Ἂς μήν ἀπελπιζόμαστε γιά κανέναν ἁμαρτωλό, οὔτε γιά τόν ἑαυτό μας,

    Ενοχλοῦνταν οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι ὄχι μόνο ἀπὸ τὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὶς συναναστροφές, τὶς ἐπικοινωνίες ποὺ εἶχε, τὶς ἐπισκέψεις ποὺ ἔκαμνε σὲ σπίτια τελωνῶν καὶ ἄλλων ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων. Τὸν κατηγοροῦσαν, Τὸν κατέκριναν. Γι’ αὐτὸ καὶ κάποτε ἀπηύθυνε μιὰ ἐρώτηση πρὸς ἐκείνους: 

–Ποιὸς ἄνθρωπος ἀπὸ σᾶς, ἂν ἔχει ἑκατὸ πρόβατα καὶ χαθεῖ ἕνα ἀπὸ αὐτά, δὲν θὰ ἀφήσει τὰ ἐνενήντα ἐννέα καὶ δὲν θὰ τρέξει πάνω στὰ βουνὰ νὰ ἀναζητήσει τὸ χαμένο πρόβατο; Καὶ ἀφοῦ τὸ βρεῖ, δὲν τὸ κλωτσᾶ, οὔτε τὸ σέρνει πίσω του, ἀλλά, κουρασμένο ὅπως εἶναι, τὸ βάζει χαρούμενος στοὺς ὤμους του. Καὶ ὅταν φθάσει στὸ σπίτι του, προσκαλεῖ ὅλους μαζὶ τοὺς φίλους καὶ τοὺς γείτονες λέγοντάς τους: Χαρεῖτε κι ἐσεῖς μαζί μου, διότι βρῆκα τὸ πρόβατό μου ποὺ τὸ εἶχα χάσει. Ἂν ἕνας ἄνθρωπος λοιπὸν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸ ζῶο του, πόσο μᾶλλον ὁ Θεὸς γιὰ τοὺς ἀνθρώπους Του, τὰ δικά Του ἀγα- πημένα πλάσματα; (Λουκ. ιε΄ 1-7). 

   Εἰκόνα γνωστὴ καὶ προσφιλής. Ὁ Κύριος, ὁ «Καλὸς Ποιμήν», ὅπως ὁ Ἴδιος ἀποκάλεσε τὸν ἑαυτό Του, ἀναζητᾶ τὸ χαμένο πρόβατό Του. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ ὅτι ὁ Κύριος ἐπέλεξε αὐτὴν τὴν εἰκόνα τοῦ προβάτου, χαρακτηρίζοντας ἔτσι τοὺς ἀποστατημένους ἀπ’ Αὐτὸν ἀνθρώπους. Διότι τὸ πρόβατο εἶναι ζῶο ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει χωρὶς ποίμνιο καὶ ποιμένα ὁ ὁποῖος τὸ καθοδηγεῖ, τὸ τρέφει καὶ τὸ προφυλάσσει ἀπὸ τοὺς κινδύνους. Γι’ αὐτὸ εἶναι ἐπικίνδυνη ἡ θέση του, ὅταν ἀποχωρίζεται ἀπὸ τὸν ποιμένα καὶ πλανιέται μόνο του. Διότι οὔτε νοῦ ἔχει νὰ βρεῖ ξανὰ τὸν δρόμο, οὔτε τὴ δύναμη νὰ ὑπερασπίσει τὴ ζωή του. Ἔτσι χαρακτηρίζεται «ἀπολωλός». Γι’ αὐτὸ ὁ καλὸς ποιμένας τρέχει καὶ τὸ ἀναζητᾶ. Δὲν εἶναι λίγα τὰ πρόβατά του. Ἔχει 100. Χάθηκε μόνο τὸ ἕνα. Θὰ μποροῦσε ν’ ἀδιαφορήσει γι’ αὐτὸ καὶ νὰ μὴν ὑποβληθεῖ σὲ κόπους. Ἀλλ’ ὄχι. Βρίσκεται σὲ διαρκὴ ἀνησυχία καὶ ἀγωνία ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ χάσει ἀκόμη καὶ ἕνα πρόβατό του. Πόσοι κόποι, πόσες φροντίδες γι’ αὐτὸ τὸ ἕνα πρόβατο! Τρέχει, ρωτᾶ τοὺς περαστικούς, ἐρευνᾶ τὰ ἴχνη του, φωνάζει, ψάχνει σὲ γκρεμούς, φαράγγια, μέχρι ποὺ μετὰ ἀπὸ κόπο πολὺ τὸ βρίσκει. Τὸ ἁρπάζει τότε καὶ τὸ βάζει στοὺς ὤμους του, γιὰ νὰ τὸ ἐπαναφέρει στὸ κοπάδι, στὴν ἀσφάλεια. Καὶ τί χαρὰ ποὺ κάνει γιὰ τὴν ἐπιστροφή! Συγκαλεῖ τοὺς φίλους, τοὺς γείτονες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν μάθει καὶ συμπονοῦσαν γιὰ τὴν ἀπώλεια. Χαρά, γιατὶ ὁ κόπος δὲν πῆγε χαμένος καὶ τὸ πρόβατο σώθηκε. 

   «Ἀπολωλὸς» πρόβατο εἶναι καὶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ πλανιέται στοὺς δρόμους τῆς ἁμαρτίας, λατρεύοντας τὴν ὕλη καὶ τὶς κακίες του. Χαίρεται τὴν δῆθεν ἐλευθερία του, ἀπολαμβάνει τὶς πρόσκαιρες ἡδονὲς καὶ ἀπολαύσεις τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ δὲν καταλαβαίνει τοὺς κινδύνους ποὺ διατρέχει καὶ στοὺς ὁποίους εἶναι ἐκτεθειμένος. Κινδυνεύει νὰ γίνει τροφὴ τοῦ πονηροῦ, ὁ ὁποῖος «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 8). Καὶ τὸ θλιβερὸ εἶναι πὼς ὁ ἁμαρτωλὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἐπανέλθει μόνος του πλησίον τοῦ Θεοῦ, ὅπως καὶ τὸ χαμένο πρόβατο δὲν μπορεῖ νὰ βρεῖ ξανὰ τὸν δρόμο, τὸν ποιμένα, τὴ μάνδρα του. Γι’ αὐτὸ τὸ ἀναζητεῖ ὁ ἴδιος ὁ καλὸς Ποιμένας. Γι’ αὐτὸ ἦλθε στὴ γῆ μας, ἔγινε ἄνθρωπος, ἀνέβηκε στὸ σταυρό. «Ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός» (Λουκ. ιθ΄ 10). 

    Πόσο καλὸς καὶ ἀγαθός, πόσο προνοητικὸς καὶ εὔσπλαχνος, πόσο στοργικὸς ὁ Κύριος γιὰ ὅλους μας! Ἂς μὴν ἀπελπιζόμαστε γιὰ κανέναν ἁμαρτωλό, οὔτε γιὰ τὸν ἑαυτό μας, ἀλλὰ νὰ μετανοοῦμε καὶ νὰ παρακαλοῦμε: «Κύριε, τὸ ἀπολωλὸς πρόβατον ἐγώ εἰμι· ἀνακάλεσαί με, Σωτήρ, καὶ σῶσόν με».