Πρίν πολλά-πολλά χρόνια ἀγαπητοί ἀδελφοί, συγκεκριμένα στήν ἀρχή τοῦ κόσμου συνέβη ἕνα πολύ δυσάρεστο γεγονός γιά ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους. Ὁ μισάνθρωπος καί ἀντίθεος διάβολος, κατάφερε νά δελεάσει τούς πρωτοπλάστους. Ἔτσι αὐτοί νά ξεχάσουν τήν ἐντολή Θεοῦ νά μή φᾶνε ἀπό τόν ἀπαγορευμένο καρπό καί νά τό γευθοῦν. Τό ἀποτέλεσμα ὅπως γνωρίζουμε ἦταν ἡ φυγή ἀπό τόν παράδεισο καί ἡ ἀρχή μιᾶς ζωῆς γιά τόν ἄνθρωπο, γεμάτη δυσκολίες καί περιπέτειες.
Αὐτό μέ δύο λέξεις θά μπορούσαμε νά τό ποῦμε καί ὡς ἔλειψη χάριτος. Ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ὀρφανός καί ἐκτός τῆς θείας χάριτος καί δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Θεοῦ. Ἔτσι βρέθηκε ἀντιμέτωπος μέ τήν ἴδια τήν πλάση, ἡ ὁποία ἔγινε ἐχθρική ἀπεναντί του, γιατί πλέον δέν εἶχε τήν πιστοποίηση τοῦ ἀφέντη καί διαχειριστῆ τῆς δημιουργίας, πού τοῦ εἶχε δώσει ὁ Θεός. Ἦταν πλέον ἐξόριστος τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς. Αἰτία ὅπως ξέρουμε γι αὐτό ἦταν ἀπό τή μία ἡ ἀνθρώπινη ἀδυναμία καί ἀπό τήν ἄλλη ἡ κακία καί μοχθηρία τοῦ διαβόλου.
Ὁ ὁποίος ἐχθρεύεται τό Θεό καί ἐπειδή δέν μπορεῖ νά Τόν πολεμήσει, βρίσκει ὡς πιό εὔκολη λεία τό πλᾶσμα Αὐτοῦ, τόν ἄνθρωπο. Ἀπό τότε προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο, τίς λεγόμενες μεθοδείες του, νά κυριαρχήσει στόν κόσμο αὐτό διά τῆς ἀποδοχῆς του ἀπό τόν ἄνθρωπο. Αὐτό θά εἶναι γιά τόν διάβολο μιά δικαίωση στήν πρό καταβολῆς κόσμου ἐπιλογή του νά θελήσει νά γίνει Θεός, στή θέση τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τό ἴδιο ψέμα ἐπανέλαβε στούς πρωτοπλάστους καί βέβαια χάρηκε πολύ ὅταν τούς εἶδε νά τόν πιστεύουν.
Δέν σταμάτησε ὄμως ἀνά τούς αἰῶνες τόν πόλεμό του πρός τόν ἄνθρωπο. Μιά τέτοια κατάσταση κυριαρχίας τοῦ πονηροῦ εἴδαμε σήμερα μέσα ἀπό τήν εὐαγγελική περικοπή.
Στήν περιοχή τῶν Γαδάρων ὑπῆρχε ἕνας ἄνθρωπος ὁ ὁποίος εἶχε καταληφθεῖ ἀπό πονηρό πνεῦμα. Μᾶλλον ἀπό πονηρά πνεύματα, διότι ὅπως ἀκούσαμε κατά τήν ἀνάγνωση τοῦ κειμένου, τό ὄνομα τοῦ δαιμονίου ἦταν «λεγεών». Λεγεώνα ἦταν ρωμαϊκό στρατιωτικό σῶμα καί εἶχε πέντε χιλιάδες στρατιῶτες. Φαντάζεστε λοιπόν τί πλῆθος δαιμόνων καί τί εἴδους κατάληψη ὑφίστατο ἐκείνος ὁ δυστυχισμένος ἄνθρωπος. Γι αὐτό εἶχε γίνει ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς.
Νά ὄμως πού κάποια στιγμή ἦλθε καί γι αὐτόν ἡ σωτηρία. Περνῶντας ἀπό τά μέρη ἐκείνα ὁ Ἰησοῦς συνάντησε τό δυστυχισμένο. Τά δαιμόνια πού ἦταν μέσα του ἀναγνώρισαν τή θεότητα τοῦ Ἰησοῦ καί τόν παρεκάλεσαν νά μήν τά τυρανήσει πρίν τήν ὥρα πού θά γίνει αὐτό, δηλαδή κατά τή Δευτέρα Παρουσία, ἀλλά νά τά ἐπιτρέψει νά εἰσέλθουν σέ μία ἀγέλη χοίρων πού ἦταν ἐκεί κοντά. Ὁ Χριστός τό ἐπέτρεψε καί τότε συνέβει ἐκείνο τό φοβερό γεγονός. Ἡ ἀγέλη ὄρμισε ἀπό γκρεμό στή λίμνη καί πνίγηκε.
Ὅταν οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς ἔμαθαν ἀπό τούς βοσκούς τό γεγονός, πῆγαν νά δοῦν γιά νά τό διαπιστώσουν. Ἀντί λοιπόν νά θαυμάσουν καί νά εὐχαριστήσουν μέ κάθε τρόπο τό Χριστό, αὐτοί τοῦ ζήτησαν νά φύγει ἀπό τόν τόπο τους. Σέ ἀντίθεση μέ τόν θεραπευμένο ἄνθρωπο, πού τώρα εἰρηνικός καί σώφρων εἶχε πέσει στά πόδια τοῦ Ἰησοῦ καί τόν παρακαλοῦσε νά μή φύγει. Μήπως τελικά ἦταν κι αὐτοί ἦταν ὑπό τήν ἐπήρεια τοῦ διαβόλου;
Ἔχει εἰπωθεῖ ἤ καί γραφθεῖ πώς ἡ μεγαλύτερη νίκη τοῦ διαβόλου σέ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους, εἶναι τό νά πιστέψουμε πώς δέν ὑπάρχει. Ἱσχύει. Θεωρῶ ὄμως πώς ἡ μεγαλύτερη νίκη του, εἶναι τό νά σέ κάνει νά πιστέψεις πώς ὑπάρχει μόνο σέ περιπτώσεις σάν τή σημερινή στή ζωή μας. Ὅταν δηλαδή συμβαίνει νά δοῦμε κάποιον δυστυχισμένο ἄνθρωπο σάν τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς.
Ὁ πονηρός ὅπως εἴπαμε δέν λείπει ἀπό τόν κόσμο καί τή ζωή μας καί νυχθημερόν, ἀκούραστος ἀφοῦ εἶναι πνεῦμα, προσπαθεῖ μέ τίς ἀμέτρητες μεθοδείες του νά μπεῖ στή ζωή μας. Καί μπαίνει γιατί ἐμεῖς τού δίνουμε τό δικαίωμα. Ἤ μᾶλλον καλύτερα βρίσκει ἐπάνω μας καί μέσα μας δικαιώματα καί σιγά καί ἀθόρυβα, μᾶς πλανᾶ καί μᾶς ἐπηρεάζει. Τά δικαιώματα τοῦ τά δίνουμε μέσα ἀπό τίς ἀδυναμίες καί τά πάθη μας.
Τώρα θά μοῦ πεῖτε τί εἶναι αὐτά πού ἀκοῦμε καί πῶς μποροῦμε ἐμεῖς οἱ ἀπλοί ἄνθρωποι νά τά καταλάβουμε. Θά πῶ πώς ἔχετε δίκιο. Ἀλλά θά πῶ καί κατά πᾶσα πιθανότητα τί φταίει. Φταίει τό ὅτι δέν ἔχουμε πνευματική ζωή. Φταίει ὅτι καί ὅταν λέμε πώς τήν ἔχουμε, στήν οὐσία δέν τήν ἔχουμε. Ἡ πνευματική ζωή δέν εἶναι συνταγολόγιο ἤ κάποιου ἄλλου εἶδους ὁδηγός θρησκευτικῆς ζωῆς, ἕνα πρωτόκολλο. Πνευματική ζωή εἶναι ὅταν ὁ πιστός ἀντιλαμβάνεται πώς ἡ πίστη εἶναι ἡ ζωντανή σχέση μέ ἕνα πρόσωπο τό Χριστό καί ὅτι ὑπάρχει κάποιος πού θέλει νά τή χαλάσει. Νά τή διαβάλει.
Γι αὐτό λέγεται καί διάβολος γιατί διαβάλει. Ὅπως τότε, στήν ἀρχή, προσπαθεῖ νά ἐπηρεάσει τόν πιστό μέ ἕνα σωρό παραμύθια. Νά τόν κάνει νά μήν ἐνδιαφέρεται γιά τήν πίστη του, τή λατρευτική ζωή καί νά τή θεωρεῖ ἕνα κατασκεύσμα τῶν παπάδων. Νά τόν κάνει νά νομίζει πώς ἐάν βάλει ἕνα σταυρό ἤ ἕνα κομποσχοίνι στό χέρι του, εἶναι ἀρκετά γιά νά εἶναι μονίμως ὑπό τήν προστασία τῆς Θείας χάριτος. Ἄσχετα ἐάν ἡ καρδιά του εἶναι κρύα καί μακριά ἀπό αὐτά πού ἀφοροῦν αὐτή τή σχέση-πίστη. Δηλαδή ἕνα πνευματικό γάμο, αὐτόν τοῦ κάθε πιστοῦ μέ τό Χριστό καί πού στό γάμο αὐτό ὁ ἄνθρωπος ἔχει πάρει μόνος του διαζύγιο.
Ἀπό τήν ἄλλη ὁ διάβολος τά καταφέρνει ἐξίσου καλά καί μέ τούς θρησκευτικούς ἀνθρώπους. Αὐτούς πού εἶναι τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτούς τούς κερδίζει μέσα ἀπό τήν αὐτοδικαίωση πού συνήθως δημιουργεῖται, ἐπειδή πολλές φορές εἶναι ἀλήθεια, κάποιοι ἀπό αὐτούς τηροῦν μέχρι κεραίας τό νόμο καί τίς παραδόσεις τῆς πίστεως. Μόνο πού αὐτό συνήθως στό τέλος γίνεται μιά στείρα ἰδεολογία, δηλαδή μιά κατάσταση λογικοποίσης τῆς σχέσης μέ τό Θεό, πού αὐτή ἐνεργεῖται μόνο στόν ἐγκέφαλο. Εἶναι οἱ περιπτώσεις πού βρίσκεσαι δίπλα σέ ἕνα τέτοιον ἄνθρωπο καί πού παρόλο σοῦ μιλάει γιά τήν πίστη, τήν Ἐκκλησία, τό Θεό, ἐσύ νομίζεις ὅτι θά πάθεις ἀσφυξία καί ψάχνεις τρόπο νά φύγεις γιά νά πάρεις μιά ἀνάσα. Εἶναι οἱ πιστοί πού τελικά παρόλο τό ἐνδιαφέρον τους, κάνουν ζημιά στό Θεό καί στήν Ἐκκλησία Του.
Ἀγαπητοί μου·
Ἡ ζωή, ἡ ὕπαρξή μας εἶναι δισυπόστατη. Εἴμαστε καί ὑλικοί καί πνευματικοί. Αὐτό νά μήν τό ξεχνοῦμε. Ὅπως τό σῶμα μας ἔχει ἀνάγκη ἀπό τροφή καί νερό, ἔτσι καί τό πνεῦμα μας, ἡ ψυχή μας ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἀνάλογα πνευματικά τρόφιμα. Δέν εἴμαστε μόνο σάρκες. Εἴμαστε καί ψυχές. Αὐτό δέν ξέρω πόσο τό ἀντιλαμβανόμαστε καί τή σοβαρότητά του. Ἐμεῖς οἱ πιστοί ὡς Ἐκκλησία ὅπως τονίζει ὁ ἀπ. Παῦλος, εἴμαστε ἡ φανέρωση τοῦ Χριστοῦ ὡς σῶμα, τό μυστηριακό σῶμα Του . Κάθε ἕνας ἀπό ἐμᾶς διά τῆς βαπτίσεώς του γίνεται μέλος αὐτοῦ τοῦ σώματος. Ὁ ἀπ. Παῦλος ἐπίσης τονίζει πώς «...ὁ ἀγώνας τοῦ πιστοῦ δέν εἶναι πρός ἄνθρωπο ἀλλά πρός τίς ἀρχές, ἐξουσίες, τούς κοσμοκράτορες τοῦ σκότους πού θέλουν νά ἐπιβάλλουν αὐτό στή ζωή μας, πρός τά πονηρά πνεύματα πού εἶναι μεταξύ γῆς καί οὐρανοῦ καί θέλουν νά τόν κλείσουν γιά κάθε πιστό».
Καί ἕνα τελευταίο. Νά γνωρίζουμε καλά, πώς ὁ διάβολος τά καταφέρνει καλύτερα καί περισσότερο μέ τά χαρίσματά μας, παρά μέ τά ἐλλατώματά μας. Ὁ διάβολος δουλεύει μέ αὐτά πού ἔχουμε καί χωρίς νά καταλάβουμε τά κάνει δικά του καί ἐμᾶς δικούς του. Γι αὐτό νά εἴμαστε πάντα ταπεινόφρονες καί ἀπλοί ὅπως τά μικρά παιδιά. Γιατί ἡ πόρτα τοῦ παραδείσου εἶναι κοντή καί μόνο τά παιδιά καί ὅσοι εἶναι ταπεινοί τήν περνοῦνε. Ἐπίσης νά μή θεωροῦμε ὅτι γιά ὅλα φταίει ὁ διάβολος καί νά ἀναγνωρίζουμε τό ποσοστό τῆς εὐθύνης μας, δηλαδή τό πῶς διαχειριζόμαστε τήν ἐλευθερία πού μᾶς χαρίζει ὁ Θεός.
π.Φιλιππος Μπεναζης Ι.Ν.Αγιου Νικολαου,Δραμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου