Δέν ἀναφέρεται ὡς ἀπόστολος μαζί μέ τούς δώδεκα ἀλλά καί τούς ἐβδομήκοντα. Αὐτή τήν ἱδιότητα τήν ἀπέκτησε ἀπό τή γνωριμία του μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο ἀπό τόν ὁποίο κατηχήθηκε καί βαπτίστηκε. Τόν ἀκολούθησε σέ ὅλα τά ἀποστολικά ταξίδια του γιά τήν κήρυξη τοῦ εὐαγγελίου καί παρεῖχε τίς ἱατρικές του ὑπηρεσίες στόν ἵδιο ἀλλά καί στήν ὑπόλοιπη ἱεραποστολική ὀμάδα.
Μετά τό μαρτυρικό θάνατο τοῦ Παύλου, ἦλθε στήν Ἑλλάδα καί συγκεκριμένα στή Θῆβα. Ἐκεῖ ἄρχισε νά κηρύτει μέ ζῆλο τό χαρμόσυνο μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου καί παράλληλα νά παρέχει ἱατρικές ὑπηρεσίες δωρεάν. Μέ τή δράση του αὐτή ἔγινε δυσάρεστος, ἱδίως ἀπό τό εἰδωλολατρικό ἱερατείο, τό ὁποίο εἶδε νά ἀδειάζουν οἱ ναοί τους ἀλλά καί οἱ τσέπες τους, ἀφοῦ οἱ δικοί τους θεραπευτικοί τρόποι ἀχρηστευόντουσαν ἀπό τήν διά πίστεως καί χάριτος Χριστοῦ ἱατρική τοῦ ἀποστόλου. Αὐτοί λοιπόν φανάτησαν τό λαό ὁ ὁποίος συνέλαβε τόν γέροντα πλέον εὐαγγελιστή καί ἀφοῦ τόν βασάνισε τόν κρέμασαν σέ μία ἐλιά.
Ἔτσι ὁ ἅγιος ἐπισφράγησε τήν ἀλήθεια τῆς πίστεώς του καί ἔγινε τέλειος ἔναντι τοῦ Χριστοῦ. Οἱ χριστιανοί πῆραν τό ἅγιο σῶμα του καί τό ἐνταφίασαν μέ εὐλάβεια. Ἀργότερα τό λείψανο του μεταφέρθηκε στήν Κωνσταντινούπολη καί στό ναό τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Κατά τήν ἐποχή τῶν σταυροφοριῶν αὐτό ἐκλάπη ὅπως πολλῶν ἄλλων ἁγίων καί μεταφέρθηκε στή Ρώμη. Μετά ἀπό πολυετείς προσπάθειες τμῆμα τοῦ λειψάνου του ἐπέστρεψε στόν περικαλή ναό του στή Θῆβα, ὅπου τιμᾶται καί ὡς πολιοῦχος αὐτῆς.
«Ὅπως γνωρίζουμε ὁ Λουκᾶς συνέγραψε τό ἕνα ἀπό τά τέσσερα εὐαγγέλια καί τίς πράξεις τῶν ἀποστόλων. Ἐπίσης ἦταν καί ἱκανός ζωγράφος. Πρῶτος αὐτός ἀπεικόνισε τή Θεοτόκο χρησιμοποιώντας κερί καί μαστίχα καί τήν ὁποία μαζί μέ δύο ἄλλες πού ζωγράφησε τίς πῆγε στά Ἰεροσόλυμα γιά νά δεῖ ἄν τίς ἐγκρίνει ἡ ἵδια. Ἡ Παναγία μας εὐαρεστήθηκε καί τίς εὐλόγησε λέγοντας «Ἡ χάρη Αὐτοῦ πού γεννήθηκε ἀπό ἐμένα, νά εἶναι πάντοτε μέσα ἀπό ἐμένα σέ αὐτές». Ἐπειδή δέ εἶναι ὁ μόνος ἀπό τούς εὐαγγελιστές πού δίνει τά περισσότερα στοιχεία γιά τήν Παναγία μας καί σέ συνάρτηση μέ τίς εἰκόνες του γι αὐτήν «Εὐαγγελιστής τῆς Παναγίας».
Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή ὁ τιμώμενος εὐαγγελιστής μᾶς περιγράφει τήν ἐπιστροφή τῶν ἑβδομήντα ἀποστόλων καί τό σύντομο διάλογο τους μέ τό Χριστό. Νά ὑπενθυμήσουμε πώς ὅπως καταγράφεται στήν Καινή Διαθήκη ὁ Χριστός μας ἐπέλεξε καί ἄλλους ἐβδομήντα ἀποστόλους πού τούς ἔστειλε μέ τήν εὐχή του νά κηρύτουν, νά θεραπεύουν καί νά προαναγγέλουν τή Βασιλεία Του.
Ὅπως λοιπόν σημειώνεται αὐτοί ἐπέστρεψαν χαρούμενοι λέγοντάς Του πώς ἀκόμα καί τά δαιμόνια ὑποτασσόταν σ’ αὐτούς στό ἄκουσμα τοῦ ὀνόματος Του. Ὁ Κύριος θέλοντας νά τούς βοηθήσει καί νά τούς κάνει νά χαροῦν πρός ὄφελος καί ὄχι πρός ζημία τους τούς ἐπισημαίνει πώς χαρά μπορούν καί πρέπει νά ἔχουν, ὄχι ὄμως γιατί πραγματοποίησαν κάποια θαυμαστά γεγονότα, ἀλλά γιατί τά ὀνόματά τους ἐγράφθηκαν στόν οὐρανό. Στούς καταλόγους τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Ἔχουμε ἔτσι νομίζω τήν εὐκαιρία νά ποῦμε λίγα λόγια γιά ἕνα θέμα πού εἶναι πολύ σημαντικό στή ζωή μας καί πού μᾶλλον στίς ἡμέρες μας εἶναι κάτι πού ἀναζητεῖται ἤ πιθανόν νά ἔχει περάσει στήν πνευματική λήθη. Ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος πολλές φορές συνηθίζει καί ἀποδέχεται στή ζωή του, καταστάσεις πού ἐξ’ ἀρχῆς δέν τίς θέλει καί τίς ἀπορίπτει. Καταστάσεις πού τοῦ στεροῦν τελικά κάτι πού εἶναι πολύ σημαντικό γιά νά ἔχει ἀξία ἡ ζωή του. Αὐτό τό κάτι, εἶναι ἡ χαρά.
Ὅλοι θαρρῶ θά συμφωνήσουμε οτι τήν θέλουμε στή ζωή μας. Μᾶς εἶναι ἀπαραίτητη γιατί στηρίζει καί ἐνισχύει τήν ψυχολογία μας καί ἔτσι συντελεῖ στήν πνευματική ἀλλά καί τή σωματική ὑγεία μας. Γιατρεύει τῖς πληγές τῆς ζωῆς μας. Μᾶς κάνει νά βλέπουμε θετικά ἤ ἔστω μέ ἄνεση τά προβλήματα καί τίς δυσκολίες μας. Μᾶς βοηθᾶ στό δημιουργικό κομμάτι τῆς ζωῆς. Μᾶς δίνει τή δύναμη νά κάνουμε ὄνειρα γιά τό μέλλον, κάτι πού νομίζω δύσκολα γίνεται στίς ἡμέρες μας μέσα ἀπό τόν ὀρυμαγδό τῶν ἐσωτερικῶν καί διεθνῶν προβλημάτων. Χωρίς αὐτήν πραγματικά ἡ ζωή μας δέν ἔχει νόημα καί ἴσως ἡ ἔλλειψη της εἶναι ἡ αἰτία γιά τίς πολλές στήν ἐποχή μας ψυχολογικές καί νευρολογικές ἀσθένειες. Ἐπίσης ἡ ἔλλειψη της ἴσως εἶναι ἡ αἰτία πού ὀδηγεῖ κάποιους ἀνθρώπους στήν αὐτοκτονία.
Ἡ χαρά εἶναι καί ὑποκειμενική κατάσταση. Οἱ ἄνθρωποι χαιρόμαστε ὁ καθένας γιά διαφορετικούς λόγους. Αὐτό ἔχει νά κάνει μέ τήν ἱδιαιτερότητα καί τό χαρακτῆρα τοῦ καθενός. Οἱ λόγοι γιά τούς ὁποίους μποροῦμε νά χαροῦμε, εἶναι διαφορετικοί γιά τόν καθένα. Ἐπίσης ὅπως λέμε ὑπάρχουν καί μικρές καί μεγάλες χαρές. Αὐτά βεβαίως ἔχουν νά κάνουν μέ τόν κόσμο μας, τά στενά περιθώριά του καί τίς λίγες χαρές πού μπορεῖ νά μᾶς δώσει καί πού ἐπειδή εἶναι κοσμικές εἶναι μικρές καί πεπερασμένες ὑποκύπτοντας κι αὐτές στήν ὑλικότητά του. Αὐτό μᾶς τό ἐπιβεβαιώνει καί ὁ ἵδιος ὁ Χριστός λέγοντάς μας «ἐν τῷ κόσμῳ θλίψην ἔξετε»...
...Συνεχίζοντας ὄμως τό λόγο Του ὁλοκληρώνει λέγοντας «ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον». Ἀπό αὐτό λοιπόν μποροῦμε νά καταλάβουμε πώς τό θᾶρρος καί ἡ αἰσιοδοξία, ἄρα ἡ χαρά πού ὑπαινίσεται ὁ Χριστός, γιά ἐμᾶς τούς χριστιανούς δέν εἶναι μία ἀφηρημένη καί νεφελώδης κατάσταση πού εἶμαστε καταδικασμένοι νά τήν κυνηγάμε γιά νά τήν ἀποκτήσουμε. Ἀλλά εἶναι ἕνα πρόσωπο καί μιά ὕπαρξη πού ἀγαπᾶ πρῶτα αὐτή καί ὁ μόνος τρόπος νά τήν ἀποκτήσεις εἶναι νά τήν ἀγαπήσεις κι ἐσύ.
Δέν εἶναι δύσκολο νά καταλάβουμε πώς ἡ μία, ἀληθινή καί ἀτελείωτη χαρά στή ζωή μας εἶναι ὁ Χριστός καί στό ποσοστό πού τόν ἔχουμε, ἀναλλόγως εἶναι καί ἡ χαρά μας. Μιά χαρά πού δέν κάνει θόρυβο καί φασαρία, οὔτε μᾶς ὀδηγεῖ σέ ἐντυπωσιακές πρός ἐπίδειξη ἐκδηλώσεις. Ἀλλά εἶναι μία ἤσυχη, εἰρηνική καί ἰσορροπημένη δύναμη μέσα μας, πού μᾶς κάνει φῶς καί ὑγεία καί δύναμη καί δημιουργία ζωῆς, πρός ἔκπληξη τοῦ κόσμου γύρω μας.
Γι αὐτό θά τονίσουμε γιά μιά φορά ἀκόμα πώς ἐάν θέλουμε στή ζωή μας νά ἔχουμε χαρά, θά πρέπει μέ κάθε τρόπο νά ζητοῦμε καί νά θέλουμε τό Χριστό, τήν ὄντως χαρά. Ἡ ποιότητα τῆς πίστεώς μας φαίνεται ἀπό τό ἐάν δίνει αὐτήν τή χαρά στή ζωή μας. Ὁ ἀπ. Παῦλος γράφοντας στούς Γαλάτες τά ἀποτελέσματα -καρπούς τῆς πίστεώς μας στό Χριστό, πρώτο ἀναφέρει τήν ἀγάπη καί δεύτερο τή χαρά. Ὅποιος προοδεύει σωστά στήν πίστη ἀποκτᾶ ἀναλλόγως καί τή χαρά πού προαναφέραμε. Πρώτο καί τρανταχτό παράδειγμα, ὁ ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ. Ὁ χαιρετισμός του πάντοτε σ’αὐτούς πού πηγαίναν νά τόν συναντήσουν ἦταν «Χριστός ἀνέστη χαρά μου!». Ἐπίσης καί ὁ λαοφιλής τῶν χρόνων μας ἅγιος Παΐσιος, ὅταν ἔβλεπε κάποιον στενάχωρο καί προβληματισμένο τοῦ ἔλεγε, «ἔχεις λύπη....ὁ Χριστός σοῦ λείπει!»....
π.Φιλιππος Μπεναζης Ι.Ν.Αγιου Νικολαου.Δραμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου