Σήμερα οἱ περισσότεροι ἐνδιαφέρονται πῶς θὰ ἀποκομίσουν ἀπὸ τὴ
θέση τους καὶ τὸ ἀξίωμά τους δόξα καὶ χρῆμα, ἀκόμη καὶ μὲ ἄνομα μέσα.
Ολα εὔκολα. Ἄνετα. Ἄκοπα. Αὐτο-
ματοποιημένα.
Μὲ τὸ πάτημα ἑνὸς κουμπιοῦ.
Καὶ ἡ «ἔξυπνη» σκού-
πα σκουπίζει μόνη της! Ὁ ἀρτοποι-
ητὴς φτιάχνει μόνος του τὸ ψωμὶ καὶ
μᾶς εἰδοποιεῖ ὅταν εἶναι ἕτοιμο! Τελευ-
ταῖα στὶς μικροσυσκευές μας δὲν χρει-
άζεται κὰν νὰ ἀγγίξουμε τὴν ἐπιλογή
μας. Ἀρκεῖ μονάχα νὰ ποῦμε τὸ ὄνομα,
καὶ τὸ κινητὸ τηλέφωνό μας ἀπὸ μόνο
του καλεῖ αὐτὸν ποὺ τοῦ εἴπαμε. Νὰ ψι-
θυρίσουμε τὴ διεύθυνση στὸν πλοηγό,
καὶ αὐτὸς θὰ μᾶς καθοδηγήσει μὲ τὴν
πιὸ σύντομη διαδρομὴ πρὸς τὸν ἄγνω-
στο προορισμό μας. Ὅλα τόσο ἁπλά!
Τόσο σύντομα! Τόσο ἄκοπα! Πρόο-
δος. Τεχνολογία. Λέξεις ποὺ στοὺς πε-
ρισσότερους ἀνθρώπους φαντάζουν
συνώνυμες τῆς ἀνέσεως καὶ τῆς ἄκο-
πης ζωῆς.
Καὶ βέβαια δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐν-
αντιωθεῖ στὴν πρόοδο οὔτε νὰ ἀρνηθεῖ
τὴν τεχνολογία. Πρέπει ὡστόσο νὰ εἶ-
ναι σὲ θέση νὰ διακρίνει τὶς βαθύτερες
ἐπιρροὲς ποὺ ἀσκοῦν αὐτὲς στὸν χα-
ρακτήρα του καὶ στὴν κοινωνία· ποιὲς
βαθύτερες ἀλλοιώσεις ἐπιφέρουν πέρα
ἀπὸ τὴν ἄνεση, τὴν ταχύτητα καὶ τὴν
ἐξυπηρέτηση. Πέρασαν, λένε, οἱ ἐπο-
χὲς ποὺ οἱ μεγάλοι μάθαιναν στοὺς μι-
κροὺς ὅτι γιὰ νὰ προοδεύσουν στὴ
ζωὴ χρειάζεται κόπος, ἀπαιτοῦνται θυ-
σίες. Ἔπαψαν νὰ εἶναι πρότυπα ζωῆς
οἱ ἄνθρωποι ποὺ μὲ μόχθο, κόπο καὶ
θυσίες κατακτοῦν καὶ ἀποκτοῦν κάτι.
Δὲν εἶναι ἐποχὴ γιὰ ἡρωισμοὺς καὶ γιὰ
ἥρωες ἡ σημερινή. Ἂς μὴ γελιόμαστε.
Πᾶνε αὐτοὶ ποὺ θυσίασαν τὰ πάντα
γιὰ τὴν πατρίδα: περιουσίες, θέσεις καὶ
ἀξιώματα, ἀκόμα καὶ τὴν ἴδια τους τὴ
ζωή. Σήμερα οἱ περισσότεροι ἐνδιαφέ-
ρονται πῶς θὰ ἀποκομίσουν ἀπὸ τὴ
θέση τους καὶ τὸ ἀξίωμά τους δόξα καὶ
χρῆμα, ἀκόμη καὶ μὲ ἄνομα μέσα. Ἐθε-
λούσια «θύματα», μορφὲς ἡρωικές,
ἀγωνιστὲς τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἀλή-
θειας, τῆς προσφορᾶς καὶ τῆς ἀγάπης
δύσκολα συναντᾶς σήμερα. Αὐτὴ εἶναι
ἡ πραγματικὴ κρίση τῆς ἐποχῆς μας. Ἡ
φτώχεια της καὶ ὁ ξεπεσμός της.
Κι ὅμως ὅλα τὰ θαυμαστὰ ἐπιτεύγμα-
τα τῆς ἀνθρωπότητος ἔχουν τὴν γενεσι-
ουργό τους αἰτία στὴν προσφορὰ ποὺ
ὑλοποιεῖται ἀπὸ τὴ θυσία. Καὶ ὅ,τι τιμᾶ
καὶ ἐξυμνεῖ τὸν ἄνθρωπο, στὴ θυσία
θὰ πρέπει νὰ τὸ ἀναζητήσουμε. Αὐτὸ
τὸ αἷμα τῆς θυσίας πότισε καὶ γιγάντω-
σε τὰ αἰωνόβια δένδρα τῆς Ὀρθοδόξου
πίστεώς μας καὶ τῆς ἐθνικῆς μας ἐλευ-
θερίας. Αὐτὸ ἐνέπνευσε, ἐνδυνάμωσε
καὶ ψύχωσε τοὺς μάρτυρες, τοὺς ὁμο-
λογητὲς καὶ τοὺς ἥρωες, ὁδηγώντας
τους στὸ βωμὸ τοῦ καθήκοντος.
Ἀλλὰ ἔτσι εἶναι! Ὅσο ἡ κοινωνία μας
καὶ ὁ καθένας μας προσωπικὰ δὲν
συγκινεῖται καὶ δὲν ἐμπνέεται ἀπὸ τὴ
μοναδικὴ καὶ ἀνεπανάληπτη θυσία τοῦ
Θεανθρώπου στὸ λόφο τοῦ Γολγοθᾶ,
τόσο καὶ περισσότερο ἀτομιστές, συμ-
φεροντολόγοι καὶ ἐγωκεντρικοὶ γινόμα-
στε.
Καὶ βλέπει κανεὶς νὰ χάνεται καὶ ἡ
ἔννοια τῆς φυσικῆς καὶ αὐτονόητης θυ-
σίας σήμερα. Αὐτῆς τῶν γονέων γιὰ τὰ
παιδιά. Τῶν παιδιῶν γιὰ τοὺς γέροντες
γονεῖς τους. Τῶν ἀδελφῶν τοῦ ἑνὸς γιὰ
τὸν ἄλλον. Τοῦ ἄνδρα γιὰ τὴ γυναίκα.
Καὶ αὐτὸς ὁ στεῖρος ὠφελιμισμὸς καὶ
τὸ πνεῦμα τῆς προσωπικῆς καλοπέρα-
σης μὲ παγερὴ ἀδιαφορία γιὰ ὅ,τι συμ-
βαίνει δίπλα μας δὲν ξεπερνιέται οὔτε
μὲ εὐχολόγια, οὔτε μὲ χωρὶς Χριστὸ
«ἀνθρωπιστικὲς» προσπάθειες.
Μόνο ἂν στρέψουμε τὸν νοῦ καὶ τὴν
καρδιά μας στὸ πρόσωπο τοῦ ἐσταυ-
ρωμένου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μόνο ἂν
προσπαθήσουμε νὰ ἐννοήσουμε τί
σημαίνει ὅτι «Χριστὸς ἔπαθεν ὑπὲρ
ἡμῶν» (Α΄ Πέτρ. β΄ 21), μόνο τότε θὰ
βροῦμε τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὴν παγερὴ ἀτο-
μιστικὴ ἀδιαφορία καὶ θὰ κινηθοῦμε θυ-
σιαστικὰ πρὸς οὐσιαστικὴ συνάντη-
ση τῶν ἄλλων· ὅπως ἔπραξαν ὅλοι οἱ
ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας· αὐτοὶ ποὺ δή-
λωναν ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι
«καθ’ ἡμέραν ἀποθνήσκω» (Α΄ Κορ. ιε΄
31). Δηλαδὴ κατὰ πρόθεσιν εἶμαι ἕτοι-
μος νὰ πεθάνω κάθε μέρα γιὰ χάρη
τῶν ἄλλων.
Ἀλλὰ ὅσο κι ἂν ἐνδεχομένως μᾶς
ἐνθουσιάζει καὶ μᾶς συγκινεῖ αὐτὸ τὸ
πνεῦμα καὶ τὸ παράδειγμα τῶν ἁγίων,
δὲν εἶναι εὔκολο νὰ τὸ μιμηθοῦμε, ἂν
δὲν ξεκινήσουμε θυσιάζοντας πρῶτα
ὅ,τι ἀρέσει στὸν ἴδιο τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυ-
τό μας. Γιατὶ ὑπάρχει περίπτωση νὰ θυ-
σιάσουμε τὴ ζωή μας γιὰ μιὰ ἰδέα, γιὰ
ἕνα πρόσωπο, γιὰ ἕνα σκοπό, ὅμως νὰ
μὴ θέλουμε ἢ νὰ μὴν μποροῦμε νὰ θυ-
σιάσουμε τὶς ἀδυναμίες μας, τὰ πάθη
μας.
Ἀλήθεια δὲν ζοῦμε τὸ ἀδιέξοδο τῆς
σύγχρονης ἄνετης καὶ ἄκοπης πρα-
γματικότητας; Δὲν μᾶς πνίγει κάποτε ὁ
μαρασμὸς καὶ ἡ θλίψη παρὰ τὴν ἀπο-
λαυστικὴ ζωή μας;
Πότε ἐπιτέλους θὰ ἐννοήσουμε καὶ
θὰ ἀκολουθήσουμε τὰ λόγια τοῦ Κυ-
ρίου μας «ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν
αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν» (Ματθ.
ις΄ 25);
Πότε δηλαδὴ θὰ συνειδητοποιήσου-
με ὅτι τὸ ἄνετο καὶ ἄκοπο φρόνημα ζω-
ῆς τοῦ κόσμου, ποὺ παραπλανητικὰ ὑ-
πόσχεται τὴν χωρὶς θυσίες εὐχάριστη
καὶ ἐπιτυχημένη ζωή, δὲν ὁδηγεῖ που-
θενὰ ἀλλοῦ παρὰ στὴν οὐσιαστικὴ ἀ-
πώλεια καὶ τῆς ἐδῶ πρόσκαιρης ζωῆς,
πολὺ δὲ περισσότερο τῆς αἰώνιας καὶ
χαρμόσυνης ζωῆς πλησίον τοῦ ἐσταυ-
ρωμένου καὶ ἀναστάντος Κυρίου Ἰησοῦ
στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν;
ΟΣΩΤΗΡ2062
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου