'' ΠΙΣΤΕΥΩ ''

Εἶναι ἡ πρώτη λέξη τοῦ Συμβόλου 
τῆς Πίστεως. Ἴσως τὴν ἔχουμε συν-
ηθίσει, ἔχει ὅμως πολὺ βάθος. Ἂς 
προσπαθήσουμε πολὺ σύντομα νὰ τὸ 
ἐξερευνήσουμε.
Πιστεύω στὸν Θεὸ σημαίνει πρῶτα-
πρῶτα: δέχομαι χωρὶς ἀμφιβολία ὅτι 
ὑπάρχει. Ὄχι ὅμως πιστεύω – ἔτσι ἀό-
ριστα – σ᾿ ἕνα ὕψιστο ὄν, ποὺ μπορεῖ 
ὁ καθένας νὰ τὸ ὀνομάζει ὅπως θέλει. 
Πιστεύω σὲ συγκεκριμένο Θεό, στὸν 
μόνο ἀληθινὸ Θεό, στὴν Ἁγία Τριά-
δα, τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιον 
Πνεῦμα.
Ἐπίσης πιστεύω ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, 
τὸ δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριά-
δος, ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ τὴ σωτηρία 
μας. Εἶναι τόσο σημαντικὸ στοιχεῖο τῆς 
πίστεως αὐτό, ὥστε ὅταν ρώτησαν οἱ 
Ἰουδαῖοι τὸν Κύριο τί νὰ κάνουν γιὰ νὰ 
ἐργάζονται τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ, Ἐκεῖνος 
τοὺς ἀπάντησε αὐτὸ ἀκριβῶς: «Τοῦτό 
ἐστι τὸ ἔργον τοῦ Θεοῦ, ἵνα πιστεύση-
τε εἰς ὃν ἀπέστειλεν ἐκεῖνος» (Ἰω. Ϛ´ 
28-29). Αὐτὸ εἶναι τὸ ἔργο ποὺ ὁ Θεὸς 
ζητᾶ, τὸ νὰ πιστέψετε ζωντανὰ καὶ ἔμ-
πρακτα σ᾿ Αὐτὸν ποὺ Ἐκεῖνος ἀπέστει-
λε (δηλαδὴ στὸν Κύριο Ἰησοῦ).
Ἀλλὰ τί σημαίνει «πιστεύω στὸν Κύ-
ριο Ἰησοῦ Χριστό»; Σημαίνει ὅτι δέχο  -
μαι μὲ ὅλη μου τὴν καρδιὰ ὡς ἀληθι-
νὰ ὅλα ὅσα μᾶς εἶπε: τὶς  οὐράνιες ἀλή-
θειες, δηλαδὴ τὰ δόγματα· τὶς  ὑποσχέ-
σεις καὶ ἀπειλές Του· τὶς ἅγιες ἐντολές 
Του. Ἀκόμη πιστεύω ὅτι ὁ   Κύριος μὲ τὸ 
ὅλο ἔργο Του καὶ ἰδίως μὲ τὴ σταυρική 
Του θυσία καὶ τὴν Ἀνάστασή Του μᾶς 
  ἐξασφάλισε τὴ σωτηρία, μᾶς γλύτω-
σε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο καὶ 
μᾶς χάρισε τὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. 
  Πιστεύω δηλαδὴ ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς 
Χριστὸς εἶναι ὁ προσωπικός μου σω-
τήρας, ἀλλὰ καὶ ὅλου τοῦ κόσμου.
Ὁ Ἴδιος ὅμως, ὅπως ἀναφέραμε, εἶπε 
γιὰ τὴν πίστη: «Τοῦτό ἐστι τὸ ἔργον». 
Ὀνόμασε τὴν πίστη ἔργο, δηλαδὴ κάτι 
ποὺ φανερώνεται στὶς πράξεις μας. 
Μὲ ἄλλα λόγια ἡ ἀληθινὴ πίστη στὸν 
Θεὸ δὲν εἶναι μόνο θεωρητικὴ παρα-
δοχὴ ποὺ δὲν ἐπηρεάζει τὴ ζωή μας. 
Καὶ τὰ δαιμόνια πιστεύουν, διδάσκει ὁ 
ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος, καὶ τρέ-
μουν μπροστὰ στὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ 
χωρὶς ὅμως νὰ μετανοοῦν γιὰ τὴν κα-
κία τους. Πίστη χωρὶς ἔργα εἶναι νεκρή, 
συνεχίζει. Δεῖξε μου τὴν πίστη σου ἀπὸ 
τὰ ἔργα σου (Ἰακ. β´ 17-19). 
Πιστεύω συνεπῶς στὸν Θεὸ σημαί-
νει ἀγωνίζομαι νὰ ζῶ σύμφωνα μὲ τὸ 
θέλημά Του, μὲ τὶς ἐντολές Του. Μετα-
νοῶ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου, καλλιεργῶ 
τὴν ἀρετή. Ἀπέχω ἀπὸ ὅ,τι δὲν ἀρέ-
σει στὸν Θεό, προσεύχομαι, νηστεύω, 
κάνω ἐλεημοσύνες, συγχωρῶ ὅσους 
μοῦ ἔχουν φταίξει, ἐκκλησιάζομαι, συμ-
μετέχω συνειδητὰ στὰ ἱερὰ Μυστήρια 
τῆς Ἐκκλησίας…
Ἀλλὰ ὁ ἀγώνας αὐτὸς ἔχει ἕνα με-
γάλο ὅραμα: τὴν κληρονομία τῆς Βα-
σιλείας τῶν οὐρανῶν. Πιστεύω σημαί-
νει «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν». 
Πιστεύω ὅτι ὑπάρχει καὶ μετὰ θάνατον 
ζωή. Τὴν σκέφτομαι. Ὄχι ἁπλῶς τὴν 
σκέφτομαι, ἀλλὰ καὶ τὴν περιμένω καὶ 
τὴν ποθῶ καὶ ἑτοιμάζομαι, ὥστε ὅταν 
ἔλθει ὁ Κύριός μου κατὰ τὴ Δευτέρα 
Του Παρουσία, νὰ μὲ βρεῖ ἕτοιμο, μετα-
νοημένο, καθαρὸ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ 
στολισμένο μὲ ἀρετές, γιὰ νὰ μὲ ἀξιώ-
σει τῆς οὐρανίου Βασιλείας Του, στὴν 
ὁποία δὲν θὰ εἰσέλθει ὅποιος ἐργάζε-
ται τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας (πρβλ. Γαλ. ε´ 
19-21, Ἀποκ. κα´ 27).
Τέλος πίστη σημαίνει ἐμπιστοσύνη 
στὴν πρόνοιά Του. Ἐμπιστοσύνη βέ-
βαια στὸν Θεὸ δείχνουμε καὶ μὲ ὅλα τὰ 
παραπάνω, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως ὅταν πι-
στεύουμε ὅτι ἡ ζωή μας εἶναι στὰ χέρια 
Του· ὅτι φροντίζει ὄχι μόνο γιὰ τὴ σω-
τηρία τῆς ψυχῆς μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν 
καθημερινὴ διατροφή μας, τὴν ὑγεία 
μας, τὴν ἐπαγγελματικὴ καὶ οἰκογενει-
ακή μας ἀποκατάσταση καὶ πορεία, γιὰ 
ὅλα τὰ θέματα καὶ προβλήματά μας. Τὰ 
γνωρίζει ὅλα καὶ θὰ δώσει τὴν καλύ-
τερη λύση. Γιατὶ εἶναι Πατέρας, στορ-
γικὸς Πατέρας.
Ἡ ἐμπιστοσύνη αὐτὴ στὴν πρόνοιά 
Του σημαίνει ἐπίσης πὼς ὅ,τι μᾶς συμ-
βαίνει, εἴτε εὐχάριστο εἴτε δυσάρεστο, 
τὸ θεωροῦμε ὅτι ὁ Θεὸς τὸ στέλνει ἢ 
τὸ παραχωρεῖ γιὰ τὸν καταρτισμὸ καὶ 
τὴ σωτηρία μας. Κι ὅταν μᾶς πειράζει 
ὁ σατανάς, κι ὅταν μᾶς ταλαιπωροῦν 
κακόβουλοι ἄνθρωποι, αὐτὸ γίνεται 
ἐπειδὴ τὸ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς καὶ ὅσο τὸ 
ἐπιτρέπει. Μὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα μᾶς προ-
τρέπει ὁ πατερικὸς λόγος: «Τὰ συμ-
βαίνοντά σοι ἐνεργήματα ὡς ἀγαθὰ 
προσδέξῃ, εἰδὼς ὅτι ἄτερ Θεοῦ οὐδὲν 
γίνεται». Τὰ γεγονότα ποὺ σοῦ τυχαί-
νουν, νὰ τὰ ὑποδέχεσαι ὡς καλά, ἔχον-
τας ὑπ᾿ ὄψη σου ὅτι τίποτε δὲν γίνεται 
χωρὶς νὰ τὸ θέλει ὁ Θεός (Διδαχὴ τῶν 
Ἀποστόλων 3, 10). Ἔτσι, ὁ πιστὸς ὅλα 
τὰ θλιβερὰ τὰ ἀντιμετωπίζει μὲ ὑπο-
μονὴ καὶ εὐγνωμοσύνη καὶ ἀγωνίζεται 
νὰ δώσει τὸν καρπὸ ποὺ περιμένει ἀπὸ 
αὐτὸν ὁ Θεός (καὶ γιὰ τὸν ὁποῖο ἐπέ-
τρεψε τὴ θλίψη), καρπὸ μετανοίας καὶ 
ἐξαγιασμοῦ.
Ἡ πίστη λοιπὸν εἶναι κάτι πολὺ μεγά-
λο καὶ βαθύ. Ὁ πιστὸς ζεῖ καὶ σκέπτε-
ται οὐράνια, θεϊκά, τελείως διαφορετικὰ 
ἀπὸ αὐτὸν ποὺ δὲν πιστεύει. Ἀλλ᾿ ἂς 
μὴ θεωρήσουμε τὴν κατάσταση τῆς τε-
λείας πίστεως ὡς κάτι ἀπλησίαστο. Ἂς 
ἀγωνιζόμαστε νὰ ζοῦμε κατὰ τὸ ἅγιο 
θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἂς Τὸν παρακα-
λοῦμε νὰ αὐξάνει τὴν πίστη μας. Καὶ ἡ 
ἀγαθότητά Του μέρα μὲ τὴν ἡμέρα θὰ 
τὴν τελειοποιεῖ.ΟΣΩΤΗΡ2067