Οἱ ἄνθρωποι βρισκόμαστε διαρκῶς μέσα στὴ σκέψη τοῦ Θεοῦ

Τάδε λέγει Κύριος· ἐμνήσθην ἐλέους νεότητός σου καὶ ἀγάπης τελειώσεώς σου τοῦ ἐξακολουθῆσαί σε τῷ ἁγίῳ Ἰσραήλ» (Ἱερ. β΄ 2). Εἶναι κείμενο τοῦ προφήτη Ἱερεμία καὶ μᾶς φανερώνει μιὰ σπουδαία ἀλήθεια. Μᾶς παρουσιάζει τὸν Θεὸ νὰ ἀπευθύνεται πρὸς τὸν ἰσραηλιτικὸ λαὸ καὶ νὰ τοῦ λέει: Σὲ θυμᾶμαι! Σὲ θυμᾶμαι ἀπὸ τὴν ἀρχή, ἀπὸ τὸ πρῶτο ξεκίνημά σου. Σὲ θυμᾶμαι ἀπὸ τοὺς πατριάρχες σου, τὸν Ἀβραάμ, τὸν Ἰσαάκ, τὸν Ἰακώβ. Σὲ θυμᾶμαι καὶ σὲ ἔχω βοηθήσει σὲ κάθε δυσκολία σου, στάθηκα βοηθὸς στὴν πρόοδό σου. 

 Ὁ προφήτης Ἱερεμίας γεννήθηκε περίπου τὸ 650 π.Χ. Τὸ 568 ὁδηγήθηκε αἰχμάλωτος μαζὶ μὲ τὸν Βαροὺχ στὴ Βαβυλώνα. Ἔζησε τὴν καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ εἶχε μαρτυρικὸ τέλος. Τώρα τὸν ἀκοῦμε νὰ μᾶς μιλάει. Μιλάει πρωτίστως στὸ λαὸ τῶν Ἑβραίων, μιλάει ὅμως καὶ σὲ ὅλους ἐμᾶς, στὸν καθένα μας. Καὶ τί λέει; Λέει: Σὲ θυμᾶμαι! Εἶναι φωνὴ ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὰ ἔγκατα τῆς ψυχῆς τοῦ Προφήτη καὶ ἐκφράζει καὶ τὸ δικό του βίωμα ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς κλήσεώς του ἀπὸ τὸν Θεό. Σὲ θυμᾶμαι, λέει ὁ Θεός. Θυμᾶται ὅλους μας, θυμᾶται τὸν καθένα μας. Μᾶς θυμᾶται μὲ ἀγάπη, μὲ ἄπειρη ἀγάπη. Τί συγκλονιστικὴ ἀλήθεια! Ἀνθρωποπαθῶς βέβαια ἐκφράζεται ἐδῶ γιὰ τὸν Θεὸ ὁ Προφήτης, ὅμως διατυπώνει ἔτσι μιὰ σπουδαία ἀλήθεια· τὴν ἀλή- θεια ὅτι οἱ ἄνθρωποι βρισκόμαστε διαρκῶς μέσα στὴ σκέψη τοῦ Θεοῦ, μέσα στὴν ἀγάπη καὶ τὸ ἐνδιαφέρον Του. Μάλιστα καὶ μέσα στὴ χαρά Του. Γι’ αὐτὸ δηλώνει στὸ βιβλίο τῶν Παροιμιῶν ὅτι «ἐνευφραίνετο τὴν οἰκουμένην συντελέσας, καὶ ἐνευφραίνετο ἐν υἱοῖς ἀνθρώπων» (Παρ. η΄ 31)· χαιρόταν ὁ Θεὸς ὅταν ὁλοκλήρωσε τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου καὶ μάλιστα ἔβρισκε τὴ χαρά Του ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους. Ἡ χαρὰ τοῦ Θεοῦ ἦταν νὰ εἶναι μαζὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Νά γιατί μετὰ τὴ δημιουργία τοῦ σύμπαντος ἡ Ἁγία Τριὰς δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ἔβαλε βασιλιὰ τῆς ὅλης δημιουργίας. Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο κατὰ τὴν εἰκόνα Του, ὡς πλάσμα τῆς ἀγάπης Του. Σὲ θυμᾶμαι, λέει ὁ Θεός, διότι ἐσύ εἶσαι ὁ πλοῦτος τῆς χαρᾶς μου, ἐσύ, ὁ ἄνθρωπος! Τήν ἴδια ἀλήθεια ἐκφράζει καὶ ἡ βεβαίωση τοῦ Ψαλμωδοῦ ὅτι ὅλη ἡ ζωή του βρίσκεται μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ: «Τὸ ἀκατέργαστόν μου εἶδον οἱ ὀφθαλμοί σου, καὶ ἐπὶ τὸ βιβλίον σου πάντες γραφήσονται» (Ψαλ. ρλη΄ [138] 16). Λέει ὅτι ὁ Θεὸς μὲ γνωρίζει ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ συνελήφθην καὶ ἤμουν ἀκόμη στὴν κοιλιὰ τῆς μάννας μου ἀσχημάτιστος, καὶ ἀκόμη λέει ὅτι στὸ βιβλίο Του εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι λεπτομερῶς γραμμένοι. Μᾶς θυμᾶται ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς μάννας μας... Μᾶς ἔχει γράψει μὲ ἀγάπη στὸ αἰώνιο βιβλίο Του, στὰ Μητρῶα τῆς Βασιλείας Του. Ἂς δοῦμε πῶς τὸ διατυπώνει αὐτὸ ὁ Χριστός μας: «Χαίρετε», λέει στοὺς μαθητές Του, «ὅτι τὰ ὀνόματα ὑμῶν ἐγράφη ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Λουκ. ι΄ 20)· δηλαδὴ μᾶς θυμᾶται ἕναν - ἕναν καὶ ἔχει γραμμένα τὰ ὀνόματά μας στὸν οὐρανό. Τί εὐλογία εἶναι αὐτή! Μᾶς θυμᾶται ὁ Θεός... Ὅλους! Καὶ ἐμένα. Ἐμένα μὲ θυμᾶται ὁ Θεός!... Τώρα πλέον ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ὁμιλεῖ διὰ τοῦ Μωυσέως ἢ τῶν Προφητῶν. Ὁ Χριστὸς δὲν παραδίδει τὸν Νόμο ἀπὸ τὸ τυλιγμένο στοὺς καπνοὺς ὄρος Σινᾶ καὶ δὲν συνοδεύεται αὐτὴ ἡ πα- ράδοση τοῦ Νόμου μὲ κεραυνούς, ὅπως τότε. Τώρα μᾶς παραδίδει τὸν Νόμο τῆς Καινῆς Διαθήκης μὲ γαλή- νη καὶ ἠρεμία καὶ ὅλοι Τὸν ἀκοῦμε αἰῶνες τώρα. Τώρα ὁ Θεὸς εἶναι κοντά μας, μᾶς κοιτάζει καὶ μεῖς Τὸν βλέπουμε, μᾶς μιλάει ὡς φίλος, ὡς ἀδελφός, καὶ μεῖς Τὸν ἀκοῦμε. Μᾶς εὐλογεῖ μὲ τὰ χέρια Του, τὰ ἀκουμπάει στὰ παιδιά, στοὺς λεπρούς, στοὺς νε- κροὺς ποὺ ἀνασταίνει. Περπατάει δίπλα μας, τρώει μαζί μας, τρέφει ἐκείνους ποὺ ἀκοῦνε τὸ κήρυγμά του, χιλιάδες ἀνθρώπους. Ἀνέβηκε στὸ σταυρὸ καὶ ἐκεῖ μὲ τὸ αἷμα του ξέπλυνε τὶς ἁμαρτίες ὅλων μας. Ὅλη δὲ τὴν ἀγάπη Του, τὸ ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον Του, τὴ συνεχὴ ἐνθύμηση τὰ φανέρωσε μὲ ξεχωριστὸ τρόπο καὶ μὲ τὴν Παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου. Ὁ Ἄσωτος! Τὸ παιδὶ ἔφυγε ἀπὸ τὸν πατέρα του, ἔγινε ἄσωτος... ἔφυγε... ἔφυγε... Μέσα του ὅμως ἄκουγε μιὰ φωνὴ ποὺ τοῦ ἔλεγε: Σὲ θυμᾶμαι, σὲ θυμᾶμαι...! Ἦταν ἡ φωνὴ τοῦ Πατέρα του...! Θυμᾶται τὸν ἄσωτο, τὸν καθένα μας. Θυμᾶται τὸν ληστὴ ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. κγ΄ 42). 
  Θεέ μου, μᾶς θυμᾶσαι! Δῶσε μας νὰ Σὲ λατρεύουμε στὸν πόνο μας καὶ στὴ χαρά μας. Δῶσε, καθὼς προχωροῦμε στὴ ζωή, νὰ ἀκοῦμε τὸν θόρυβο τῶν βημάτων Σου δίπλα μας. 
 Δῶσε μας διὰ τῆς Ἐκκλησίας Σου νὰ ἐνατενίζουμε τὴν Πύλη τοῦ Παραδείσου, ποὺ τὸν ἑτοίμασες καὶ γιὰ μᾶς.ΟΣΩΤΗΡ2061