ΕΞΟΥΣΙΑ Η΄ΔΙΑΚΟΝΙΑ

Ο ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία προσπαθεῖ νὰ ἐπιβληθεῖ στούς συνομηλίκους του καὶ νὰ τούς ἐξουσιάσει, γεμάτος ὑπερηφάνεια αἰσθάνεται τοὺς ἄλλους ὡς ἀνταγωνιστές του καὶ πάσῃ θυσία δὲν θέλει νὰ χάσει τὴν πρώτη θέση. Ἕνας ἀθέμιτος ἀνταγωνισμὸς ποὺ ἀρχίζει σιγὰ–σιγὰ μὲ τὴν ἐπίδοση στὰ μαθήματα καὶ μετὰ ἐπεκτείνεται στὴν ὁμάδα μὲ τὴν τάση ὅλοι νὰ γίνουν ἀρχηγοί. 

 Στὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο ὁ Κύριός μας, ὅταν οἱ δύο Ἀπόστολοι θέτουν τὸ θέμα τῆς πρωτοκαθεδρίας καὶ ζητοῦν νὰ καθίσουν ὁ ἕνας δεξιά καὶ ὁ ἄλλος ἀριστερά τοῦ Βασιλικοῦ Του θρόνου, τοὺς δίνει τὴν ἀπάντηση ὅτι δὲν ξέρουν τί ζητοῦν. Διατυπώνει ἀφοπλιστικὰ μία πρόταση, ἡ ὁποία εἶναι ἀνεπανάληπτη. «Ἀλλ’ εἰ τις θέλει γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος.» (Μρκ κς, 43). Αὐτὸς ποὺ θέλει νὰ εἶναι πρῶτος μεταξύ σας, ἂς γίνεται ὑπηρέτης καὶ ἂς φροντίζει νὰ ἐξυπηρετεῖ τοὺς ἄλλους. Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγαλύτερη φιλοσοφία καὶ ἡ ἀποστομωτικὴ ἀπάντηση γι’ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ ἐξουσιάζουν τοὺς συνανθρώπους τους. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς δίνει τὸ παράδειγμα τῆς διακονίας, θυσιάζοντας ἀκόμα καὶ τὴ ζωὴ του, τὴν ὁποία προσφέρει γιὰ νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία οἱ ἄνθρωποι. 

 Δυστυχῶς, διαστρέψαμε τὴν ἀλήθεια τῶν λόγων Του καὶ ἀντιστρέψαμε τὸ νόημά τους μὲ ἀποτέλεσμα νὰ βυθιστοῦμε στὴ φιλαρχία μας καὶ ὅλα νὰ γυρίζουν γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτούλη μας. 

 Οἱ πατέρες μᾶς ψυχογραφοῦν τὸν ἄνθρωπο ποὺ διψᾶ γιὰ ἐξουσία καὶ φυσικὰ χάνει τὴν οὐσία. Ὁ φίλαρχος βλέπει παντοῦ ἀντιπάλους. Κανένας φυσικὰ δὲν τὸν συμπαθεῖ καὶ ἂν ἀκόμα διαθέτει τὰ πιὸ μεγάλα χαρίσματα, διότι ὅλα ὅσα στολίζουν τὸ χαρακτήρα του, τὰ χρησιμοποιεῖ συνήθως γιὰ τὴν ἐξουθένωση τοῦ πλησίον. Γι’ αὐτὸ ὅλοι μας συνήθως ἀποφεύγουμε ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν αὐτὸ τὸ φρόνημα. Τὸ πνεῦμα τῆς ἐξουσίας κάποτε προσβάλλει ἀκόμα καὶ πρόσωπα χωρὶς ἰδιαίτερες ἱκανότητες καὶ τὰ καθιστά ἀξιοθρήνητα. Μὴν ξεχνᾶμε ὅτι αὐτὸ τὸ πνεῦμα κρήμνισε τὸν Ἑωσφόρο ἀπὸ τὸν οὐρανὸ, ὅπως καὶ τοὺς προπάτορές μας τοὺς ἔδιωξε ἀπὸ τὸν παράδεισο μὲ τὰ ἐπακόλουθα δεινὰ γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ ἐφησυχάζει ὅτι μπορεῖ νὰ μείνει ἀπρόσβλητος ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς φιλαρχίας καὶ τῆς «πρωτοκλισίας» σὲ ὅλη του τὴ ζωή. Ἀκόμη καὶ στὴν ἔρημο φτάνουν τὰ βέλη του. Ἄνθρωποι ποὺ ἐγκατέλειψαν τὰ πάντα, τοὺς κάνει κάποτε νὰ ἐπιζητοῦν τὰ πρωτεῖα καὶ ἐκεῖ. Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος μᾶς λέγει ὅτι τίποτε δὲν ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο τόσο στὴν ἀλαζονεία, ὅσο ἡ ἐξουσία καὶ τὰ ἀξιώματα. Ἡ δίψα τῆς ἐξουσίας διώχνει τὴ ντροπὴ καὶ μεταβάλλει τὸν ἄνθρωπο σὲ θηρίο. Ἡ ἐξουσία μᾶς πείθει νὰ κάνουμε πολλὰ πράγματα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ δὲν ἀρέσουν στὸ Θεὸ καὶ ἀπαιτεῖται ψυχὴ πολὺ δυνατὴ ὥστε νὰ χρησιμοποιήσει τὴν ἐξουσία γιὰ καλό. Πολλοὶ ἄνθρωποι, ὅταν καταλάβουν μεγαλύτερη ἐξουσία, συνηθίζουν νὰ ἀποκτοῦν καὶ πολλὴ ὑπερηφάνεια καὶ ἄκρατο ἐγωισμό, ξεχνᾶνε ὅτι εἶναι θνητοὶ καὶ ὅτι σύντομα θὰ παρέλθουν καὶ θὰ βρεθοῦν ἀντιμέτωποι μὲ τὴν πραγματικότητα ποὺ εἶναι ὁ θάνατος. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἐξουσιάζει τὰ πάθη του καὶ γενικὰ τὴ ζωὴ του, εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ ἐξουσιάζει ἄλλους ἀνθρώπους και εἶναι καταδικασμένος νὰ ἀποτύχει ταλαιπωρώντας τους. Μποροῦμε νὰ ποῦμε ἀδελφοί μου, ὅτι ἡ φιλαρχία εἶναι πολὺ μεγάλη ἀρρώστια τῆς ψυχῆς γιατί χρησιμοποιεῖ ἀθέμιτα μέσα, ἀρκεῖ,ειναι επιθυμητο, τὸ συντομότερο  για νὰ ἐπιτύχει τοὺς σκοπούς της. Ὁ σοφὸς μακαριστὸς Γέροντας Ἰωὴλ Παπαγιαννακοπουλος ἔλεγε ὅτι αὐτοὶ ποὺ ψάχνουν γιὰ ἐξουσία εἶναι πολὺ πιθανὸν νὰ μὴν ἔχουν ἀξία καὶ νομίζουν ὅτι ἀπαιτώντας ἀξιώματα θὰ πάρουν καὶ ἀξία. Δυστυχῶς ὑπάρχει μεγάλο ψυχικὸ κενὸ, τὸ ὁποῖο δὲν μπορεῖ νὰ γεμίσει μὲ τὸ ἀξίωμα. Αὐτοὶ ποὺ ἐξουσιάζουν τοὺς ἑαυτοὺς τους, συνεχίζει ὁ Ἅγιος Γέροντας, εἶναι κύριοι καὶ ὄχι δοῦλοι τῶν παθῶν τους. Ἂν ὁ ἄνθρωπος ἔπαιρνε ἀξία μὲ τὰ ἀξιώματα, τότε ὅλοι οἱ ἀξιωματοῦχοι θὰ ἦταν οἱ πιὸ ἐνάρετοι καί εὐτυχισμένοι ἄνθρωποι. Ἡ ραδιουργία, τὸ ψέμα, ἡ ἀπάτη καὶ ὁ δόλος εἶναι στην καθημερινή διάταξη γιὰ νὰ φτάσει ὁ φίλαρχος μὲ κάθε τίμημα θεμιτὸ ἢ ἀθέμιτο στὸν ἐπιδιωκόμενο σκοπό. Ἀντιθέτως, ὁ Χριστιανὸς περιμένει μὲ ἠρεμία τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἐὰν τὸν καλέσει νὰ ὑπηρετήσει σέ μία ὑψηλότερη διακονία. Ἐὰν δὲν πάρει κανένα ἀξίωμα, παραμένει εἰρηνικός, χωρὶς πικρία γιατί μπορεῖ νὰ προσφέρει πολὺ περισσότερα ἐκεῖ ποὺ τὸν τοποθέτησε ὁ Θεός, ἐφόσον ὅ,τι κάνει τὸ κάνει ἀπὸ ἀγάπη καὶ θυσία πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀδελφούς του. Τὴν μεγάλη θέση πρέπει νὰ τὴν βλέπουμε πάντοτε συνυφασμένη μὲ τὴ μεγάλη εὐθύνη ἀπέναντι στοὺς συνανθρώπους μας, πρὸ πάντων ὅμως ἔναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς συνειδήσεώς μας. Ὁ Κύριος καὶ Θεός μᾶς χαρίζει σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως ἕνα πολὺ ὑψηλὸ σκοπὸ, στὸν ὁποῖο μᾶς καλεῖ μέσα ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο: «Νὰ συμβασιλεύσουμε μετὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (Β’ Τιμ β’, 10-12). Σὲ αὐτὴν τὴν «πρωτοκλισίαν» ἂς ἐπικεντρώσουμε τὴν προσοχή μας. Αὐτὴ ἡ «φιλαρχία» δὲν παρεμποδίζει τὴν πνευματικὴ ζωή, ἀντιθέτως μᾶς ἀφυπνίζει καὶ μᾶς δραστηριοποιεῖ νὰ δώσουμε τὰ πάντα γιὰ νὰ κερδίσουμε τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΩΝ207