ΣΤΑΜΑΤΑ ΠΙΑ ΤΙΣ ΕΙΡΩΝΕΙΕΣ !

Σταμάτα πιὰ τὶς εἰρωνεῖες! Ὅλο τὸν ἔξυπνο μᾶς κάνεις! Δὲν ἔχεις ἀφήσει καὶ κανέναν ποὺ νὰ μὴν ἔχεις κοροϊδέψει! Καὶ νομίζεις ὅτι κάνεις καὶ κάτι σπουδαῖο! Δὲν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις κατὰ τὶς ὁποῖες συναναστρεφόμαστε μὲ ἀνθρώπους ποὺ τοὺς ἀρέσει νὰ εἰρωνεύονται τοὺς ἄλλους· ἄλλοι γιὰ νὰ γελάσουν κι ἄλλοι γιὰ νὰ τονίσουν κάποιο φυσικὸ ἢ ἄλλο ἐλάττωμα τοῦ διπλανοῦ τους. Μερικοὶ μάλιστα καμαρώνουν γιὰ τὴν ἔξυπνη λεπτὴ εἰρωνεία τους ποὺ κάνει τοὺς ἄλλους γύρω νὰ ξεσπάσουν σὲ ἀσυγκράτητα γέλια· ἀκόμη καὶ γιὰ τὸ θύμα τους ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἀντισταθεῖ στὴν εὑρηματικὴ λεπτὴ εἰρωνεία ποὺ δέχεται. Ἄλλοτε ἡ εἰρωνεία γίνεται σαρκαστική, δηκτική, ἀμείλικτη. Κάποτε καὶ πικρόχολη, καὶ σκληρή, ποὺ πληγώνει εὐαίσθητες ψυχές, περιθωριοποιεῖ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν τὴν τέχνη νὰ ἀμύνονται, νὰ ἀπαντοῦν, νὰ ἐπιστρέφουν τὴ χλεύη. Καὶ δημιουργεῖ ἀποστάσεις μεγάλες, χάσματα. Πῶς νὰ δώσεις θάρρος μετὰ σὲ κάποιον ποὺ ξέρεις ὅτι ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα περιμένει τὴν εὐκαιρία νὰ σὲ γελοιοποιήσει, νὰ σὲ ταπεινώσει, νὰ σὲ ἐξευτελίσει; Κι ἂν τολμήσεις κάποτε νὰ διαμαρτυρηθεῖς, εἰσπράττεις μιὰ σοβαροφανὴ ἢ ἀπαξιωτικὴ ἀπάντηση· ὁπότε ἀπογοητεύεσαι καὶ σταματᾶς. Δὲν ἔχεις ὄρεξη γιὰ τέτοιο παιχνίδι ἐντυπώσεων, γιὰ τὸ ποιὸς θὰ πεῖ τὴν τελευταία λέξη, τὴν πιὸ ἔξυπνη καὶ ἀποστομωτική. Τί συμβαίνει λοιπόν; Γιατί κάποιοι ἄνθρωποι ἔχουν τὴν τάση νὰ εἰρωνεύονται; Τί φταίει; Συχνὰ τὸ ἐλάττωμα αὐτὸ τὸ ἀντιγράφει κανεὶς ἀπὸ τὸ οἰκογενειακὸ ἢ τὸ εὐρύτερο περιβάλλον στὸ ὁποῖο ζεῖ. Καὶ τὸ συνηθίζει σὰν κάτι φυσικό, ὡραῖο, ἔξυπνο. Τὸ ἐκλαμβάνει ὡς χάρισμα ἰδιαίτερης εὐφυΐας. Πολλὲς φορὲς ὅμως πίσω ἀπὸ ἄτομα ποὺ συνηθίζουν νὰ εἰρωνεύονται, κρύβονται πληγωμένοι ἐγωισμοί, παιδικὲς μειονεξίες, συμπλέγματα ἀξεπέραστα, προβλήματα αὐτοεκτίμησης. Ἢ καὶ ἀντίθετα διάθεση ἐπιβολῆς καὶ κυριαρχίας. Παρ’ ὅλα αὐτά, ἰδιαίτερα στὶς μέρες μας, ἡ εἰρωνεία θεωρεῖται ἀπὸ πολλοὺς χάρισμα, ἕνας εὔκολος τρόπος νὰ ὑπερισχύσεις, νὰ ἀποδείξεις ὅτι εἶσαι κάτι κι ἐσύ, ὅτι ξέρεις νὰ βάζεις τὸν ἄλλο στὴ θέση του. Στὴν ἐποχή μας, κατὰ τὴν ὁποία μᾶς ἀρέσει νὰ γελοιοποιοῦμε τὰ πάντα, ἡ εἰρωνεία, ὁ σαρκασμός, ἡ σάτιρα, σὲ ὅποια της μορφή, ἔχει μεγάλη πέραση. Ἰδιαίτερα στὴ δημόσια ζωή, ὅποιος ξέρει νὰ σαρκάζει, νὰ γελοιοποιεῖ, θεωρεῖται σπουδαῖος καλλιτέχνης, ἀκριβοπληρωμένος, εὐφυής. Οἱ σατιρικὲς ἐκπομπὲς ἄλλωστε ἔχουν πολὺ μεγάλη ἀκροαματικότητα καὶ θεαματικότητα. Καὶ σὲ διαπροσωπικὸ ἀκόμη ἐπίπεδο εἶναι πολλοὶ αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ ἀκοῦν καὶ νὰ βλέπουν «χαρισματικοὺς» ἀνθρώπους ποὺ ξέρουν τόσο ἔξυπνα νὰ εἰρωνεύονται. Τοὺς ἀρέσει ἡ γελοιοποίηση τῶν ἄλλων. Μέχρι ὅμως ἑνὸς σημείου. Ὅταν τὰ πεπυρωμένα βέλη τῆς εἰρωνείας στραφοῦν πάνω μας, τότε ἀλλάζουν τὰ πράγματα. Μᾶς ἀρέσει νὰ κοροϊδεύουν τοὺς ἄλλους. Γελᾶμε. Τὸ εὐχαριστιόμαστε. Ὄχι ὅμως νὰ κοροϊδεύουν κι ἐμᾶς. Τότε πληγωνόμαστε, ἀναστατωνόμαστε, παγώνουμε, ἀπομακρυνόμαστε, φυλαγόμαστε. Καὶ καταδικάζουμε τὴν εἰρωνεία ὡς κάτι ἀπαίσιο καὶ σκληρό. Ποιὰ θέση λοιπὸν ἔχει ἡ εἰρωνεία μὲ βάση τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ; Εἶναι χάρισμα ἢ ἐλάττωμα; Μπορεῖ κάποιος πνευματικὸς ἄνθρωπος νὰ εἰρωνεύεται καὶ νὰ περιπαίζει τοὺς ἄλλους μ’ ἕνα λεπτὸ χιοῦμορ; «Μὰ τὸ κάνω γιὰ νὰ γελάσουμε», θὰ πεῖ κάποιος! «Γιὰ νὰ δημιουργηθεῖ ὡραῖο κλίμα». Ἄλλο πράγμα ὅμως εἶναι ἕνα ἀθῶο ἀστεῖο γιὰ νὰ γελάσουμε ὅλοι, ἕνα ἀστεῖο ποὺ δὲν ἐνοχλεῖ κανέναν, καὶ ἄλλο πράγμα ἕνα πείραγμα ποὺ ταπεινώνει, ἐξευτελίζει τὸν ἄλλον, ὁ ὁποῖος εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Δυστυχῶς εἶναι πολλοὶ αὐτοὶ ποὺ δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν ὅτι ἡ εἰρωνεία πληγώνει, γκρεμίζει σχέσεις, δημιουργεῖ ἀποστάσεις. Γι’ αὐτὸ καὶ στὴν Ἁγία Γραφὴ καταδικάζεται ἡ εἰρωνεία πολλὲς φορές. Ποιοὶ ἄλλωστε χλεύαζαν καὶ λοιδοροῦσαν, ποιοὶ ἤξεραν καλὰ τὴν τέχνη νὰ διακωμωδοῦν, νὰ κοροϊδεύουν; Συνήθως οἱ γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι. Στὸ σημεῖο αὐτὸ βέβαια θὰ πεῖ κανεὶς ὅτι ἄλλο πράγμα εἶναι ὁ χλευασμὸς τῶν Φαρισαίων, καὶ ἄλλο πράγμα ἕνα ἁπλὸ πείραγμα πρὸς τὸν ἀδελφό μας. Πράγματι. Ὅμως μήπως δὲν εἶναι ἁπλὸ πείραγμα ἀλλὰ περιφρόνηση πρὸς τὸν ἀδελφό μας; Ἡ εἰρωνεία δὲν εἶναι χάρισμα. Εἶναι μεγάλο ἐλάττωμα. Καὶ ἔχουν εὐθύνη γι’ αὐτὸ ὄχι μόνο ὅσοι εἰρωνεύονται, ἀλλὰ κι αὐτοὶ ποὺ γελοῦν μὲ τοὺς χλευασμοὺς τῶν ἄλλων. Ὁ Κύριός μας ἄλλωστε εἶπε κάποτε ὅτι ὅποιος πεῖ τὸν ἄλλο «ρακά», ἀνόητο, μὲ ἀπαξιωτικὴ διάθεση, εἶναι ἔνοχος ἐνώπιον τοῦ Κριτοῦ (Ματθ. ε΄ 22). Πόσο μᾶλλον γιὰ εἰρωνεῖες ποὺ ἐξευτελίζουν τοὺς ἄλλους. Εἶναι ὅμως δυνατὸν νὰ μπορέσει νὰ ξεπεράσει κανεὶς τὸ ὀλέθριο αὐτὸ πάθος, ὅταν μάλιστα αὐτὸ ἔχει γίνει σταδιακὰ σύμφυτο μὲ τὸ χαρακτήρα του; Πράγματι εἶναι πολὺ δύσκολο· φαντάζει ἀκατόρθωτο. Μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ ὅμως τὰ πάντα εἶναι δυνατά. Βέβαια πρέπει νὰ ματώσει κανείς. Νὰ ξεπεράσει τὸν ἑαυτό του. Καὶ νὰ μιλᾶ μὲ εὐγένεια, μὲ σεβασμὸ ἀκόμη καὶ πρὸς αὐτοὺς ποὺ ἔχουν κάποιες φυσικὲς ἀδυναμίες. Ἢ καὶ πρὸς ἐκείνους ποὺ σὲ προκαλοῦν ἄθελά τους νὰ τοὺς εἰρωνευθεῖς, νὰ τοὺς πειράξεις. Τελικὰ ὅσο πιὸ πνευματικὸς ἄνθρωπος γίνεται κανείς, τόσο πιὸ προσεκτικὸς θὰ εἶναι καὶ στὰ λόγια του καὶ στὰ ἀστεῖα του· καὶ τόσο πιὸ ἀγαπητὸς σὲ ὅλους.ΟΣΩΤΗΡ2070