ΠΡΟΣΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ

''Τὸ πιὸ πυκνὸ  σκοτάδι εἶναι λίγο πρὶν ἀπο τὴν αὐγή.''

Στὶς 29 τοῦ Μάη τοῦ 1453 σίγησαν τ’ ἀηδόνια, πῆραν νὰ κλαῖνε τὰ πουλιά. 

Πῆραν νὰ ἀποπαίρνουνε τὰ ὀργισμένα χρόνια.

 Ἡμέρα Τρίτη:

«Ἐκείν’ ἡ μέρα σκοτεινή, ἀστραποκαϊμένη,

τῆς Τρίτης τῆς ἀσβολερῆς, τῆς μαυρογελασμένης,

τῆς θεοκαρβουνόκαυτης, πουμπαρδοχαλασμένης…».

Μελαγχολῆσαν οἱ καιροί. Μέσα 

στὸν θρῆνο τῶν πουλιῶν μαρμάρω-

σε ὁ βασιλιάς. Δὲν πέθανε· κοιμᾶται. 

Τὸν κρύψανε οἱ ἄγγελοι σὲ μιὰ θεό-

χτιστη σπηλιά. Ἐκεῖ τὴ μέρα καρτε-

ρεῖ, νὰ τοῦ μιλήσει ὁ οὐρανός, ν’ ἀνα-

στηθεῖ…

Μὲ θρύλους καὶ μὲ ὄνειρα   ἔντυσε ὁ πό-

νος τῶν ψυχῶν τῆς Πόλεως τὸ πάρσιμο, 

τὸ κόσμημα τοῦ κόσμου. 567 χρόνια κύ-

λησαν μὲ δάκρυ ποτισμένα. Πολλὰ γιὰ 

μᾶς. Λίγα γιὰ Κεῖνον, ποὺ ἀφανῶς τὸν 

κόσμο κυβερνάει κι ἀλλιῶς μετράει τὸ 

χρόνο: «Χίλια ἔτη ἐν ὀφθαλμοῖς σου ὡς 

ἡ ἡμέρα ἡ ἐχθές, ἥτις διῆλθε, καὶ φυ-

λακὴ ἐν νυκτί»· στὰ μάτια Σου τὰ χίλια 

χρόνια δὲν εἶναι παρὰ μιὰ μέρα μόνο, ἡ 

χθεσινή, καὶ σὰν μιὰ ἀλλαγὴ νυχτερινῆς 

φρουρᾶς (Ψαλ. πθ΄ [89] 4).

Κάποτε ὡστόσο ἔρχεται καὶ Κεῖνος 

στὰ μέτρα τὰ δικά μας· συντέμνει τὸ χρό-

    νο, περιμαζεύει τοὺς καιρούς. Τὸ κάνει 

συνήθως τότε ποὺ ἡ κακία   πνίγει τὸν 

κόσμο κι ὡριμάζουν ἀπ’ ὥρα σ’ ὥρα οἱ 

ψυχές.

Ὡρίμασαν;

Στοὺς καιρούς μας ὁ κόσμος εἶναι 

πνιγμένος στὸ κακό. Ἡ ἴδια ἡ Πόλη ἔχει 

κι αὐτὴ πνιγεῖ στῶν ἄλλων φύλων τὶς 

ὀρδές. 20, ἴσως καὶ πάνω ἀπὸ 20, ἑκα-

τομμύρια τὰ πλήθη ποὺ τώρα τὴν κατα-

πατοῦν.

Δυὸ ὁλόκληρες Ἑλλάδες! Καὶ μέσα ἐ -

κεῖ, σταγόνα στὸν ὠκεανό, οἱ λίγοι, οἱ ἀ -

ληθινοὶ ἰδιοκτῆτες της, μιὰ   χούφτα μόνο, 

οἱ ἀπροσκύνητοι Ρωμιοί. Κι ἐκεῖ ἀκλό-

νητο σ’ ὅλους τοὺς δίσεκτους καιροὺς 

τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Ἡ ἀγωνία 

κάνει τὸν πόνο προσευχή: «Ἕως πότε, 

Κύριε; Δὲν συντάμεις τὸν καιρό;».

Ἔτσι ξεχείλισε κάποτε καὶ τοῦ προφή-

τη Δανιὴλ ἡ ἐναγώνια κραυγὴ στὴ Βα-

βυλώνα: Πότε ἡ αἰχμαλωσία τοῦ λαοῦ 

θὰ πάρει τέλος; Ἀλλὰ ἡ   ἀπάντηση τοῦ 

Θεοῦ τὸν μετέφερε σὲ ἄλλο ἐπίπεδο: 

ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία τῆς Βαβυλώνας 

στὴν αἰχμαλωσία τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ 

θανάτου. Ἡ πρώτη θὰ τέλειωνε σὲ λίγο, 

μὲ τὴ συμπλήρωση 70 χρόνων, ὅπως 

εἶχε ὁ προφήτης Ἱερεμίας προφητεύ-

σει. Ἡ δεύτερη σὲ ἑβδομήντα ἑβδομά-

δες ἐτῶν, 490 χρόνια! Στὰ 490 ἀκριβῶς 

χρόνια, ὅπως εἶχε ὁρίσει ὁ Θεός, προσ-

φέρθηκε ἡ λυτρωτικὴ θυσία τοῦ Γολγο-

θᾶ, καὶ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἄλλαξε 

τὴν πορεία τοῦ κόσμου.

Περισσότερες ἀπὸ 70, ογδοντα μία 

ἀκριβῶς ἑβδομάδες ἐτῶν – 567 χρόνια 

– συμπληρώνονται ἐφέτος ἀπὸ τὴν τρα-

γικὴ μαγιάτικη μέρα τοῦ 1453. Ἡ αἰχμα-

λωσία παρατάθηκε πολύ. Καιρὸς οἱ μύ-

θοι νὰ γίνουν ἱστορία καὶ νὰ ἀντηχήσει 

ἐπιτέλους γρήγορος καὶ θριαμβικὸς ὁ 

καλπασμὸς τοῦ ἀλόγου τοῦ μαρμαρω-

μένου βασιλιᾶ.

Βλέπετε ὅτι πᾶμε ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ 

χειρότερο, θὰ παρατηρήσει ἀπορημέ-

νος κάποιος. Ὁ τόπος ἔχει βουλιάξει 

στὰ χρέη, οἱ δανειστὲς τὸν πνίγουν. Καὶ 

ἡ Κύπρος, ὁλόλαμπρη διαμαντόπετρα 

τῆς Μεσογείου, βυθίζεται σὲ νέα κατο-

χή. Ποῦ ἀκοῦτε καλπασμοὺς ἀλόγων; 

Τὸ σκοτάδι πυκνώνει ἀπελπιστικά. Ἀ-

πό ποῦ ἀντλεῖτε τὴν αἰσιοδοξία σας;

Τὴν ἀντλοῦμε ἀκριβῶς ἀπὸ αὐτὸ τὸ ὑ-

πέρπυκνο σκοτάδι. Διότι τὸ πιὸ πυκνὸ 

σκοτάδι εἶναι λίγο πρὶν ἀπο τὴν αὐγή. 

Τότε ποὺ σβήνουν ὅλα τ’ ἄστρα καὶ χά-

νεται τὸ χλωμὸ φῶς τοῦ μισοῦ φεγγα-

ριοῦ. Κι ἄρα καὶ τούτη τὴν ὥρα ποὺ 

σβῆσαν τὰ χλωμὰ φῶτα τοῦ κόσμου, 

τούτη τὴν ὥρα ποὺ οἱ   ἀνθρώπινες ἐλπί-

δες μας ἔγιναν σκόνη καὶ κουρνιαχτός, 

τούτη τὴν ὥρα προσμένουμε νὰ ροδίσει 

ἡ αὐγή, νὰ ἀνατείλει ὁ ἥλιος. Τούτη ἡ 

ὥρα εἶναι ἡ ὥρα τοῦ Θεοῦ καὶ προσδο-

κοῦμε τὴ μεγάλη ἀλλαγή: νὰ λάμψει τὸ 

φῶς τῆς Μεγάλης Ἐκκλησιᾶς σ’ ὅλα τὰ 

πλάτη καὶ τὰ μήκη τῆς γῆς.

Καὶ μακάριοι ὅσοι τὴ σκοτεινὴ ὥρα 

τῆς μεγάλης ἀναμονῆς μείνουν πιστοὶ κι 

ἀλύγιστοι προσμένοντας τὴν ἀνάσταση 

τοῦ μαρμαρωμένου βασιλιᾶ.

ΟΣΩΤΗΡ2067