τους αιώνες. Αποτελεί τον ορισµό του στρα τιωτικού καθήκοντος.

 Αυτών που προσφέρουν τα πάντα για την πατρίδα , υπακούοντας συγχρόνως σ ’ ένα κώδικα τιµής που οι αρχαίοι Έλληνες περιέγραφαν µε την λέξη αρετή. Όλοι οι λαοί έχουν τους ήρωες τους . Αλλά για τους Έλληνες ο ήρωας δεν ήταν απλώς ο γενναίος άνθρωπος που περιφρονεί τον θάνατο. Ο Έλληνας ήρωας, είναι άνθρωπος κατ’ εξοχήν πνευµατικός, υπό την έννοια ότι περιφρονεί τον θάνατο και θυσιάζει την ζωή του στην υπηρεσία ενός ευγενούς και υψηλού ιδανικού: Της υπερασπίσεως της τιµής και της ελευθερίας της πατρίδος. 

Δεν αποτελεί καθήκον ή προνόµιο µόνο των στρα- τιωτικών η θυσία. Ο πόλεµος πρωτίστως αποτελεί αγώνα ηθικών δυνάµεων και ψυχικής αντοχής τον οποίον διεξάγει ολόκληρο το έθνος και όχι µόνο οι ένοπλες δυνάµεις. 

Οι στρατιωτικοί όµως επιλέγουν σαν αντικείµενο επαγγελµατικής ενα σχολήσεως να προετοιµάζουν τους εαυτούς και τους άνδρες τους, να θυσιάζονται για την πατρίδα. 

Στον πόλεµο δεν υπάρχει υποκατάστατο της νίκης, σε περίπτωση ήττας το Έθνος θα καταστραφεί. Ο στρατιωτικός οφείλει να ενεργεί έχοντας πάντοτε κατά νου το Καθήκον, την Τιµή και την Πατρίδα».          Θα κλείσω την οµιλία µου, µε ένα ποίηµα που έγραψα για την θυσία του ήρωος. 

 Δευτέρα, 22 του Ιουλίου, καταραµένη µέρα, 

 η Κύπρος η πανέµορφη, µεµιάς έγινε ξέρα. 

 Ο Τούρκος κάρφωσε το ατσάλι στα πλευρά της, 

 λίγοι ανδρείοι µάτωναν να σώσουν τα ιερά της. 

 Τον Πενταδάκτυλο πύρωνε ήλιος καυτός, 

 σφαίρες και οβίδες έπεφταν συνεχώς. 

 Ο Χάρος σκηνοθέτης, έργο για θαρραλέους, 

 ωδή στην δόξα και ύµνος στους γενναίους. 

 Με κάστρα έµοιαζαν της Αλώναγρας τα βράχια, 

 τα παλληκάρια έπεφταν σαν θερισµένα στάχυα. 

 Σε Θερµοπύλες έφερνε και πύλη Ρωµανού, 

 µάχη σκληρή κ’ αέναη κατά  Οθωµανού. 

 Αίµα και ίδρωτας έραναν το ιερό το χώµα, 

 σπονδή ηρώων στης πατρίδας µας το σώµα. 

 Τους στρατιώτες µας, τίποτα δεν τους πτοούσε, 

 είχαν λεβέντη αρχηγό, που τους παρακινούσε. 

 Πως και αψηφούσε τον θάνατο αυτό το παλληκάρι; 

Μια δύναµη τον έσπρωχνε, µε του Θεού την χάρι.
 Ατσαλωµένη η ψυχή του και η καρδιά καµίνι. 

 Η αγάπη για την πατρίδα. Ποτέ δεν τον αφήνει. 

 Την σφαίρα δεν είδε, που του ‘κρυψε το φως, 

 πέταξε η ζωή του, χωρίς ανάσα, γιατί και πως. 

 Η άγια ψυχή του πέταξε ψηλά στα ουράνια, 

 στην αιώνια της πατρίδας µας την περηφάνια. 

 Ο Λεωνίδας, ο Διάκος και ο Παύλος ο Μελάς, 

 ένα ακόµη αστέρι, στο στέµµα σου Ελλάς. 

 Γεώργιε Παπαλαµπρίδη είσαι αθάνατος για ‘µάς.

εθνικη ηχω δεκ2019