Ἐλεοῦμε τόν Θεό !

Οπως ὑπάρχουν καὶ ὑπῆρχαν ἀνέκαθεν πανύψηλα δέντρα, ποὺ οἱ κορφές τους σκίζουν τοὺς οὐρανούς, καὶ ταπεινὰ χορταράκια δίπλα στὶς ρίζες τῶν κορμῶν τους· καὶ ὅπως κοντὰ στοὺς σκληροὺς βράχους, οἱ ὁποῖοι ἀν­τικρίζουν ἀγέρωχοι τ’ ἀφρισμένα κύματα τῆς θάλασσας ποὺ ὁρμοῦν κατεπάνω τους, ὑπῆρχαν πάντοτε καὶ μικρὰ βοτσαλάκια ποὺ τινάζονται πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ ἀπὸ τὴν ὁρμὴ τῶν κυμάτων, ἔτσι ὑπῆρχαν πάντοτε καὶ ὑπάρχουν καὶ σήμερα οἱ πλούσιοι καὶ οἱ πτωχοί, οἱ δυνατοὶ καὶ οἱ ἀδύνατοι, οἱ ἰσχυροὶ τῆς γῆς καὶ οἱ κατατρεγμένοι. Στὴν ἀρχαιότητα οἱ ἀσθένειες, ὁ πι­κρὸς αὐτὸς καρπὸς τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ὅπως ἔλεγε ὁ Μέγας Βασίλειος (ΕΠΕ 7, 106), θέριζαν τοὺς ἀν­θρώπους, μιὰ καὶ δὲν ὑπῆρχε ἀναπτυ­ γμένη ἰατροφαρμακευτικὴ περίθαλψη. Οἱ δὲ φυλακές, μὲ τὶς φρικτὲς συνθῆκες ποὺ ἐπικρατοῦσαν σ’ αὐτές, ἦταν γεμάτες ἀπὸ κακοποιοὺς καὶ ἀποβράσματα τῆς κοινωνίας, δείγματα ὅλοι αὐτοὶ τῆς παρακμῆς τοῦ προχριστιανικοῦ κόσμου. 

   Ἦλθε ὅμως ὁ Κύριος ἐξ οὐρανοῦ γιὰ νὰ σώσει τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὸ χάος τοῦ γκρεμοῦ στὸ ὁποῖο εἶχε γκρεμιστεῖ. Δὲν «ἐπῃσχύνθη», γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δὲν τὸ θεώρησε δηλαδὴ ντροπή Του, νὰ ὀνομάσει ἀδελφούς Του τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ εἶχαν πέσει τόσο χαμηλά (Ἑβρ. β΄ 11), ἀκόμη κι αὐτοὺς τοὺς ἀπόκληρους τῆς κοινωνίας. Ἔζησε ὁ Ἴδιος φτωχικά, γνώρισε κατατρεγμοὺς καὶ ἀδικίες καὶ ταλαιπωρίες καὶ πόνους. Γι’ αὐτὸ συμμερίζεται τὸν πόνο τῶν φτωχῶν, τῶν κατατρεγμένων καὶ ἀδικημένων. Νοερὰ ἀσθενεῖ μαζί τους, κλείνεται μαζί τους στὸ κελλὶ τῆς φυλακῆς, κρυώνει μαζί τους, πεινάει μαζί τους. Τὸ εἶπε ὁ Ἴδιος περιγράφοντας τὴν Τελικὴ Κρίση: Ὅ,τι κάνατε σὲ ὅσους εἶχαν ἀνάγκη, εἶναι σὰν νὰ τὸ κάνατε σ’ ἐμένα τὸν ἴδιο· κι ὅ,τι δὲν κάνατε σ’ αὐτοὺς ποὺ εἶχαν ἀνάγκη, κατ’ οὐσίαν δὲν τὸ κάνατε σ’ ἐμένα τὸν ἴδιο. 

Ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἄρρωστοι, οἱ πεινασμένοι, οἱ γυμνοί, οἱ φυλακισμένοι, οἱ παραπεταμένοι εἶναι ἀδελφοί μου (Ματθ. κε΄ 34­45). Ὁ Κύριος δὲν εἶπε ποτὲ λόγια χωρὶς οὐσία καὶ περιεχόμενο. Μπορεῖ νὰ μᾶς φαίνονται ὑπερβολικά, εἶναι ὅμως πέρα ὣς πέρα ἀληθινά. Αὐτοὶ δηλαδὴ ποὺ στὶς μέρες μας πεινασμένοι ἀνακατεύουν τοὺς κάδους τῶν σκουπιδιῶν ψάχνοντας νὰ βροῦν κάτι νὰ βάλουν στὸ στόμα τους γιὰ νὰ χορτάσουν τὴν πείνα τους, ἢ κάτι νὰ φορέσουν γιὰ νὰ σκεπάσουν τὴ γύμνια τους, αὐτοὶ οἱ ἔρημοι καὶ ἐγκαταλειμμένοι στὰ Νοσοκομεῖα, στὰ Γηροκομεῖα καὶ στὶς φυλα- κές, αὐτοὶ οἱ τραυματισμένοι μὲ τὶς σύριγγες ποὺ κείτονται στὰ πεζοδρόμια καὶ ζοῦν τὴν κόλαση πρὶν πεθάνουν, οἱ ἄστεγοι ποὺ κοιμοῦνται ἔξω στὸ κρύο τοῦ χειμώνα, ὅλοι αὐτοὶ θεωροῦνται ἀπὸ τὸν Κύριο ἀδελφοί Του! Καὶ ὅποια φροντίδα, ὅποια ἐκδήλωση ἀδελφικῆς γνήσιας ἀγάπης δείξουμε ἀπέναντί τους, τὴ δέχεται Ἐκεῖνος σὰν νὰ ἐκδηλώνεται πρὸς Αὐτόν.    

      Ἐδῶ φαίνεται ὅμως τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ Κυρίου καὶ πρὸς ὅσους δὲν εἶναι πτωχοί. Ὅλους τοὺς θεωρεῖ Ἐκεῖνος ἀδελφούς Του καὶ γιὰ ὅλους ἐνδιαφέρεται. Αὐτοὺς λοιπὸν ποὺ δὲν ἔχουν πρόβλημα ὑγείας ἢ οἰκονομικό, τοὺς πλούσιους, τοὺς εὐκατάστατους ἢ ἔστω καὶ μὲ μέτρια οἰκονομικὴ κατάσταση τοὺς παρακινεῖ νὰ ἐλεοῦν, νὰ δείχνουν ἀγάπη πρὸς τοὺς φτωχοὺς καὶ ἀσθενεῖς, γιὰ νὰ συγχωρηθοῦν οἱ ἁμαρτίες τους. Τὸ τονίζει αὐτὸ ἡ Ἁγία Γραφή, τὸ προβάλλει ὡραῖα καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Μποροῦσε, λέει, ὁ ἱερὸς Πατήρ, καὶ χωρὶς ἐσᾶς νὰ τρέφει τοὺς φτωχούς, ἀλλὰ σᾶς δίνει τὴν εὐκαιρία νὰ συγχωρηθοῦν τὰ ἁμαρτήματά σας μὲ τὴν ἐλεημοσύνη σας πρὸς αὐτούς (PG 59, 420). Πάλι ὁ μέγας ἱεροκήρυξ ἱερὸς Χρυσόστομος γιὰ νὰ συγκινήσει καὶ παρακινήσει τὸν κάθε πιστὸ σὲ ἀγάπη καὶ ἐλεημοσύνη πρὸς ὅσους ὑποφέρουν, παρουσιάζει τὸν Κύριο σὲ μιὰ ὁμιλία Του νὰ λέει: «Πεινῶ διὰ σέ... βούλομαι δέ σοι καὶ ὀφειλέτης εἶναι, ἵνα φέρῃ σοί τινα καὶ παρρησίαν ὁ στέφανος. Διὰ τοῦτο καὶ δυνάμενος ἐμαυτὸν θρέ­ ψαι, περιέρχομαι προσαιτῶν, καὶ ταῖς θύραις σου παριστάμενος προτείνω χεῖ­ρα. Παρὰ σοῦ γὰρ τραφῆναι ἐπιθυμῶ» (ΕΠΕ 17, 266­268). Πεινῶ καὶ ὑποφέρω, γιὰ τὸ καλό σου ὅμως. Θέλω νὰ σοῦ χρωστάω, νὰ εἶμαι ὀφειλέτης σου, ὥστε τελικὰ τὸ στεφάνι ποὺ θὰ σοῦ δώσω γιὰ τὴν ἀγάπη σου νὰ σοῦ δίνει παρρησία. Γι’ αὐτό, ἐνῶ μποροῦσα νὰ θρέψω τὸν ἑαυτό μου, γυρίζω σὰν ζητιάνος καὶ στέκομαι στὶς πόρτες σου καὶ ἁπλώνω τὸ χέρι μου καὶ ζητιανεύω. Ἀκριβῶς διότι ἐπιθυμῶ νὰ τραφῶ ἀπὸ σένα! Συγκλονιστικὰ πράγματι λόγια ποὺ περικλείονται μέσα στὴν πολυσήμαντη φράση τοῦ Θεανθρώπου: «Ἐφ’ ὅσον ἐ­ποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. κε΄ 40). 

      Καὶ εἶναι τόσο πολλοὶ γύρω μας καὶ στὶς μέρες μας αὐτοὶ οἱ ἐλάχιστοι ἀδελφοὶ τοῦ Χριστοῦ! Τόσο πολλοὶ αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἀνάγκη βοηθείας σωματικῆς ἀλλὰ καὶ ψυχικῆς! Τόσο πολλοὶ οἱ πληγωμένοι καὶ ψυχικὰ καὶ σωματικὰ ποὺ περιμένουν τὴ βοήθειά μας! Τόσοι ποὺ ἔχουν ἀνάγκη νὰ τοὺς βοηθήσουμε μὲ τὸν καλό μας λόγο, νὰ τοὺς συμπαρασταθοῦμε μὲ ἀγάπη, νὰ φροντίσουμε τὶς ὑλικὲς ἀνάγ­ κες τους, νὰ τοὺς προσφέρουμε καὶ ἐνίσχυση πνευματικὴ μὲ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, μὲ ἕνα ὠφέλιμο βιβλίο, μὲ τὸ Ὀρθόδοξο Περιοδικό. 

Στὸ πρόσωπο καθενὸς ποὺ χρειάζεται βοήθεια συμπάσχει καὶ ὁ Ἰη­σοῦς Χριστός. Λοιπόν, μᾶς παρακινεῖ ὁ μέγας θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός: «Χριστὸν ἐ­πισκεψώμεθα, Χριστὸν θεραπεύσωμεν, Χριστὸν θρέψωμεν... Χριστὸν τιμήσωμεν» (ΕΠΕ 5, 320). Καὶ Ἐκεῖνος θὰ μᾶς τιμήσει στὴν εὐλογημένη καὶ παμπόθητη Βασιλεία Του.Ο ΣΩΤΗΡ2059