Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Ἠλίας ὁ Ρῶσος

   Ανάμεσα στοὺς χιλιάδες Ὀρθοδόξους ἱερωμένους ποὺ ἐξοντώθηκαν ἀπὸ τὸ ἀθεϊστικὸ καθεστὼς στὴν ἐποχὴ τοῦ Στάλιν στὴ Ρωσία ἀνήκει καὶ ὁ εὐλαβέστατος ἔγγαμος ἀσκητικὸς ἱερεὺς π. Ἠλίας Νικολάγιεβιτς. 

 Γεννήθηκε σὲ κάποιο χωριὸ ἔξω ἀπὸ τὴ Μόσχα. Ἡ φλογερὴ δίψα του γιὰ νὰ γνωρίσει βαθύτερα τὸν Θεὸ τὸν ὤθησε νὰ σπουδάσει τὰ ἐκκλησιαστικὰ γράμματα στὴ Θεολογικὴ Ἀκαδημία τῆς Μόσχας. Παράλληλα ὅμως ἀγωνιζόταν καὶ γιὰ τὴ μόρφωση τοῦ χαρακτήρα του σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Μετὰ τὸ γάμο του μὲ νέα εὐσεβεστάτη, τὴν Εὐγενία, χειροτονήθηκε διάκονος καὶ στὴ συνέχεια πρεσβύτερος. Τόσο στὸ μικρὸ ναὸ ἑνὸς πτωχοκομείου, ὅσο καὶ στὴν ἐνορία τοῦ Ἁγίου Νικολάου Τολματσὲφ στὴ Μόσχα ὁ π. Ἠλίας διακόνησε τὸ ποίμνιό του μὲ πολλὴ αὐταπάρνηση καὶ αὐτοθυσία. Ἦταν πάντοτε ἀκριβὴς καὶ ἐπιμελὴς στὰ ἱερατικά του καθήκοντα, γλυκὺς καὶ εὐγενὴς στοὺς τρόπους του, συμπαθὴς στοὺς ἁμαρτάνοντες καὶ φιλεύσπλαχνος πατέρας κάθε πονεμένου ἀσθενοῦς ἢ πτωχοῦ. Ἡ ἐνορία τοῦ ἁγίου Νικολάου ἔμοιαζε μὲ ἀνοικτὴ ἀγκαλιὰ μάννας, ὅπου ἔβρισκαν ἀσφάλεια καὶ προστασία χιλιάδες πιστοί! 

    Οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ παρακολουθοῦσαν ἀπὸ καιρὸ μὲ φθόνο καὶ ἐμπάθεια τὴ ζωὴ τοῦ ἐναρέτου ἱερέως π. Ἠλία. Καὶ μεθόδευσαν τὴν ἐξόντωσή του. Κάποια μέρα τοῦ 1932 ἡ μυστικὴ ἀστυνομία συνέλαβε τὸν δραστήριο καὶ ἀκέραιο ἱερέα καὶ τὸν φυλάκισε χωρὶς καμία αἰτιολογία. Στὴ συνέχεια τὸν ὁδήγησαν σὲ ἐξορία στὴν περιοχὴ γύρω ἀπὸ τὸν ποταμὸ Κράσναγια Βίσερα. 

  Ἡ εἴδηση τῆς συλλήψεως ἦταν γιὰ τὴν πρεσβυτέρα Εὐγενία ὀδυνηρή. Τὴ νύκτα ἐκείνη τὴν πέρασε μόνη της γονατιστὴ στὰ εἰκονίσματα ἱκετεύοντας τὸν Θεὸ νὰ τὴν ἐνδυναμώσει στὸν πικρὸ πειρασμό τους. Σὲ κάποια στιγμὴ ποὺ ἀποκοιμήθηκε αἰσθάνθηκε δίπλα της τὴν Παναγία μας νὰ τὴν γλυκοενισχύει μὲ τὸ λόγο: «Μὴ φοβᾶσαι, Εὐγενία»! 

   Εἶχαν περάσει δύο χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ὁ π. Ἠλίας ὁ ὁμολογητὴς τοῦ Χριστοῦ εἶχε ἐξορισθεῖ. Ἡ πρεσβυτέρα του ἀποφάσισε καὶ τόλμησε νὰ ταξιδέψει στὸν τόπο τῆς ἐξορίας του γιὰ νὰ μάθει ἀπὸ κοντὰ τὰ νέα του καὶ νὰ ἀλληλοενισχυθοῦν. Ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ τοῦ προσφέρει τὸ ἀγαπημένο του ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἕνα μικρὸ φιαλίδιο μὲ Ἁγιασμό. Τὸ Εὐαγγέλιο οἱ φύλακες τὸ ἅρπαξαν ὡς λάφυρο. Γιὰ τὸν ἁγιασμὸ ἀδιαφόρησαν, διότι ἄκουσαν ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν πρεσβυτέρα ὅτι εἶναι κάτι σὰν φάρμα- κο!... Ὁ ἔγκλειστος π. Ἠλίας ἐξουθενωμένος περιέγραψε μὲ ὀδύνη – ὅσο θυμόταν καὶ μποροῦσε – τὸ πικρὸ ποτήριο τῶν βασάνων του, τὶς ταπεινώσεις καὶ ἐξευτελισμοὺς ποὺ ὑπέστη λόγῳ τῆς ἱερατικῆς του ἰδιότητος καὶ ἄλλα. Τὸ πιὸ πικρὸ ὅμως ἦταν γι’ αὐτὸν ὅτι δὲν τοῦ ἐπέτρεπαν νὰ λειτουργεῖ. 

   Εἶπαν καὶ ἄλλα... Μὲ ἰδιαίτερη ὀδύνη ἄκουσε ἡ πρεσβυτέρα καὶ γιὰ τὶς ἄθλιες συνθῆκες τῆς ὁδοιπορίας μαζὶ μὲ ἄλλους καταδιωκομένους πρὸς τὸν τόπο τῆς ἐξορίας. Τοὺς εἶχαν ἀναγκάσει ὅλους τότε νὰ περπατοῦν πάνω σὲ στρῶμα χιονιοῦ ποὺ εἶχε ἀρχίσει νὰ λιώνει ἐπιφανειακά. Καθὼς βάδιζαν, ἔσπαζε ἡ λεπτὴ στρώση πάγου καὶ βυθίζονταν μέχρι τὴ μέση στὰ κρύα νερά. Μιὰ νύκτα πέρασαν τελείως νηστικοὶ καὶ παγωμένοι σὲ μιὰ καλύβα. Καὶ τὴν ὥρα ποὺ ὅλοι ἐξαντλημένοι εἶχαν πέσει σὲ βαθὺ ὕπνο, ὁ ἱερεὺς μόνος προσευχόταν! Τί προσευχὴ ἦταν αὐτή!... Κραυγὴ ἀγωνίας ἢ παράπονο εὐλαβικό; «Θεέ μου! Κύριέ μου! Μὴ μὲ ἀφήνεις μόνο καὶ ὑποφέρω τόσο πολύ! Ξέρεις πόσο Σὲ ἀγάπησα καὶ πόσο πιστὰ καὶ εὐλαβικὰ Σὲ ὑπηρέτησα στὴν Ἐκκλησία Σου! Πόσες φορὲς λειτούργησα, διάβασα τὸν Ἀκάθιστο Ὕμνο καὶ τοὺς Κανόνες!... Ὑπεραγία Θεοτόκε, Ἅγιε Ἱεράρχα Νικόλαε. Ὅσιε Ἅγιε πάτερ Σεραφείμ. Πάντες Ἅγιοι Θεοῦ, πρεσβεύσατε γιὰ μένα! Γιατί βασανίζομαι τόσο;». 

   Τὴν κρίσιμη αὐτὴ στιγμὴ ποὺ κλονίστηκε κάπως ἡ πίστη τοῦ πιστοῦ ἱερέως μας θυμᾶται τὸ θαῦμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Μόλις τελείωσε τὴν κραυγή - προσευχή του, ἄνοιξαν οἱ οὐρανοὶ καὶ δέχθηκε ἡ πονεμένη ψυχή του βάλσαμο ἀνείπωτης θείας γαλήνης καὶ εἰρήνης. Μιὰ ὑπερκόσμια παρηγοριὰ τὸν πλημμύρισε, ἐνῶ ἡ φλόγα τῆς ἀγάπης του πρὸς τὸν Θεὸ εἶχε γιγαντωθεῖ... Τὸ ἑπόμενο πρωινὸ ἔνιωσε μέσα του τεράστια ψυχικὴ ἀλλαγή, σὰν νὰ εἶχε ἀναγεννηθεῖ. Αὐτὴ τὴν ἐμπειρία τῆς δυνατῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἀπαντήσεως τοῦ Θεοῦ τὴν κατέθεσε μὲ ἐμπιστοσύνη ὁ π. Ἠλίας στὴν ἀγαπημένη του πρεσβυτέρα. 

 Λίγο πρὶν ἀποχωρισθοῦν, τῆς ἐμπιστεύθηκε τὰ τελευταῖα του λόγια: «Ξέρεις, ἡ καρδιά μου φλέγεται ἀπὸ δυνατὴ καὶ καθαρὴ ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστό. Νομίζω ὅτι ἦρθα ἐδῶ γιὰ νὰ νιώσω ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτε ἀνώτερο, τίποτε καλύτερο καὶ τίποτε πιὸ θαυμαστὸ ἀπὸ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Θὰ ἤθελα νὰ πεθάνω γι’ αὐτόν». Ἡ πρεσβυτέρα πῆρε τὴν εὐχὴ τοῦ συζύγου της π. Ἠλία καὶ ἀνεχώρησε πανευτυχὴς δοξάζοντας τὸν Θεὸ γιὰ τὰ θαύματα τῆς παρουσίας Του. 

   Φθάνοντας στὴ Μόσχα ἦρθε ἡ εἴδηση ὅτι στὸ στρατόπεδο τῆς ἐξορίας ξέσπασε φωτιά. Οἱ φλόγες της εἶχαν τυλίξει 11 Χριστιανοὺς μαζὶ μὲ τὸν ἱερέα π. Ἠλία. Ἡ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία δεχόταν 11 ἁγίους μάρτυρες καὶ στὸ ἐπουράνιό της θυσιαστήριο ἕναν ἅγιο νεομάρτυρα ἱερέα, γιὰ νὰ συνεχίσει νὰ λατρεύει ἐκεῖ τὸν Θεό.  Τώρα ἀνεμπόδιστα καὶ πανευφρόσυνα... 

    Πιστεύουμε ὅτι οἱ ἱκεσίες τῶν ἑκατομμυρίων Ρώσων Νεομαρτύρων τῆς Πίστεως ἔφεραν τὴν Ἀνάσταση στὴν αἱματοβαμμένη Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας. Ἂς εὐχαριστοῦμε τὸν Θεό, γιατὶ στὶς μέ- ρες μας φανερώνει τὸν πλοῦτο τοῦ βίου τῶν γνωστῶν καὶ ἀγνώστων αὐτῶν συγχρόνων Ἁγίων καὶ Μαρτύρων. Καὶ ἀπὸ τὴν εὐχαριστία ἂς προχωροῦμε στὴ μελέτη καὶ στὴ μίμηση τῶν ἁγίων αὐτῶν προτύπων μας. Η μνημη του εορταζεται 16 Φεβρουαριου.ΟΣΩΤΗΡ2061