Ἂν μᾶς ἐλεήσει ὁ Θεός, θὰ ἀλλάξει ἡ ζωή μας. Θὰ γίνει προθάλαμος τοῦ Παραδείσου.

Τὴν ἀκοῦμε συχνότατα. Τὴν ἀπευθύνουμε κι ἐμεῖς ἀναρίθμητες φορές . Ἴσως κάποτε χωρὶς τὴν πρέπουσα συναίσθηση καὶ προσοχή. Εἶναι ἡ πιὸ μικρὴ σὲ ἔκταση ἀλλὰ συγχρόνως καὶ ἡ πιὸ μεγάλη σὲ νόημα καὶ ὕψος καὶ βάθος προσευχή.  Δύο λέξεις ποὺ μᾶς ὑψώνουν ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό. Δύο λέξεις ποὺ ἐξαγιάζουν τὴν ψυχή μας. Δύο λέξεις ποὺ ἐκφράζουν τὴ σχέση μας μὲ τὸν Κύριο καὶ Θεό μας. «Κύριε, ἐλέησον». Μὲ τὶς δύο αὐτὲς λέξεις ὁλοκληρώνεται ἡ προσευχὴ μὲ τὰ πλήρη στοιχεῖα της. Ἔχει καὶ τὸ στοιχεῖο τῆς δοξολογίας, ποὺ προτάσσεται πάντοτε στὴν προσευχή μας, καὶ τὸ στοιχεῖο τῆς ὁμολογίας τῆς ἁμαρτωλότητός μας, ἀλλὰ καὶ τὸ στοιχεῖο τῆς αἰτήσεως καὶ παρακλήσεώς μας πρὸς βοήθειά μας ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. 

 Λέγοντας «Κύριε» ἀναγνωρίζουμε τὸ μεγαλεῖο Του καὶ τὴν κυριαρχία Του σ’ ὅλο τὸ σύμπαν. Σὰν νὰ Τοῦ λέμε: Σὺ εἶσαι ὁ κυρίαρχος τοῦ σύμπαντος, τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς. Σὺ δεσπόζεις στὴ θάλασσα, Σὺ ἐξουσιάζεις τὴ ζωὴ καὶ τὸν θάνατο, στὰ χέρια Σου βρίσκεται ὅλη ἡ λογικὴ καὶ ἡ ἄλογη κτίση, τίποτε δὲν συμβαίνει στὸν κόσμο χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζεις καὶ χωρὶς νὰ τὸ ἐπιτρέπεις ἢ νὰ τὸ ἀνέχεσαι Ἐσύ. Ὅλα στὸν κόσμο, ἀπὸ τὰ πανύψηλα δέντρα ὣς τὰ μοσχομύριστα ἀγριολούλουδα, κι ἀπὸ τὰ ταπεινὰ σπουργιτάκια ὣς τοὺς περήφανους ἀετοὺς ποὺ σχίζουν τοὺς αἰθέρες, διαλαλοῦν τὴ σοφία Σου καὶ τὴ δύναμή Σου. Ὅλα λειτουργοῦν καὶ κινοῦνται σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους καὶ τὴν τάξη ποὺ Ἐσὺ καθόρισες γιὰ τὸ καθένα. Βλέποντας ὅμως συγχρόνως τὴ δική μας μικρότητα καί ἀση- μαντότητα καὶ ἀναγνωρίζοντας ὅτι εἴμαστε σχεδὸν μιὰ κουκκίδα μέσα στὸ ἀχανὲς σύμπαν καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ διαπιστώνοντας ὅτι εἴμαστε ρυπαροί, γεμάτοι μολυσμοὺς πνευματικοὺς καὶ ἔνοχοι πολλῶν ἁμαρτιῶν καὶ παραβάσεων τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ νιώθουμε ἀνάξιοι νὰ σταθοῦμε καὶ νὰ μιλήσουμε καὶ νὰ ἀπολογηθοῦμε ἐνώπιόν Του. Διαπιστώνουμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας ὅτι εἶναι ἁμαρτωλὸς καὶ ἐλεεινὸς καὶ δὲν τολμοῦμε νὰ ἀτενίσουμε τὸν πανάγιο καὶ ἀναμάρτητο Θεό μας. 

   Γνωρίζοντας ὅμως ὅτι εἶναι πολυέλεος καὶ πολυεύσπλαχνος καὶ δέχεται τὴ μετάνοια κάθε ἁμαρτωλοῦ, ὅπως ὁ πατέρας ἐκεῖνος ὁ σπλαχνικὸς τῆς Παραβολῆς τοῦ ἀσώτου, ἀνοίγουμε τὴν καρδιά μας νὰ μιλήσει καὶ νὰ Τοῦ πεῖ μὲ τὴ γλώσσα της, ποὺ τὴν καταλαβαίνει Ἐκεῖνος ἀμέσως: Ἐλέησον, σπλαχνίσου μας. Ἡ δεητικὴ αὐτὴ κραυγὴ τῆς καρδιᾶς μας τὰ λέει ὅλα. Ὅλα ὅσα χρειάζεται νὰ ζητήσουμε ἀπὸ τὸν ἐλεήμονα καὶ πλουσιόδωρο Θεό. Ἐλέησέ μας, γιὰ τὴν ψυχή μας, γιὰ τὴν ὑγεία μας, γιὰ τὴν οἰκογένειά μας, γιὰ τὴν ἐργασία μας, γιὰ τὴν πατρίδα μας. 

  Εἶναι τὸ «Κύριε, ἐλέησον» αἴτημα περιεκτικὸ ὅλων τῶν αἰτημάτων μας. Ἐλέησέ μας, λυπήσου μας καὶ συγχώρησέ μας τοὺς ἁμαρτωλούς. Ὅπως συγχώρησες τὸν ληστὴ πάνω στὸ σταυρό. Ὅπως συγχώρησες τὴν ὁσία Μαρία τὴν Αἰγυπτία καὶ τόσους καὶ τόσους ἄλλους μετανοημένους ἁμαρτωλούς. 

  Κύριε, ἐλέησον. Μιὰ καρδιακὴ σύντομη προσευχὴ ποὺ συγκλονίζει τὴν ὕπαρξή μας, ὅταν λέγεται μὲ πίστη, μὲ συναίσθηση, μὲ κατάνυξη. Χωρὶς βιασύνη, ἀλλὰ εὐλαβικά. Τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ ποὺ ζητᾶμε εἶναι τὸ πᾶν γιὰ μᾶς. Εἶναι πλοῦτος καὶ θησαυρὸς ἀμύθητος. Ἂν μᾶς ἐλεήσει ὁ Θεός, δὲν θὰ νιώθουμε καμιὰ ἔλλειψη. Ἂν μᾶς πλημμυρίσει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, θὰ γεμίσει μὲ εἰρήνη ἡ καρδιά μας. Ἂν μᾶς ἐλεήσει ὁ Θεός, θὰ ἀλλάξει ἡ ζωή μας. Θὰ γίνει προθάλαμος τοῦ Παραδείσου. Λοιπόν, ἀδελφέ μου, ἂς μάθουμε νὰ λέμε ταπεινὰ καὶ μὲ συναίσθηση βαθιὰ τὴν σπουδαία προσευχὴ «ΚΥΡΙΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ»!ΟΣΩΤΗΡ2061