Μοναχή Γαβριηλία, Ἡ γερόντισσα τῆς ἀγάπης Ἀρχιμ. π. Εὐσεβίου Ρασσιᾶ

Η Γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη, γεννήθηκε στὶς 2 Ὀκτωβρίου τοῦ 1897 (ἡμέρα ἑορτασμοῦ τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης) στὴν Κωνσταντινούπολη. 

Ὁ πατέρας της ἦταν εὔπορος ξυλέμπορος κι ἔζησε σὲ ἕνα περιβάλλον μὲ πολλὲς ἀνέσεις στὴν Πόλη, στὸ Φανάρι. Ἦταν ἕνα χαριτωμένο κοριτσάκι, γεμάτο ἀγάπη γιὰ ὅλον τὸν κόσμο. Τὶς ἡμέρες ποὺ τὸ ἀρχοντικό τῶν Παπαγιάννη «δεχόταν» ἡ χαρὰ τῆς μικρῆς Αὐρηλίας (τὸ ὄνομά της πρὶν δεχτεῖ τὴν μοναχικὴ κουρὰ) ἔτρεχε ἀμέσως γιὰ ν’ ἀνοίξει καὶ νὰ ὑποδεχθεῖ ἐκείνη τοὺς ἐπισκέπτες. Ἦταν τὸ τέταρτο καὶ τὸ τελευταῖο παιδὶ τῆς οἰκογενείας. Ἀπὸ τὰ ἀδέλφια της ἡ μεγάλη, ἡ Βασιλικὴ ἦταν ἐκείνη ποὺ τῆς πρωτομίλησε γιὰ τὸν Θεό. Μαζὶ μὲ τὰ παραμύθια ποὺ τῆς διάβαζε, τῆς ἔλεγε ἱστορίες ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Μιὰ μέρα λοιπόν, τῆς εἶπε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι «πανταχοῦ Παρὼν» κι ὅ,τι κι ἂν κάνουμε Ἐκεῖνος τὸ βλέπει… Τότε ἡ μικρὴ Αὐρηλία ποὺ ἦταν 4-5 χρονῶν τὰ ἔχασε καὶ μὲ τρομαγμένη φωνὴ ρώτησε: «Κι ἂν πάω καὶ κλειστῶ μέσα σ’ ἐκεῖνο τὸ ντουλάπι, θὰ μὲ βρεῖ»; «Ναὶ» τῆς λέει. «καλά, κι ἂν γίνω μικρὴ-μικρὴ καὶ μπῶ σ’ αὐτὸ τὸ σπιρτόκουτο κι ἐκεῖ θὰ μὲ βλέπει»; «Κι ἐκεῖ». Τότε κατάλαβε ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι σοβαρὴ ὑπόθεση κι ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε συνέχεια πράγματα τοῦ κεφαλιοῦ μας κι ἀταξίες, μὰ πρέπει νὰ εἴμαστε καλὰ παιδιὰ γιατί μᾶς βλέπει «Ἐκεῖνος ποὺ εἶναι παντοῦ»! Ξέσπασε τότε σὲ κλάματα καὶ χώθηκε στὴν ἀγκαλιὰ τῆς ἀδελφῆς της. «Δηλαδή, πάει χάθηκα»!!! Τὰ χρόνια περνοῦσαν καὶ ἡ μικρὴ Αὐρηλία ἀγαποῦσε ὅλον τὸν κόσμο κι ὅλος ὁ κόσμος τὴν ἀγαποῦσε! 

Μετὰ τὸ γυμνάσιο, ἔφυγε γιὰ νὰ συνεχίσει τὶς Σπουδές της στὴν Ἐλβετία στὴν Σχολὴ Γεωπονικῆς τοῦ Estavayer-Le-Lacε ἰδιαίτερά τά φυτὰ καὶ κυριολεκτικὰ μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς της «μιλοῦσε» μαζί τους καὶ λὲς κι ἔβλεπες κάθε φορά τὴν ἀνταπόκρισή τους. 

 Τὸ 1923 βρίσκεται οἰκογενειακῶς στὴ Θεσσαλονίκη. Ἐκεῖ μπαίνει στὸ Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, ὡς ἀκροάτρια στὴ Φιλοσοφικὴ Σχολή. Μετὰ τὸ τέλος τῶν σπουδῶν της φθάνει στὴν Ἀθήνα καὶ ἡ πρώτη της φροντίδα ἦταν νὰ πιάσει κάποια δουλειά. Ἔπιασε λοιπὸν δουλειὰ σὲ μιὰ ψυχιατρικὴ κλινικὴ ὅπου παρέμεινε ἕναν μόνον χρόνο. Ἔπειτα ἀκολούθησε ἡ Ἀγγλία, μόνη μὲ μοναδικὴ περιουσία μιὰ χάρτινη Λίρα Ἀγγλίας… Ἡ ἐν Χριστῷ περιπέτειά της μόλις ἄρχιζε… Ἐκεῖ βρῆκε διάφορες ἐργασίες, ἐνῶ παράλληλα βοηθοῦσε πλῆθος ἀπόρων καὶ ἀνέργων, ἐπίσης φρόντιζε δωρεὰν πολλοὺς φτωχούς. Κι ἔρχεται τὸ 1954, ἡ χρονιὰ σταθμὸς στὴν πνευματική της ζωή. Ἦταν 24 Μαρτίου τὴν ἡμέρα ποὺ ἔφυγε γιὰ τὴν ἄλλη ζωὴ ἡ μητέρα της. Γιὰ κείνη, μόλις ἄρχιζε ἡ μεγάλη περιπέτεια τῆς Πίστης στὸν Χριστό. Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ξεκίνησε ἡ μεγάλη ἱεραποστολή της στὶς πέντε ἠπείρους τῆς ὑφηλίου. Τὸ 1954 πῆγε στὴν Ἰνδία ὅπου καὶ παρέμεινε 5 χρόνια. Ἦταν μεγάλος σταθμὸς στὴ ζωή της καὶ ἡ ἴδια ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα τὴν Ἰνδία. Ἐκεῖ βοηθοῦσε ἀκατάπαυστα πλῆθος λεπρῶν καὶ ἀρρώστων καὶ τοὺς ἔδειχνε ἀπεριόριστη ἀγάπη! Ὅλοι τὴν ἀγαποῦσαν καὶ τὴν φώναζαν ἀδελφὴ Λίλα. Στὸ καθημερινό της κουραστικὸ πρόγραμμα ἦταν ἀπαραίτητη ἡ δίωρη ἀνάγνωση τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ πολλὲς ὧρες προσευχῆς. Εἶχε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ καὶ γι’ αὐτὸ ποτὲ δὲν κρατοῦσε χρήματα πάνω της. Ὅλα της τὰ ἔδινε ἐκεῖνος, ἔλεγε, ἐκείνη τὸ μόνο ποὺ ἔκανε ἦταν νὰ ἀφεθεῖ στὰ χέρια Του. Ἀεροπορικὰ εἰσιτήρια, τροφή, κατάλυμα καὶ ὅ,τι ἄλλο τῆς χρειαζόταν τῆς τὸ ἔδινε ὁ Θεός. Βοηθοῦσε πλῆθος ἀνθρώπων ἐνῶ ἦταν ἡ αἰτία πολλοὶ ἄνθρωποι νὰ βαφτιστοῦν Ὀρθόδοξοι. Ποτὲ δὲ μιλοῦσε σὲ ἄλλους γιὰ τὸν Χριστὸ, ἂν δὲν τῆς τὸ ζητοῦσαν οἱ ἴδιοι. Ἔκανε σημαντικὲς γνωριμίες (Μητέρα Τερέζα, Sivananda, Baba Amte). Τὴν καλοῦσαν σὲ διάφορες χῶρες, γιὰ νὰ μιλήσει γιὰ τὸν Ὀρθόδοξο Χριστιανισμὸ καὶ πραγματικὰ ἄφηνε τὰ πλήθη ἄλαλα. Μετὰ τὴν Ἰνδία βρέθηκε στὰ Ἰμαλάια γιὰ ἕναν χρόνο μὲ λιτὴ τροφή, μόνη μόνω τῷ Θεῶ, σὲ ὧρες ἀτελείωτης προσευχῆς. Ἡ ἴδια ἔλεγε ἀργότερα ὅτι ἐκεῖνο τὸν χρόνο ἔζησε τὸν ἡσυχαστικὸ μοναχισμὸ χωρὶς κἄν νὰ τὸ γνωρίζει! Πίστευε πλέον ὅτι ἔκανε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅταν ξαφνικά τῆς ἦρθε τὸ μήνυμα ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους ὅπως ἡ ἴδια ἔλεγε, «τώρα εἶσαι σὲ θέση νὰ πᾶς γιὰ Μοναχή». Τότε κατάλαβε ὅτι ὁ μοναχισμὸς εἶναι ἕνας ἰδιαίτερος καὶ ἀνώτερος τρόπος ζωῆς. Ἡ ἴδια ἄφησε τὸ θέμα ἀνοιχτὸ καὶ πίστευε ὅτι ὁ Θεὸς γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ θὰ τὴν ὁδηγοῦσε. Συναντήθηκε λοιπὸν μὲ ἕναν κύριο ὁ ὁποῖος τῆς ζήτησε νὰ τὴν συνοδεύσει στὴ Βηθανία σ’ ἕνα μοναστήρι. Τὰ ναῦλα γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ βρέθηκαν μὲ θαυματουργικὸ τρόπο κι ἔτσι πῆγε στὴ Βηθανία, σὲ ἡλικία 62 ἐτῶν(!) ὅπου ξεχώρισε γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ὑπομονή της. Κι ἐκεῖ ποὺ νόμιζε ὅτι αὐτὴ θὰ ἦταν πλέον ἡ ζωὴ της ἄρχισε πάλι τὰ ταξίδια, γιὰ νὰ βοηθήσει, νὰ μιλήσει γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ἀγαπηθεῖ ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμο(Σημ. Ο αγιος Αμφιλοχιος της Πατμου την εκειρε μοναχη). Ἀκολουθεῖ ἡ Ἀθήνα ὅπου ἔκανε ἐγχείρηση γιὰ νὰ θεραπευτεῖ ἀπὸ τὴν 100% τύφλωση τοῦ ἀριστεροῦ ματιοῦ της. Ὅταν ἔγινε ἡ ἐγχείρηση «ἐγένετο φῶς». Παρέμεινε στὴν Ἀθήνα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Εὐαγγελίστριας, τὴ Νέα Ἱερουσαλὴμ ὅπως ἡ ἴδια ἔλεγε. Μέσα ἀπὸ τὸ μοναστήρι ἀλληλογραφοῦσε καὶ βοηθοῦσε πολλοὺς ἀνθρώπους. Ἀκολουθεῖ ἡ Ἀφρική, ἡ Ἀθήνα, ὅπου ἔμεινε στὸ σπίτι τῶν ἀγγέλων ὅπως τὸ ἀποκαλοῦσαν τὰ πνευματικά της παιδιά, ὅπου κάθε μέρα δεχόταν πονεμένους ἀνθρώπους καὶ τοὺς βοηθοῦσε, ἡ Αἴγινα καὶ ἡ Λέρος, ὅπου καὶ ἐκοιμήθη σὲ ἡλικία 95 ἐτῶν, στὶς 28 Μαρτίου τοῦ 1992 ἀνασηκώνοντας τὰ χέρια της στὸν οὐρανό… Ἐκείνη τὴ στιγμὴ τὰ πνευματικά της παιδιὰ ἄκουσαν καθαρότατα μιὰ νεανικὴ φωνὴ νὰ τραγουδᾶ μιὰ μελωδία ἄγνωστη, χαρμόσυνη, ἀγγελική… Αὐτὸ κράτησε μόλις λίγα δευτερόλεπτα καὶ μετὰ μιὰ σιωπὴ πλημμύρισε τὸ κελί της… Ὅλες οἱ καμπάνες τῆς Λέρου χτυποῦσαν πένθιμα καὶ στὴν κηδεία της παρευρέθη πολὺς λαός. Ἐψάλη ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία γιὰ Μεγαλόσχημη Μοναχὴ καὶ τὴν ὥρα ποὺ τὴ συνοδεύσανε Μοναχὲς στὸν τάφο ὁ Δεσπότης θέλησε νὰ δεῖ γιὰ τελευταία φορὰ τὸ πρόσωπό της. Κανεὶς δὲν ἀνέπνεε. Ὅσοι τὸ εἴδανε, κάνανε τὸν σταυρό τους καὶ λένε ὅτι δὲν ὑπάρχουν λόγια γιὰ νὰ περιγράψουν τὸ πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου ποὺ εἶδαν. Ἡ Γερόντισσα Γαβριηλία ἦταν ἕνας σπάνιος ἄνθρωπος μὲ ἀπεριόριστη ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον. Ἀξιώθηκε ἐπίσης καὶ τῆς ἀπόκτησης τοῦ διορατικοῦ χαρίσματος. Ἔλεγε ὅτι κάποτε οἱ ἄγγελοι τῆς εἶπαν ὅτι αὐτὸ ποὺ μετράει πιὸ πολὺ εἶναι τὸ ποσὸν καὶ τὸ ποιὸν τῆς ἀγάπης ποὺ δίνεις στοὺς ἄλλους χωρὶς διακρίσεις! Ὅλοι τὴ ρωτοῦσαν πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ ἀγαπάει τόσο πολὺ ἀκόμα καὶ τοὺς ἀγνώστους καὶ πὼς ἦταν δυνατὸν νὰ κάνει ὑπακοὴ σὲ ὅλον τὸν κόσμο καὶ νὰ ταξιδεύει συνεχῶς γιὰ νὰ βοηθήσει ἔστω καὶ ἕναν μόνο ἄνθρωπο. Δίκαια λοιπὸν ἡ ζωὴ της χαρακτηρίζεται ὡς ἡ ἀσκητική τῆς ἀγάπης! Κάποτε τὴν εἶχε χαρακτηρίσει ἕνας ξένος ἱεραπόστολος «κακὴ χριστιανή», γιατί σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς ἄλλους ἱεραπόστολους στὴν Ἰνδία, ἄλλων θρησκειῶν ποὺ γνωρίζανε πολλὲς ντόπιες διαλέκτους ἐκείνη δὲν ἤξερε καμία καὶ μιλοῦσε μόνο Ἀγγλικὰ καὶ αὐτὴ τοῦ ἀπάντησε ὅτι ξέρει πέντε γλῶσσες: Ἡ πρώτη εἶναι τὸ χαμόγελο, ἡ δεύτερη τά δάκρυα, ἡ τρίτη εἶναι τὸ ἄγγιγμα, ἡ τέταρτη εἶναι ἡ προσευχὴ καὶ ἡ πέμπτη εἶναι ἡ ἀγάπη. Μ’ αὐτὲς τὶς πέντε γλῶσσες γύριζε ὅλον τὸν κόσμο. Τότε ὁ ἱεραπόστολος τῆς ζήτησε νὰ ξαναπεῖ αὐτὲς τὶς «πέντε γλῶσσες» γιὰ νὰ τις γράψει… 

 ΔΙΔΑΧΕΣ: 

 «Δὲν μπορῶ νὰ πηγαίνω πίσω μὲ τὸ μυαλό μου, γιατί ζῶ τὴν στιγμή… Τὸ χθές, δὲν ὑπάρχει. Τὸ αὔριο, εἶναι τοῦ Θεοῦ, ὅπως καὶ τὸ χθὲς ἦταν… Καὶ κάθομαι ἥσυχα! Στὸ Αἰώνιο Παρὸν τοῦ Θεοῦ! Οὔτε σκέψη, οὔτε τίποτα. Μὴ μεριμνᾶτε, λέει ὁ Κύριος… Ἐγὼ θὰ μεριμνήσω γιὰ ὅλα… κι ἐγὼ τὸ βάζω σὲ πράξη. Κάθε τόπος μπορεῖ νὰ γίνει τόπος Ἀνάστασης. Φτάνει νὰ ζεῖς τὴν ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ». 

 «Ὁ Θεὸς πολλὲς φορὲς δὲ θέλει τὴν πράξη, ἀλλὰ τὴ διάθεση. Τοῦ ἀρκεῖ νὰ σὲ δεῖ πρόθυμο νὰ κάνεις τὴν Ἐντολή Του». 

 «Γιὰ νὰ φτάσεις στὸ δὲν ὑπάρχω, ἀγαπᾶς, ἀγαπᾶς, ἀγαπᾶς κι ἔτσι ταυτίζεσαι ἀπόλυτα μὲ τὸν Ἄλλο, τὸν ἑκάστοτε Ἄλλο, καὶ τότε στὸ τέλος τῆς ἡμέρας ἀναρωτιέσαι: Θέλω τίποτε; Ὄχι. Ἐπιθυμῶ τίποτε; Ὄχι. Μοῦ λείπει τίποτε; Ὄχι... Αὐτὸ εἶναι!» 

 «Μὴ συσχετίσεις ποτὲ τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν κακὸ τρόπο πού σοῦ φέρεται. Νὰ βλέπεις μέσα στὴν καρδιὰ του τὸν Χριστό». 

 «Ποτὲ νὰ μὴ λὲς «γιατί περνῶ αὐτό»; Ἢ ὅταν βλέπεις τὸν ἄλλο μὲ τὴ γάγγραινα, τὸν καρκίνο ἢ τὴν τύφλωση, νὰ μὴ λὲς «γιατί τὸ περνᾶ αὐτό»; Ἀλλὰ νὰ παρακαλεῖς τὸν Θεὸ νὰ σοῦ χαρίσει τὸ ὅραμα τῆς ἄλλης ὄχθης... Τότε θὰ βλέπεις ὅπως οἱ Ἄγγελοι τὰ γινόμενα ἐδῶ ὅπως πραγματικὰ εἶναι: ΟΛΑ στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ. ΟΛΑ».
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ  ΝΙΚΩΝ 207